Alle inzendingen over uitzicht

Wat zijn er toch veel spinnen momenteel Ik wist niet wat ik hedenochtend zag Mijn uitzicht was verdwenen door het rag Ze rukken op, het zijn er ak’lig veel…! Hun aanval is meedogenloos, ik heb Een onbestemde angst voor ’t www…

het uitzicht was nooit voor even open meestal door en door gesloten maar heel soms heel even gaat het gordijn omhoog de vlakte ligt voor je ga ja…

al wat dor is vergaat het slaat wel wonden maar nimmer laat de ziel zich temmen zij is door iets Groots gezonden ook ik weet niet waarom jij, hij, zij het juist overkomt dat een groeien niet mag bloeien het is vaak mensenwerk van onbewuste machteloosheid verkrampt tot uiting van geweld gevoel dat snijdt ogen die niet meer…

Een kind voor een raam kijkt naar een korte trein. Zo ben ik ook geweest, al zag ik langere treinen over de lijn glijden uit de opening van de dag. Een kind voor een raam ben ik nog en ik tel met héél klein vingertje de wielen van andere dingen, zo snel als zielen. ---------------------------------- uit: 'Verzameld werk', 1976.…

Vlakbij zijn de kluisters, de gedichten, vlakbij zijn de oude vergezichten, een witte Kerstmis en een groene loot, een vers uit de Bijbel dat uitzicht bood, en plots weer de ster die scheen...…

De onzichtbare baai aan de andere kant van de oceaan. Je hoefde de telefoon maar over te laten gaan om de schepen voorbij te kunnen horen varen. De rozen diep over het balkon gebogen. Alle onuitgesproken woorden in dat ruisen nog hoorbaar voor ze de golven raken. ------------------------------------ uit: Tirade, 1996.…

Bomen buigen weg van de kust voor het huis schuift een steiger de rechte gevel en rechte steiger zijn bomen die naar je wuiven het huis vanuit een rijdende tram helt in de wind die van zee komt je buigt je hoofd onder de steiger kijkt naar buiten als je thuis bent. -------------------------------------------- Dit gedicht…

Duizenden gingen en genoten intens van het uitzicht zoals alleen op deze plek kan. Voldaan ging ieder bezoeker dan op zijn eigen wijze naar beneden. Nu de deuren zijn gesloten laat de ns-planner een vluchtige traan.…

En dan zie ik je Je komt om de hoek gelopen Je bent aan de late kant Maar het geeft niet De vonk slaat impulsief over En ik heb abrupt alle tijd En dan staan we langs de dijkreling Uitzicht op de Bodensee Perspectief op een lange nacht En met elke blik in je ogen wordt meer besef bevestigd Gezocht en gevonden De vonk slaat impulsief over…

De zon staat op, een streep valt langs de bomen voorbij het dromen gloort de werkelijkheid en wij, en route, zijn tot hier gekomen een halte op de snelweg van de tijd hier zijn wij uitgestapt op 3 oktober we namen onze intrek in dit huis komen op adem aan het einde van de zomer schuilen hierbinnen, zien het uitzicht wijd Het is een fabel…

De ultiem hoogzeegeboren favoriet Michieltje beklom de trap van de Jacobstoren en hij ging bij de spits buitenom. Zijn rug naar alle folklore en het complete koedierendom blaast het knechtje de horen. Hei nu ik Jacob de bruidegom. Na de horkig horlogerader werk is plaveidiepgeplet alree het bijbelschooltje vergaderd en naar hare hoogheid…

groen kleuren de blaadjes van bomen aan de kant van de sloot die vol kikkers kwaakt vol water stroomt blauw glanst de lucht en vogels snavelen hun taal naar de mens vol vreugde de natuur is zo prachtig zo oogverblindend schitterend mooi vandaag…

Men opent een raam en zegt Ziehier de wereld. Men bootst het wonen na in tal van talen. En het dorp wordt een stad en de stad de wereld, als ging de hele wereld in een straat. Soms staat men voor een horizon als voor een hek, maar de straat wordt een dorp en de stad de wereld die ruikt naar sjasliek, shish kebab en moussaká, naar al dat elders…

Geef mij de sfeer van havens de zoute lucht van zee witgekleden matrozen van wie ik verder niets weet draaiing van geslagen touwen gummi piepend tussen wal en schip opgedroogde wieren op de kade wespen langs een lijn vol vis Ik leng anijsdrank aan met water spuw de deksels van een pit mompel in de zon iets Grieks Geeft niet waar ik…

