Alle inzendingen over Dichters

Hij stond voor de spleet van zijn venster, In ’t zonnig middaguur, En keek naar de bloeiende fruitboom, Aan de overkant op de muur. Wat mocht hij daar bespieden, Dat al zijn aandacht nam? Het was een kleine vogel, Die telkens wederkwam. Hij droeg in zijn bek een halmpje, Een graspijl, een paardehaar, En vlocht die tussen de twijgjes Tot…

wat voegt dit nog toe vraag ik me af herhalen doe ik oké, iets anders geformuleerd dan jij dat doet soms aangepast aan de heersende stijl zo die er is of aan mijn stijl zo die naar herkenbaarheid neigt en maar trachten weer te geven wat ik, jij, hij, zij wij dus willen uitdrukken moeten schrijven gedwongen worden dus om ons…

Ik ben dichter en dat maakt mijn gemoedsrust een stuk lichter.…

ver zoek Misschien ziet hij in bomen en planten iets wat zijn schrijversgeest boeit zodat er willekeurige woorden ontstaan en tot een pracht gedicht weer bloeit Of ziet hij op dat bankje misschien een verliefd paartje samen kussen ach je weet met hem maar nooit je krijgt er meestal geen woord meer tussen Het gaat hem net als elke dichter…

hun geluid zetten zij een elektrische maaltijd voor en voeren het beginsels met de kleine lepel van hun stem in hun rauw maar licht gestegen hoofd breken warme eieren hun ogen sluiten in genot en openen zich geel en lauw dan bijten zij in zoete inborst zure levens, zoutpilaren tot de gave meeuwen die de kust bevolken niet langer…

je rommelt wat in marges van nacht & noemt het dromen tot woorden het handschrift vormen van vader - die dood is dat je het eindelijk lezen kan & wakker wordt alsof clichés in pyjama ineens wel draagbaar zijn…

Dichter is dit nu dichterbij of dichter meer gesloten of is het de dichter die dichterbij brengt contacten legt door versmelting van woorden in cadans van de eenvoud dus de dichter is de middenman die gedachten dichterbij brengt die door aaneengesloten woorden het samengaan van denken in gedichten overzet dus ga ik dichterbij in zinnen…

Dat is een dichter waardig En zeg nou zelf, Het lukt wel aardig.…

Ik dicht niet om de tijd te doden Niet om mijn hart te laten gaan Niet uit mijn diep verkrampte noden Of om mijn vijanden te slaan Ik dicht omdat er geen ander is Dan de Dichter, in wie ik mij herken Niet omdat hij zo schrander is Verslagen, leunend op zijn pen Ik dicht niet uit een groot vertrouwen In de schone muze, mij toegezind Niet…

Ook dichters sterven.…

Jouw gedicht maakt me klein nederig in jouw bijzijn je weeft de woorden zo fijn als de mooiste zijde moet zijn jouw gedicht is mijn voorbeeld het is jouw woord dat voorbij komt en mijn hart streelt een talent dat slechts weinigen is toebedeeld.…

En jawel hoor: het paste eveneens Kringloopvers: Met dank aan de dichters Gerrit Komrij (eerste twee regels) en Cees Buddingh (laatste regel)…

Je maakt het mensen toch niet naar de zin, en streeft dat ook niet langer na. Niet langer is wat je schrijft gericht op een ontvanger. Je bent je eigen einde en begin, en leeft en sterft alleen. Geen dubbelganger neemt straks je plaats wanneer je doodgaat in; geen keer op keer verloren hartsvriendin ging van iets anders dan gedichten zwanger…

Het kind in de dichter, maar met bangheid in zijn ogen ziet hij zwanen in de vijver en is ongerust over de bedreiging van de schoonheid in het leven dat zo kil is, onverbiddelijk en waarin men wordt gekastijd. Hij voelt de pijn, het verdriet, terwijl hij in de ogen van een kind vreugde ziet en luistert naar een merel en zijn lied.…

bespaar me uw kinderlijk gebleit tot uw verdriet wat volwassenheid bereikt echte pijn is niet te vangen in gevoelige woorden en mooie klanken dus zielige dichter, bol het af...…

een merel kraakt een tak bladgoud ritselt o, laat nog even die stilte blijven vruchten smaken zoet op brosse beschuiten thee dampt geurig warm ademwolkjes tekenen het glas hij veert op, schuchter nog zijn hand glijdt naar de pen hij wil gedachtes draperen dat wat ook eens was… - de middag, de tijd een merel kraakt een tak de dichter…

