Alle inzendingen over TWIJFEL

Geloof wat je kunt bereiken en niemand zal twijfelen aan wie je bent. Weet dat het einde niet bestaat als jij weet waarom je begint en nooit vraagt of de tijd stopt. Want het nieuw jaar is een begin voor jou en iedereen die geluk en liefde niet alleen in oude herinneringen achterlaat.…

De time-out die je aan mij vroeg in de relatie die opbloeide begrijp ik best heel goed omdat de twijfel bij je groeide. Is dit nu echt wat ik graag wil? Is dit mijn nieuwe leven? Krijg ik nu wat ik verdien? Kan ik genoeg liefde blijven geven? De wond is duidelijk nog niet dicht en heeft tijd nodig om te helen.…

ik heb wel zo mijn twijfels het is waar ieder over praat niet 1 minuut uit het oog verliezen dat vinden wij niet echt vertrouwd hadden wij het voor het kiezen, dan hadden wij hem welbeschouwd veel liever laten verbannen en hem nooit meer aan de maatschappij toevertrouwd…

zal ik in alle zelfverantwoordelijkheid mijn machten overdragen aan hem die mij genade biedt zijn charisma volgen op de wegen die schrift en exegese in heilige boeken hebben neergelegd ik twijfel aan het perspectief dat offers vraagt en gehoorzaamheid eist in het dagelijks bestaan ik voel nu al de strijd in mijn lijf als keuzes…

meisjesstem In een melig knetterend spel De gouden belofte strandt aan de westkust Na een kaakslag blies hij tandeloos door Door cool jazz en hard gif bedwelmd Een verweesde engel met een verwoest gezicht Sprong uit het hotelraam Alsof hij over de regenboog kon Stort vleugellam neer What a foolish thing to do De legende voedt de twijfel…

je keek me aan ik zag twijfel in je ogen waarin ik mij in jou zag. voorbij aan rozen en je wezen in de zonneschijn van onze ziel zo intiem zo ik ben jij. ontmoet me in de warmte van je armen laat me vrij in schaduwrijke frasen van pianospel en dansende violen. het pianospel en jij ga toch net me mee jij mijn evenknie.…

ik heb de lijnen zien lopen tot aan de horizon waar zij samen verdwijnen er was geen ander perspectief het transparante random bestond toen nog niet al generaties lang hadden zij de verre blik in het zien van gods oneindigheid tot hun wereldbeeld van rechtschapen zijn en onvoorwaardelijke trouw in korte tijd schiftte twijfels…

Mis je warmte en jouw mij kussen je pracht, gedachten, jou zo lief je zachte tenenlopen als een dief een streel, ik speel slaap intussen Mis je lachen en soms je dreinen je stampende voet die stopt in gezeur je domme rammen met die deur je bij ruzie zo kwaad verdwijnen Mis je wegzijn en weer terug je twijfel aan wat je voor me was je…

In gedachten wordt het kruispunt een rotonde Blijf je oneindig rondjes maken Bang voor de consequenties van je keuze Steeds maar denkend welke afslag De beste keuze is Je geraakt er niet meer uit Je neemt dezelfde weg terug terug naar het verleden En alles wat bekend is Je verzoent je met je twijfels En neemt de draad weer op…

doelloosheid, Stopt het voor heel even, De sleur wordt door het lot verleid, En blijft aan dit moment kleven, Het lot gaat verder zonder spijt, En losgekoppeld zweven, Een Cirkel van Geluk is bevrijd, En raakt van de grond verheven, Elke ziel die door de tijd, In voorzienigheid is verweven, Richt de blik omhoog en raakt verblijdt, Elke twijfel…

Verknocht aan het verleden Verkocht aan het heden Verliefd op de toekomst Liefde en leed In harmonie gekleed Lachen en verdriet Samen aaneen geniet Storm en wind Zijn als een blij kind Twijfel en ongemak Zit in een keurslijf, te strak Wij zijn één geworden In mening en gedachten Verstrengeld als wortels In de onuitputtelijke aarde…

Ongeloof en twijfel aan klanken gegeven. Uitvluchtoord van eenzaamheid. Gebonden in gedichten. Snakkend naar de vrijheid, Geduldig in al zijn facetten van bescheidenheid.…

Gedachten en vragen die elkaar steeds antwoorden met een lome twijfel. Van langzaam wachten dat niets verdeelt en niets beweegt. Van mezelf en de spiegels die niet spreken omdat ze niets nieuws ontdekken en de woorden niet verdrijven of om een echo vragen als de regen valt die de dagen hun laatste kleuren ontneemt.…

In de ruïnes van mijn bestaan verstikt tussen gangen en muren waar geen adem gaat, in of uit heb jij de schatten blootgelegd ooit verborgen, onbedorven zonder ooit in twijfel te verkeren graven in het mulle zand doorzien van pure bodem jij, archeoloog zonder vrees gewapend met de scherpe blik steek je dwars door mijn hartvlees mijn…

een idee, een beeld, een gedachte woorden dansen om elkaar heen zinnen lopen onstuimig en wild ik lees, zing zachtjes en wacht een groeiende verrassing gedicht zonder rijm tijd stroomt voorbij ik luister in stilte het ongrijpbare te vangen in sprekende beelden onmacht te vertellen wat ik voel heeft het zin, heeft het waarde ik twijfel…

