Alle inzendingen over filosofie

Wil ook jij even geen kuitenbietser wel onafhankelijk elke teen en vinger nu zijn eigen stempel laten geven vakbekwaam, zo niet liefdevol dag kunnen schrijven. Wat wens jij nog te willen uitzoeken in tal van uithoeken. Weet er zijn van die dagen dat tijd folteringen bedenkt vragen opwerpt waarvan jij de teksten niet kunt vatten, in elke strofe…

je speelde met stil licht geen uitbundige kleuren met traditionele vormen in een introvert decor zij verstonden elkaar in samensmelten en versterkten hun intensiteit door samen felheid te bundelen de ruimte zong energie door vergroting van contrasten spatten reflecties in kleurwaaiers uiteen je orkestreerde ladingen en dempte…

Ik weet het nog het werd avond ook die dag eerst ochtend en middag, stormen beginnen doorgaans met die stilte. Ik weet het nog mijn hand in jouw hand het ooit zijn we er beide de vrijdagkrant zal je naam dragen naast ook dat gedicht de papieren bloemen. Ik voelde het bonzen rondom mijn hart die avond ook het jouwe wachten en stilstaan…

Je kunt gaan ontbijten in het bos of in een bar, rusten onder de eucalyptusbomen daar smeltend van je eerste liefde verder dromen. Je kunt gaan opsommen wat je van gisteren vond over onlangs, de vele onstuimige winternachten schilderen hoe de wind vloot, ijs aangroeide op de sloot. Je kunt zoveel van half en van zelfs heel valt erg veel te…

Autisme kenmerkt zich vooral door automatisme!…

Het grote niets is zwanger, van ongekende mogelijkheden. Wie leeg wordt, stroomt vol. Het kleine wordt weer groot. Wie alles denkt te bezitten, bezit helemaal niets. Wie volmaakt is, is dood. Lang leve de onvolmaaktheid. Wie durft te delen vermenigvuldigt. Liefde!…

Wij komen ter wereld, met rouw, uit de graven; met rouw die gepast is, omdat wij nog dood zijn. Ons lichaam ontstond uit de grond en uit planten, om eens te bereiken een veilige haven. Een veilige haven: de schoot ener moeder, waar ’t woelig verleden, geleidlijk en langzaam, eindlijk tot rust komt; ik dwaal in mijn vader. In scheidende…

Er is niets oud en ook het nieuw is er altijd al geweest, voor een piramide is ook de sfinx slechts een waakbeest, een schil in de terminologie van beelden waarover men denken wil, deinen ideeën voort in menselijke overleveringen en ideologieën schouder aan schouder in de menselijk geest dat tijd in materie niet bestaat, worden…

wachtend op de landing van zuinig licht dat smelt als adem hervat zonder longen te schuren warmte die ergens een bron heeft in afgesloten toestand met voorafgaande toestemming…

Misschien heb ik wel jaren lang stil meegekeken langs je ruggengraat je billen en oudere littekens, de dagelijkse gang mogen derven verhalen beërven ben ik zelden afgeweken als schildwacht die je acht. Heb ik ongevraagd momenten lang over je schouders gestaard, je liefde en leven gezien, 't grijzende verdriet, ben ik meegeslopen met wandelingen…

zij veinsden verdiensten liepen zelfverzekerd naar het tourniquet wilden ongehinderd passeren maar stonden door die ene vraag perplex u bent geboren met helemaal niets van wie heeft u dit allemaal genomen toch niet om met zoveel de weg op te gaan van alle dromen er werd gerekend met plussen en min maar een vergelijk bleef…

ik heb de kussen armzwaaien en samensmeltingen in alle omhelzingen geteld waarbij in het amen van samen de kwaliteit van de feestelijkheid aan de orde is gesteld met stip vonden wij de geboorte van het kind het unieke moment omdat ieder mens dat ooit van zichzelf heeft gekend en nu opnieuw beleeft in een andere tijd met zelfbeeld…

Zintuig, geef mij je woorden terug, kwetsbare huid van perkament, een lege windbuil op de rug, om inzichtelijk in te lijven op de blindheid van papier, het is me aangepraat misschien, geblinddoekt tot de laatste strofe, streven naar de inhoud waarvan ik de essentie nog niet doorzie, te veel op de private tekst verlaat, het ene verdicht…

het schijnt me soms toe de keuze is een mond in de einder om er vaagweg in aan te belanden maar naargelang de monding met spaarzame passen uitdijt in een meanderen van het oeverloze naarmate het gewicht van hetzelfde water toeneemt word ik steeds minder bijna drijvend naar de afloop minderend als de loop van een kanon steeds meer kantlijnen…

verontwaardigd, naakt en rechtopstaand met een spiegel tussen haar voeten staarde ze naar haar... gespleten persoonlijkheid!…

De deur gaat open waarachter de bewoner Hij gebaart binnen te komen Het pand van m'n dromen waarin verleden Geschiedenis van levens van tekens, afspraken Gewoontes en gebruiken die als 'n schakelketting verleden met heden verbindt.…

