Alle inzendingen over weerom

duttende populieren Het witte zand schittert verblindend in het fel blikkerend zonnelicht Boven het water daagt het grauw, rommeldonder, regenkletter overstemt het vrolijk kindergekwetter Troebele poelen zorgen voor verkoeling Achter de einder zakt de rode lampion Sterren stralen naast een vale maan Als een klamme deken keert de hitte weerom…

bij het vale licht van een weggedoken peertje wordt gezeten en gezwegen maar vooral geluisterd naar het hooglied van het zweet dat zacht gedruppel, ondersteund met het droog gesmoord gezucht van een uitgelekt mensenlijf om dan al dansend het plezier van een koude douche mee te rillen de tintels de sintels doen vergeten en het lichaam weerom…

Laat de lieve wonnenbronne, laat het leutig zonnenvier, laat de verse blommen kommen, laat weerom de lente, alhier! Dan ja, zal ‘k genezen wezen, opstaan en, gespannen fel, of ‘t een klare snare ware, dichten ende deunen wel!…

Soms heb ik wel gewenst van dood te zijn, Falderideine, Nu hoop ‘k: komen zal ’n nieuwe lievekijn En weerom brengen blijdschap in het harte mijn, Falderideine, falderidom.…

waar vroege zon de daken kust vol warmte kleuren leven laat –vergaat weerom de lust in huis te blijven buiten lacht een vergezicht ik sta op en voel het meer de ritmes in mijn zucht bepalen immer schoon verlaat haar dwaallicht rond de Koepelkerk de straat watergeuren beuren goed er zitten meeuwen overdwars het Houten Hoofd bespeelt…

De lente met haar licht zal weerom duren tot alle bloesems langzaam zijn vergaan. De mensen worden blij en zullen zingen en kinderen gaan buitelen in 't gras alsof er nooit een winter heeft bestaan. O mensen, laat ons hoopvol verder gaan herinnerend hoe 't voorjaar telkens was en dat de warmte allen wil omringen.…

Als een teken van, een klein gebaar, keek hij nog een keer weerom. As tot as, waar tot voor kort, haar liefde ook zijn leven was.. -…

vrouw O, mijn, zei de man Voor jou, zei de vrouw Voor mij, zei de man Nu klaar, zei de man O nee, zei de vrouw Zeg he, zei de man O nee, zei de vrouw Dag, zei de man , zei de vrouw Tabee, zei de man Ik, zei de vrouw Waar ik, zei de vrouw Niet hier, zei de man De vrouw vouwde zich op tot een prop en de man keerde zich tot arbeid weerom…

't Is zorgelijk, al kan 't mij zelf niet deren Waarheen leidt toch de weg, Caesarion Met Engels in de hoorcollegezaal Al ruim een kwart is internationaal Komt die aurea aetas ooit weerom?…

ik schrijf met het laatste licht van de winterzon de wende komt snel weerom voor langere dagen die om meer woorden vragen voor het verhaal van de dag nog heb ik niet alles afgesloten de korte dagen hebben niet lang gesproken in het herfstige papier kleurde chaos en afval hun resultanten de ongeordendheid in de geest van mensen was…

Ik kwam van ver, van ver ben ik gekomen En alsmaar verder zou ik immer blijven gaan Om nog slechts eenmaal aan uw zij te mogen staan Nog eenmaal, tot in mij weerom de tranen stromen In druipend traag, verwerend al mijn dromen Hier nu versmolten tot de allerdroefste waan Dat dit moment, nu hier gekomen weer zal gaan Voordat ik van dit puurste…

zijn de laatste klanken van parkpop 2009 verstild lang heb ik vanavond in mijn voortuintje zitten genieten voelde me op de eerste rang uiteraard was ik er vanmiddag wel even bij op dat grote veld in het Haagse Zuiderpark samen met duizenden mensen maar geloof me te midden van al die mensen voelde ik me ineens zo alleen dus keerde ik weerom…

" - Zie, daar hoort me Meester Heuverswijn weerom daar iets gelaten zijn, van zulke aard, dat 't wonderwel geleek 't onvoegzaam kinderspel: - "Kom hier, gij, Jan! Wat hore ik! Gaat en maak dat ge in 't hoekske staat!…

Nog lang niet moegespeeld en niet tot luisteren van zins: Ach pap laat ons nou nog even Trappen de schatjes tegen een bal die van de weeromstuit weerom stuitert en pas stilvalt in een kuil Dan gaan ze pappa achterna Hun speelplek dra de habitat van twee konijntjes Die zich pas laten verjagen door de duisternis, zich voor de nacht ontfermend…

en neemt het weer weerom. O, geef elkaar zo even maar wat droogjes Oogjes en schuintjes en vriendelijke peutjes, O, mensjes lief, wat zijn wij allen dom!…

