Alle inzendingen over emoties

Zo jong met de dood in ogen iedere dag een beetje meer in het holst van de nacht banen hete tranen hun weg keer op keer zo zeer voorzichtig strelend haar lieve lijf haar pijnlijk lijf iedere dag steeds weer 'lieve God' vraagt zij haal mij weg sluit mijn ogen deze keer…

Ik leef met mijn hart Leef mijn diepste wens Heb werkelijk weer Contact met mezelf Voel de ruimte die Ik voor mezelf heb geschapen Voel de ruimte waarin ik nu Mezelf kan zijn Ik leef weer Ik lach, huil, vrij Voel weer Volledig Voel het leven Voel mijn hart Beat van mijn hart Het klopt weer... Mijn hart zorgt dat het weer stroomt…

de laatste tijd lijkt het nergens meer op. wat ik ook schrijf, nooit sla ik de nagel op de kop. ik beschik nog steeds over dezelfde woorden, maar kan ze niet meer plaatsen alsof ik hun betekenis vergat. alsof jullie ze niet hoorden ze afbrokkelen als melaatsen ze ordinair zijn, en plat 't zijn dezelfde letters, daar niet van maar dan veel…

Als een zonnestraal, verwarmend, verwarm jij mijn hart. Als een regenboog, kleurrijk, kleur jij mijn leven. Als een regendruppel, glanzend, doe jij me glimmen. Als de horizon, eindeloos, ben jij het einde...…

schier onmogelijk dat land verlaten zonder amper week door ‘t water te geraken mijn ziel doorleeft wel enkel aan ‘t verzuipen - oppervlakkig laat nooit gaan - behalve drijven doet een vlot van enkel jonge twijgen ook als bindingen bestaan van natuur en al ontdaan weet van tijd of iemand meer moet ik zijn gedreven rimpelig mijn…

Ik kijk met kleuren zon naar schuimende golven ik voel zand en zout niet genezen wonden warmte en zon verbloemen en helen alsof er niets gebroken is doch woorden winnen niet niet van mijn gevoelens ik wandel hoofd en schouders rechtop ik zoek een mens van mens gemaakt…

het einde van een fase de gedachten ontleden diepgang en oppervlakkigheid vaak met wijsheid soms omstreden het inzien van gevoelens leren omgaan met innerlijke rijkdom geen plaats meer voor het negatieve terug op de rails in een wereld vol perspectieven…

Hortensia's, in kleur gevangen waar goud en rood uit 't zomerlicht vol weemoed rond de stengels hangen - we zijn tot zacht verstaan verplicht. De warmte is nu echt verdwenen - de avond lang, de luiken dicht, de zon die vrolijk heeft geschenen is voor een najaarslied gezwicht, maar is de kleur vervloeid tot vrede, ze blijft een winter…

Adem je nog altijd warm en bezorgd Kijk je nog altijd vurig en vastberaden Luister je nog altijd begripvol of tegendraads Ben je mij nog niet moe Omdat ik steeds onverwacht doe Ik klamp me vast Wind, sleur me nu niet mee...…

Mist hangt over zee sluiert mijn gezicht verbergt alweer de droevenis warme adem in koude lucht maakt alleen meer mist mijn gedachten aan jou brengen plots weer zonneschijn licht glinstert over water gedachten klaren op dofheid verdwijnt uit ogen wangen blozen frisse lucht…

nu de avond breekt blijf jij wazig hangen in mijn haren met veel stil in rozen is je beeld gevallen hemel kleurt verdeeld het glas druppels naam weerkaatsen zo getraant in ochtenddauw geurt lavendel blauw met veel jou…

en ik dan vroeg ik zacht vlak voor jij de hoek om ging je hoorde het niet meer of wilde het niet verstaan ik stond daar niet wetend stoeptegels te tellen of misschien landjepik te spelen op het grasveld rechts zelfs dat kon niet meer het botte mes had jij meegenomen om de laatste woorden te snijden weer was ik te laat zoals…

in veelvoudlief geschreven op momenten van stilte ’s nachts als jij zoals ik wilde je tong omlaag gegleden nu denkbeeldig slaapt over rondslingerde geheimen van mannen met verdwijnen bemin de schaduw vroeg of laat na het opstaan kleef je zacht van kussen met toevalligheden hartstocht in gelijke delen zo lief schreef ik jou vannacht…

als het jou bevangt zomaar niet bedacht of gehoopt één moment zo’n blik verzint het geweest zijn nooit ach wij passen ons aan vrijen openlijk enkel jij en ik in het hoofd lief de herfst gevallen in kleuren waarvan jij vergeten was zo werkt chemie tekent de schoonheid tekent het jou welk oog billijkt verliefdheid één passie één vertedering…