Het uitzicht dat ik jou wil tonen Is een landschap in mijn hoofd ’k Wil jou er deelgenoot van maken Anders word ik niet geloofd Het fraaie grasland, heuvels, bomen Een grillig stromende rivier Mensen vrolijk aan de stranden En uitgelaten op de pier Zo is het plaatje hier van binnen Vol zonne- en ook maneschijn Gecompleteerd met pure schoonheid…

Als ik je nu de oceaan liet zien, verdwaald en buiten adem, één groot geratel. Sommigen erlangs in dunne kleren, geliefden, glimmend, argeloos in de ijle lucht een weg op die zij kennen. En keren terug naar het ogenblik, de vrouwen boven de sturen - alles wat zich afspeelt, het hele leven door, have en goed één richting uit, godvergeten oorden…

in die kleine catacombe hoog op zolder aan de gracht met nog net dat ene raam waarin je de ster nog zag die je al in je droeg daar heb je in een schriftje binnen verwachting en angst je onsterfelijkheid vast opgeschreven een licht waarvoor geen lampenkap meer nodig was het stond al vast -------------------------- uit: 'De gedichten'…

Zij spreekt de plinten toe, hoger kan niet meer. Slechts hem die buigt, herkent zij weer. Reuzen duldt zij niet. Wie groeit heeft ongelijk. Ik zit, een wereld te laag. Met stoel en bed als grens. Ik pas nog net. Bij koffie volgt haar groot geheim: graag zou ze toch, nu dat nog eenvoudig kan. Liefst recht omhoog. Want, zo is haar beloofd, daar…

Het staat er nog en ook ik droom nog herhaaldelijk van betonnen en bakstenen gebouwen die een veelbelovend uitzicht drastisch teniet doen. ----------------------------------- uit: 'Verzamelde gedichten', 1996.…

Nergens in dit helaal heb ik een vaste woonplaats Schreef hij op zijn hoed van cypressen. De dood nam zijn hoed af, Dat hoort zo. De zin is gebleven. Alleen in zijn gedichten kon hij wonen. Nog even en je ziet de kersenbloesem van Yoshino. Zet je sandalen maar onder de boom, leg je penselen te rusten. Berg je stok in je hoed, vervaardig het water…

In de spanne luwe stilte In de wieg van ’t glooiend mos Lig ik: boven vaart de zilte Zeewind over ’t neigend bos. Al de toppen wuiveblinken In der zonne gouden lust, Wijl de dorre bladers zinken Om mij heen tot rosse rust. IJle vogelvluchten rissen Achter weemlend twijgenweb: ’t Zijn de meeuwen die gaan vissen…

Het zou jammer zijn dood te gaan zonder uitzicht op eeuwig geluk.…

De stille hof is vele doden rijk, geborgen in de schoot van moeder aarde, hier rust het lichaam in de eigen waarde, oneindig ver en binnen handbereik, de bloesemvruchten door de zon gerijpt zijn hier geruisloos tot hun recht gekomen, het ritselt in de struiken en de bomen, geen vogel die de stilte hier begrijpt, de groene hof is hen een…

De dag gaat open als een gouden roos; ik sta aan 't raam en zend mijn adem uit, het veld is stil, en nauwlijks éen geluid breekt naar het koepelblauw bij tussenpoos. En in mijn kamer, als een donkre doos, waarvoor de parels hangen aan de ruit, ga 'k heen en weer, tot waar mijn wandling stuit en ik bij donkre wand stil peinzend poos. Ik…

Zaten wij op een duintop, was het het bekende liedje, van de wind die op het hoogste punt en hopen dat het uitzicht niet bedriegt. Eerst in de diepte langs het strand, een golf de horizon, gericht op hond en kind, op zon en wind, werd je vanzelf gedachteloos en vrij.…

het venster graaft zich in het uitzicht in - eerlijk is eerlijk. -------------------------------------------------- Uit: 'Er is een spookrijder gesignaleerd', 2007.…

even in mijzelf verzonken denk ik zomaar nergens aan door het landschap van mijn dromen reis ik wars van elke waan doch in mijn hoofd strijden gedachten om een plekje bij het raam…

. ------------------------------------------------------- uit: 'Uitzicht is een afstand die zich omkeert', 2013.…

Mijn zicht verduistert op een verouderde weg in stilte naar jou.…

In het geliefde Fokkervliegtuig de trots van Nederlands vernuft omvatten koninklijke handen het gewillig draaiende stuur onze prins gaat steeds verder de wijde open lucht tegemoet houdt kundig de strenge wetten waar lang voor het bestaan der mensheid vogels al vertrouwd mee waren.…