Alle inzendingen over eenzaamheid

Voortreffelijke boeken kocht ik. Zij willen graag mijn koop belonen. Maar ongelezen wachten zij, Want steeds verwijlt mijn geest het meest Bij jullie - Schonen. ----------------------------------- Uit: Verzamelde gedichten (1958)…

de pasgeborenen de bijna doden niemand weet waar het heen gaat maar dat wij heen gaan staat buiten kijf uiteindelijk verliezen wij ons lijf…

In het roze ochtendlicht, een maagdelijke liefde als een zilveren bliksemschicht die dag en nacht doorkliefde De grijze mist van de dag herinneringen aan jouw blauwe ogen aan jouw gulle lach omcirkelt door regenbogen. Het zwart van de nacht de grauwe pijn van verlies duisternis spreekt niet al te zacht maar gluurt ijzig zodra het vriest…

Zul je beloven dat je ouder wordt, ouder dan ik, omdat ik zonder jou het leven toch als tijdverlies beschouw? Een staande plant waar van de bloem verdort? Ik blijf wel leven, dat is geen probleem: nieuwsgierigheid drijft mij al jaren voort. Maar zonder jou word ik niet meer gehoord en raak ik van mijn eigen ik vervreemd. Het lijkt wat egoïstisch…

ga ik naar de schaatsbaan het zal regenen en het ijs zal zacht zijn maar hard genoeg als je valt dus je wilt niet vallen en kijk je om je heen zie je haast niemand en in de verte de huizen waar iedereen samen is behalve jij maar recht je rug, weet wie je bent en let op dat je niet valt en iets breekt en er komt echt wel weer iemand…

je slaat je vleugels uit en schilvert zilver je slaat je vleugels uit en schittert goud omhoog, omhoog hoger dan de zon jij vliegt hoger dan ik kon vlinderkelief neem mij mee naar de zon…

De tijd tikt achter vreemde muren, een ekster pikt kruimels brood van een bevroren vensterbank. Het licht verzamelt moed om zijn bestaan te vullen. Lege gedachten zijn waardeloos geworden. Onder het balkon is het doodstil. Soms springt er iets wit op, maakt afdrukken in zijn hoofd, rent rond in gekwelde gedachten. Er tikt iets achter…

Als het verstand het hart tot gruis maakt, liefde wordt gebroken door haat, Dan zijn woorden geenszins meer van belang. Slechts nog stilte en kilte om je heen, alles koud als steen. Grijze wolken die voorbij drijven. Hoe kan je zo vertrouwen krijgen? Geen steun en toeverlaat, een warme hand doet je dan alleen nog maar verstijven.…

Woorden hebben in feite geen enkele waarde: het is gebrekkig uitdrukken van al dat is gaan mislukken in mijn leven. Ik kon geven, maar het had geen enkele waarde, voor ieder. Dus: de gedichten, de woorden hoorden geen échte waardering. Slechts die mij dacht te kunnen gebruiken en misbruiken, hanteerden leugenachtige ladingen in de woorden…

onbewust droeg ik mensen naar hun graf ik hielp hen nog te leven, maar dat leven was een straf met de dood op de hielen draag ik zwart en ik maak het af…

Ik zie de mannen van tachtig Stoer willen ze nog zijn Zo verdringen zij hun pijn Wanen zich toch machtig Zij schuilen bij elkaar Bij het bankje op de hoek Eentje slaakt een vloek De ander rookt sigaar Daar loopt een jonge meid De blikken buigen mee Vol vergane viriliteit Zo verglijdt hier de tijd Tot in de eeuwige zee Van de eenzaamheid…

Ze wil hier niet meer weg niet terug naar het lege huis waar alleen nog wat bloemen langzaam staan te sterven in een oude breekbare vaas dus zit ze maar te wachten terwijl de tijd verstrijkt met gesloten ogen verhult het donker soms wat van de twijfel de kunst van navigeren in het wankele duister is te varen op gevoel tastend naar…

ik dwaal soms stap voor stap op zoek naar verleden verten of betreed de trap waar nog meer doodse vuren wachten; op welke wenk moet ik letten ik schuif muren voor me uit ben gekleed in ijzeren tralies mijn ogen bereiken doven die mijn stijve lippen van geluid beroven; of is het zo dat ik ongevraagd voor onzichtbaarheid…

Achter haar maskermuur huisden de droeve tranen Bij ’t stille nachtelijk uur openden zich hun kranen Onder ‘t lachend gezicht woonde er treurnis alleen Ze huilde via een gedicht onder ogen kreeg ’t geen Achter de muur van lach verbleef de eenzaamheid Ogen betaalden het gelag van de grote onzekerheid Onder ‘t zwart der nacht zakte…

wie zoek raakt wil gevonden worden dat wil zeggen niet langer alleen zijn niet dat het dodelijk is maar soms is het alleen wat lastig te verdragen juist dan is gezelschap dikwijls zeer gewenst…

