Alle inzendingen over Blik

de schemer valt, verstomt de taal van vogels rond de kloosterplas in de verte dooft een hoeve haar vensters, blaft nog laat een waakzame hond dan wordt het stil, raakbaar stil zwijgt alles in en om me heen rust mijn blik op de vage einder tast naar wat onzegbaar is…

Zo wazig een oog kan zijn Één blik traant zorgeloos onafgebroken Zo zwart de wereld in mijn ogen Dat ik steeds verder in het donker kwijn Zo helder blijkt het 'niets' op te staan Verder en verder zweef ik door een leegte Zo blind deze passieve engte Zo zorgeloos die traan…

.: jouw koele blik; een gekrenkte ik, een natte snik. DE AFWIJZING! VRESELIJK!…

voor streeploos glazen ruit verstilt de blik naar buiten nergens stuit het lege licht dat schel de kamer vult onaangedaan schijnen oude ogen zodra een weerklank binnendringt raakt het koude aangezicht peilloos diep bewogen…

Nerveus zoals jij het servet ontvouwt Gevolgd door liefdevolle blik ongemeend Ik verliefde blinde dwaas die van je houd Herken je niet en mijn hart versteend Jouw rode lippen nippend aan de rode wijn En fluisterend zeg je, ik zal nooit meer de jouwe zijn…

ik zag in het donker van je blik angst en pijn vooral heftige schrik voor het onverwacht stilstaan na gestaag vooruitgaan ook volumineus geluid na iel hoge tonen contrast in alles of niets een draai zonder gepaai met geluk dat maakt je kleine kans nog eerder stuk…

ik ving jouw kushand met mijn ogen en beantwoordde jouw zwaaien met een zonnige lach maar in mijn blik leefde reeds de stilte in de schaduw van de dood toen verlangen stierf in 't weten mijn hand had voor het laatst jouw lieve lach gespiegeld in het kijken van mijn ziel…

Het regent in mijn champagne een ongeëvenaarde zanger - zijn haar wit als zomersneeuw - houdt de hand op mijn hart verhaalt mijn leven tragischer dan ooit in één blik is alles dan toch nog verloren er rest mij niets anders dan te wachten op het uur dat wij de rede voorbij zijn en dan nog wankelt het brute bestaan.…

mijn vriendje is terug wat schichtig nog kijkt hij vanuit zijn territorium naar binnen hij trekt mijn blik met trotse stap zijn borst, zo dat al kan, nog vuriger dan vorig jaar hij weet: er valt bij mij nog zoveel in te halen maar 'k hou hem kort, geef niets kado laat hem maar scharrelen…

je balanceerde met je blik tussen kijken en zien lippen speelden in een glimlach al met misschien maar het neusje in de wind toonde vastberadenheid ik deed een stapje terug en zag het rechten van je rug toen jij proestte van het lachen wist ik dat wij hetzelfde dachten…

ken je de zwerver die elke dag bedelt om een stuiver die dolend met een krampachtige blik zijn verlies en winst telt die een schaduw met zich meetorst ken je de zwerver die leeft in ballingschap zijn leven verborgen houdt die ik een naam gegeven heb om onmacht trots te dragen…

Voortgedreven door jouw kracht blijf ik eeuwig gesponnen in je web mijn intense gevoelens zijn niet langer verdoofd de liefde bloesemt in dit magisch moment alleen door jouw ultieme streven verdween mijn troosteloze blik als jouw hart een gevangenis was -had ik levenslang-…

van tak naar tak van boom naar boom fluistert de wind woorden op blozende wangen nu nog dor en kaal straks ruist het blad vanuit knop ontvouwen schijnt goud de zon vanuit winterse blik heeft de dauw druppels gevangen…

in stilte achter schuiltakken rust ik uit maar de bladeren zijn gevallen langs mijn huid onbedekt trotseer ik alle blikken weer doet het zeer dat vragend prikken ben nog niet klaar om het heden open tegemoet te treden hardnekkig spookt de pijn uit mijn verleden…