Een onzichtbare wereld van oorzaken en motieven de waarheid slechts een idee als een dagroom bij wijle die gedachten beheerst Wijlend in het trage dal blijf ik kijken naar de zon die zich nu en dan laat zien tussen overhellende rotsen wat is het klam hier benee geen warmte om te klampen Maar oponthoud voedt de twijfel verloren woorden…

Enigszins verwonderd kijkt zij om zich heen haar grijze ogen gaan weifelend en twijfelend naar slanke handen gevouwen willen zij vasthouden geknepen willen zij vergeten ontspannen willen zij vieren waar fiere schouders weken dragen van tot hier laat haar ingetogen lach rimpeltjes schuchter verschijnen berustend gooit zij een hand…

En zie De regen daalde neer Ontfermde zich over Onwetendheid en twijfel Vogels verdwenen uit het luchtruim Terwijl wolken zich samenpakten En de grijze sluier ons allen omarmde In zijn kille barmhartigheid In het hart van deze grauwheid De eenzame zaal, een tombe Een troon van afgebladerd goud Verleden dat nauwelijks meer is Glazen…

als het oude blad in de rivier dat na een plotselinge storm weer ongenood naar boven drijft zo drijven zinnen door mijn hoofd ze haken vast en maken nog geen ruimte geen licht om helder zin te geven aan de tijd * ik twijfel of het ooit zal lukken het oude eerst te laten zinken zo zonder hulp van jou jij die mijn diepte hebt gekend…

In het dorstige land tasten daklozen in het duister, ze zijn de stralen van een getergde zon en goddeloze geloften al tijden moe, papieren regels rotten in het hout, een leger van houtwormen splijt de wereld open en dekt de zee met maskers toe, in de vlijt van alle gestorvenen treft alleen de hoop geen verwijt, de nachten woelt de twijfel…

bruine bladeren fluisteren tegen mijn oude schoenen het verhaal van verval vermengt met regen terwijl ik langzaamaan verdwaal in mijn gedachten snijdt met vlagen de grijze herfstwind, streng en guur de twijfel los, stil valt het jagen op het geluk van korte duur de omhelzing van mijn wanen zo verstikkend en doorvoed wist jij tot kalmte…

Ontloop ik me, dan ontloop ik vele anderen, als een boom die ik zie zich vormt tot bos, in beken herken ik de spiegel van een jeugd in een gevalganiseerde zinken teil en in de voortgaande oceanen die ik zag, geen hand die zich daarin kon wassen van alle twijfels en nooit gekozen kansen, als hond die de druppels van zich schudt, blijven…

verzacht van aard, maar nooit verlost van het verleden, want hoe bemost een steen ook is, het blijft een steen zo staat het hier in mij geschreven met ouder worden zelfs gegrift de duinen, zand, de zee, de drift die overging, in overleven in vasthouden aan wie jij was voor mij dan toch, en aan de sporen die jij voor mij hier in een mist van twijfels…

Wees gewoon jezelf Dat mag je zijn bij mij Wees jezelf, nu eens geen ander Het hoeft niet altijd blij Ontspan en laat het los Vergeet wie je moet zijn Toon dat kleine meisje Vol twijfels, zorgen, pijn Heel onzeker grootgebracht Bang in het leven en voor de nacht Wees jezelf, laat mij je helpen Toon hoe mooi je werkelijk bent Wees eens kwetsbaar…

Nooit eerder zoiets meegemaakt getroffen door een flits geen twijfel mogelijk ik weet dat het er is een zonnestraal in mijn vizier klik waar was je voorheen steeds hoe kom je nu toch zomaar hier alsof, nooit weggeweest. Mijn ingebouwde super-lens heeft jou toch echt gespot.…

Nee, ik was niet zo gecharmeerd van die dame met haar lange haren ze was een beetje ondoorgrondelijk achter die zogenaamde glimlach dacht: zij hangt er niet zo lokkend bij in kleine lijst van het Louvre te Parijs was helemaal niet ondersteboven met die vraagtekens in haar ogen begon te twijfelen aan Leonardo heeft dat mens soms een geheim…

Meer en meer verschijnen als krachten van de zwaarte de fluisteringen in je hoofd alle keuzes vol met twijfel verplichtingen als lood hoger en dikker zijn ze geworden in de loop der tijd en je weet het pas als je begint met het slopen van de blokkades zet je de eerste stap om de weg te verlichten naar een nieuwe realiteit maar…

Van god los maar om de kikkers en alle kweepeer begaan, de merel te hulp met de appels, het huis met cement, de woelrat vol van genade naar het leven staand, te verschrikter gezegend als het peren regent of pruimen, goed voor de wesp, wreed voor de wespen, aan de kant van de egel, de muizen, de uilen, in twijfel om wat het leed, het gras,…

vroeg ze met treurnisvolle stem hoe kon ik daarop antwoord geven kon ik toch maken dat haar leven een liefdesliedje zong, geen requiem stil zit ik naast het lege bed zoek in de koude lakens nog haar geur die nu al uit begint te doven ik wil nog in een zin geloven mijn twijfelende hart klopt in mineur en ik zeg vloekend een gebed…

ik meer had willen zijn drijft deze dag naar de zin van dit bestaan het sterven kent geen namen, het kiest naar de redeloosheid van begrip, vergankelijkheid treft ons allen maar geef mij de ruimte om klein te zijn ik ken geen god buiten diegene die steeds maar mijn honger stilt – al is het voedsel wat ik eet brak van verlangens en twijfel…