Je weet niet wat je zegt in welke grond het valt of het in lentes opschiet als een distel klaproos tulp verdooft of wekt wanneer je in je stenen klokhuis zit en het geschrevene nog leeft of niet en vreemde grond en verse regen voor je spreken gaan of niet. Je weet het niet. ----------------------…

Een handvol verwelkende bloemen, Geplukt met een bevende hand, En gesnoerd met een rozenband - Is dat wel een ruiker te noemen? Een handvol bedrieglijke vreugd, Met een ijdel hart genoten, In de kring der uren besloten - Is dat wel een zalige jeugd?…

Gaf de geboorte je een vanzelfsprekend gezicht jij straalt nu gevoel uit met het je eigen gemaakte, soms zo vreugdevol of dat met verborgen verdriet. Niet de rouw van wat we innerlijk dragen je blekere huid of je haardos kleuren de dagen, het is om wat we soms zelf tonen of zelf zo zien. Zien en voelen met eigen ogen, met ons hart. Kamers…

Op het pallet van een vol gewaaide decemberlucht, de vergrijsde zon gaat kopje onder, de maan luiert achter z’n vitrage het doet er weinig toe waar ik op doel met wie of wanneer ik deze dag zal delen of dat ik er morgen nog zal zijn, of ik de ontnuchterende morgen kan ontcijferen, verbaal dan wel naast een verwijderd beeld op…

Waartoe, waartoe elke stap die ik zet, elke val die ik doe? Ver schrijdend baan ik zelf mijn baan. Een sterke mens leert eeuwig gaan. Wanneer, wanneer zijn de dagen daar dat ik sterven leer? Sterven kan ik iedere dag. Dies leef ik wat ik leven mag.…

Zeker zijn wij ooit door zee bedacht om als lukraak zwervende sponzen met niets anders dan zee gevuld in haar opdracht dit land te verkennen. En gaat ons denken, praten, schrijven onhoudbaar alle kanten op als het tintelende, flikkerende, watervlugge, soms als het zachte, raadselachtige klotsen en borrelen aan de voet van verweerde staketsels…

ik dacht dat het een merel was maar door donker zag ik een gevallen blad dat door een windexplosie vleugels had ik vraag me af wie er nu echt recht op leven had het blad dat ik van merel zijn verdacht of toch de merel die in gedachten sterker was dan blad wil melker 12/12/2018 www.wilmelkerrafels.deds.nl…

Stemmen in de beken vragen mijmeren mee het zijn de wateren die ons wegen naast het zwijgen van de rietkragen, bij nacht en ontij, het broeit op alle dagen, waarin afkomst hun bronnen zijn verzwegen met heldere gong de rust vertragen, bij nacht en ontij, in de delta in het stroomgebied waarin we afdreven, de oorsprong herkennen…

Soms moet je echt leren zwemmen is leven een onstuimige zee zit lang soms even niets mee. Zijn er metershoge golven mensen die gelijken op geldwolven. Breekt iets in bij jou van binnen moet je leven bikkelnaakt geraakt in de rouw toch weer opnieuw herbeginnen. Al laat jij je leven niet bepalen door het verleden hoe herstelt je gevoel, vind…

het leven is een kleurplaat vanaf het begin en wij wij kleuren haar zoals het hoort zo mooi mogelijk in de kleuren moeten kloppen de zon warm geel en groot het gras moet lekker groen een roos hoort bloedje rood zonder deze logica slaat alles immers dood en kun je beter stoppen maar daar breng ik tegen in dat het slechts een kleurplaat…

Jij hebt mij weer een lied gebracht ook deze nacht verstond ik die pracht herkende het hout van de pijnbomen. Wachten de dagen op een vonk, vrezen ze niet langer meer de kans niet het vuur dat eventueel ontstaat. Welke zinnen zullen we opschrijven wat laten we weg of kan echt beklijven. Van welke speerpunten maken we lijven. Samen en…

Elk antwoord dat in mij welt heb ik afgewogen al denk ik de nacht had ook echt rust gemogen. Het klopt als een bus ik ben zo grootgebracht, begroet als zelfportret steeds de ochtendstond de verse regels uit mijn hart ziel en eigen mond 't nieuwe leven zoals het bij ontwaken tot mij komt. Vertolk de nacht die gestaag omhoog kruipt, dan uitbuikt…

ik ben de weg naar niemandsland het hete zand waar je voeten verbranden ik ben de vloed de gesel der stranden ik ben de gekheid de waanzin ten top ik ben de galg de valbijl de strop ik ben migraine de kanker en pijn ik ben de adder het giftig venijn ik ben de wreedheid de grijns op je lippen ik ben het schip dat loopt op de klippen ik ben de…

Nee ik was er niet in dat jaargetijde zag niet het dreigende, geen onweer. Soms voelt er wel iets als een magneet wellicht dat ene wat ook ik niet vergeet. Dat ene iets , wat altijd wel is gebleven is deel van de koffer van je jeugd in leven. Die dagen van toen heb je die jaren lang verstopt, zelfs niet merkbaar over getobd. Je hoofd heeft…