Alle inzendingen over Menselijke maat

Het berooide beeld bevat dodelijke verfijnd smakende tot braak vervallen componenten Zo vredig stilgevallen angstig neergeworpen onverwachts ontrukt in een hoogtepunt van arrogant menselijk falen Sluipende moordenaar cellen besmetter kanker opkwekend wekend en wenend over toekomstig wegvallend leugenachtig verlies De kinderen betalen…

Vergeefs torste je grootse idealen met je mee, maar alles viel terug verpletterde je met een gewicht dat niet menselijk meer was. Je elan is nu gedoofd, zwart ligt het op je ziel. Het vuur dat in je woedde en vol heeft verteerd trekt genadeloos verder naar contreien die buiten ons bereik liggen.…

Zegt het voort Petrus bij de hemelpoort Zijn vragen zijn oprecht Gespitst op waarheid zogezegd De vrouw weifelt Angst wordt betwijfeld Leven doet pijnlijk aan Zoveel aangedaan Afscheid nemen Van ontelbaarheden Risicovol is het wel Eva met haar verraderlijke appel Een hel lonkt De duivel die pronkt Vragen van goed het kwaad Een menselijk…

het was eeuwenlang balen alle andere talen hebben er twee woorden voor een godgelovige zondige een menselijke meer mondige die voor de grote kunst der kunsten het onbezwaarde voluit gaan door de ander aangedaan stapje na stapje liefde adoratie omzetten met volstrekte toewijding in gepaste ambachtelijke verleiding niet gehinderd door…

al richt ik mijn ogen nog zo omhoog en mijn diepste een sterk verlangen kent naar het Hoogste mededogen toch blijf ik zoeken naar aardse hoop sterker nog, ik word juist met de menselijke onmacht meegezogen ik ben van stof ondergeschikt aan de natuur in mij brandt de vergankelijkheid dat dooft na korte of lange duur wat rest is…

Niet langer ontkenning van menselijkheid. Geen vluchtige woorden. Niet zwevende akkoorden. Niet meer immer heen en weer, terugkomen en vertrekken. Moe is hij van het ontdekken. Liefde ontnam hem alle reislust. Diepgang had hij plots gekust. Samen zijn, voor altijd. Thuiskomen, is plots zijn enige eis!!…

dichters begiftigd met elitaire snaren die het aangezicht van taal verstillen als het zazen in zen maar de Schepper heeft anders besloten: "Gij, Julius, zijt niet slecht maar een liefhebber gelijk een zondagschilder, wees niet onverdroten" maar mijn ego snakt zo naar roem, laat ik hem weten "ja", zegt de Meester "door die menselijke…

Maar Hij is wel vaak vertoornd Waarbij Hij grif miljoenen weg zal vagen Omdat ze menselijk dus zondig zijn Waar is 't verstand? De goedheid? Domme vragen!…

(van de zinnelijke liefde) Het thema 'paar' was voor Rodin niet te draineren Steeds opnieuw door hem Gecreëerd Onuitputtelijk gehouwd en Getekend Als een ware kunstenaar In brons en marmer Op papier Van ambachtsman tot beeldhouwer Menselijke passies in marmer en brons Met een buiging in de richting van Michelangelo.…

welke waarheid wordt gebeeldhouwd onderaan de urne terwijl onze handen wrijven over het gelaat van schaamte hoelang zal de trein blijven branden tussen losgehaakte windstreken die doorheen zwartgekalkte grachten de gruwel spoelen in de keel van menselijkheid en de vloed van vrede willen herwinnen zeg mij, wie richt het hoofd…

als het stormt doet de vloed haar werk raken bakens in mij los zo menselijk sterk, teer als mos als eb aan mij zuigt en ik de boeien pak ben ik niet meer overtuigd, is mijn zelfvertrouwen zwak vanaf de drassige oever zie ik in de verte de horizon, eens het beloofde land, verward zie ik een schim steeds minder aan mij verwant als…

Een wezen met jouw neus en borsten daarmee menselijk blijkt met een kern van eeuwigheid ogen als oud licht, Venus zeg je dat je heet ik stel me voor als de smid van een uitdijend heelal met een vangnet van sterren Het is genoeg dit sterven in elkaars armen en de tijd om een lichaam achter te laten te worden als vertrekkend licht…

Glas laten vallen, stuk laten gaan jou omhelzen, werkelijkheid behouden scherven vinden lang na het vergaan Vingers snijden en de wereld rood laten kleuren, omdat we menselijk zijn Jou toch nog kunnen verlangen Sterre de koude, de passie en het licht van de trein, die uit de aarde scheen Jij was daar, draaide mijn ring om en om tegen de…

o Vruchtenloze geur, wordt menselijk verlangen ooit goddelijke hoop?…

Krijgt het wonder opnieuw een menselijk gezicht. Zijn die drie wijzen niet alleen de iconen van gisteren; maar zijn zij ook nu nog steeds in hun wijsheid voor ons het meest actuele bericht. Over dat het wonder van gisteren dat de kracht zal zijn van morgen; die mensen doet groeien in zijn aangezicht.…