Letters, vormen woorden, maken zinnen, van wat je zegt. Emoties, maken levendig, geven kleur aan, wat je zegt. Liefde, maakt warmte, geeft gevoel bij, wat je zegt. Verdriet, vormt tranen, beschrijft pijn in, wat je zegt. Schrijven, zeggen, of schreeuwen, wat je zegt blijft hetzelfde....…

Sprak jij nog twijfel terwijl warme armen de bevroren nacht weer deed ontwaken lege koude handen morgen ontdooiden getekend in een schaduw van later laat jij gisteren gaan nadat de mist zelfs jouw sporen wist en nu verdrijft langs pijn afgedrukt in tijd is loslaten anders dan dat jij de andere jou mist koud door en door…

hemelblauw over uitgestrekte velden lijkend alsof hier niemand eerder was zo ongeschonden haast als niets of niemand kan zijn mijn voorheen gebroken lichaam heelt zich duister wordt slechts een vage herinnering tot hij verdwijnt je was er niet toen genadeloos de kilte mijn land betrad maar het is hier waar ik je vind en ik begrijp…

ik schuur een vinger over de grove steen kan niets zeggen jij bent weer koud als voorheen…

Perfectie is aan mij niet besteedt teveel impulsen gedachten spelen haasje over of verstoppertje creativiteit dringt zich op neemt me op sleeptouw allerlei ideeën komen in me op al zijn ze vaak verkeerd begrepen of slecht vertaald maar dat kan me nu even echt niets schelen…

De dunne snaren zijn veel te strak gespannen bieden weerstand aan alles wat hen beroert Het piepen gaat over in hartbrekend janken noodgedwongen stel ik de gevoelige snaren bij…

Met gisteren als verleden tijd die ik door elke nieuwe dag verving roert mij geen wroeging meer, noch spijt om alles wat verloren ging in nevelen der vergetelheid. De hoogtepunten en 't verdriet bewaar ik zonder om te zien; en ligt er niets meer in 't verschiet, dan huil ik morgen misschien, maar vandaag nog even niet.…

slechts één traan ontsprongen uit een kale rots van dode steen verraadt mijn bestaan gepolijst door scherpe hoeken zoekt hij zijn weg naar buiten waar de zon hem neemt eer ik mezelf kon uiten…

De hitte ligt met haar buik bloot op het strand herinneringen de scherpe schelpen van toen nu zand geworden laat ik langzaam door mijn handen glijden zee zuivert gedachten fris montert koel bries…

Dansend in woeste golven trek je mij zachtjes aan het voelt weer als een tweede huid ik wil me laten gaan droomloos drijven zonder pijn blikken verzand in niet meer weten hoe koud en kil kan leven zijn hoe langzaam het vergeten mijn glimlach omhelst jouw zijn verwarmt de naakte sporen weer doen zeearmen pijn ik voel mij verzopen verloren…

met snelle passen loop ik door de met plassen bezaaide straten mijn hoofd zit vol en frustratie zoekt een uitweg langs de hoeken van mijn ogen nergens naartoe ergens vandaan in een plas zie ik de maan in dit witte schijnsel kleuren zwarte gedachten vrolijk grijs…

Op het bankje naast de glasbak gaat zij even rustig zitten het is een komen en gaan van lege flessen elke fles breekt weer een herinnering in scherven al snel gaan haar gedachten terug naar die andere glasbak bij een ietwat verveloos bankje het gras was daar iets groener klanken klonken minder bitter een fel gekleurd kleed verborg de…

er stroomt verlatenheid door alle straten een zwarte kat schicht naar de overkant geschrokken van een opgewaaide krant beklemming kruipt uit zwarte venstergaten bevreesd dat zwakke dijken zullen breken vechten soldaten met de woeste stroom en loop ik als gevangen in een droom waar grauwe eenzaamheid is neergestreken de speeltuin waar alleen…

Gulzig morrelend voor-nota bene- mijn deur jij oude vertrouwde zo herkenbaar heb ik je heus wel in de smiezen smiecht wij hebben het te vaak gedaan mijn leegte depri volgegoten zwartgalligheid was zo gekoesterd ga! ga! ga! In mijn huis is geen diepte het is dronken van het zomerlicht de zuidkant roept ik neem aan deze winter valt…

de jungle bij nacht een andere wereld weg uit de steden wars van alle paden reeds betreden andere geluiden een ander gevoel gissen in het duister streven naar een doel momenten van bezinning een kwestie van gewenning eens op een andere manier in het leven staan tijd...voor persoonlijke erkenning…

Als twijfel gaten vreet in de opgelaten luchtballon van het toekomstperspectief is de nacht alleen en lang met een vol hoofd in een koud lijf Verandering is altijd te ver weg vaak bij de ander meestal te bang ’t Gaat om de stap, de eerste stap om toekomst bereikbaar te maken dan is de koers pas weer vooruit het doel dichterbij dan eerder…