Alle inzendingen over verslinden

alle dagen nuttig ik weer mijn eten Zoals alle dagen ga ik door met het leven Maar die lach van jou zal ik nooit vergeten Zo'n lach heeft nooit iemand mij gegeven Zoals alle dagen ga ik s'avonds weer naar buiten Zoals alle dagen loop ik me weer op te winden Maar als nooit tevoren ga ik mijn gevoel uiten Als nooit tevoren ga ik een vrouw verslinden…

drop deze hollandse kaasmeid bij de bollen verslindende dagjestoerist dump dit hollands welvaren op klompen in de gare bus kleefklinkers met brandende handjes je bént moeders trots en dat zul je blijven ook, jij, kind met je kanten kapoets, geappliceerde bumper hoe ostentatief je je keurig gekapt koppie nu ook van haar afdraait omdat…

Of..... treed ik naar buiten om me te laven aan het alles verslindende licht ?…

Een van mijn grote wensen, is om die vooroordelen te verslinden. Ieder mens is uniek, met eigenschappen die hen maakt. Net als het componeren van muziek, is het maar net welke melodie jou raakt. Jij bent echter zelf de dirigent, die de noten op de juiste tel laat klinken. Jij bent degene die het stuk door en door kent.…

overweldigend overdenderend en overdonderend Ze sleurt je mee en laat nauwelijks los, verstrikt in haar verzuigingskracht Opgewonden en vol angst laat je je weerloos meevoeren in haar grootsheid Je voelt het tij keren en trappelt tegen, haalt adem tegen de stroom in Je wilt onnadenkend blijven waar je nu bent "Omarm me, verstik me, verslind…

Liefdeskoorts in voorzichtige pasjes op de alles verslindende straatstenen. En de meisjes lachen maar wat onhandig naar elkaar en delen met hun vriendjes hun laatste sigaret.…

mij ik zie je vragende ogen nog nooit hebben die mij bedrogen we lopen de stilte voorbij we laten alles verleden worden ons warmen door de gloed van de ondergaande zon denkend aan hoe het begon lopen wij verder de regenboog tegemoet mijn hand in de jouwe de kleuren verblinden we durven het aan laten vlinders voor gaan onze droom verslinden…

Drager van vele lasten Verbinder tussen verre kusten Geborgenheid biedend aan vele vormen Verslindend en bedreigend door haar stormen Herinneringen vastgelegd, op bodem en in mensenharten Boeien geven richting elke dag opnieuw te starten De zee laat los en stroomt zichzelf is de spiegel van het hemelgewelf gelijk de mensen, kijkend in…

We weten het aantal intussen nauwkeurig, de laatste die we samen aten liet een smaak van as en maden na en sindsdien verslind ik beschrijvingen, voor wie niet geaaid wordt krijgt het werkwoord aaien een haast magische lading.…

O Spel, dat hoofd en hart der knapen vult, Die dagelijks 't gedaas der krant verslinden, In hartstocht, die geen smaak voor 't hogere duldt, Dat mensen beesten maakt, en zienden blinden - Hoort, hoe het plebs uit rauwe kelen brult, Terwijl het aan 't afzichtlijk schouwspel smult, Als daar een horde woestaards en ontzinden In 't schunnig…

Wanneer mijn ziel bedroefd, zelfs bij heur waardste vrinden, Vergeefs naar vreugde zoekt, die 't hartenleed verzacht, En geen vermaak gevoelt, alschoon de vriendschap lacht, En 't minzaam onderhoud door scherts poogt aan te binden; Wanneer in zulk een tijd de zorgen haar verslinden, En zij heur grootste vreugd, de Dichtkunst zelf veracht…

Verslind met mij de eeuwige nacht.…

Alles wat nog buiten mij is wil ik verslinden, deel van mijn lichaam maken. Een drift uit een satijnen verleden om je rozijnen in geurige mate te mengen. Het wonderlijk gat dat past bij zulke verlegen recepten wordt gevuld met een traag stromende saus, een geur van kaneel.…

In de tragiek van hun losgeslagen ankers, vermommen hel en hemel zich tot een nieuwe zaligheid, ook als zee en oceaan elkaar verslinden zullen metaforen zichzelf weer vinden.…

Waar ooit de liefde heeft gewoond is evenzo de rancune gauw geboren Hij heeft al vaak de liefde onttroond waar eeuwig liefde werd gezworen Waar geliefden elkander zo minden dat ze wel door ‘t vuur konden gaan Lieden die elkaar konden verslinden om later op voet van oorlog te staan Waar monden woordeloos spraken; twee harten overvloeiden…

