2724 resultaten.
Houten duif
netgedicht
1.0 met 7 stemmen 1.298 Te zwaar voor de takken
van de elegante dwergmispel
zakt de plomp neerdalende houtduif
door de bladeren.
Spreidt zijn vleugels. Paniek
vonkt binnen de witte randen
om de ogen. Pikt in willekeur
al vallend naar het lichtrode.
Hier is de houten duif niet voor gemaakt.…
Het mystieke woud
netgedicht
4.0 met 24 stemmen 62 ik zag
je armen de
hymnes orkestreren
hoorde het zachte
zuchten van de
takken in het
mystieke woud
in donker
spiegelende vennen
scheen de maan
zijn gele verzen
tegen het magisch
onrustige water
als gods prater
toch voelde ik mij
met jou erbij me
wonderwel thuis
tussen de oplichtende
melodieën van
onbekende ballads
in aarde ’…
De boom
netgedicht
4.0 met 16 stemmen 1.108 Bladeren in alle kleuren
bloesems met heerlijke geuren
Kleine vruchtjes hangen aan de takken
alle kinderen proberen ze te pakken
In de winter lijkt hij dood
alsof hij geen tegenstand bood
Zo kaal en zo stil
kan niet doen wat hij wil
Maar dan komt de zomer weer
en er komen vruchtjes, steeds meer
In onze achtertuin, zo loom
staat onze mooie…
Constatering
hartenkreet
3.0 met 6 stemmen 670 Als ik niet onderweg mijn
zware rugzak had gestald
bij 't oud papier, verroest
gereedschap en machines
en niet mijn kaartje had verscheurd,
als ik niet onderweg mijn
loden jas had uitgedaan
en aan een boom gehangen had
met slechts twee kale takken
en niet mijn sleutels had verbeurd,
dan zou er eelt zijn op mijn ziel
en kale plekken in…
De Boom
netgedicht
3.0 met 8 stemmen 699 Ik voel mij als een boom
wiens takken zich verwrongen
naar de hemel strekken
in blauw niets
Schreeuwend om aandacht
als kleine hongerige vogelbekken
elkaar verdringend voor elk eetbaar iets
Krachtenloos en talrijk boven
ben ik aan de voet geworden tot een massief geheel
verankerd in de aarde
Gesmoord, bijna geluidloos
komen er…
moeder natuur
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 507 aan de overkant van mijn rivier
de boom met bladeren
haar paraplu waaiert boven ‘t water
nog groen
twee takken niet nee
die zwaaien eerder af
herfst geeft ze nu al brui
rood bruin lover
nu met avondzon
zo waar geel oranje
dat belooft heel wat
tot de wind de blâren heeft geschuierd
de vissen niet meer
kunnen schuilen
onder moeders’ paraplu…
verboden vijg
gedicht
2.0 met 227 stemmen 49.755 je rijpt tussen bladeren van leer
de witte nerven die ik streel
je schuilt achter wijde lobben
de schort van jouw schaamte
aan knoestige takken hang je
als een peer van violet
die nog drogen moeten
barsten tussen de tanden
als ik jou pluk
klapt de zondeval dicht
recht in mijn verhit gezicht
zoiets noem ik geluk…
de levende dood
netgedicht
3.0 met 14 stemmen 404 een dag met
onvoorspelbaar
aantal uren
dat het nu oneindig
doet duren
terwijl ik
met gesloten ogen staar
de versteende pijn
door mij te dragen
is niet te verwarmen
door welke gloed dan ook
ben zelfs niet in staat
om naar lucht te vragen
ik ben gesloten,
gevangen
in de levende dood;
een uitgedroogde boom
met één gebroken tak…
Augustus
netgedicht
4.0 met 23 stemmen 890 Ooit zal er een herfst komen
als een kwaadaardige petemoei
en alle bloemen en bladeren
van ons afnemen,
dan zullen ons alleen nog
verwrongen takken resten
en kussen,
koud als bevroren frambozen.…
De ladder danst niet meer
hartenkreet
4.0 met 6 stemmen 690 takken treuren kreunend
onder zwaarrijpend ooft
de vrijheid van de ladder
werd door twijgen geroofd
een distel schiet eenzelvig
langs ’t koeienpad omhoog
ten teken dat zich niemand
nog naar d’hoeve bewoog
