Alle inzendingen over voert

Waarom voert men oorlog? Waarom voert men strijd? Waarom die verwoestingen? Doe iets nuttigs met die tijd! Als men stopt met oorlog voeren, zou de wereld heel anders zijn. Maar alleen als iedereen meewerkt, zal de vrede komen, geen angst meer en geen pijn. Waarom zinloos geweld? Omdat het woord zinloos misschien wel erg zinvol is?…

1 Bladeren kolken aan de bomen ruisen als golven van de wind op zee Ik zou nu hier willen zijn als de geluiden me niet dragen konden maar de herfst voert me mee En ik reis over daden en dromen dalen en zomen Hier zo ver vandaan kwam ik in een adem en een zucht gedreven in een stilte oceaan badend in een zwoele vlucht…

Al fluisterend voert de winde de druk op snerpend koud, wees toch niet bang tergend langzaam duivels de zon speelt kat, dus zal ik de muis wel zijn de loftrompet is hier op zijn plaats het modderfiguur dat ik ook nu weer sla met mijn knuisten houd ik jou vast een veeg uit de pan omhelst mij zacht…

nog voelbaar, bij elke stap langs de blauwe reiger die geduldig naar het water loert onder de milde zon die glanst op het rimpelloze nat voorbij de vrouw die me vriendelijk groet hier vaak de eenden voert zomaar een moment van simpel genieten van klein geluk op het pad van alledag…

Dromend de stille droom van het weemoedig leven zijn in de kalme stroom de vissen meegedreven tot waar hun element niet zacht en groen meer was maar zilt en flitsend blauw: bijtende scherven glas want rivieren stromen naar zee en wee vissen die dromen het water voert hen mee.…

je woorden aaien langs mijn wangen strelen zich een weg naar beneden en nestelen zich naast mijn lippen die ik stijf dichtgeknepen houd ik wil niet proeven met welke saus je déze keer je gerecht hebt bereid onsmakelijkheid voert de boventoon door het allesoverheersende ingrediënt dat volmondig naar hebzucht smaakt…

Zeg nooit wanneer je ophoudt met de strijd Middelkoop gaf Taliban dat toch cadeau Die denken wacht we winnen straks sowieso Al voert Maxime nu oorlog met de tijd Hij bromt Mon Dieu Eimert brekebeen Blijf thuis ik stuur mijn Clausewitz te leen…

nu de stroming ons naar open zeeën voert denk ik aan Atlas die de hemel op zijn schouders droeg nu in het geheugen een onverlichte plek naar daglicht tast zie ik gebroken vleugels die binnen moeten blijven nu het lichaam worstelt met wat voorbij de tijd ligt ben ik bang bang om jou te verliezen…

ik hou me vast aan halmen aan het strand, aan zee ze buigen, breken af de wind voert me mee mijn voeten schuren een spoor in het zand de wind lijkt te winnen trekt me over het strand ik hou me vast aan halmen een nutteloze strijd hoelang nog sporen trekken eenzaam door de tijd…

wat nu nog doolhof is voert naar ik vurig hoop tenslotte naar jouw bron want alles wat nog buitenkant of overwonnen slechts bevochten meeslepend of mislukt als tweede huid nog bij je hoort ja, dat zou je dan achterlaten om weer te keren naar je dromen de passies van weleer toen je nog jong was en zo onervaren weer naar die bron waaruit…

Met haar moeder heeft ze een vogelhuisje gemaakt, een schuilplaats van triplex, een overdekt donker nest Haar vader heeft het in een boom gehangen en nu ziet ze dat een vogel takjes aan- voert – Volgens haar zus is het een koolmees, volgens haar broer een mus, volgens haar vader een merel – Haar moeder mengt zich wijselijk niet in…

ODE AAN DE BEDE Als je in letterlijke zin vecht tegen kolkende waterstromen van het wisselvallige leven voert de bede naar wie of wat dat ook in volkomen rust en ontspanning zolang vertrouwen boven water staat blijf zoeken naar het gewijde of daar waar je zelf voor kiest het licht tilt op met affectie © Laurens Windig…

een zee van lentelucht voert haar naar een oud verlangen de geleende tijd te leren omarmen de smalle richel tussen het rekenen in dagen en het vergeefs vertragen van de woekerende groei ze opent het venster nieuw licht valt binnen in het betraande weten van haar getelde dagen in geleende tijd…

We kiezen onze eigen weg recht of met bochten We zijn onbekend, soms met wat we zochten We schrikken terug bij kruising scherpe bochten Dé weg voert ons naar schone oorden door zon beschenen kilte en kou buitengesloten Te gek voor woorden.…

