Alle inzendingen over 3. Reizen

kijk ik naar buiten de bloemige wolkenpartijen een roerloze bomenrij verre paarden achter prikkeldraad blijft mijn blik binnen hangen aan slapende reizigers een bellende dame zonder blad voor de mond een heer wrijft met een mobiel over zijn grijze baard open en dicht gaat zijn mond open dicht open dicht kaak of kiespijn allebei…

zoekend maar volgbaar open de weg, volg het ijzer zoem het voortgaan, verder weg van stilstand, hoor de uren slaan, licht en donker, beleef een betrokken weten, dit vlees verschijnt in niemandsland asbak, niet uit het raam hangen ‘é pericoloso sporgersi’ verberg vlakte, deze sporen verdwijnen in elkaar, samen van dag naar nacht reizen…

beklommen Het scherm bracht me terug naar de omhulling van bergen, solide rotspartijen, stille eenzaamheid naar het leven dat ik leefde de kracht en vanzelfsprekendheid om vrijgezel en vrij en sterk te zijn, alleen op reis, omringd door massieve flanken, toppen, betrouwbaarheid van vriendschap Heb m'n kracht om op mezelf te zijn, te reizen…

hoog boven de dampkring draait de ruimtereiziger elk anderhalf uur een keer om de aarde woestijnen gebergte oerbossen en oceanen vanuit de ruimte overziet hij het allemaal: de wereld waar we wonen de aarde is een fragiel blauw bolletje waar de dampkring als een dun schilletje omheen hangt een verre echo uit de kosmos…

het schip een paard van hout met vleugellamme stilte volgestouwd het vertrek valt hem zelden zwaar de thuiskomst steeds een smeulend verlangen maar thuis zijn gewoon thuisblijven dat kan hij niet verzucht Penelope het water huivert de veerman meert aan een roerloos wachten in onderbroken tijd…

een reis duurt korter met de wind in je rug een reis vangt niet aan met je rug tegen de muur met je rug tegen de tijd heb je niet gereisd je reis is het begin van het verdwijnen in het landschap…

als thuis mijn vingers over stukjes landkaart schuiven hangt de wereld voor zolang het duren kan van reislust aan elkaar geef mij een atlas ik draag hem op mijn rug over de aarde ik loop de barre sneeuwnacht in zoek verglaasde kiezels in woestijnen in mijn geest verborgen de reiskracht zoveel groter dan ik mijn vingers…

Koffer in mijn hand, Rennend naar de band, Mensen hand in hand Opschieten mijn vliegtuig gaat weg Andere mensen op naar hun vertrek, Oh en ik die maar tijd rek Bijna vallend op de vloer, Mensen die verschelen het geen moer En ik die naar gate eleven loer Daar ja eindelijk, Mensen kijken pijnlijk, Mijn vliegtuig is weg waarschijnlijk…

Reizen doe ik voornamelijk in mijn hoofd Want dat deel van mij is nog nooit beroofd Herinneringen aan Europese steden Die onder de oorlog hebben geleden Staan nog scherp op het netvlies getekend Met de twee wereldoorlogen is inmiddels afgerekend Google legt weliswaar een wereld voor je open Maar op een beeldscherm kun je niet rondlopen Misschien…

in de voetsporen van Romeinen snoepend van een druiventros sluip ik met haar langs onpeilbare dieptes waar ik nog een salamander spot bestijgen we de steile trappen die tot aan de hemel reiken om van grote hoogte weer een gekleurde schat te zien alsof God zelf zijn dobbelstenen had laten vallen her en der tussen puntige rotsen om daarna…

ik reisde alleen met een roestvrijstaal vlindermes nooit hoefde ik het te gebruiken onderweg zag iedereen dat mijn verenpak niet bestand tegen regen en kwetsuren was onder een verre vlinderboom begroef ik zonder ophef het wapen dat in mijn handen dodelijk kon zijn een oude graver zal het gesloten geërodeerde artefact…

wat zocht je in de stad jij die alles was en had het zachte groene land een hand boven je oog de boog in de rivier en al die trotse vergezichten hier wat zoek je in de kathedralen beelden die de tijd verschalen uitgehakt in steen, waar moeten al die mensen heen die bidden met hun hoofd tegen de muur de offers zijn hier veel te duur…

langs de sterren zullen we zweven door de wolken zullen we gaan, met zijn tweeën samen reizen in het zonnestelsel staan samen hand in hand onze handen op elkaars buik je liefde maakt me gek kom we trekken er op uit ik blijf altijd reizen altijd op weg naar jou overal waar ik ook ben, ik ben toerist op het eiland vrouw…

