Alle inzendingen over tochten

Het is nét of het niemand meer wat kan schelen, We roepen allemaal, stóp dat zinloos geweld, maar als al die tochten nou níks opleveren, hoelang denken we dan nog aan "elk mensenleven telt"? Je móet toch nu wel denken, wat maakt het uit, wie geeft erom? Niemand toch? EEN minuut stilte is niet genoeg, een stille tocht evenmin.…

zo vlak na de eindstreep als je hebt verloren of gewonnen doet men een greep naar de voor jou klaar staande blommen je hebt je tocht uitgelopen en nu je hier staat in het heden is de cirkel rond mag je hopen komt het nu weer samen met het verleden en als je denkt O God het was me wat wat een tocht en wat mooi die prachtige bos bloemen…

steeds hoger tot mijn schaduw verdwijnt stap ik een barre tocht omhoog gegeseld door de wind zoekend naar zalvende stilte eenzaamheid treft als een kaakslag in het dal staat een koe ik noem haar Gertrude dat praat makkelijker…

sluiers over grasland verborgen een mens zoekend naar toornen verklaringen voor z'n huiver geen stap bracht hem dichter het is de verkeerde plek zo zag en riep ze uit haar woorden verstomden zijn tocht ging verder en duurt nog steeds…

De Sipkema van deze tijd heet Wieling Daarbovenop staat vast dat binnenkort Zelfs elk rayonhoofd een BF'er wordt Want Friezen hebben voor zoiets veel feeling Zo trekt die tocht elk jaar veel zenders aan Voor iets dat zelden maar pleegt door te gaan…

De wanden zijn van papier je scheurt ze zo kapot de mensen zijn van karton kijk maar goed, ze zijn al bijna verrot beschimmeld door het vocht dat door de muren komt of gewoon door de tocht kijk, ze kruipen omhoog langs het behang nee, ze hebben niet meer zo lang.…

gewoontes verbreken op zoek naar leven je zoekt naar woorden maar hebt er geen de rivier die zwelt roept om nieuwe diepte onderbroken stroom versnelt zijn tocht vruchtbaar landschap de zon als zegen een vrije geest mijn levensboom…

Wat staan de noorderlingen op de tocht, Ze zijn besodemieterd en bedrogen. Met Kampse kluitjes in het Gronings riet: “Uw woning daalt, alleen de waarde niet.”…

Wie wordt van wind en tocht snipverkouden? wie houdt de koers? wie dekt de lading? Wat is er van je gading zwervend over binnenwateren? Heel veel..... zal het antwoord zijn.…

nog kiert de deur door tocht van gisteren weer streept rood tegen de muur een blauw uitzicht gewolkt in wit de vloer is grauw van paars geweest geen draagvlak meer wel rottend hout van acht jaar samenwonen of waren ze getrouwd…

In Zeeland kreeg men steeds het heen en weer, Men klaagde over wachten in de zomer, De files en de tochten alsmaar slomer, Dus vaart het mooie veer vandaag niet meer. Maar ach wat kunnen Zeeuwen zich vergissen, Want nu pas zullen ze de boot echt missen.…

vingers betasten roerloze letters in schijngedicht vormen wolkjes stof dwarrelend in donkerzwart gezicht razend bonkt het met snelle slagen doch kil verlamd als tocht langs strijkt en stil slaakt hij een diepe zucht…

Het tocht er van hartstocht. Alles moet zich vasthouden. Als het over is blijken wij elkaar vast te houden. Wat nu. Nu, dus. ---------------------------------- uit: 'HdC - De gedichten', 1998.…

mijn blik wordt verblind door alle leugens die de computer verzint ~~~~ de computer knap uitgevonden maakt de mens vrij en gebonden ~~~~ al is haar ware nog zo soft onze vrijheid komt steeds meer op de tocht ~~~~ het is een wonder mailde hij ik kan er echt geen dag meer zonder…

Voorlopig schaats ik naakt en alleen op het ijs Mijn bloed sijpelde weg uit mijn gekromde aders; Mijn geest boog zich neer voor mijn dorre kaders Eén ding weet ik: ik sta op de tocht, maar ik besta. ----------------------------------------------------- Geschreven door mijn overleden vriend 1983.…