'k Min u steeds nog, 'k wil u vinden, Rusten, slapen aan uw borst; 'k Voel de twijfel mij verslinden; Kom, en laaf mijn zielendorst.…

verder te verstoren de vogels graven gangenstelsels in 't fundament terwijl mollen al vliegend wormen vangen en een zeearend die zonder weerga al spiraliserend om een boom rent terwijl eekhoorns al verpoppende aan takken hangen alwaar ratten zonder risico gif verteren bevind ik mij in een wonderlijke wereld ik zie hoe maïskolven kippen verslinden…

parels van zweet in schaduw schitteren woorden verstommen, als muziek plotseling stopt voel ik zijn hand in de mijne, ik zwijg, geef me over, verdwaal in een web van hevige emotie vermijd afkeurende blikken, en stap binnen in een schijnwerkelijkheid waar gevoel overheerst gulzig omarm ik warmte, overlaad hem met kussen door lust bevangen verslind…

Die de schoolbanken vernielen en hun balpennen verslinden Indonesië, tot woede van de leraar, aan de Zuidzee bij Somalië bevroeden dromend over Tamarinde.…

En de sterren verzwinden, verslinden elkander. Gans in gloed staat 't heelal, Doodsgebrul, angstgeschal, Klinkt overal! De zon alleen, die hemelsalamander Vonkelt tevreên op mijn vreeslijke val. Uilgekras, slanggesis mij begroet, 't Spuwt naar mij, al wat kruipt, al wat wroet: En de nietige mensen verwensen mijn pogen.…

Als zorgen mijn harte verslinden, als moeheid van ‘s werelds getier; dan zoeke ik weerom de beminde, dan grijpe ik de oude brevier. o Schat ongevalster gebeden, brevier, waar, in ‘t korte geboekt, Gods woord, en Gods wonderlijkheden, nooit een ongevonden en zoekt!…

herhalingen van jou is het seizoen van bloemen gesel van ’t grauw geraamte in grijze hemelregen gezichtsloos, pauzeloos waar slechts jouw kleur en bloed mij houdt in ’t leven en heel jouw zijn mij grenzeloos doordrenkt met de contouren van jouw lijf daar waar jouw lenden waren met zinnen ooit gesproken die mij verwondden, beten verslind…

Regen, die zich verslindend in bruine vegen van verrotting, omzet in snijdend riet. (Een sfinx wendt zich af en verschuift de eeuwen. Meridiaan en evenaar komen samen.) Zucht, huil en het lijkt dag te worden waarin waanzinnige grootheden zich vermengen met vaal licht, dat spiedend kiert.…

Achter haar westerse kleren straalt een oosterse prinses en in haar vurige ogen durf ik niet te kijken ( bang dat de tijger springt ) te lang zonder streling maakt haar lichaam boos, boeken vallen en zij raakt mij aan maar nog zal ik niet kijken, zal ik niet dulden dat ik haar verscheur of zij mij, dat weet je nooit, dat ik woest verslind…

Als kind mochten we graag spoorzoeken Dat was spannend en heel opwindend En meestal ook wel tijd verslindend Als je soms niet wist waar te zoeken. Wij verdwaalden en wisten het niet meer We waren het verkeerde spoor ingeslagen En moesten dan de juiste weg gaan vragen Zo vonden we het rechte spoor wel weer.…

steden voorbij dorpen liggen verborgen aan wal de hoge vloed hemel overstelpt de toren van een kleine kerk nog niet thuis kijkt de schipper door het raam van de kajuit voor hem wijkt dek boeg naar de achterplecht van het schip dat vast op koers ligt zijn vrouw kent de tijden het komen en gaan van het water half opgericht ziet ze het verslinden…

staan daar nog iewers rye sipresse wat soos windpompe nuwe lug verslind waar ons koes-koes as kind gespeel het tussen stil grafte en ruwe wind ? waai daar deur kameeldoringbome met ritseling wat op jou kussing klink die vierrigtingwinde, paddas uit die lug glasskerwe wat op ‘n sinkdak blink ?…

Uitersten, ver of dichtbij laten alles in het midden zo ontstaat de mistvallei waar stil de wijze uilen bidden de duisternis gebruiken zij om plooien in het licht te vinden wild zigzaggen zij door tijd waar al die helder zien verblinden het verleden van de spijt zal heden met berouw verslinden pas wanneer de klok gaat preken en de kerk…

neer geneigd blaast hij plagend over mijn borsten, mijn oprijzende tepels tergend lichtjes ontwijkend zijn vlinderlichte lippen fladderen over mijn hunkerende borsten, zijn verslindende ogen geloken in zacht grommend genot als diep in mij het oerwarm verlangen oplaait naar het verblijden van mijn opgetogen tepels schokkeren mijn heupen…

Vol met vreemde streken, haar gezicht snel verbleken, hij wilde haar verslinden, plots hevige wervelwinden. Een zwaard werd geheven, zij stond roerloos te beven, het ging ineens zo snel, vos op de vlucht, wonderwel.…