Herinneringen? Af en toe kun je ze beter koesteren zonder fotoalbum…

Een schaduw van stof en nietigheid in gedachten zonder een verlossende ontmoeting of een gebaar dat de trieste sporen uitwist van het wachten dat ze niet meer vroeg of wilde dragen met haar lichaam dat alleen nog sprak in een taal van een onzichtbare koude pijn en een stille wanhoop van omkerende momenten en een wakend…

Wat moet ik doen als mijn hart en mijn ziel schreeuwen? Wat moet ik doen als mijn lippen vol verlangen op uw Kus wachten? Hoe liefste? Hoe moet ik de uren overleven zonder jou? Mijn hart huilt, Mijn ziel vlucht Ik ben een niemand zonder jou.…

De buurvrouw veegt haar stoep en daarbij haar onrust in de goot, ze kijkt de bomen kaal van 's ochtends vroeg tot avondrood. Ze heeft hem al zo vaak bij ‘t oud vuil gezet ook nadat hij is weggegaan, ze zoekt haar jas en voelt, de winter komt er aan. Het troost haar dat de dagen korten terwijl ze zucht, ‘er is alweer een jaar voorbij’ en…

somber als hij was wilde hij zijn hoofd in de wilgen hangen maar iets weerhield hem waren het de treurige blikken van de andere wilgen rondom die nog somberder leken dan hij of het afwachtende roodborstje op de picknicktafel vlakbij die met zijn kraaloogjes verlangend hoopte op wat verdwaalde kruimels de horizon verkruimelde in kleine…

Hij stond daar maar, om warmte verlegen, beide knuisten verscholen in zakken. Ook uit zijn mond werd toen niets verkregen, die zocht vergeefs, kon geen woorden pakken. Hem was geleerd zich niet te verlakken: “Duw het maar weg waarvan jij te veel weet.” Het beetje licht, dat langs zijn lichaam gleed, trof wel zijn blik. Daarin sprak zijn wezen…

Toe laat mij nu, laat mij jou omarmen, dit hier delen, al brengt dat geen respijt. Even wij samen, ons hart hier wat warmen aan een besef dat breekt met eenzaamheid. Laat maar komen, loos toch de stroom van spijt om wat niet was, de dingen, uitgebleven, De ruwe greep van 't onzeker leven, van tijd die holt en korte metten maakt. Wij kunnen…

ik wil wel eens een dansje wagen zomaar, met iemand in de straat. elke man die niet op mijn tenen staat, zal ik vast en zeker durven vragen dan wil ik wel een tango dansen zomaar, met iemand die mij kent onstuimig, want ik ben niet veel gewend en gretig grijp ik dan mijn kansen de tuinman en de krantenman, en ook de melkman kan mij behagen…

Pas ’s avonds legde zij haar masker af pas als zij in ‘t dromen vluchten mocht Geheel haar bestaan ervoer zij als straf daar ze eeuwig tegen ’t eenzaam vocht Pas wanneer niemand ‘t meer kon zien vertelde de spiegel wie ze werkelijk was Een bedroefd meisje, van haast veertien en dus niet dit leukste meisje uit de klas Pas wanneer ‘t donker…

Fantasieloze kinderen, dwalend door het leven, lijken de moed al te hebben opgegeven Fantasieloze kinderen, als eeuwige toeristen, dwalend door hun eigen stad Ze verdwalen, ze vergeten de weg. Alleen kunnen ze geen stap ondernemen, ze zoeken altijd naar een helpende hand Fantasieloze kinderen verdwijnen langzaam in ’t zand…

In de regen liep ik stil over een plein. De druppels gleden zacht van mijn hoofd, gingen over in mijn tranen. Zo klein tegenover het beeld. Door kou verdoofd bleef ik daar staan. Heel vast had ik geloofd alleen te zijn. Dat was ook zo misschien. Nergens op straat liet een mens zich nog zien. Hoog boven wees een grote arm gestrekt op het zuiden…

Onzekerheid is een eigenheid welke velen eigen is maar waarvan de veelal ontstane vereenzaming door camouflage na jaren verwoord tot een eigenschap eigenaardigheid onhebbelijkheid welke verre staat tot de zo dan door mij gewenste en wenselijke aangename verlegenheid!…

ze was er al zo vaak als kind, als moeder duwde ze haar koters voort op wielen wiegend nog eenmaal duwt ze haar lijf zwoegend handvatten naar de kinderboerderij ze aait een lammetje maar haar kinderen zijn er niet meer bij…

Sinds tien jaar woon ik in ‘dit huis’ En meestal ben ik wel tevreden. Mijn stoel, mijn bed en het verleden Zijn dragende muren van mijn thuis. In het begin waren wij samen, Zij was mij voor, en ging haar gang. Nu lijkt een dag zo leeg en lang Zij was voor mij de heldere ramen Met vergezicht op mijn gedachten. Zó stevig had zij mij - en…

Ze was al even langsgeweest; bloot nog natintelend bengelden zijn blote benen over de rand van het bed ze had hem gewassen ze had hem afgedroogd z'n haren gekamd z'n bril afgedaan z'n gebit uitgedaan z'n pilletjes en 'n slokje water Ze was er weer haar zachte handen tegen zijn zachte benen de pyamabroek optrekkend wegkijkend van…