In wit van wolken zie ik je ogen, kijkend naar beneden met een milde blik. In waaien van de wind hoor ik je fluisteren, met een gevoel van rust blijf ik ernaar luisteren.…

een doelgerichte blik felle kleuren in het ogen wit het blonde zongestreelde haar golfde highlights in de wind vloeiend gingen armen in natuurlijke cadans top en tas in kleurbalans een vlotte meid in het snelle gaan zag de rolstoel niet eens staan…

Richt je blik naar het licht probeer de zon te zien zijn warmte weer voelen. Kijk naar het mooie om je heen dan zal eenzaamheid verdwijnen kan het leven je weer omarmen.…

Voor Jan Haan Roet dat moeizaam Naar beneden glijdt Onbeschadigd zijn gelaat Vreedzaam z'n blik - De mens die toch zijn Medemens het liefste mijdt In herinnering buurman Jan Haan, karakter in J.J. Voskuils romancyclus Het Bureau, deel II…

Je ogen Een doorgrondelijke blik op mij gericht Verbondenheid Gevend, vragend om vertrouwen Alleen de liefde In stilte de handreiking Vragend, neem me mee Doe het voorzichtig maar neem me mee Mijn aanraking Jou ontvanging in vertrouwen Je wil dat ik je meeneem Voorzichtig maar stop niet…

jij hebt vandaag het maagdenkleed verlaten kijkt onbesmuikt en kuis de wereld in die lijkt veranderd door haar open blik jij weet wat anderen verloren in dat ultieme ogenblik het is de ongereptheid van het kind dat nu verdwenen is maar ooit zichzelf weer vindt…

Kaaljager met Je kale kop, Ogen die de Blik van de Idioot in Jou verraden - Zonder verstand Maar met auto Scheur jij Daag'lijks Over 's Heren wegen En breng je Het leven van Alle anderen En ook jezelf In gevaar Hufter met de Dood in je ogen…

Ik zit in het donker, ik wacht, ik staar Naar schepen die langzaam komen, Met lichtende blikken zoek ik naar Het schip uit het land mijner dromen.…

nog verdwaal je in de vlokjes sneeuw die dwarrelen en dansen terwijl je blik in groen en blauw al volop lente geeft je vingers groenen ondanks kou op warm beschutte plaatsen krokus maar in duizend kleuren jij bent mijn godvergeten zonnevrouw…

Haast zoeft links, strakke blikken op de horizon gericht. Plat land glijdt achterwaarts, verdwijnt naar klein in spiegelbeeld. Kilometers tellen af of bij, afstand wordt gedicht.…

mag ik de zon even zien in je ogen wolken versluieren je blik en in buien valt even jouw ik ja in dat gebaar van vingers die regelen is woordloos ook regenen toch blijven we droog het is slechts de wind die waait tot ik jou dan weer vind…

Ik zoek je In blikken van mensen Op straat Ik voel je In eenzame momenten Als het donker is Ik vind je Als de zon schijnt Bij elke zachte bries Ik hoor je In mooie muziek En klanken Ik draag je In mooie herinneringen In mijn hoofd Ik koester je En draag je in me Elke dag…

En in dit verliefde brein Lijkt het nu opeens complete chaos te zijn Er komen wel woorden in mij op Maar ze vormen geen zinnen Geen staart, geen kop Ik kan er niks mee beginnen En met stoffer en blik Veeg ik de letters bij elkaar Het is beter dan niks Een restje nietszeggende barbarentaal…

de lage lucht legde een verstikkende deken neer het zoute zwijgen had zich in hun vermoeide poriën genesteld vanuit het ingesponnen web vingen ze elkaars blik in de gebroken spiegel in dat onbewaakte ogenblik wisten ze in één oogopslag wat er van hen geworden was…

Eten is meer dan het ontnuchteren van je maag en het bijvullen van darmkanalen het geeft feest aan wisselende blikken en stimuleert de vrije vingers toe te tasten men kan genieten van de geuren die douchend uit het lichaam flitsen men eet de kleuren van het leven en neemt de smaak aan in ruil voor warmte.…

ik ving je blik je warmte zonde mij en kleurde huid in rozerood tot liefde je streelde uit genegenheid mijn eerstekeers verlegenheid in zachtheid van beloven tot een ongekende hoogte het was geen nemen van elkaar maar geven na zeven hemels vrijen kwam verlossend Gods gebaar…