Alle inzendingen over moe-tanend

mag delen in je warme vlucht ben jij even super intiem bij mij een momentje verliefd dat zomaar uit het niets langs mij waait het hoofd op hol ik draai en zwaai meer dan luidruchtig wilde jou achterna maar die race was al gelopen ik zocht naar wat hartjes om te strooien ja die rooien helaas ging ook die vlieger niet op moe…

Dan zit ik in het donker,verdwaald en moe, Maar mijn gevoel leid me altijd weer naar jouw toe. De nacht duwt al zachtjes tegen de avond aan, Lieffie, hou me vast en laat me nooit meer gaan. Laat me voelen hoeveel je van me houdt, Verwarm me met jouw liefde,het voelt nu niet meer koud.…

de wereld is vervallen tot gebouwen en getallen de mensen zijn verdwenen in de leegte der stenen hun god bleef bestaan hun zon is ondergegaan de liefde is gebleven bron van warmte en leven de straten zijn verlaten ruïnes en diepe gaten bomen moe gestreden na een kortzichtig verleden lange winterdromen de ijstijd is gekomen de…

Mijn graven liggen in de grond der geesten tussen zand en klei 'Allez, on va', en samen lopen we wat hoger nog, dan omgekeerd naar huis en haard, mijn Spot is moe…

't Was alsof je sliep, als was je enkel moe helemaal gaaf en volmaakt bovendien. Wat rest is leegte, heimwee en die vraag omkleed met smart. Lieve Lotte, jij gaat altijd met ons mee voor altijd in ons hart.…

mond van hand naar hart daar boven als in de hemel ergens onder de stompe toren in het Vlaamse land verschijnt, haast ordeloos, een ongenummerd boek omrand met ijzeren staven van oever naar oever ik lees haar laatste indruk bij het zijgen in gedachten ook de kraamvrouw nijgt daartoe na de barensweeën is zij dodelijk moe…

jij bent als een oud hobbelpaard wat ik na zo'n vijftien jaar wat kaler en wat meer bereden ontroerd betast mezelf berisp me dan laat gaan even weer ik verklaar niet meer ben moe gestreden ik weet waar je glanst ik weet waar je stroeft blindelings raak ik je daar waar je splinters verloor en je haar zonder te blozen kleur ik je zonder…

het enige wat mij scheidt van de val naar beneden is de val naar boven die ik maak in de andere schaal zonder verdieping en frase en zonder verheffing te zijn de dingen zijn het onderdanig zijn moe hebben ons met hun dood ingenomen wij hebben zelf de dingen toegerust zodat ze nu niet meer aan ons toebehoren maar aan zichzelf.…

Af en toe, is hij 't moe om altijd maar ja te knikken. Vroeg of laat, wordt hij kwaad en zal hij 't niet langer slikken. Links of rechts, averechts want het kan niet lang meer duren. Nu of nooit, wil hij ooit nog z'n eigen lot besturen. Hup dan maar, hij is klaar voor de trein van half zeven.…

ik stemde de spaanse gitaar maar die liet zich niet stemmen, laat staan bespelen ik ben geboren om vals te zingen dan maar, en mensen weg te jagen, dat zal ik wel bereiken. ik open m'n mond: heel benauwd en begin te piepen, als een zieke vogel te moe om te vliegen en weer te verdwijnen, een clown toch nog, die een lach loskrijgt…

Blijf bij ons Heer in bange tijden Wanneer wij moe en verdrietig zijn Als wij veel zorgen hebben en pijn Wilt U ons dan vasthouden en leiden? Wil altijd bij ons blijven Heer Dan zijn wij veilig en geborgen Als U voor ons blijft zorgen En wij mogen leven tot Uw eer.…

En als hij er een aantal op heeft wordt hij aanvallend en na verloop van tijd moe, zakt achter z'n eigen armen op de kruk in slaap, en droomt van traagheid en zin. (soms droomt hij dat hij valt en wordt wakker op de grond). Soms wordt hij opgehesen en naar huis gebracht...-…

Vechten, boksen, strijden, het maakte me zo moe Dus neem ik nu afscheid, geen vaarwel maar een rendez-vous.…

hoe bezwaard moet ik zijn zodat de aarde moe wordt om mij verder te dragen mag ik nog wel geloven en weer om adem vragen wie beschermt mij immers tegen verzuurde grauwe wijn die bij voortduring, zo lijkt, voor mij wordt ingeschonken het is alsof elke dag, ieder moment zich steeds meer van mij afkeert mij vervreemdt van zuiver zien…

Wat gaat er in iemands hoofd om met een leeg gestreden ziel in het verschiet Verwarring en misschien teleurstelling het licht in het leven niet meer ziet Wat gaat er in iemands hoofd om die moe en in volledigheid is ontdaan De kracht uit zijn lichaam vloeit geen moed meer heeft om door te gaan Wat gaat er in iemands hoofd om waar vreugde…