In onze tochten naar de hoge top Blijkt nu uit versgelezen oude sporen Dat wij al heel wat langer punten scoren Miljoenen jaren staan wij al rechtop Ik ben benieuwd naar cijfers over speerpijn En hoe lang we al met scheerschuim in de weer zijn…

het liep over mijn huid stak met speldenprikken trippelde door nachtelijk geluid met snelle tikken het was ontsnapt uit opgeborgen zijn in de kelders van mijn pijn een vage tocht gaf opening door onoplettendheid ik heb het gat gedicht de deuren transparant gesloten met eerlijkheid van licht…

De Persgroep heeft haast Wegener gekocht Dat wordt vast fusiekranten samenvoegen Inkrimpen en nóg meer voor minder zwoegen En wéér meer vaste banen op de tocht Straks (daar de mensen dit al jaren beu zijn) Zal le journal un très petit monsieur zijn…

Één stug bestuur toont jou de Friese aard: je tocht blijkt géén elfstedenkruisje waard.…

Op het dunne blad van een treurwilg drijf ik traag over de wateren van Schelde, Zenne, Nete, Leie... Het blad is smal, maar ik maak plaats voor mieren, vechtend voor hun leven, voor vermoeide bijen, oude vlinders, voor zielen van verdronken dieren, voor zielen van verdronken kinderen, in Schelde, Zenne, Nete, Leie... Zo drijven we dan met…

laatst verlangen, waterschoot rust mijn ziel, mijn pijnlijk hart al was het om de dag te dragen Mijn zucht, mijn damp als ademstroom als draden, die de vlinders vlogen verdwenen in landschapspaden Enkel wit het vocht hangt boven aarde in de slaap, die mijn dood verdrijft het is de nacht, die naderschrijdt Ik bereid me voor op de tocht…

het wachtte nog met sneeuwen maar de stilte was al ingetreden toen wij stegen met dat lopen dat een vorm van stilstaan is wij zochten naar een uitzicht een punt voor het verdwijnt wij wisten niet hoe men de draagkracht meet van ijs we waren samen en alleen we waren nauwelijks en nog zoals de laatste vogels in de lucht voor het begon te…

Op deze plaats komen zij samen hier hangt de vlag halfstok wij eren de verloren namen als wijzers rond de zwarte klok waarom hoor ik mensen krijsen als we doden gaan herdenken wil de vlag in vrijheid hijsen op het veld van stille wenken in alle stappen die ik zet zijn jullie voorgegaan vergoten bloed kleurt mijn baret tot vredesveteraan…

De laatste Tocht wordt, volgens Friese bronnen, door Pieter van den Hoogenband gewonnen.…

het was kilte die zonder open deuren tochtte door het huis op trok uit een vloer die warm had moeten zijn die woorden verschraalden in koude echo’s wij dwaalden langs een decor van bevroren contacten wisten dat wij in dit zielloze huis nooit zouden overnachten…

Begin was als toppunt De massa uitgedund Niet in staat te weren Tegen lang verweren Midden in de vloed Chaotisch après-tout Door slijtage verzet Een ander kleurpalet Einde van de hartstocht Aan exogeen verknocht Vooruitzicht waterkou De laatste tocht naar blauw…

steeds vaker met afschuw aanschouwen het nieuws in de krant we willen niets meer horen en zien het gaat boven ons verstand er zijn uitspraken uit angst en woede “Nederland is een kutland” het helpt niet weer een stille tocht uit eerbied zinloos harteloos goddeloos…

Beide zetten hun tocht verder Tot Water als kleine stroom hen aan de oever tot stoppen noopte. En alzo de rijpe vruchten van Aarde redde.…

In dertienhonderd en twee beken naar de stroom, stromen naar de zee, zó de verdedigers van het vlaamse-gemeente-sisteem, sterk in de strijd, wal, tegen de aanval van de franse leenroerigheid; zee-wal, pal, als de Rode Zee ten tijde van de Eksode was, tocht van godsvolk naar Kanaäan, tocht der Joden.…

Na een zware tocht vind ik het huis waar de warmte mij omhelst, en waar mijn beperkingen niet belangrijk zijn, slechte herinneringen en pijn, maken plaats voor rust en vrede, een behaaglijke serene kalmte daalt neer.…