Maar geef, meinëedige, mijn kussen mij weerom, Die panden van mijn min: zij zijn mijn eigendom. Verberg, verberg die heuvels van albast, Die uw bevrozen borst met levend ijs bevrachten! En op wier sneeuwen top 't verruklijk kersje wast, Dat Lente en zomergloed aan 't lustgraag oog doet wachten.…

De tijd droeg ons naar de ouderdom Die gepaard ging met vallen en opstaan Met vreugde, verdriet en soms een traan De reis gaat door en keert nooit weerom. Het einddoel van onze reis is naar God Hij blijft onze Gids op ons levenspad Ook wanneer het soms eens tegenzat Was Hij steeds betrokken met ons lot.…

De tijd droeg ons naar de ouderdom Die gepaard ging met vallen en opstaan Met vreugde, verdriet en soms een traan De reis gaat door en keert nooit weerom. Het einddoel van onze reis is naar God Hij blijft onze Gids op ons levenspad Ook wanneer het soms eens tegenzat Was Hij steeds betrokkenbij ons lot.…

De tijd droeg ons naar de ouderdom Die gepaard ging met vallen en opstaan Met vreugde, verdriet en soms een traan De reis gaat door en keert nooit weerom. Het einddoel van onze reis is naar God Hij blijft onze Gids op ons levenspad Ook wanneer het soms eens tegenzat Was Hij steeds betrokken met ons lot…

.." en neemt het weer weerom. 0, geef elkaar zo even maar wat droogjes Oogjes en schuintjes en vriendlijke peutjes, 0, mensjes lief, wat zijn wij allen dom!…

geeft verfomfaaid en verwaaid komen ze bij jou ankeren met hun witte kant stevig aan jouw werkbank in de donkere zijden laat jij buien betijen met hun onweer hagel en slagregens blijft het daar altijd bewegen een enkele keer bij helder weer maak jij de oversteek per regenboog spant die in de zon en na de klus ben jij dan snel weerom…

Nu moet ik je voor altijd verlaten morgen keert de tijd niet weerom en wat als ze je zullen begraven? Het lijkt of alles kort geleden pas begon.…

lichaam ademt maar als het de vage geur van een roos wil opsnuiven voelt het pas neusgaten met klodders snot verstopt het levend lichaam danst rond het gevoel van ellende en in de zwakke plekken van de rug en lendenen stuitert het steeds terug het levend lichaam sterft een vervreemdende dood gaat het met de melk weg of komt het toch weerom…

een lief logeetje heel jong van jaren komt in het grijze bestaan kleurrijke vreugde baren het huis kijkt opgeruimd de planten zijn opgetogen jong leven in de buurt grijze triestheid vervlogen de gulle lach en blije ogen blijken van harte welkom speelgoed van de vliering oude tijden keren weerom verruimd het leefgebied fietsend naar…

voor Rob Pat het gehavende schelpje destijds opgeraapt op station Hoek van Holland strand bewaar ik nog in de zak van m'n uniform als souvenir van mijn allerlaatste rit van Rotterdan CS naar de Hoek en weerom ik hecht aan rituelen zoals u uit de voorgaande regels kunt opmaken voor mij is een laatste keer wat het ook mag zijn telkens…

waarin ik Ensor zie gij erkent hem niet als nazaat van uw vergane macht waar leeuwen brullen mijn gelijk reeds eeuwen later na uw sterven ontstond hij in het nieuwe land waar men hun taal verdeelde zwakker dan uw stenen poort doch o zo schoon van stem zij overtreft nu Klytaimnestra zo als gij leest Mycene keert uw proëtisch masker toch weerom…

Mijn hoofdrekenen trekt weerom op niets, maar anatomie, daar ontdek ik zoal iets Mijn schat gunt me graag tweede zit knopjes tellen. steevast mijn grote hit…

willen inschepen onder een bladzijde door de letters van je gedicht hoe kan ik lieve woordjes vangen aan dagzijde van onderdak op het kustgebied in de schelp van je heupen om mijn vingers rond je haven te sluiten binnen gehoorafstand ik wilde wat roepen 'binnen onze taal' de zee klotst altijd voort in eindeloze deiningen wend zich altijd weerom…

veel gegeven Waarbij een plek in onze harten hoort Nee, denk maar niet dat we je zijn vergeten Dat zou nooit lukken, in geen honderd jaar Na duizend jaren zelfs zullen wij weten Jouw liefde voor ons was oprecht en waar Rust zacht, neem alle rust die jou nu toekomt Baad in het Grote Licht van het Heelal En als de tijd er is dat je weerom…

als in de prille ochtend jouw nieuwe jaar zich meldt rinkelen in weerom de voorbije jaren in deinende stromen de ankers van herinnering streelt in veilige haven dobberend de wind van toekomst de nog gestreken zeilen die bollend eens gehesen de ontdekkingen van leven gelijk regenbogen slingers vieren in de golven van die vergankelijkheid…