Alle inzendingen over emoties

Alles is neder onder het sterren gefemel dromen beschaduwen de bijzondere zomer nu de woeste rivier in stilte naar een waarheid zoekt in de beginne smaakt de bezinning zoet door wat daar gaat, heel ongerept een bloemengeur ruikt naar de dood Nachtschaduw maakt de bomen groot.…

Ik heb verdriet, Ik heb spijt, Ik heb pijn. Ook al vergeef je het me niet, Ik heb spijt, Er is een steek in mijn hart.…

vandaag ben ik een schiereiland ik weet niets van de zee ik zal niets meer verwachten verlangen is wat overblijft als een diefje hangt de dag in een vreemde lauwe lucht je mag niet sferisch sterven zegt de dokter de zon verliest aan zwaartekracht ik roep om snelle redding met een stem vol zachte vingers omhels ik elke nacht…

het leven ons unieke leven is voor velen soms een ultieme grap zo eentje waar je uitbundig om kunt lachen zo eentje waar iets lugubers om heen blijft zweven zo eentje die tot nadenken stemt met zo’n ontknoping die even op zich laat wachten je emoties beroert en verwent het leven is een grap soms leuk wrang bitterzoet origineel of…

soms heb je van die dagen nu meer dan bij vlagen dat zinnen om woorden vragen, ik word dan door de dag gedragen…

Toen zag ik Liefde en Zonde, hand in hand, Met rode rozen in het gouden haar. Zij wenkten mij met vriendlijk handgebaar: - ‘Kom met ons mede naar 't Beloofde Land!’ Ik trilde stil van weelde en zoet gevaar. En Liefde gaf me een passiebloem tot pand En Zonde bond mij met een rozenband De lokken saam en 'k volgde... ik weet niet waar.…

Klimmend naar 't zenit zoekt zij die haar licht in 't lichaam stort, blind van gestolde glans, met bevende transgressie naar zijn trans, doch voelt door bijstere nacht zijn blik gericht op zijn in zich verzengd eigen gezicht weerkaatsend hun oorspronkelijk dubbelnaakt, of 't oog gesperd de waterspiegel raakt waar de beminde knaap verdronken…

Bewust voelen Wat ik voel Zal me vrij maken…

(een potje voetbal 12-6-2021) nee ik heb niet gejankt van geluk toen Oranje destijds kampioen werd er brak geen dijk door en ging niks echt stuk maar gisteren toen ik de Deense voetbalploeg om de gevallen Christian Eriksen zag staan sommigen met de rug naar hem toe totaal verward handen voor het gezicht geslagen sommigen hoopvol…

Het raakt me Naakt, bloot, zonder huid en zonder vel Maar het raakt me Het is zó fel op de huid waar ik vervel En het raakt me diep en dus ik pel alle laagjes die ik tel Zonder aan te raken maar ik vertel het raakt me zeker nog wel…

m’n oog vertelt me wat het ziet maar wie je werkelijk bent en wat je voelt weet ze niet prachtig fluwelen haar azuurblauwe ogen die ogenschijnlijk nog nooit door iemand zijn of zelf hebben bedrogen toch in de peilloze ondoordringbare diepten van heldere zeeën en meren kunnen soms de meest onheilspellende creaturen verkeren en achter…

Telkens hoor je: ik wil meer nooit is het genoeg steeds hoor je ik wil wat meer dan dat wat je meedroeg. Ook in de kaas winkel op de hoek ‘mag ‘t een onsje meer zijn’ onsje minder, dat hoor je nooit altijd meer, wat een ongein! Zo creëerden we de ‘meer’ maatschappij niet alleen bij ons of mij maar bij Jan en alleman niemand die eraan…

groeiende gestapelde herinneringen gestolde stukjes gewezen later het eens bezwommen vruchtwater wat je ooit hebt gekend belevenissen soms zo ver weg dat je ze weer opnieuw opbouwt voorzien van een nieuwe jouw beter passende uitleg je kunt ze mooier maken het je minder laten raken alles beter dan dat wat mogelijk nog komt dat wat…

Een muze hoorde ik zingen een muze zag ik dansen met klanken van viool en harp vermengd in wervelend gedicht een muze heeft mij zacht gestreeld en heeft mijn lippen geopend ze heeft mij hartstochtelijk gezoend deed mijn hart van liefde overlopen helaas is mijn muze heengegaan maar heeft haar zang achtergelaten zodat ik nooit met een mond…

Met iets dat er ontroerde in verdriet misschien in schemerlicht iets anders leek in Amsterdam Oost, in een mistroostige eetgelegenheid brak zij het brood en schreef in het avondschrift woorden over het nachtwoud: Bomen van het nachtwoud staan in duisternis samen onder sterren van de nacht jonge takken spruiten naar de hemel onder het…

Met zingen Kom ik tevoorschijn En zie en voel mezelf Dit maakt Dat ik jou Ook voel en zie…

