Alle inzendingen over verdriet

nu nog schaduw in de tuin tien zonnebloemen blinken zwaar de kat strijkt en vogels zoeken naar een enkel evenwicht perzikkruid verzoekt een wilde bij om toch ook een vlinder toe te staan in haar gaan ging zomer mee ze stierf aan armoe en het vallen van de nacht ik heb gewacht, geschreeuwd, gebeden maar het heden biedt niets meer…

Tussen muren van eenzaamheid krijgt de stilte nauwelijks ruimte in volume van leegte herhaalt het vacuüm een spiraal ook zonder jou gaat de zomer voorbij dwalen dromen tussen geesten van overleden vrienden die hebben gezien hoe jij geboren werd in dit zonderlinge land van stilte en falende voorbehoedsmiddelen ben jij het ongewenste product…

Een opgeruimde kast en kelder brengt ruimte in het hoofd en hart maakt gedachten helder geeft een nieuwe start Kijk naar het oude land met nieuwe ogen het landschap verandert van gezicht ogen die de kwaliteit verhogen alles verandert door het licht…

het vreet aan me het gemis aan warmte het woelt in me en graaft gangen, donkere gangen met doodlopende uitstulpingen ik treur om jou want ik ben je onderweg kwijt geraakt ergens in die donkere gangen ik treur om ons om wat wij ooit waren want elk van ons is verdwaald achtergebleven, alleen daar ergens...…

Ik zie een vlieger Heel hoog in de lucht Met mooie, felle kleuren Helemaal gewichtloos op haar vlucht Zo vaak zou ik willen weten Hoe het is om zorgeloos te zijn Met mijn hoofd in de wolken En mijn twijfels klein Mijn voeten van de grond Mijn gedachten vrij En even niet te hoeven denken Aan wat er allemaal mis is met mij Maar zelfs…

Ik beadem droef de stilte op jouw graf met de hortensia die blijft zwijgen over regen door mijn vrienden onherkenbaar loop ik langs oeverloze gewoontes van de rivier met haar onstuimigheid licht met ongekende duisternis passeer je in de schaduw vol empathie voor het leven in geestelijke ruimte alsof afstand naar werkelijkheid bestaat…

we rijgen rituele woorden aaneen maar de zin laat zich niet vinden de taal van taai verdriet verankerd in de ziel laat zich niet snoeren wreed woekert ze door in het oog van de orkaan ademen we slechts het verleden uit ons onstilbaar verlangen naar toen en daar oneindig cirkelen we rond als gewichtloze doden in de ruimte…

Je hebt verdriet, veel verdriet. De glans raakt los van je gelaat. En je voelt dat je er alleen voor staat. Zeker is het nu moeilijk. Hoeveel kan iemand dragen? Jij bent een vrouw zo sterk en zoekt je afleiding in het werk. Bleek je gezicht, verdwaasd in de kamer leeg van binnen. Gehaast lap jij de ramen om het leed dat er is te vergeten…

al die kleine dingen bij elkaar één grote prop tranen rollen over je wang je ogen als kranen die je niet kan bedwingen voor alles bang dat kan leiden tot nog meer druppels op de grond het is een wond ontstaan door kleine schrammen in je huid alleen liefde zet deze kraan weer uit…

Vandaag 25 jaar geleden won de kanker het van jou... ze zeggen pijn vervaagt met tijd maar ik wist dat ik je altijd missen zou Ik vraag me vaak nog af of je naar ons kijkt wat je van ons vindt en of ik een beetje op jou lijk Soms stel ik me voor dat we samen zijn drinken we een kopje thee kletsen over alledaagse dingen en wandel je…

Het hart zingt wild en fel vanuit haar vrijheid! De mond werd niet gesnoerd, door iemand ooit, nog eens monddood gemaakt. Alles, waarover ik zingen zal... presenteert een vrije wereld van vorige en huidige generaties! Generaties volwassenen en kinderen, die ook sterk in mij leven. Het zal voor een volgende generatie zijn, die bepaalt wat…

leegheid laat het rode bankje zien het verlokkend rood is zinloos niemand wil mee diep in die grote blauwe zee de sleutel van de grote klemmende rode deur ligt op de bodem wie goed zoekt zal niets vinden de sleutel wacht…

O, ik ben zo vrolijk zo vrolijk, zo vrolijk het is om te janken maar janken heeft geen zin droog je tranen, dus wees maar, vrolijk, zo vrolijk ieder leven heeft een "einde" zo gaat dat, doch ooit was er een "begin" dat was zo vrolijk, zo vrolijk, zo... Illustratie: Joke de Groot.…

Zij schreeuwen van geluk. Ze schreeuwen, vooral, om geluk! Zij schreeuwen van verdriet, pijn en ellende... Ze zijn enorm bang, om gek te worden van hun pijn. Woedend van verdriet. Wat te denken, van de tranen, te delen? Daarvan word je stil en liefdevol.…

hoe kan ik jou begrijpen met onbegrip die mij overheerst wanneer jij je wel begrepen voelt in het onbegrip dat je strooit…

Boyke, Boyke, neen, ga niet dood! Boyke, we houden van je, hou vol, lieve chihuahua van ons. Het gif deed z'n werk snel, onverbiddelijk, adequaat. Gif dat je argeloos en gretig verslond. Vermomd gif dat je een lekker, extra hapje vond. Gif, moedwillig gelegd door een of ander onverlaat. We aaien je kleine, slappe hondenlijfje. We roepen…

