Alle inzendingen over emoties

Ik heb de mensen vaak, teveel en blindelings vertrouwd mijn gevoelens verteld en wat me zoal bezig houdt Dat vertrouwen dat ik gaf hebben mensen vaak geschonden doorverteld wat een geheim was vertelden ze alles onomwonden. Ben terughoudend geworden geef niet alles meer prijs eerlijkheid duurt altijd het langst geef mij opnieuw je vertrouwen…

Een duister licht, een doffe vlam Maar sterker dan voorheen Vuur van passie, zuiver warm Verloren en alleen Sterker dan het licht des levens Sterker dan een stil gebed Een onvervulde kille leegte Zoekend naar een nieuw couplet Vul mijn leegte niet met woorden Geef geen antwoord op mijn pijn Niemand kan mijn ziel verwoorden De passie…

Zijn tanden spraken delen van een boek de goedzak etaleerde woord voor woord in stijf geperste lippen als een doek zijn zure zinnen bleven ongehoord Geen reden om te huilen, zonneschijn genoeg, hij zag zijn zelf gemaakte wrok de valse hoop verborg zich in een klein gebleven hoek en tikte met de klok Hij houdt zich groot, met wijsheid en…

Strelend gaat mijn rechterhand over de intens koude steen regenboogkleuren laten lachend gouden letters stralen in ijzige kou gedachteloos speel ik met mijn wijsvinger boter kaas en eieren in het zand trek lijntjes om de hoeken met elkaar te verbinden ik zie je grijns, gewonnen mijn linkerhand gebruik ik niet, verstijfd…

Ik ben gelukkig Zeg ik altijd Heb een gezin Drie katten Nooit gedacht dat ik me zo zou voelen dat schoenen passen zo opwindend kon zijn Ik keek je aan Jij keek mij aan Ik keek de laarzen aan Jij volgt mijn blik Maatje 6? Ik knik vol spanning Voel vlinders In mijn buik Je streelt mijn voet Aait de laars Ruikt het leer Bewonderd…

Ik zag je plotseling zo zonder gezicht en zocht naar donkere ogen boven de rimpel lijntjes om je mond met stoere stappen zonder om te kijken liep je uit het leven weg, nietsontziend voorbij broeiend vuur onverbloemd dacht je dat vandaag nog een leven had nadat je de sleutel met strakke hand omgedraaid had is het niet zo dat bij…

Verbeten, gekwetst en verward zit ze nachten beneden te schrijven. Herinneringen blijven knagen vanuit haar verleden; maken haar soms zo verstard. Iedereen waait het weg en zegt: "Dat is voorbij". Doch niet voor haar; een beweging of gebaar brengen weer beweging in de gedachtenbrij en daardoor voelt ze zich zo slecht. Ze had het kunnen…

steeds meer woorden kleuren zwart geleden verdriet tot klatergoud in zilver gedroomde nachten dagen openen en dichten…

ik zocht mezelf alleen, in de stilte maar het klikte niet zo goed vervreemd als ik was na jaren lang dwalen tot ik wat verder keek dan mijn eigen spiegelbeeld ging graven in de puinhopen van mijn verleden toen vond ik tussen mijn eerste rimpels wat restjes vreugde en vrolijkheid hoorde ik als een echo mijn spontane lach daarna kwamen…

Kon ik nog maar even met je praten en je zeggen hoe ik me voel eenzaam soms met al die mensen jij zou weten wat ik écht bedoel Ik weet dat jij zou luisteren en je armen om me heen zou slaan me zou zeggen dat je me begreep en elke stap met me mee zou gaan. Ik weet vaak niet wat ik moet doen dan is er weer zo'n tweestrijd waarin ik me…

Onderbewustzijn prikkelt gedachten hersenfunctie verstoord onzinnige bedenksels pijnigen mijn verwarde hoofd Ik had het mezelf toch beloofd Maar realiteit en dromen botsen eens te meer probleem oplossend denken hoe kom je aan zo'n antwoord Ik had het mezelf toch beloofd Gevoel en verstand het is nooit eens gelijkstand dus blijf…

De stilte stijgt naar het hoofd Het einde niet in zicht Van elke vorm van vrijheid beroofd Achter gesloten deuren komt geen bericht De ogen gesloten, niet langer verlicht Het waakvlammetje langzaam gedoofd Geen actie die nog looft Geen uitgang waarvoor je zwicht Gevangen in vergetelheid Van je eigen schaduw het spiegelbeeld Niet langer…

Blub blub zegt de goudvis Met ogen groot en verschrikt Zijn vissen intuïtie op scherp Iemand heeft het op hem gemikt Een enorm gat in de vissenkom In één tel is hij zowat gefileerd En ook nog met brute kracht Op de keukenvloer gelanceerd Blub blub zegt de goudvis Kijkt met smekende ogen omhoog Komt iemand mij nog redden Het is me hier…

