Alle inzendingen over afscheid

nog eenmaal was ik in het huis terug het oude huis waarin mijn ouders woonden waarin zij mij hun binnenwereld toonden met alles op zijn plaats, zijn eigen lucht het was het huis waar zij hun vrede vonden en wilden blijven tot hun laatste zucht de akkers brachten hen voldoende vrucht en veel meer bloemen dan zij plukken konden ik was er kind…

ik snij een stuk van mijn hart daar waar jij tot dusver vertoefde dat stuk zal langzaam afsterven daar er geen ruimte meer is voor jou er zit nu een litteken dat na verloop van tijd zal helen op de tonen van de wind…

Nu je het gemaakt hebt mijn lieve kind; kan ik je het niet kwalijk nemen, want wie niet waagt, die niet wint. Ik wil je zeggen een ding of twee. Het echte geluk draag je niet altijd met je mee. Zó, bid ook voor morgen, dat de dag je kust; dat je beter dan ik voor het echte geluk bent toegerust. Eens had ik het! Tot dat zij zei; 'jij…

Het was wat je noemt: een schaap wel een met vijf poten Hield me - zonder dollen - nachten uit de slaap Ze raakte de tel kwijt bij 'het schaapjes tellen' Elke morgen - bij een snel ontbijt - was ik in hevige tweestrijd: Zal ik ja dan nee een brief... ten afscheid? Wie durft.... over zo'n schaap een oordeel vellen…

Eén ogenblik van het voorbije leven Als voor 't bewogen spiegelvlak te staan Van rimplend water, dat met stadig beven, Het beeld, eer het tot stand komt, doet vergaan. De vorm te zien, die in het water drijft, Onzuiver zo van kleuren als contouren, Die, vluchtig bij het allerlichtst beroeren, Geen wezen heeft, dat in zichzelf beklijft... En…

Het schijnt dat een ander schip op een bepaald uur op zee voorbij zal varen. Het is niet van staal en de vlaggen zijn niet oranje gekleurd: niemand weet van waar, niemand weet het uur: alles is toebereid, er is geen salon zo fraai, alles is klaar voor het voorbijgaand gebeuren. Het schuim ligt klaar als een fijn tapijt geweven met sterren…

Zag ik je weer gisteren Wat een klap zo door die val in september nog zo helder Hoor je muziek nu Zie je dieren overal Wat ben je snel veranderd Van kordaat en zelfstandig Naar afhankelijk van zorg Kan je zomaar zijn vergleden Is er op een dag geen morgen Nog geniet je van het leven Van een bloem en van de zon Van de kaarten, lieve…

toch doet het telkens zeer als een dichter de nacht opzoekt om de ochtend te mijden, heb zijn ogen niet zien lijden hij had wel iets dat mij raakte en heb vaak zijn rug zien buigen ook diepte in zijn woorden gehoord die zijn lippen teder maakten was het een mokerslag van de duivel op een wellicht niet verwacht moment; de muur…

en dan zo maar uit het niets staat de wereld even stil even maar het verdriet van nooit meer biggelt over wangen van degenen die haar altijd een warm hart hebben toegedragen Nelleke rust zacht…

Gedragen over gladgestreken water met gevoel van kilte zonder windvlaag zo opent haar nieuwe pad in bloesems en leven de diepe gevoelens gestaag. Twee zwanen dobberen trapsgewijs en geleiden de processie tot het kanaal waarbij de stilte het geloof van spijt je sluiert rondom jouw schoonheid. Een waterweg van een dynamische fase…

Haar milder gezicht vergeet soms het nu, vertrouwder met het verleden Verloren ondeugd in zacht grijze ogen, stiltes eeuwig vermeden Voorzichtige glimlach vertelt wie zij was, beminde vriendelijkheid De waas in haar weten is nog maar pas, herinneringen raken kwijt Sproetjes van tijd op sierlijke handen, ooit een passende ring Haar…

Ik heb mijn lier aan de wilgen gehangen, ik heb genoeg van al dat gemiereneuk met al dan niet rijmende woorden en geshow met flitsende beeldtaal. Ik ken de kneepjes van het vak, maar dat zorgt niet voor geneugten. De woordroofdieren zijn in de meerderheid en het residu wekt enkel hilariteit op. Het is om je rot te schateren van meligheid…

Een oude indianenvader het ontwapenende grijs in zijn hart speelt een kind tot aan de dood eigenwijs hoe oud is zijn gezicht taai door tijd getekend als de dood ons naar bloemenvelden brengt het prille van lente door rouw wordt doordrenkt een oude indianenvader in het sterfbed van de stad in zijn hart speelt de dood een bloemrijk…

Daar gaat-ie dan! Ik heb het nog beleefd, geen sterveling die mij dit af kan pakken. Hoe zette hij zijn schaduw niet te kakken, al zat die nog zo aan hem vastgekleefd. Hij kon zich in een elftal vertakken: zo'n man die alles neemt en alles heeft maar op z'n tijd ook wel een bal afgeeft voorzien van alle denkbare gemakken. Daar gaat-ie…

