Alle inzendingen over voorbij gaan

Maar als ik 't hoofd schik op mijn kussen, Weet ik mij veilig en bevrijd ; Ook hij, de dag, ligt rustig tussen Bleke papavers neergevlijd ; Hij slaapt en droomt, straks zal hij sterven, Want doodlijk is de kus der maan, Misschien mag ik nog jaren zwerven, Doch hij zal nooit meer naast mij gaan.…

Ik denk terug aan de tijd dat ik jou kon beschrijven dat is nu voorbij maar eens stond het hier op papier zo heel dichtbij zo vrij. Dat was een oud talent nu kan ik niet meer zeggen hoe mooi je werkelijk bent.…

Dit is Uw aard, o uren van 't verleden, Steeds als gij wordt gewenkt, bereid te staan, Om uit Uw rijk van schemering te treden In zonglans of het glinstren van de maan. Een glimlach is genoeg, een diep verzuchten, En ijlings snelt gij, uit de slaap gewekt, Elk met een korfje aan, vol geurge vruchten, Door vochtig mos of een bruin blad bedekt…

Wij wandlen een poos over de aarde, een ogenblik slechts, een kleine stond; we gaan door de "levensgaarde" en blijven een korte tijd "gezond", we slapen, we praten en eten, och, alles slechts een kleine wijl; 't is gauw weer verdwenen, vergeten... Is 't leven geen snellende pijl?…

Vaarwel!- dat woord ligt op de lippen, Vaarwel!- dat is zo licht gezeid. Dat kan in stille treurigheid, Bij kus en handdruk ons ontglippen. Dat ligt in 't hart en op de lippen, Wanneer men van elkander scheidt. De tijd vervliegt, de jaren snellen, 't Verandert alles om ons heen, Wat eenmaal eeuwigdurend scheen; Maar wie toch kan de dromen…

, altoos voorbij Niets is meer zoals het was…

Zo alleen Zo onbegrepen, 16 jaar geworden 1994, het leven gegeven Anders ja, maar een bijzonder mens Rechte lijnen, structuur Geen compromissen Humor, absurdisme Hand in hand Niets moet zoeter zijn dan de kinderjaren Toen alles nog mocht En niets moest Voorbij, altoos voorbij Niets is meer zoals het was Zo alleen Zo onbegrepen…

Wie geen maat kan houden laat vele bekers voorbijgaan!…

Toch hebben we zeer van elkaar gehouden, het is gekomen als het is gegaan; verder blijft alles altijd bij het oude: de Moor kan gaan hij heeft zijn plicht gedaan. Er stonden 's morgens mannen in de bomen en zaagden zinvol in de takken rond.…

De kamer is leeg het verleden is een kiezelsteen alle scherpe randen zijn nu afgesleten alle herinneringen vergeten de kamer klinkt hol van leegte vol woorden eens hier gezegd worden door de stilte weerlegd alles voorbij voorheen de kamer is alleen.…

Er is niets Het stopt Voor mij is het voorbij Dat wil ik!…

Gezelligheid, liefde en aandacht voor elkaar zoals het begon vijf jaar gelee' Samen wonen was de volgende stap, even wennen maar het viel alles mee Toen, na een heerlijke vakantie, besloten we elkaar het ja-woord te geven Op 'n mooie dag in september beloofden we als man en vrouw verder te leven Helaas ontstonden er scheurtjes in onze…

leven wolkte voorbij aan een stralend blauwe hemel zagen schaduwen passeren maar zij raakten ons niet gaven slechts een extra accent aan het licht van de zon volmaakt was onze liefde tot dagen gingen korten de lucht zijn kleur verloor en grijs de overhand kreeg nog zijn wij vrienden maar het licht zal nooit meer zo intens…

De oude beuk sterft: fris geurend jong leven vult zijn weke takken. De dode karper drijft voort; op zijn bovenzij smullen vliegen _ droog. De egel ligt stil; zoekend loopt een doodgraver tussen zijn stekels. Op gevallen loof bloeien bosjes levend groen: jonge brandnetels. Uit de eikenstomp ontspruit nieuw en teer leven: een berkenboompje…

Dát kan mij vaak weemoedig maken, Dat ons de tijd zó snel ontvaart, Dat, eer zij 't Heden recht mocht smaken, De ziel reeds in 't Verleden staart. Het zaligst uur, sinds lange jaren Verwacht en vurig afgebeên, Het komt gelijk een klank van snaren: Hij ruist, verrukt, en—vliegt daarheen!…