waar dieren zijn verdwenen
en d’akker in hooi schoot
daar vond het wild t'rug leven
en de oude boer de dood…
De strijd als licht tegen schaduw
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 399 Met uitgedroogde lippen
probeer ik de zon te blussen,
die sinds voortzetting overvloeide,
naast mijn voeten getekend
aan de boom, met takken als wimpers zaait.…
Suites voor Annemieke XV
netgedicht
2.0 met 2 stemmen 134 binnen het raam
opwarming van de aarde
sneeuw in maart
weg in een sneeuwstorm
zonsopgang en ondergang
en zwarte takken
spagaat op de brug
in een ijzige windvlaag
gaat leven omver
het leven omver
in de diepe zwarte nacht
een stom stoepje -
de nieuwe ijstijd
gaan we met z´n allen te lijf
aan de evenaar…
Allerlaatst
netgedicht
3.0 met 20 stemmen 1.301 Toen de dauw nog sprankelde
Op de wankele broze takken
Was ik het, die wankelde
Eindelijk weg van de pijnloze ongemakken
Toen de mist eindelijk verdween
Kwam je langzaam naar me toe
En jouw oneindige lach verscheen
In mijn allerlaatste beetje moe
Het licht kaatste in duizenden stukjes
Echo's van de laatste regenbogen
Duizelend van al deze…
Stukjes lichtgewicht
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 79 ik zie pluizen
langs de huizen
omhoog zweven
stukjes lichtgewicht
die op warme wind
hun leven richting geven
ver van blad en tak
waar lente hen tot bloei
en vruchten bracht
in deze miljoenendans
heeft slechts een enkeling
de kans om op te groeien
zij heeft tijd en plaats
goed uitgepluisd om ooit
van droom tot boom te komen…
Toch hangt al iets van lente
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 247 Mijn hart kan juichen en de takken
zien herleven, wortels drinken van plezier
dat overal in straten al ontkiemt
en leven doet, heel hevig nu en hier.…
Zuurstofsieraad
netgedicht
3.0 met 11 stemmen 197 Misschien weet ik wel wat ik bedoel
maar zonder bomen geen gevoel
van lente en een stille droom
gewoon het natuurlijke dromen
van een statige berkenboom
zoals die in de stilte staat
gouden zonneschijn op het gelaat
grijze wolken rond de hoge kruin
een zuurstofsieraad in de tuin
die takken als zijn armen strekt
tot in het zuiver…
herfstvrouw en de eik
netgedicht
3.0 met 8 stemmen 323 De zon glimlacht
door eenuwenoude takken
bladeren ritselen in de wind
in zijn bast
een hart gekerfd
vogels voelen er zich veilig
nu het herfst wordt
draagt hij vruchten
kinderen rapen met plezier
eikels vallend op het mostapijt
en zij omarmt om troost te vinden
legt haar hoofd
tegen zijn stam
alsof hij luistert
zo voelt ze zijn bescherming…
Oude bomen
netgedicht
2.0 met 7 stemmen 265 Platanen langs de laan
pathetisch van bestaan,
staan hun plaats af aan nieuwe
twijgen in de wind om tegen
de verwachting in dood te
gaan, gespreide takken in
een hol gezicht, geheven
armen naar de lucht en
naar de grond, het licht
maant voorzichtig om
niet meer te bewegen,
ontleend aan stramheid
in de druilerige regen, ze
zijn…
Oppressie
netgedicht
2.0 met 20 stemmen 686 Moeder
gesluierde moeder
hoe zijn wij fel gekant
Tegen onrecht, zwaar onrecht
onderdrukt te worden
door mannenhand
Moeder
gesluierde moeder
weet wat de grondwet zegt
Man en vrouw
zijn hier gelijkwaardig
dus ontneem ons niet dat recht
Moeder
gesluierde moeder
bescherm uw dochters tegen het kwaad
Kwijt uzelf niet
van deze taken…
Dichter 2
gedicht
3.0 met 18 stemmen 5.836 Ten slotte valt hij kraaiend van zijn tak
en breekt zijn nek, een prooi voor prozadieren.
Vossen en raven kan hij nog plezieren:
nooit aten zij een aas dat zo mooi sprak.
