Alle inzendingen over eenzaamheid

Er heerst een winterse stilte tussen de lege bladzijden van het onbeschreven winterboek wat er na het bezinken is blijven hangen aan de mensheid is jouw wanhoop uniek in zijn alleen zijn maagdelijk als onbetreden sneeuw als een ster in donkere nacht die menselijke schaduw verlangt waar het licht de wensen wegneemt doodse kalmte zich…

het geruis van denken Ik ben erachter wat het zeggen wil alleen te zijn, eenzaamheid...... Brood, beschimmeld in de kast verroeste hark in het natte gras een vogel bij haar geroofde nest verlaten worden door de ander of iemand voor altijd afwezig. Beitel het maar in je geheugen eenzaamheid een fata morgana in de woestijn alles om…

Waar ben je wat doe je Hoe kan ik je zien ben je daarboven misschien Ik weet niet ik voel niet Ik ben je kwijt Alles is anders nu voor altijd Weet tot mijn einde dat ik je mis Want er is niks meer dat is wat het is love you…

Alles is niet meer hetzelfde zonder jou Elke dag een leeg gevoel wat is mijn doel Een grote leegte dat is mijn gevoel Ik betrap me erop ik praat tegen jou Weltrusten, goeiemorgen wat ik ook probeer zonder jou is niets hetzelfde meer…

Ik drink mijn dagen weg, de werkelijkheid hoeft voor mij niet meer. Ik blijf zweven tussen dag en nacht, de dagen vervagen in een grijze mist. Ik slik mijn geluk, wanneer ik dreig te verstikken in de mist. Nu hoeft het niet meer, ik heb mijn weg gevonden.…

Als wij mensen stil worden op deze aarde en met deze aarde zal ik kennen wat me beweegt, om mee te voelen met de stille, eenzame mens. Ik wil weten wat men overdacht in het stilste moment der afvragen en vertwijfelen: 'was ik geliefd?' Was ik een goed mens voldeed ik aan iedere wens; zo ja, zo neen, wat deed ik nou werkelijk met mijn leven…

als een gedempte avond liggen ze al dagen verpakt op tafel onaangeroerd zoals dichte gordijnen zij is oud en grijs haast in slaap het geluid van decemberklokken gloeit na in haar schoot, het wonder van weleens negen maanden had ze er op gewacht hij ging zijn eigen leven in vandaag is het niet anders…

zal je wel alleen zijn kijk je naar buiten er loopt bijna niemand misschien staat iemand voor je deur die belt en dan doe je niet open want je wilt niet weten dat je alleen bent terwijl iets van een golf door je heen gaat die je bijna vernietigt…

Waar jij nu bent is het warmer dan hier en een uur later. Soms is het of ik je zie lopen aan een strand dat ik niet ken. Misschien liefkozen je gedachten me zoals vroeger je lichaam. Waarschijnlijk niet: bij jou is het een uur later dan bij mij ------------------------------ Uit: 'Verzamelde gedichten', 1996.…

Situatieschets; kroonluchters weerkaatsen in spiegels gekletter van borden doorsnijdt zacht geroezemoes obers flitsen elegant jonglerend met stapels borden op fluwelen schoenen. Tussen het bruisend rumoer een vrouw in rood mantelpak, goed van snit beschermd door haar accessoires zittend in een wolk van zwijgen Met geverfde blik ziet…

nu nog kom ik er langs de ramen, zo vaak gezeemd een mens op de bank ze keek naar buiten ik kijk er weer van op tweede etage ze keek naar buiten maar kwam daar niet graag nu nog kom ik er langs maar de straat is leeg…

hij veert op die nacht het zijn weer de dromen hij kent ze als zijn broekzak och, waren ze te schrijven… de ochtend, de uren een merel kraakt een tak bladgoud ritselt o, laat nog even die stilte blijven vruchten smaken zoet op brosse beschuiten thee dampt geurig warm ademwolkjes tekenen het glas hij veert op, schuchter nog zijn hand…

Ik zocht je in wat in mij nog leeft, in alles wat droom was en is gebroken op de trap van het lichaam, in de diepe zucht, in de vreugde. Ik zocht je in woorden die nog wachten, in de winter die langer is dan de tijd, in de as van de liefde, in de kou van de eenzaamheid, in mijn hand, in mijn broekzak, in mijn huid. Ik zocht je en heb je niet…

er zijn van die dagen dat ik barst van de heimwee elk liedje elke zanger vertelt me dat ik hier niet thuis ben en de zon schijnt maar vanavond is het volle zo volle maan een liedje op de radio vertelt mij dat ik niet hier ben ik wil hier zijn maar ik ben teveel alleen…