De schrijver met zijn ongeschoren woede, de dichter van drie doodgeboren boeken: daar staan ze met hun doos vol slome woorden. Sterk spul of niet: de uitvaart van het boek, we naderen de uitvaart van het boek. Vannacht, ik was nog op, stond de literatuur dronken aan mijn deur. Rot op, riep ik, rot op, je hebt je kans gehad. Toen droop ze af…

Jouw dromen heb ik weggestopt in ons beddengoed niet in een of andere hoek of onder jouw boek wil je heerlijk slapen wil ik je slaappil zijn ik doe er alles aan jou aan mij te binden zonder mij zul je je dromen nooit vinden.…

Mijn liefde ging in weemoed over, Voorbij is de pracht, het licht, de tover, Gedoofd zijn de vlammen, geblust het licht, Nu ga en sta ik met blind gezicht. Mijn ziel werd zeer zwaar beproefd, Mijn hart ziek en diep bedroefd; Mijn gemoed heel somber, kil en koud, Mijn trekken vaal, moe en oud.…

Bijna is het zover Dan is het voorbij En sluit ik de deur achter mij Hoewel ik er luchtig over denk Weet ik niet Hoe ik zal zijn Als de laatste dag is aangebroken Het is anders dan normaal Het gevoel is dubbel Het is genoeg Aan alles komt Een einde.…

De boot voer voorbij en ook de deining verdween. Nu nog wuiven heeft dat zin?…

Elke liefde gaat voorbij behalve die van jou en mij liefde als een lentenacht sterrennacht voorbij liefde die een liedje zingt elke liefde gaat voorbij…

Met open mond schiet jij voorbij. Jouw parfum gaat als een walm rond. Maar zo snel vervliegt het door de wind. Als doel schiet je langs mij met open mond. Een opvallend sieraad bedekte jouw hals. Je schiet voorbij als inspirerend metafoor. Met open mond zonder opzichtig te staren! Galmde je uiteindelijke zucht tegen mijn oor.…

Hoewel wij elkaar niet moeten, gedogen wij ons Verdragen dus elkaar omdat het moet > Op zeker moment was jij er om nooit meer te gaan Hoewel wij elkaar dus echt niet moeten > ik zelfs bij voorkeur jouw hersens zou willen inslaan realiseer ik mij echt terdege > dat ik dan mijzelf echt veel teveel tekort zou doen 'k Leef met…

Ze vraagt zich af hoe het is om weer alleen te zijn. De man met wie ze woont staat nietsvermoedend te werken in haar tuin. Ze haalt de sleutels van zijn bos. Bedenkt hoe ze vrienden familie het nieuws zal brengen. De tafel voor het raam de kast terug in de oude kleur. Merkt hij al iets? Hij plant tulpenbollen voor het voorjaar. Ze lacht…

Ik trilde en beefde van verlangen, Ge ging voorbij en zag niet om.   Ik min u nog, al schondet gij De eed, mij eens vol vuur gezworen; Ik heb u lief zoals te voren, Al denkt ge thans niet meer aan mij. Verbitterd heb ik u verlaten, En vluchtte verre van u heen: U wou mijn hoofd vergeten, haten, Maar ach! mijn hart, dat zeide neen!…

O, lief, berg aan uw borst mijn bleke wang En span uw armen veilig om mij heen: Hoort ge zó in mijn ziel dat zacht geween Om dingen die daar stierven al zo lang? Hoort ge zó zuchten om een leed-verleên Mijn smarte-spoken?.... Lief, ik ben zo bang Nu daar blijft schreien, trots mijn vreugd-verlang' Die wrede erinring altijd door me heen...…

in een taxi kwam ik heel snel dichterbij (de chauffeur had het over “druk druk druk”) toen werd ineens alles door die vent verpest plankgas gaf hij en reed je rakelings voorbij .. jou mijn metgezel op weg naar levensgeluk ..…

In tijd, slechts in tijd, is leven op onze planeet een fractie slechts fragment voorbij jou Voorbij jouw tijd die jij voor bent door de grootte, maar vooral door de rapheid van jouw woord…

hij had alles op alles gezet om haar te krijgen …veel te hard geprobeerd om haar vast te houden hij kende haar van binnen en buiten vechten zou hij ( tegen wie of wat ? ) hij won wat tijd maar verloor zich zelf onderweg. ze ontweek zijn ogen toen hij de waarheid in de hare zocht. ( en uiteindelijk vond ) verdriet benam hem de adem realiseerde…

Het is zo vandaag als altijd, heel lang zijn als altijd de dagen, als altijd smelt elke dag te vlug het blokje ijs, terwijl men nog dagen kijkt naar zijn huid, overal gaten die er gisteren niet waren, overal heden ontwaart, af en aan snelt met afval en water, als razend de lieflijke geile maagdelijke wijnranken bijsnijdt, is het plotseling…