Alle inzendingen over Opbouwen OR Afbreken OR bezin

Wat is het dat mij in de schoot geworpen wordt meer dan men redelijkerwijs van een man verwachten kan het is als het velijn dat me van het vlees getrokken wordt nog voor ik slachtrijp ben en dat in ogenschouw neemt en soms ben ik een schaap in wolvenvacht doend alsof ik een wolf in schapenvacht ben ondertussen aanstalten makend te…

Verdwaald in het leven Soms hebben we dat even Dat we het niet meer weten Door een duistere sluier omgeven Dat we even in duisternis leven Tot de zon weer zal doorbreken En de duistere sluier zal afbreken Zodat we door het licht zijn omgeven Zodat we ons weer op de goede weg begeven Zodat we weer verder gaan met het leven Zodat we de duisternis…

Bezin jezelf mens en geniet ieder uur maar probeer er vooral van te leren. Besef dat we een zijn want ook wij zijn natuur Behoed haar en blijf dit geschenk altijd eren.…

In gedachten die afbreken als de aarde onder mijn bestaan. Kijk ik terug in de duisternis en vraag ik me af. Waar het allemaal fout is gegaan.…

men moet zijn verdriet kunnen delen hoe moeilijk het is om erover te spreken of het soms een ander hart kan breken toch zal gedeelde smart vlugger helen een luisterend oor kan wonden strelen of de scherpste kanten zacht afbreken men moet zijn verdriet kunnen delen hoe moeilijk het is om erover te spreken toch is er angst dat je geklaag…

men moet zijn verdriet kunnen delen hoe moeilijk het is om erover te spreken of het soms een ander hart kan breken toch zal gedeelde smart vlugger helen een luisterend oor kan wonden strelen of de scherpste kanten zacht afbreken men moet zijn verdriet kunnen delen hoe moeilijk het is om erover te spreken toch is er angst dat je geklaag…

men moet zijn verdriet kunnen delen hoe moeilijk het is om erover te spreken of het soms een ander hart kan breken toch zal gedeelde smart vlugger helen een luisterend oor kan wonden strelen of de scherpste kanten zacht afbreken men moet zijn verdriet kunnen delen hoe moeilijk het is om erover te spreken toch is er angst dat je geklaag…

Zakelijk gesprek klinkt spannend, maar vrijuit bij luchtige scherts Toekomst opbouwen; intussen schoon verleden koesterend eren. Het borrelglas schuift: gedachten doen zich horen als jonge vogels. Al deze stemmen zijn vereend in 't vertrouwde Café het Raadhuys.…

ik gooi de ramen van m’n hart wijd open sleep afgunst wraak en haat en al het slechte naar buiten ontsmet de be- en aangeslagen ruiten en richt m’n huis opnieuw weer in en iedereen die meehelpt met alles weer opbouwen die mag er straks zomaar in zij zijn het die ik voortaan weet te vertrouwen die ik in mijn hart toelaat…

Hoe kan je toch zo stom zijn, ze schaadt je vertrouwen en nog zie je niks, maar hoe kan je nu een leven gaan opbouwen. Leven met een serpent kan je niet, haar schoonheid is dodelijk. Koud in hart en kil van ziel ik zie je stuk gaan van verdriet. Haar blik maakt je blind, haar stem dooft een ander zijn woord.…

Genadeloos fileert het 'vriendenmes' verstand mijn innerlijke wereld haar in segmenten verdeeld op sterk water zettend samen iets opbouwen.... een veilig gevoel...?…

bouwen Iemand die voor altijd van je zou houden Iemand waar je mee kan trouwen En een gezin mee op kan bouwen Iemand die het waard is om van te houden Maar het is moeilijk om iemand te vertrouwen Het is moeilijk om iemand te vinden Waar je echt op kan bouwen Iemand die echt van je zal houden Iemand die met jou wil trouwen En een gezin wil opbouwen…

Als de resten van een doorwaakte nacht pijnlijk in je hoofd de dag opbouwen, weet dan dat de offers, Bacchus gebracht, alleen kleur geven aan het ochtendgrauwen als je in je gehandicapte geest voelt dat het de moeite waard is geweest. Uit het bovenstaande volgt de moraal: stel aan drankgebruik perk en paal.…

de wereld was volmaakt toen wij kwamen het kraambed in uitstekende staat dat wij meteen eigenden met namen trokken ons plan zetten alle stempels in een persoonlijk perspectief maar met warmte en liefde de omgeving delen deden we niet het was ons gebied met alles hebben en houden gingen wij een leven opbouwen niemand leerde…

verloren woorden worden vertrapt door stampvoetende passanten verdwijnen tussen kierend beton opgenomen tussen de smalle openingen vergruizen ze in nietszeggende letters waar ze opnieuw mogen beginnen met de opbouw van een zinvol bestaan voorzichtig pluk ik ze tussen de tegels uit als onkruid, dat ooit verstoten weer mag bloeien als zichzelf…