Hun bijeen geharkte woorden een onooglijk bergje langs de weg. Voorbijgangers stappen over de woorden, slechts door een enkeling aangezien voor een gedicht. Hun bijeen gezochte zinnen verstrooid langs de straat. Soms even gehoord, begrepen door iemand met een gebroken hart of in nabijheid van de dood, iemand die houvast zoekt tot…

Geen zomer-schaâuwe is schoon als 't beeld, in volle teilen, der welv'ge melk die ront, van roerig licht ommaald. Mijn schamel huis, waar zoel een geur van peren draalt, weegt teerder in mijn schroom dan 't hele herfst-verwijlen. En, waar van 't winter-dak een schone mane daalt, 'n weifelt ijl een hele lente in hare wijle, o mijn…

Wie ook ondankbaar wezen, geen dichteren gewis: zij zijn de dode zo dankbaar dat hij gestorven is...…

Levende gedichten ontstaan, bij nacht en bij ontij, wanneer dichters slapen gaan. Gedichten spreken spontaan, bij weer en bij wind, wanneer hun dichters zwijgen. Gedichten laten zich pas schrijven, wanneer de schrijver stopt met doen, en hart en ziel toch verder gaan.…

Maakt het uit waar dichters stonden, Milton onder Puriteinen, Vondel tussen roomse paters, Als hun zang de taal weer heiligt En hun toon geen mens kan halen.…

Ik dicht jou in mijn armen schrijf je naar me toe en kus mijn jarenlang alleen op lippen die wat met mij doen ik bloos en jij geniet ik ben zo mooi ik ben zo mooi zo mooi als jij mij ziet ik ken je enkel op papier mijn pen leg ik terzijde…

dichters begraaf ik in mijn koude dagelijks. hun zwijgen ettert, zweert letters uit mijn mond en de namen kleven de leegte van de namen aan de tegels van de leegte die de leegte betegelen zodat er middenin een leegte kan ontstaan genaamd verlangen waarin de woorden witte tranen bloeden, en de nare tranen in het git vergaan.…

Ik word niet gehinderd door regels Ik ken ze niet Niet gehinderd door reputatie Die heb ik niet Niet gehinderd door schroom Ik voel het niet Ik kan nog wel wat leren Krijg ongevraagd advies Zo zei een literaire pief “Vermijd de woorden ik en niet, ze zijn zo negatief”…

Je maakt het mensen toch niet naar de zin, en streeft dat ook niet langer na. Niet langer is wat je schrijft gericht op een ontvanger. Je bent je eigen einde en begin, en leeft en sterft alleen. Geen dubbelganger neemt straks je plaats wanneer je doodgaat in; geen keer op keer verloren hartsvriendin ging van iets anders dan gedichten zwanger…

Dichters hoeven niet te weten. Ze dichten hun eigen wereld, of lijden stil verdriet.…

fantasie dramatiek en symboliek het beschrijven van een tijdsgeest iedere dichter heeft zijn eigen leest…

Dichter, van uw zachte woorden waar gij omgaat begeleid, aan de nooit betreden boorden zwervend uwer eenzaamheid, uit de weelderige wegen van het leven tot de rots van uw vast geluk gestegen langs de paden van uw trots, als de morgenzon gerezen boven damp en duisternis, Dichter, uit de streek der vrezen in het rijk, waar vrijheid…

mooiste metaforen als je dichter bent ben je de mooiste ster aan het aardse firmament.…

Hij tilde zijn hoed op en schudde zijn lokken toch kwam er geen roos van zijn hoofd. Wat viel waren enkel wat scherven en brokken, daarmee moest de liefde geloofd. Met stoffer en blik ging hij aan het werk, zijn liefje keek nurks naar een soap De merel verscheen al aan't ochtendzwerk toen hij eindelijk z'n muze bekroop.…