---------------------
uit: 'Gilette' 1998.…
op jacht
hartenkreet
3.0 met 13 stemmen 272 deze dagen was het raak
jagers kregen weer een taak
harde windstoten en veel regen
waren voor hun een grote zegen
daken vlogen rond en bomen vielen om
hierbij hadden ze geen tomtom.
donder en bliksem hier en daar
het was ongelofelijk, maar waar
toch was het niet allemaal gelukt
want sommige stonden angstig gebukt.…
verdwalen
hartenkreet
4.0 met 13 stemmen 364 Schaduwen stromen voorbij
door de takken bladeren
Alsof ze op de aarde vergaderen
bruin rood op natte klei
Nevels hangen in de lucht
de herfst in al haar geuren
Takjes die langzaam verkleuren
breken in een zachte zucht
En mijn voeten nat en koud
laten me steeds verder verdwalen
Gedachten worden mooie verhalen
in dat wonderlijke woud…
Een ontluikende mooiheid
netgedicht
2.0 met 7 stemmen 218 hoor je het fluisteren, het suizen
rond de winddansende bomen
weet je hoe heerlijk je daar
kunt mijmeren, stiekempjes dromen
kan luisteren hoe de vogel
er klanken van liefde zingt
wanneer de ochtendnevel mysterieus
de nog grillige takken omringt
zie je hoe de zon een verlokkelijke knipoog
illustreert in een bonte lucht
het…
schaamte (3)
netgedicht
2.0 met 6 stemmen 254 de landman trekt zijn sporen
trouw aan 't wisselend seizoen
standvastig ploegt hij voort
wie zal hem storen
zo toegewijd ook
is een moeder met haar kind
trouw aan haar taak
voelt zij de liefde stromen
wat til ik nog aan schaamte
over een miniem gemis
er is geen schuld
aan onvolkomenheden
de schaamte over menselijk tekort
gaat dieper…
In trage uren
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 200 de witte duif
vliegt weg
het stukje kerst
valt uit zijn bek
opgeschrikt
door fel wit licht
een harde knal
zonder gezicht
de boom staat
vaag te pronken
de takken zijn al moe
buigen naar de aarde toe
in trage uren
neemt het jaar zijn end
de witte duif is neergestreken
wil niks van vuurwerk weten…
Rafels
gedicht
2.0 met 64 stemmen 21.469 Later fladderden er raven
tussen de al even gerafelde takken
van de lariks.
Een schicht: de schaduw
van een zwaluw schoot
door de zomer.
En in het sprookjesbos
is plotseling de stinkzwam
dwingend aanwezig.
Doodgaan behoort tot het zeer weinige
dat niet zou mogen.…
Eerbied voor de natuur
hartenkreet
2.0 met 1 stemmen 183 Ik zag een boom vol bladeren
zijn takken trots omkaderen,
en bijen door te zoemen
hun voorkeur niet verbloemen.
In water zag ik vissen
hun eigen koers beslissen.
Van al die mooie dingen
moest ik spontaan gaan zingen.
Dat deed een vogel besluiten
mijn liedje uit te fluiten.…
- staal -
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 696 eens zal ik mijn oor te luister leggen
op het harde staal me rusten
de vogels zullen roepen
de takken buigen, wuiven
ik luister naar de verte
het zingen dichterbij
het landschap traag in stilstand
zwijgt grijs in matte nevel
het zingen zingt van warmte
vol van rust en kalmte
ik klink mijn angst aan bielzen
en hou me verder stil.…
Als
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 129 schaduwkant
een schaduwkant heeft
voor mij de opgaande zon
in aanzien niet mag stijgen
ik steeds moet afzien van het licht
wat ook mij is gegeven
waar blijft dan mijn eigen bloei
terwijl alles om mij heen op lente belust is
en juist ik daarover nooit kan zwijgen
daarom
zal ik niet blijven ondergaan
wanneer ik mijn dode takken…
reizen
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 248 reizen voorbij de vleugelslag
van overvliegende ganzen
tot de rand van het bevroren
meer waar de sneeuw de stilte
onderstreept als zij
van de takken glijdt
reizen naar de ijsgrens
waar loodzware leegte
de ruimte ondoordringbaar
bedekt met zwarte dekens
reizen onder de verzengende zon
die het hallucinerende leven
meedogenloos smoort…