O ja, mama, ik gaf mijn leven voor jou: al wat belangrijk was voor je, daartoe heb ik me ingeleverd. Al, wat leeft voor jou cijferde ik mijn wil tot leven weg. Waarom vroeg je dit van mij? Waarom droeg jij dit leven, zo? O ja, mama, ik zal op jou wachten tot de tijd komt van jou terugkeren... jouw heengaan doet mij leven. Ik zal daar…

Met alle kleuren van verdriet zag je mijn stilte bij de boom eenzaam op het oeverland het meer spiegelde mijn ontzag voor de dichtershemel waar jij altijd koningin was je transformeerde de pijn in onverwachte gedaantes maakte soms metaforen van mensen die maskers afwierpen je gaf geen kritiek, verdroeg geen argwaan maakte…

Ik kom bij mijn vader vandaan. Bij zijn graf geweest, ervoor gestaan. Ook even gaan zitten, toen terug gelopen het grintpad af, herinneringen meegenomen. Op zijn gedenksteen de tekst; 'Voor altijd in onze gedachten'. Nog even stond ik te wachten bij de auto en daarna thuis keek ik naar zijn foto. Hij woont nu in de hemel in vrede en rust…

Mijn jonkske slaapt al zo lang In stille kille hof; Mijn stem van roepen is dof, Mijn lippen verleerden hun zang. 's Nachts als ik slaap, slaat hij even Zijn vakerige oogjes open, Komt naar mij toegelopen Om mij een kus te geven. Vlijt zijn hoofdje naast mij, Nestelt zich in mijn armen.... 'k Mag hem koestren en warmen - Mijn hart is…

O klamme koude, die me 't krimpend herte beklemt, en 't àl ontzielt en mijn gedachten, als bloemen, dor voor ze in de zonne lachten, doet nederbuigen onder 't lood der smerte, - doet nederbuigen in wanhopig smachten, zo droef, ach, o zo droef, tot haar verterte de tred des wandlaars, onbewust hoe 't herte toch pijnlijk krimpen kàn om al…

Geef niet op, laat je trots niet varen. Loop rechtop met je neus in de wind om je eigenwaarde te bewaren. Het gaat erom wat jíj ervan vindt. Geef niet op, neem de juiste koers. Laat hem gaan, hij verandert niet en misschien wordt hij soms jaloers. Het gaat erom dat jíj weer geniet. Geef niet op, luister naar je verstand. Je gevoel kan soms…

Twee levenslustige jongetjes van negen en zeven jaren oud werken en spelen vol druk genot lijden echter onder felle twisten van hun gescheiden ouders toch strijden de kinders moedig willen eigen bestaan versterken tenslotte maakt vader radeloos een eind aan 't leven van zijn zoontjes die wellicht nog een lange toekomst met schone beloftes…

Soms maakt iemand je leven rijk, maar tegelijkertijd zo leeg Soms vult iemand je aan, maar tegelijkertijd haalt het je naar beneden Jij maakte mij zo blij, maar soms zo ongelukkig Zo’n sterke band, maar toch verschillend Jij hoort bij mij, maar ik weet dat het niet zo is Waarom ben ik zoals ik ben en ben jij gewoon jezelf Jij las mijn…

Heimelijk kwam het kleine vergeten, het maakte haar soms boos, even niet meer weten, een mens, zo veder broos. Dagen gaan nu zonder weten heen, in stilte, akelig duister, gekomen is het machtige vergeten, vervlogen zijn haar levenslust en luister. Laatst, even nog het klare, iets dat herkenning bood, uit lang vervlogen kinderjaren, een…

in 'n mist van tranen zoekt zij naar een begin waar is de tijd van rust en liefdevol samen zijn verdoofdheid maakt zich meester van haar zodat ze ongemerkt verdwaalt…

verloop snijdt telkens het mes in verbintenissen die ooit de naam liefde beschreef omstrengeling verzwakt in verlatenheid tranen doordrenken is het misschien de mammon die bederf zaait zodat armoe kan binden? ik vraag het de allerhoogste maar er blijft mij een antwoord schuldig of moet ik over een huwelijk logischer denken zo ook…

Voor altijd zal ik aan je denken, met spijt en een traan, Had je kunnen optillen, samen kijken naar de maan. Je moet weten ik was te jong en te dom om te weten, dat de keuze voor altijd aan me zou gaan vreten. Zo nu en dan raak ik totaal overstuur, denk ik maar een ding, draai hem terug, dat klokje aan de muur. Ik hou van je lieverd…

Het licht wat ooit nog fonkelde de warme taal van het gelaat krimpt ineen en zwijgt De dode die niet op wil staan De kiemkracht die op sterven staat De onschuld die verdwijnt De traanval glooit de wangen nat en sluit de lippen kronkelend om wat eens is geweest Nu waanzin mij hier achterlaat het breekpunt mij door midden zaagt verlies…

Echt enig idee van groot verlies als cellen geschud in koker? Van de wereld afgesloten omarmd door de hemel De sterrenbeelden nemen de Maagd De Waterman bezoedelt zowel kruis als kwaad De gedachte dooft plots het licht aangewakkerd…