Je wordt er moe van, en tegelijkertijd kun je niet slapen en eten, je hoofd is in de wolken, je staat boven het ge- zeur van alledag en ziet haar in alles, overal-…

- geduld'ge brand, allene; al weet ik éne, in winter-nacht, wie géne zéekre lampe wacht; die doolt door de arme landen; die sukkelt, moe, door dode waan; en - ziet, door 't rag van haar getraan, het nódend licht niet branden... 1911…

afzondering krult smook zich bruin rond witte tanden een kostbaar troostvocht gloeit warm in rillerige handen de soesa in zijn bestaan schrijft hij de wereld toe hij slikt het leven niet voor zoete koek het gedachtegoed weerspiegelt in zijn blik de bril zakt van zijn neus hij voelt het niet de wijsgeer peinst zich leeg en moe…

Moe na lang spelen op het scheepsdek ligt de kleine reiziger 's avonds in zijn warme gerief'lijke hut is zelf een spel tussen zee en hemel lichte deining lokt kinderverbeelding doet de omringende zeemonsters steeds dansend verdwijnen _ weer verschijnen met open muilen toeschieten...…

Met hun ruggen naar je toe lijken ze hun lezers moe. Sla ze open, ga ze lezen. Want van binnen moet je wezen. Verdwaal er in, raak van de wijs. Woord voor woord naar ’t paradijs.…

Ik liep om vier uur 's ochtends door de stad en zag de dingen moe met vroege ogen aan en sprak bekrachtigend de naam van ieder ding - aanlegsteiger, vuilnisbak, twee fietsen brugleuning, benzinepomp, lantaren - En 't was als snoerden deze klanken de schepping meer tezaam.…

Toen waren wij samen in de nacht waren wij onze handen en voeten onze ogen tedere lippen één adem één ritme uitgestrekt in het hoge gras boven wolken uit zonken we in de diepte van de zee de tijd vooruit gevlogen hebben we gelachen waren we dronken van de aarde waren we dronken van de wijn dag en nacht dansend zijn we moe geworden…

Mijn ziel werd zeer zwaar beproefd, Mijn hart ziek en diep bedroefd; Mijn gemoed heel somber, kil en koud, Mijn trekken vaal, moe en oud. Mijn leven gaat nu doelloos heen, Ik leef, doch ach, in vrees alleen; In kwelling, onrust, angst en nood, Ik verwacht niets meer, alleen de dood.…

hij was al ouder toen hij haar tot vrouw nam zij was mooi en jong haar liefde voor hem was oprecht al geloofden zijn onderdanen dat niet zijn haren waren grijs, zijn geest moe het volk geloofde niet meer in hem maar met haar deed zijn leeftijd er opeens niet meer toe. jeugdig voelde de koning zich weer en blij van zin.…

Goudgebloemd is het stille sterven In weidse dalen lommerzacht De oude man ziet om in afscheid Overdenkt wat hem tot hier heeft gebracht Lang geleden jong in krachten Had hij in fantasie nog zo gevreesd Hoe het leven te verlaten Als oud worden hem gegund was geweest Nu bij het moment van opzien Zag hij dat de angst hem was geweken Hij was moe…

Hij geeft toe is zo moe van het vele strijden zo’n lange tijd heeft niets verblijd er was slechts lijden geen lieve lach geen ogen zo zacht mocht hij aanschouwen wachtte zo trouw op die ene vrouw die van hem zou houden is nu vol wrok en haat niets dat nog baat tegen dit zware leven dat vol geweld hem steeds heeft geveld…

Nou,die kleindochter van mij kan ook wel behoorlijk stennis maken zoals ze begint te huilen lijkt het wel het ergste op aarde haar tranen een vloed die de hele wereld overstroomt geef ik haar een flesje drinkt ze en is ze gelukkig gaat ze tijdje later weer huilen leg ik haar in bed blijft ze huilen Mia,je bent moe…

Ze zegt niks, laat alles toe ze zegt niks, hij wordt het moe de zwijgzaamheid is bijna tastbaar ze zegt niks al was 't maar het feit dat ze getraind is om te zwijgen iemand zal haar toch aan het praten moeten krijgen?…

Dit is de tak met de bloem alleen de andre bomen gaan al moe en zwaar van loof naar de aarde toe. Dit is de tak die ten hemel biedt In zuivre kelken van albast de witte wijn uit de donkere bast zó teerheid die uit droefnis wast.…

Ik faal dus ik ben Schreeuwde zij de wereld toe Ze wilde rennen, dansen, springen Maar haar benen waren moe En ze viel en stond weer op Maakte fouten, kropte op Wat zij niet aankon en ze smeekte Of de wereld haar vergaf Want wij falen allemaal Zei ze zachtjes en vol twijfel Maar juist dat maakt ons zo mooi Het maakt ons af, uniek en…