Die in de chaos orde schept En In de orde chaos veroorzaakt immer zoekend naar adem In de storm Dat wat is Openbaart zich In alles Vloeit Groeit Sterft Laat los Dat wat is Is in samenhang Met de kosmos in beweging Door Water Aarde lucht En vuur Elke dag is een openbaring En tevens een vernietiging Van de aardse Hemelse menselijke…

Hij graaft en graaft komt van alles tegen en herkent dat wat afwijkt van gebaande wegen hij legt het verleden bloot en de invloed daarvan die nog tot op heden doorstoot er is zoveel materiaal waaruit het menselijk streven blijkt en toch weet hij is de mens nog steeds dezelfde naar het lijkt hij graaft en graaft na thuis te zijn…

Met ochtendoogjes, priemend door flarden stralingsmist, overzie ik de lijdensweg van het landschap, de permanente correcties, oppervlaktepeelings, agrarische tatoeages, ontstoken piercings langs de rivieren, alsook het menselijk skelet dat overal werd ingebed waar wormen knagen en everzwijn wroet.…

Toen een libelle mij mee voerde Naar zonnige waterkanten Trof ik daar dansende groepjes muggen aan Trompetbloemen bliezen hun engelachtige klanken Voor het menselijk oor onhoorbaar Zachtjes over de gladde waterspiegel Vele viooltjes vielen bij Om het lied der natuur te vervolmaken Dit vertoon werd foutloos belicht Door de luister van de…

Soms is een nieuw begin dor hout in zwart slijk of in geblakerde grond na een verwoestende vloed een snelle vuurzee, of menselijke domheid Dan ontwaakt de aarde van de Aarde en gaat haar zaadkluis open Alles bloeit weer op waar we bij staan maar we kennen onszelf en durven niet er volledig op te vertrouwen We zijn zonen van Noach…

een groep die zich organiseert om getemd te worden maar het valt niet mee om de systemen goed te krijgen Er zijn onverwachte effecten of knellende eisen Niemand is verantwoordelijk Leiders afzetten, dictators vermoorden maakt niet uit Het volk gedoogt de opvolger Er is hulp nodig Van buitenaf, maar de grenzen zijn dodelijk voor menselijkheid…

Waarom zingen ze het lied van menselijkheid niet Waarom verdoven ze zichzelf om hun kleinzieligheid te laten ontploffen?…

de Goddelijke kalender is heel anders dan het menselijk brein WAAROM is dit vreselijk voorval gebeurd moeilijk toch zeker niet fijn het Licht kijkt niet naar het jaartal of tijd de nabestaanden zeer ten spijt geloof in het wonder van de wedergeboorte ofwel vernieuwing wordt eerbiedig blij maar natuurlijk rouwen op…

binnen te komen historische verhalen uit diverse religies leggen hun mystiek geweven patronen aan ons voor als deel van het religieus te beleven geheel dat heilige schriften hebben vastgelegd van iedere tijd en die door elke richting op geheel eigen wijze kunnen worden uitgelegd in het warme perspectief en de emotioneel menselijke…

In wijsheid steeds het verlangen ontkend van zoveel schoonheid en ontembare passie twee werelden en niet één om in te leven zweef ik dolend rond als geest een bedachte goocheltruc om te verdwijnen of doormidden te zagen twee delen om te verdelen dit lichaam klopt van binnen op de maten van het leven maar de blik is vertroebeld…

Daar valt december met een diepe zucht op de mat, schudt wat met zijn veren gelijkend wit als een dik boek dat bladert van verlangen. Ik doe niet open, lig lekker en lui als garfield voor de haard.…

de aarde heeft op kleine schaal al korst verloren -geschatte maat- men pelt mij langzaam af en aan de buitenkant onstaan de eerste rafels aan de randen porie verdicht zich, huid wordt geluid en het licht vangt dauwtranen in de grijze morgen een visagiste kan gemist, dat heeft geen zin het beukt erin!…

Terwijl de pluche bar, in rode flarden, op de wilde maalstroom draait, spartelt het publiek, met bleke handen, een verstarde maat.…

dat lijkt een magere handeling, die deze ochtend heeft gemerkt, de schroom beperkt de wil om de ogen weer te openen tot het donker wordt, de aandacht voor de geest, spreekt zich uit in het stille zwijgen, zodat gedroomde beelden zich in helderheid tot zinnen laten rijgen, wat niet te repareren is met louter woorden, zoek ik de maat…

In mijzelf het allerkostbare en blijvends niet te verliezen, om jeugd en tijd terug te winnen en me uit de eindigheid te tillen, menig energie gemorst, wat de natuur geen moeite kost, opnieuw te kiezen, de enige maat te bepalen, niet verder af te dwalen tot de fictieve grens van wat ik achterlaat, een weg gekroond met onderscheid,…