Alle inzendingen over spreken is...

ik zie je woorden op papier verlost van hun dimensies zacht spreek ik ze hier hoor warmte in frequenties ze openen de beelden die jij me geven wilt ik fluister het oranje voel je zachte vormen gelukkig zonder franje direct kom je zo bij me binnen ik proef in warm rood de zinnen die ik in woorden op papier nooit heb kunnen vinden…

straal je ook nog als het bloed ontploft in je ogen je posters wel jouw lijnen zijn gewist hun trekken nog niet thuis je was zijn nummer één het rode potlood haatte hij hij vuurde zonder vragen alleen de rechter kon het antwoord dragen de jaren spreken over van jou alleen jouw stem wordt niet gehoord blijkt niet meer recht…

een gedachte blijft onuitgesproken hangen geen mond zal spreken 3. liggende streepjes in laatste zomerdagen verlengd tafereel 4. het vertrekpunt hier inchecken en aansluiten een verblijf van gaan 5. een handvol aarde de taal tot zwijgen gemaand zij overwintert…

Er is nog zoveel te verhalen Verder dan gepraat Maar ik ben alleen op straat En kan liefde slechts vertalen Neem nu deze dag Sneeuwklokjes zon en noordenwind Het voorjaar dat openlijk begint Terwijl jij het niet beleven mag Ik spreek ronduit Al hoor je ’t niet Het moet geduid Men noemt dit verwerken van verdriet Het is een gezamenlijk…

je hebt mijn groen mijn bloem zal bloeien in jouw blik waarom die schrik als andere ogen de kleuren ook graag mogen je schaduw maakt mij bleek, je warmte laat mij in de steek alleen het licht op mijn gezicht zal me doen spreken ik ben je ent je wortels hebben mij herkend kom laat me in je kroon de wereld zien ik lees je…

Luisteren naar elkaar is leven, daar kan een mens niet zonder, laten we naar goed luisteren streven, dan doen we voor spreken niet onder. Wanneer niemand meer luisteren wil, ga dan naar God je Schepper toe. Het maakt voor Hem geen verschil, Hij wordt van het luisteren niet moe.…

We kunnen blijven hekelen en berispen Blijven vitten en op onze kont blijven zitten Maar een dichter of vier zal gaan spreken Over hoe geen haat te gaan kweken Dit volk is niet echt verkouden Die hoef je het woord “griepen“ niet voor te houden.…

Mijn ouderdom is rijp om uit te spreken het diepste wat mijn hart ervaren mocht, en toch - toen ik voor 't eerst naar rijmen zocht, was één uur rijker dan nu reeksen weken.…

Wanneer ons spreken zwijgt. Wanneer ons denken stopt. Wanneer we de taal van dat wat is, verstaan in het geruis van bomen. Wanneer we de bomen in het bos weer zien. Zij denken niet maar weten alles. Door vensters tussen gedachten in schijnt een oeroud licht. Onze gedachten vallen als bladeren van onze volwassen bomen.…

Jij, jij kent mij door en door Positief, negatief, helemaal Af en toe niet normaal Jij en ik spreken dezelfde taal. Jij, jij maakt iets los in mij Jij bent het helemaal !…

Hoe je aan een hart gevoel geeft, hoe je een hart kunt laten spreken. Hoe een hart vol liefde leeft, minuten, uren, dagen, weken....…

De kille harde cijfers Van mijn geboortejaar Spreken klare taal Het leven is half klaar Staande op een splitsing Een keerpunt in mijn leven Kies ik voor onzekerheid Door alles op te geven Zal het zover komen Dat keuzes zijn gesteld Leef ik voor mijn dromen Of kies ik voor het geld Veel is toch vervlogen Door keuzes ooit gemaakt Hoe kon…

Beiden verlangen we, dat zij kon spreken, dat zij kon bewegen en leven en breken de donkere, die om haar woont. ------------------------------------------------------------------ Uit: Verzamelde gedichten, 1976.…

Als onze handen teder strelen, de gevormde lijnen van ons bestaan, als onze lippen drinken, onverzadigbaar van de bron van het wezenlijke zijn - als onze woorden stilaan zwijgen doch we spreken door het aanraken; en twee harten zich begeven, naar daar waar hun zielen leven.…

wel leek het sprekende op haar maar spreken kon het niet, en ook geen kleren dragen, laat staan een koffer laten staan op een vergeten kade. ------------------------------------------------------- Uit: 'Te midden van de tijden', 1998.…