Schitterende ogen voorbij gevlogen door westenwind ingetogen. Bekomen van de schrik leef jij door net als ik door nieuwe koers in hemelse blik. Geluiden in de duinen die gevoelens uiten om met uitzicht op zee af te sluiten. Een rood vurige gloed die mijn avond voedt is jouw souvenir wat liefdevol groet.…

liefde is zichzelf beminnen en dan pas naar de naaste gaan. liefde kijkt naar de toekomst van het vergeten verleden. liefde veinst niet, peinst niet noch twijfelen noch cijferen. kleinzieligheid kent ze niet. want alzo lief heeft God de wereld gehad dat Hij gaf zijn enige Zoon. Niet de scheiding doet lijden maar het gescheiden zijn…

'bescheiden geluk'maar een mooi moment het weerzien van een oma met haar kleinkind op een perron zomaar ergens in het land in tegenstelling tot het afscheid dat ik zag bij moeder en kind 'het stierkalfje dat door de boer aan een touw uit de wei werd getrokken' terwijl de koe met gevoel voor drama haar zoon op de valreep nog een laatste…

Wie dood gaat verliest zijn ego. Wie sterft verliest zijn zorgen. Kwalen verdwijnen uit het zicht. Jezelf doodlachen is feestelijk. Lachen om de dood, maakt leven licht.…

De vlindertuin GESLOTEN. Ik keek op de grond met draad afgesloten. In mijn gedachten verrijzen vlinders uit het verleden; Ik wil vliegen op de vleugels van een witte vlinder en ongehinderd onverminderd kijken naar de vitrinekast naar het witje achter glas, opgesloten in de laatste klas. En het schoenlappertje dat rode schoentjes…

Zij was zijn zonsopgang de opkomende maan het licht van Halley de zekerheid van de ochtendkrant van de vers gezette koffie van het klaargelegde kloffie dat verdween toen zij sprak van afwas ramen lappen waar geen vuiltje zichtbaar was dagen die aan elkaar waren geregen hij hoorde het aan woord voor woord zijn ogen dicht geknepen…

Nu je niet meer terug komt lijk je nooit geweest te zijn en blijft alleen de leegte over. Nu alles leegte is lost elke herinnering zich onontkoombaar op en is er niets meer van je over.…

volgens de Grote Bosatlas heeft een bestemming twee plaatsen, heen en terug, op Street View is daarvan niets terug te vinden, misschien zijn we voorbijgegaan zonder er bij stil te staan, hangen natte sneeuw en kale regen met hoofden uit het raam, gewoon, voor de volledigheid onze beide stipjes hebben nog één lege witte vlakte te…

ik zoek naar woorden maar vind ze niet ik zoek de stemmen maar hoor ze niet ik zoek de beelden maar ontwaar ze niet vol droefenis zijn ze opgegaan in de grijze mist waar zelfs de zon zich van haar taak kwijt…

So's temend geprewel van stille gebede kom stemme van ver, waar die awend-rood kwijn, waar die rande in sterwende glanse verdwijn en 'n nagalm nog sleep van d' skeidend verlede, - so's klagte vergete, maar klagend tevrede. En berustend ook voel ik mij siel als gedra'e naar d'Eeuwigheid heen, op die loom-lange sla'e van 'n vo'el o'er…

Als de zachte gloed die kaarslicht kan geven Was jij een lichtpunt in mijn leven Helaas door ziekte werd jij gesloopt Niet de genezing waarop zo werd gehoopt Na een korte en oneerlijke strijd Was het uiteindelijk jouw tijd Door een stille wind werd de vlam gedoofd Hopelijk heb je gevonden, waarin je altijd hebt geloofd…

Nadat de laatste tram is vertrokken, vonkt zijn schaduw na op de bovenleiding en in het neon in een gebroken zitting van de nacht, overweeg de kansen in een rimpeling van overmacht omfloerst door de lipstick op het bevingerde glas, soms te vol om leeg te raken en na de goot volgt een nog diepere plas, waarin het genot door bijsmaak…

verlies zwerft als een trekvogel van de ene fragiele plek naar de andere in onze lijven het kent de stroeve taal van aanhoudend knagen aan broze botten hart en ziel weerloos verlies niets is wat het lijkt…

verstilde aanwezigheid reflectie van struiken gloeiende horizon ziel gedompeld in vrede extatisch in eenzaamheid wenst hij te delen het ondeelbare geen oord gerieflijker voor een laatste woord…

vergeten ik weet niet meer aan wie ik wat geschreven heb ik weet niet meer of het mijn fiets is of m’n step ik weet niet meer of het mijn huis is of een heel hoog hek ik weet niet meer of ik gewoon ben of gewoonweg gek ik weet het verschil niet meer tussen mijn doen en laten zeg, man, zeg vrouw, zeg kind houden jullie me in…

Selma, snoepje van me, wat smaak je ineens zuur, ineens ben je weer ver weg als een zwart gat en is de leegte onverdraaglijk eenzaam als een graf. Kan ik als astronaut je gedaante nog bereiken of kan ik beter met seances het contact herstellen? Kwam je nog één keer voorbij en is het nu over en uit, zoals de botte walkietalkietaal gebiedt?…