Hoog kijk omhoog naar mijn lange ademstroom ik til nevels op uit alle kieren laat bloemen achter op blanco blaadjes vouw vlinders tot een glimlach in ontwakend zomerblauw ach kijk maar niet omhoog het is enkel de wind in mijn toekomstdroom…

het waait weer in mijn hoofd woorden golven door elkaar heen sterk van buiten broos van binnen water zout of zoet waar haal ik de moed emoties die komen zorgen die gaan in schaduwen verbeelding droom ik vrijheid…

in dit licht gedicht hoort men alleen de zwakke echo van gedoofde klokken lopend over grind, dat hoort bij rouwen, graaf ik het graf van vertrouwen ik kwam zag en verloor ik ga maar, stilaan, weer op mijzelf bouwen…

Waarom omdat ik van je hou loop ik je achterna waar je ook gaat ik kom er aan juist nu de angst regeert lijkt alles verkeerd te gaan en kunnen wij elkaar niet meer verstaan woorden, tranen, kussen en gebaren het lijken loze kreten ze komen niet aan…

Een onontkoombare nacht heeft afstand overbrugt en ons bij elkaar gebracht Ik hoor ze zeggen:Het lot de angst voor vuur daar hield niemand rekening mee ook niet met de gaten die in dagen worden geslagen en dat je me pijn moest doen je vroeg me te dansen terwijl jij niet wilde waarschijnlijk omdat gelijktijdige aanraking ons uit elkaar…

diep van binnen zit zeer opgeslagen, zeer diep diepzeezeer ratten zitten in een cirkel om een schaal met melk na verloop van tijd: een trilling een week gevoel, een kleine wee die zich voortplant, een golf wordt een eindeloze golf om in te verzuipen sluit de ogen ga onder, slaap word wakker in het zand met de zon op je lichaam…

Hier verspilt het geen woorden hij die op zich liet wachten bracht glazen wijn aan haar lippen verandert de maan in kauwgombal laat passie in de duisternis glippen simpel de lach gescheurd de vrije val twijfellijn trekt zich wurgend vast ongewild breken kristallen tranen de kamer valt uiteen met leegte splinters als gedachtesneden weerkaatsten…

Woorden liggen op de loer. Mijn tong heb ik al ingeslikt. Maar ze weten van mijn ogen daar schreeuwen ze het uit. Ze wringen uit mijn handen. Ze krampen naar mijn buik. Daar meng ik ze met gal. Woorden schrijnen overal.…

Ooit hebben wij samen een kamer gedeeld jij al een puber ik nog maar kind, Hoe zout moeten tranen zijn om onbegrip te stillen als galachtig noodlot jouw verbanning inluidt Kinderoren vangen een draaiend antwoord stilvallend gefluister dat schaamte ontbloot Leugens afgepeld in verstrijkende jaren mijn inwijding bekrachtigt…

vreemd hoe men herinnering wordt eerst komen de gaten waar je eerst nog kwaad om wordt dan de berusting het verleden roert zich schept zijn eigen heden zo lijkt het alsof je mooier wordt de dieperik verdiept jij klopt in mijn bloed beitelt plaatsen in mij een lichaam dat je zo goed kent rekt mij op jouw pijnbank uit…

Zo goed meisje? Hij straalt met Vochtige plekken Zwarte handen Wat vind je ervan? Hartstikke mooi! We trekken ons terug in Nieuwe schaduw Openen een fles wijn Van de moeder van Gerard Reve De Avond duurt nog lang.…

Uit de bloem der gedachten, Kiemt het zaad en als wij wachten, Draagt de wind het rond, Zoekend naar vruchtbare grond. Waar hersenspinsels gedijen Tussen fantasie en mijmerijen, In goede sfeer, het juiste licht, Zich ontwikkelen tot een gedicht. In een rozet van tinten groen Ontvouwt zich vol als een pioen, Uitbundig vlammend…

nu de spiegel me in de ogen kijkt en ik beschaamd mijn blik afwend om de stukjes naakt die mijn huid verhullen vervloek ik dit beeld tot bijgeloof en kras mezelf gelukkig…

Ik besta alleen nog uit woorden op dit witte blad papier verwonderd over mezelf langzaam lerend sprokkel ik alle beetjes bijeen woord voor woord stap voor stap zoekend naar een ander leven bouw ik aan een nieuwe ... ik ik probeer mezelf te herschrijven droom ervan dat ik op regenbogen genezen kan…

Nog geen dag Nog geen dag hield hij stand mijn toren met vreugdesklok en daar bovenop een wapperende vlag de eerste avond al werd ze stukgeslagen de vlag werdt neergehaald de vreugdesklok verbrijzeld de toren afgebroken als een hoopje ellende lig ik tussen de brokken vandaag geraak ik niet meer rechtop maar morgen verzamel ik alle…

Vanaf nu Ik had vandaag een hele moeilijke dag maar kwam deze avond tot een uitzonderlijk besluit vanaf nu bouw ik met het leven van elke nieuwe dag een toren een toren met een vreugdesklok daar bovenop zet ik een wapperende vlag zodat elkeen in die vreugde delen mag…

door de wind gedragen muziek John Denver zingt van ver in flarden hoorbaar sunshine on the water always makes me happy je gedachten dwalen terug terug naar de tijden van toen toen je samen …. het licht in elkaars ogen zag stralen elke trilling van je stem werd gehoord de zachte streling van huid op huid de gesprekken tot diep…