Bedolven onder diepe lagen van het leven Voert de pen ons naar zanderige verre woorden Een wolk schuift over het land als de weemoed in ons kruipt Het verstilde wachten tot sterren in het vangzeil vallen Hoe het water ons laat gaan hoe we vechten In zinkende tijd met verwaaide woorden naar de lichtste stilte…

De meeste treinen rijden nog steeds stipt Er zijn nog weinig bladeren gevallen Al rekenden wij daar op met zijn allen Die hele herfst is volgens mij geskipt Hier zijn de eerste vlokken al gevallen En bij de V&D zag ik al ballen…

één keer slechts beweegt ieder zich met bezielende bagage door de atmosfeer de reis voert langs de eeuwigheid en tijd bespoedigt de tred om uiteindelijk als scherprechter te bevriezen die kou, mensen, ik zou willen weten waarom is dat nou precies de kille angst de me bekruipt wanneer ik stil sta…

Een ruisende waterval voert in de ochtend zonneschijn met zich mee drinkt samen met de beek in de middaguren met z'n twee een kopje algenthee. En in de nacht het maanlicht de waterschubben glanzen laat gaan ze samen op de loop langs bies en gele lis onbelangrijk hoe groot of klein het stroompje is.…

De telefoon gaat zij blijft zitten hij staat op en zegt zoetgevooisd Hallo haar zoon voert de vissen en vindt dat mam haar vent zelden zo aardig heeft gekregen.…

de architect had geen liefde getekend had dus ook niet berekend dat er wolken zullen komen op zolder wolken als gewichten grijs grauwe waterketels wie tilt ons om te wegen wie voert ons door het blauw wie waakt er voor het ogenblik als ons afgestorven ik beurtelings hatend en zich verzoenend steeds wakend en in dromen nooit meer voorbij…

de tocht langs zwarte zeeën en vreemde rivieren voert niet naar de plaats waar alles weer goed komt waar zwaarte in gewicht te vangen is een handbreed aan dagen laat vroeger stapvoets over de brug verdwijnen naar de overkant van verloren tijd een bittere schreeuw vernielt de keel: bevestig ons…

de herinnering voert mij mee op het ritme van mijn hart emoties raken langzaam los van de wanden van mijn geest warmte geeft mij kracht die onuitputtelijk lijkt in vrije val zonder gewicht bevrijd van alle last de tijd vangt mij op en ik sluimer verder op schuimende golven steeds verder terug in mijzelf…

Schoonheid weerkaatst magie betovert een traan glinsterend in zonlicht verbloemt verdriet onbereikbaar verlangen voert gedachten naar eindeloze tijd vriendschap kwistig verstrooid draagt ver over vlaktes van eenzaamheid boven de wolken een waas van sterren noodlot stuurloos levert strijd weerbarstig als de ziel…

ik ben onder de aarde gekropen wist niet meer wat boven was heb het leven geabstraheerd het bestaan radicaal binnenstebuiten gekeerd gelijkheid voert nu de boventoon een droom met alle alarmfases op nul er is geen voedselketen meer de jacht op elkaar is eindelijk opgeheven aan het nieuwe manna doet ieder zich te goed er is…

Voor even weer voert Mahler 4, mijn geest langs juichende pieken en inktzwarte ravijnen. Om tenslotte, onder 't goudgeel bladerdak ver van de furie van ons bestaan, de wind fluisterend.. voorbij te horen gaan.…

jij hebt iets teers en breekbaars in verschijnen toch sta je als een rots in woeste zee je oogopslag laat alle weerstand met een lach verdwijnen jij voert de hoogste golven uit de stroming mee je artistieke vingers spelen schubert in een eindeloos duet zij bezweren ook het water tot een kabbelend sereen gebed…

al wat ik ben blijft deren ook het breken -God verhoede- van dorre takken die zich met niets meer kunnen voeden koude voert schuldbeladen benen langs rafels van een versleten nacht wanneer ben ik gegaan, wanneer heeft men mij tot zwijgen gebracht het is in deze donkere tijd dat al wat sterft, krimpt en kraakt mij in mijn wezen raakt…

Zuster Immaculata die al vier en dertig jaar verlamde oude mensen wast, in bed verschoont, en eten voert, zal nooit haar naam vermeld zien. Maar elke ongewassen aap die met een bord: dat hij vóór dit, of tegen dat is, het verkeer verspert, ziet 's avonds reeds zijn smoel op de tee vee. Toch goed dat er een God is.…

Hij voert het water met brood tot de eenden komen. Radiostilte - televisie geeft sneeuw de uil blijft thuis. Winter - gewaagd ijsballet op de gracht.…

De Koning aller volken Voert, door zijn vijand zelf, zijn plan weldadig uit. Wie wijs is, zie op Hem, eerbiedig' zijn besluit; En wachte op zijne komst, in donkerheid en wolken!…