Ik zou willen dichten in ritme van deining der zee met woorden die kabbelen als golven bij zachte bries wuiven als helm op duin licht zand op doen waaien. Strooien mijn gedachten langs helder blauwe lucht of in sterrennachten zenden naar licht der maan laten vliegen over horizon om daar in zonlicht verder te gaan.…

ik lees zoveel in je ogen want ze zijn zo oneindig donker diep achter elk vermoeden zie ik nu iets wat ik niet eerder heb durven bevroeden: onzekerheid ontevredenheid hulpeloosheid moedeloosheid bitterheid genegenheid tederheid vrolijkheid vriendelijkheid al die kleinigheidjes bij elkaar is best wel veel maar ook de levenslust die…

Is het een stilleven, als je even stil staat stil staat in ‘t leven of is het een pas op de plaats die je juist dan niet zet? Is het een standbeeld wat je uit beeldt dan, of een gevormd gemaakt geheel van: even een pauze inlassen, zodat erna de plaatjes weer passen? Is het een stilleven, als je even: stil staat bij je geleefde leven en…

Een droom is een wens, die je hart maakt. Een heel mooie zin is dit. Maar of het er voor mij inzit, Ik hoop het. Mijn dromen gaan steeds over jou. Na vijftig jaren huwelijk. En nog eens vijftien jaren rouw, blijkt, dat ik nog altijd van je hou. Hoewel, je bent mijn man niet meer. De dood ontbindt het huwelijk. Ik weet, dat is een feit…

als je smelt en wegdrijft als je dat is overkomen dan heb je dat gevonden waarmee je hart zich als nooit tevoren mee vol zal laten stromen dan is je hart ingenomen door die juiste tonen zoiets heerlijks wat beklijft voor altijd elkaar bewonen voor eeuwig samen voor eeuwig verbonden…

Het wildgroeiende groen door de zon belicht De mooiste bloem die voor het onkruid zwicht Hoe langer de tijd verstrijkt, Hoe meer kleur voor het groen uitwijkt De gele schijn, zo fel op het niet onderhouden leven Bomen zijn niet omgekapt, zaadjes blijven nutteloos in de rondte zweven Paden worden langzamaanaan onbewandelbaar De stammen drukken…

Ze schuift haar hand tussen haar pillow en haar wang . Huidhonger roept in een trage gesmoorde schreeuw. Haar aanraken is warmte sijpelt via elke poriën naar binnen een stukje zelf beminnen. In foetushouding omwikkeld door beddeplooien zakt ze weg in haar beschermende womb. Het raakt, haar aanraken, als striemen van vergeten…

In mijn gedachten heb ik weer gewandeld over de dijk langs het water van de rivier met aan mijn linkerkant de uiterwaarden en rechts van mij de bomen in het bos genietend van de schepen die daar voeren en de wind die zorgde voor een frisse blos. Ik heb gewandeld, in gedachten, in het bos door de uitgestrekte paden tussen bomen machtige eik…

klootzak kon je niet eventjes toeteren hem of haar laten schrikken of op laten vliegen de ruimte geven om verder te leven hij tolde nog even om z’n as veren vlogen uit z’n jas daalden naast hem neer in z’n bloedplas moest ik het laten bij foeteren? niet zonder zonde wierp ik toch de eerste en enige steen dwars door z’n autoruit heen…

de dovenetel luistert niet de ogentroost biedt geen soelaas voor mijn verdriet het ochtendgloren wou mij ook al niet aanhoren zelfs het viooltje streek niet over haar hart en liet mij achter – totaal verward vanochtend liet de ochtenddauw mij ook al alleen staan in de kou en toen ik de vroegste vogel mijn probleem had voorgelegd…

Er is helemaal niets echt mis, met angst en met verdriet. Met depressie af en toe. Signalen zijn het die signaleren, dat er straks iets mis kan gaan. Dat veel dierbaars al verloren is. Er is iets mis met onze illusies, dat altijd alles goed moet gaan, wanneer we gevoel ontkennen. Dat anderen zo denken moeten, zoals wij dat doorgaans doen…

oh zo mooi sta jij daar boven op een berg boven allen verheven wordt jij benijd was ik maar, zoals jij oh zo lelijk sta jij daar onder in een afgrond van alles verwijderd wat jij wil eenzaam was ik maar niet, zoals jij zoals jij…

zal wel moeten gaan duiken in de geboden ruimte geen keus als je niet wil verdrinken op het droge het onbekende bodemloze met een onzichtbaar vangnet van mededogen het laatste stukje voorzichtig proberen te landen op het in zicht komend heldere verfrissende water als een jonge zwaan die nog een lange weg hoopt te gaan in het later…

Overal verkeer muziek en herrie Zelfs in de lucht lawaai en gebrom Vele mensen schreeuwen en maken ruzie En ik vraag me af; Draait hier de wereld om? Meer en meer iedereen voor zich alleen Werkt voor overvloed en weelde zich krom Gunt een ander steun nog been En ik vraag me af; Draait hier de wereld om? Er zijn geleerden en professoren…