.| |____|____| |3.......|.........| |____|____| Horizontaal 1 Antwoord op 'Hoe?' (2) 3 Lekker glad. (2) Verticaal 1 Vrouwelijke kant. (2) 2 Gesneden stier die in Oss te horen is.…

-2-3-1-2-…

avondlicht, gesproken of gezwegen of zoiets als geluk een manier van reizen of waar je vliegen kan in winterwarmte naar verwondering…

Je had het over reizen je zei cactussen bloeien geel in mei ik reed weer door de Sahel olijfgroen de horizon…

3 dagen lang zweefde ik in de verte in mijn diep geraakte spiegelbeeld door donder en bliksem te zwaar verdeeld 3 dagen lang was ik zwaar de klos viel dieper en dieper in het donkere immens grote bos te vaak ging ik zo los viel samen met de dieren in een vergeetachtig bestaan de aarde draaide wel door maar nooit,nooit gaf iemand gehoor…

reizen in vertraagde tijd is reizen door een leeggewaaid landschap waar bomen dwarsliggen en men de dichter heeft bestolen van zijn woord in dromen dromen wij van geluk en vinden iets van onszelf terug als in de spiegel aan de wand waarin het kijken is vergaan tot ogenschijnlijk lijden waarbij pijn wordt tot een glimlach die op de lippen…

Ik wil in je reizen zoals de golf in de golf. Ik wil je leiden zoals de golf de golf. Ik wil in je verdwijnen zoals de golf in de golf. Ik wil je omhelzen zoals de golf de golf. Ik wil je zoals de golf, blauw en eeuwig reizen. --------------------------------- uit: 'De herfst van Zorro', 2006.…

Wanneer de stilte U begint te prijzen de ziel gaat reizen wacht Uw belofte dat het lichaam zal verrijzen op Uw tijd.…

Het spoorboekje is weldra van de baan. Daar hoeven wij beslist niet om te rouwen: Het oude boekje is niet te vertrouwen, Want zelden komen treinen tijdig aan. En om nu die vertraging te vermijden Gaan ze straks volgens schema trager rijden.…

Zijn blijven is zijn reizen, zijn reizen is een blijven. De ziener ziet alleen als hij niet kijkt De ziener zit stokstijf en lispelt met droge lippen werelden en gods verlaten schepping en werelden aaneen. En ik, ik drink zijn woorden Manna, honing van de goden want ik ben ziende blind en wil blind zijn zoals hij.…

3 dagen Zeeland met Pinksteren 2010 een zaligheid: ZALIG ZEELAND Het zoute Zeeuwse zand zilt zich zonder zunigheid zoet…

in bed deed ik mijn best niet aan je te denken vermenigvuldigde ik getallen van vijf cijfers met elkaar tot ik er opgewonden van werd ook poolzeeën, het mesozoïcum, de watersnood van 1953, het centraal station van amsterdam om vier uur 's morgens, de dagzaal van vrouwen-2 te duin-en-bosch, harry mulisch geheel ontkleed met alleen zijn sokken…

Ik schik en bind en vlecht haar haren Liever steel ik haar speld Dan schudt ze de wrong los Tot een deinend boeket Dan zing ik hees naar haar Een wierookpluim in een glazen tempel Gewijd aan de dorst die brandt, Om de druppel smeekt In een hotelkamer zwelt de nacht Voorbij en voor de sluimer Met de smaak van truffels Haar naakt rijst…

zij beeldhouwen achterdocht als een standbeeld zonder voetstuk zielig zoeken ze verklarende woorden ze liegen de richting voor door een oplossing aan te reiken en daardoor vallen de verraderlijke kegels om zogezegd zie ik het niet voel ik het niet maar ik weet dat ze vanbinnen beven…

een heilig getal draagt zij om haar ranke gebruinde vingers als teken van met deze hand schildert zij doeken vol verhalen die je kunt horen zij fluisteren gedichten van heel ver weg door haar vertaald vanuit haar ziel…

De professor bedenkt dat er een tijd is geweest waarin alle speelgoeddieren écht levend waren een Disneyfilmachtige tijd – alleen minder wreed, gezelligheid en vrolijkheid overheerste en de Schepper van Hemel en aarde moest nog beginnen aan de opwindende en gevaarlijke ontdekkingsreis die Hem uiteindelijk, na vele omzwervingen naar Zijn eigen…

Wat ik in de hotelkamer vond was al van anderen geweest was van herinneringen doortrokken. Kanttekeningen die ook mij aangingen routes die, wat iedereen weet, naar verkeerde plaatsen voeren. Oude wandelpaden, niet de wegen die we willen vinden. In een gang uiteengezongen onbegrip. Ik had het kunnen zijn die daar zingt vol weemoed en herkenning…