Gedachten zijn er altijd en overal om je in de war te brengen of niet dat ze je beheersen niemand die het ziet Je gedachten laten je nooit in de steek alleen jij weet waar en wanneer vrolijk, blij of teleurgesteld ze komen keer op keer Vrolijk en blij liefst de hele dag Teleurgesteld hoort er bij sombere gedachten zijn niet leuk die…

de zwerfjongere komt thuis de straat en zwerft hij gaat en komt weer thuis de straat meedogenloos schijnt de lantaarn haar licht op zijn gezicht koud en stil de straat waarvoor hij gaat en is gezwicht voor spijt te laat…

Verlaten geesten dwalend over verre vlakten. Dorre weiden die dorstopwekkend uitdagen. Enkel dwalende herders weten waar ze moeten zijn. Schapen die lijdzaam volgen naar de bron. De honden dartelend naast de mannen die hun dagelijkse routine volgen. Schreeuwende vogels hoog in de lucht, arenden loeren naar een lam. Mist flarden trekken…

Ergens in een val getrapt van losgelegen takken en bedekt met dode bladeren. Ergens ben ik misgestapt, heb ik niet goed uitgekeken, toen in een kuil gevallen. Ergens ben ik ingestort, neergestort vanaf boven. Ik weet niet meer hoe ik eruit moet komen.…

Zie de zachte glinstering van de waterdruppel op het frisgroene lotusblad ze is als een parelende traan van vreugde en verdriet en verbeeldt hoe lief ik jou had.…

Zo terneergeslagen voeten wroeten in zand zo'n dag met ergens in je iets aan de hand Pijnlijk vuur vanbinnen dieper dan het hart waar geen geest kan reiken maakt het verward Verdwaald zijn in nevels nog amper denken kan willoos overgeleverd geheel in de ban Muziek onverdraaglijk schoonheid doet pijn herinnert met smart aan wat nooit was…

Gevangen in een, klein en donker hol. Alleen met mijn gedachten, is het overvol. In gedachten gevangen, zolang tot ik stik. Mijn ogen zien tralies, de gevangenis, ben ik.…

Het speelt het liefste ver weg op het strand, het kind dat nooit zijn eigen vader ziet, die overzee is in dat andere land. Het woont bij vreemden en het went er niet. Zij fluisteren erover met elkaar. Heimwee huist in zijn kleren en zijn haar. En altijd denkt het dat hij komen zal: Vandaag niet meer; maar morgen, onverwacht - en droomt van…

Wat een moed om die bittere smaak te proeven een jas van ijs te dragen fagotmuziek te willen horen balancerend op ’n draad van eenzaamheid Heldhaftig bent u om door dorre bladeren en gure wind te schuifelen op uw voeten die doorweekt zijn van zilte koude tranen op uw huid Daadkrachtig als altijd dansend op een vulkaan voelt u onbaatzuchtig…

zo gracieus naderde zij ... een vrouw die lijkt te zijn geboren louter en alleen om te bekoren : de wind de rok de dij .. - zo soeverein zo waarlijk vrij dat niemand haar zou storen .. wie schoonheid eeuwig werd beschoren kwam steeds meer dichterbij .. - en na jarenlang te zijn gescheiden jaren die het geluk niet konden geven…

kom terug klinkt een stem in 't water alsof het een vreemde is eentje uit later uit de toekomst die hier nu nog niet hoort uit een donker waas en niets gaat meer voort slechts nog de waterige, onweerstaanbare blik van een verloren, zinkend schip kom terug klinkt haar stem nog eens helder over zee sleurt alleen pijn en verdriet mee slechts…

Vandaag ken ik slechts eenzaamheid en verdriet ook al schreeuw ik het uit horen doe je me niet het is ook zo afgezaagd jouw aandacht is te veel gevraagd ik huil wel in stilte ik alleen voel de bittere kilte op het raam groeien de ijsbloemen de kou doet hen vanzelf groeien maar dat kan jou niet boeien.…

doe de deur open denk ik soms want ik heb de sleutel niet tot de deur alsjeblieft doe de deur open maar toch: waarom doe ik het zelf niet ?…

Zie hem turen alle dagen duren langer dan de uren stemmen die praten hij wacht gelaten tot ze hem verlaten rouwen maakt oud zwijgen is goud spreken geeft zout dat bijt in de wonden uit al die monden geen troost gevonden hij kijkt over de zee die eindeloze zee fluistert: neem me mee…

Zwalkend op het pad der weemoed spreekt de taal zijn stille tocht Een plaggenhut markeert verlatenheid wanneer koude mijn ogen blind traant De windhoos blaast een boomkruin kaal lenig dansend herfstig sjansend wat meteen de adem stokt En waar mijn geest de winter wacht waarin ik jou zo naarstig zoek met handen blauw gevroren draagt…

Ik voel me zo verdomd alleen ik voel me op een zijspoor gezet ik voel dat het niet helemaal zo is maar gevoelens hebben betekenis tot en met Alleen in een vreemde wereld alleen met een moeilijk verhaal alleen, wie kan weten wat ik voel wie verstaat mijn taal Ik zou zo graag "normaal" willen zijn zonder pillen, zonder pijn leven zoals…