Een spel van licht en schaduw Waar duizenden, miljoenen lichtjes De avond troostend bewenen Ik spreek noch hoor de dromen In vermeden nachten Waar tranen worden opgeheven Ik kan mijn eenzaamheid verbergen In bovenwindse stromen Waar ik bewust de sterren heb opgesloten Een spel van stervend licht In een doodgezwegen schaduw … Daar ben…

Ik heb mijn vaderland verraden Ben mijn moedertaal vergeten spreek denk en droom in verre woorden anders in mijn diep geweten. Oppervlakkig en niet echt heimwee op de achtergrond als iemand die constant tegen tranen vecht lachend met een vreemde mond.…

Zijn ogen spreken weer maar met berusting. Nooit uitgesproken liefde te vaak uitgestraald lijkt nu geblust. Zijn zoon die hij al kwijt was is nu echt vertrokken met kleinzoon, kleindochters en schoondochter. De mantel der liefde uitgeveegd en weggepoetst met een traan, maar toch... ‘Als ze terugkomen zijn ze weer welkom’...…

de inleiding is voorbij staat vetgedrukt in onze herinnering het is geen woord wat we nodig hebben is de kracht die ons vooruit duwt ogen die alsmaar spreken en tegelijkertijd het vuur dat niet wil doven in mij…

woord voor woord, wil ik spreken dichterbij dan dichtbij jouw mond verder doordringen dan het woord en alles neerzetten waar het hoort.…

ik ken je niet waarom zeg je niets wie ben je verhuld in golven van geluid in waaiers van licht wie ben je misschien wil je de woorden niet spreken de beelden niet tonen schuil je of ben je in stilte hoorbaar in duisternis zichtbaar wie ben jij?…

naarmate de jaren korten en seizoenen vervlakken groeit mijn zwijgzaamheid soms schiet praten het doel voorbij er schort iets aan de brug naar de overkant planken vallen in diepten van ijskoude gevoelens onbereikbaar blijkt de waterkant mijn ogen spreken niet meer dof en verduisterd als zij zijn uitzichtloosheid krijst in verstopte…

leiders genieten zuchten en vluchten in hun uitverkoren blinde uitkijktoren pluche zetel van de macht maar daar sterven baby’s voor geboren geïnfecteerd door hebzucht virus der rijke landen spreken mooi ingevroren geplooide woorden schrijf zing dicht warm omarm ! en ooit zal mooi ontplooien.…

maand eerder met 1 januari op zijn gezicht er wordt niet meer gescheurd de dagen niet langer geteld wat voor zin dat ook heeft als men er geen extra krijgt in die lange uren van nood rest er enkel te vergeten wat nog is komen kijken toen er nog leven was al was het machinaal een beetje droge lucht en gebarsten lippen die niet meer spreken…

zwijg zeg ze niet de woorden die ik niet wil horen ze klonken al wel duizend maal in mijn hoofd zwijg laat me even de lucht bespelen de wolken witblazen om de verte te lezen klanken verbannen vergeten spreek nu maar doe het zachtjes met tedere woorden fluister iets liefs dat ik wil horen reik me je zinnen bakens voor nieuwe…

Met een stilte stemde je in, Want spreken viel jou zwaar. Zwalkend naar je voordeur, Viel mijn oog op jouw bewegen. Want zwalken met zo een gratie, Kom je never – nooit meer tegen.…

hij was onschuldig in zijn spreken.…

wat een pracht om een zacht benepen stem zo ad rem zich uit te horen spreken moed is een flakkering van hoop een stap naar voren als het kaf en het koren worden gescheiden en bescheiden stemmen oprijzen onderdrukkers merken tot hun afgrijzen dat zij niet langer sterker zijn dat de teugels hun ontglippen de wereld op zijn kop gezet en…

zo werden stappen gezet in ginds verijsde jaar maar het brandpunt kwam tenslotte dichtbij ons te liggen o, onvoorziene toekomst die het tempo bepaalt wij voorvoelden de storm en een pad zo veel smaller dan we ontwetend van elkaar op stippellijnen hadden uitgezet te langzaam gingen we maar tenslotte trots moet ik nog van liefde spreken…

Laat me je lezen in ondoorgrondelijke woorden die spreken, over jou, jouw schoonheid jouw jij, over jou in jouw bloei. Laat me je lezen.…