Je draait gehakt, je maakt van vlees en vet een soort van regenwormen, rood-witte minislangen uit de mond van onze tafelmolen, die afbreken en vallen in een groen geëmailleerde kom. Het is oktober en je stopt worst, bloed aan je handen en je schoot. De winter, en de braadlucht in mijn trui.…

Het zou nog vele jaren duren voordat met de opbouw het gezicht van Nederland weer terug, ons land zou worden. Maar Nederland was vrij, vrij van het juk wat de oorlog bracht. Vele mensen lieten het leven, alles voor de goede zaak.…

striemende woorden vlijmscherp snijdend, grove leugens immens verdriet in stilte lijdend zilte tranen stil vergoten, eigen gevoelens buiten gesloten troostende woorden gefluisterd diep in de nacht, opnieuw vertrouwen opbouwend langzaam en zacht schuchtere glimlach betraande ogen, er bovenop komen jouw eigen vermogen…

De kermis is nu weg en ook weer niet: Niet alles is in één dag afgebroken Dus staan er nog ruïnes na te spoken Wat elk jaar weer een trieste aanblik biedt Het zicht op zo'n half afgebouwd gevaar Schudt mij nog wel het meeste door elkaar…

Bij een herinnering hoort een gevoel dat sneller opstijgt in het bewuste dan de herinnering; ik voel het als een negatieve gedachte onderweg is en kan de komst afbreken als ik geen zin heb in zelfkastijding.…

kind van me gekregen Wil je in mijn leven komen Dan zal je de sleutel met mijn kind moeten delen Maar mijn kind zal altijd de hoofdsleutel dragen Pas je in ons leven dan kan je na je proeftijd een reservesleutel vragen Als mijn kind het goed vindt mag je die om je nek dragen Mensen komen en gaan in het leven Een reservesleutel kan in het slot afbreken…

Waar uw kus en lach verdween, Sluit de stilte rond mij heen Tot de effen glans waarin, Liefelijkste droombegin, Ik mij klaarst op u bezin.…

Een vlindertje zit op het raam Zittend wacht hij met zijn vleugels gevouwen Niet wetend van de faam Niet wetend hoe hij zijn leven zal opbouwen Maar ondanks dat gaat hij de wereld tegemoet En pompt zijn vleugels vol met bloed Hij vliegt verzekerd over de heg Zoekend naar zijn levensweg Ik kijk met grote ogen naar zijn cocon Die hij als rupsje…

opbouw bloei beton geur van nieuw woonblok de auto start niet meteen duwen lachen springen de deuren klappen dicht zodat de richtingwijzer naar buiten wijst de ochtendzon geeft vanzelf- sprekend licht verf kalk cement geuren gezamelijk tegelvloeren tegelwanden voor en achter glazen puien in staal gezet het is nog vroeg in Rotterdam…

Bang en vol twijfel of met juist een dosis vertrouwen wil men iets opbouwen, gericht op iets dat men voor ogen heeft. Zo wordt het leven doorleefd met vele wensen, terwijl men zoekt naar het onbekende en aftast zijn grenzen...…

let op Silverbeck de pronte uit Kluisbeke die wars van lust en gebrek de aarde proeft en nietsontziend opbouw,koppeling en onderdanigheid verwoest Kende je Silverbeck die eens het boek las over dingen die voor de dood uit maar blijven groeien en zij daar een van was de woekering, het ongeremde dat plots verstomde En nu, voorbij geen…

Voor Jeannet Ik zwijg want Ik weet de waarheid Woorden die zichzelf Afbreken al voor Ze gevormd zijn Zwangerschap die Plotseling ophoudt Zonder reden Want alles was Toch goed, zeiden De specialisten, En zij konden het Weten want ze Hadden er voor Doorgeleerd - Maar wij wisten Wel beter - daar Hoef je geen…

Roest klopt in het mechanisme van het aan ons aangemeten uurwerk, het lijkt even stil te staan, het reinste bronwater aangetast getapt uit het bloed, waarin de waarheid afbreekbaar wordt reeds voorspeld in de oerziel, afgedaan als onzin, klopt het aan de poort, vaak ontzegd en komt het ijkpunt dichterbij waarin ik droom…

zoekt de kerstboom houvast een blikje rammelend achter zich aan de wind zet nog een tandje bij zijn kracht neemt alsmaar toe Begin januari van dit nieuwe jaar lijkt het alsof hij de straten op wil schonen als waren het kronkels van de geest ontsproten aan het menselijk innerlijk Homo sapiens, wezen met intellect vaak niet nadenkende, afbrekend…

Bemoste treden prikkelen buiten mijn bereik mijn fantasie Hier is vergeten een koning gestorven, een geest heeft hij niet achtergelaten, een schat misschien maar je zou alles moeten afbreken om dat te weten te komen en langzaam gaat het zo ook wortel voor wortel, spriet voor spriet, druppel voor druppel regen, zon…