Alle inzendingen over zeil

Brandende winden door lucht over water loeiend als stormende eb en vloed in golvende gevoelen van pijn en verzachting vlammende hoogten en dalen tussen golven af-en-toe zicht op ruisende velden met graan en witte zeilen over blauwe meren waar kabbelende golven hun ritme slaan gedreven door getemperde lauwe bries.…

Wolken kondigen jouw terugkeer aan zuidenwind in de zeilen van de boten tegen de stroom in naar mij Herfst kwam, winter ging voorbij Jouw gewaden hangen te luchten vangen de lentegeuren uit de tuin waarin alleen jij mijn gedachten nog steeds gevangen houdt…

zijn naam is Sigurd hij gaat op Viking met zijn drakarschip op Gotland, in het langhuis wachten vrouw en kinderen Odin zal hem leiden Thor zorgt voor een goede wind de zeilen zijn gehesen richting Brittanntia Jorvik wordt geplunderd: slaven en de kerkschat vormen een rijke buit…

schilder weer de luchten in het avondrood botters die op water rusten het getij is dood slap hangen zware zeilen de lijnen zijn gezet als straks de vloed op komt vult zich vanzelf het net geen vis ontsnapt aan het kielhalen mijn dagelijks broodje kan ik zo betalen…

langzaam het vertrouwen meten en terugwinnen vervagen moet het tot het ongeloof voorbij is het is als wel mogen varen op prachtig witte zeilen van een komende storm nog niets te hoeven weten licht zijn, het is immers de zon die er weer staat zijn als de vogel steunend op Gods zorg en toeverlaat…

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - op wakkre wieken staag - op altijd snelle vleugels zonder zeil te strijken - zonder het zeil neer te laten woelt - vooruitsnelt wiens hete honger graag - wiens grote, gretige honger valt gij - lijkt gij verdrijve - breng door bewegen - bewegen tot meer spoed 't schijnt…

Niet langer kiezen we het ruime sop Niet langer verlaten we anker huis en haard "Het is op" zei jij voorbij het praten Ons schip heb ik eigenhandig het strand opgetrokken Het zeil gestreken in het vooronder geborgen Onttuigd ligt het te verlangen naar morgen ...misschien?…

Op water blauw Als azuur varen Sloepen heen en weer - Als klompen met Of zonder zeil Zoeken zij hun heil Op 't allermooiste meer En ogen verblind door Zoveel schoonheid In een uitdrukkingsloos Gezicht lijken dood en Voor zoveel moois gezwicht Italië, Ledromeer, zomer 2012…

Soms zijn er zware stormen En dan vaart je levensboot Door de ruige zee En is de mens in nood Je zet de zeilen bij Het roer stevig in de hand Trotseer je de orkaan De bemanning aan je zij En tussen het wassende water Heb je nauwelijks nog zicht Maar plots verdwijnt die donderwolk En zie je weer het licht…

storm maar en bulder ongebreideld door het want touwen strak gespannen zeilen bolle wangen de mast houdt stand tot overdwars een lange roller de balans onderbreekt en onverwacht de mast afknapt de tuigage het begeeft stuurloos in de wind toch vol vertrouwen het casco is behouden…

Zie, hoe veertjes zeilen gaan!…

waar wij onze hartstochten botvieren zullen geen baren te hoog zijn Laat mij geen bakzeil halen vrouw ík voer de bezem in de mast zet dus maar alle zeilen bij zorg dat de dijken laag zijn en houdt de kluisgaten wijd open ik kom eraan tussen de klippen zullen we doorzeilen ik zeg je vrouw - voortvarend als we zijn zullen we hard van…

in onze bootjes hebben wij als piraat of als ontdekkingsreiziger de wereldzeeën bevaren overal waar we kwamen veroverden en ontdekten we vele schatten verre landen weerstonden vele gevaren onze schepen waren klein kwetsbaar met vast zeil afhankelijk van de wind en de soms te woelige baren als je pech had sloeg hij om met zeil en al…

Eenzame huizen liggen als zieke dieren op de ingevallen flanken van de heuvels, uit de grijze verte van de zee zeilen vruchtbare wolken aan en gaan voor anker in de stoffige vallei. De aarde drinkt met kletterende kaken, in het duistere woud likken onrustige herten zilveren druppels op.…

de wind maakt golfjes op het water zeilen glinsteren in de gloed van de zon het bootje deint dromen spiegelen zich in pastellenlijntjes meeuwengeluk zweeft langs het hemelsblauw het anker glijdt haakt zich vast vrijelijk tussen het groen ogen strelen het gevlochten scheepstouw is er nu nog iets wat ik wensen zou...…

Zonder aanraking en zonder oogcontact met de golven, enkelvoudig bij windvlagen die mij in hun zeilen meevoeren. Kan ik mijn bakens nog verzetten? De zee is meer verlaten dan het vasteland. Ik wilde opdrogen maar ben doorweekt.…

zag de mieren vliegen meeuwen zeilen hemelhoog een snelle wenk onzichtbaar vond gevleugeld zwart een witte dood waar warmte eindelijk expansie gaf en vrijheid los van aarde was gingen zij met duizenden op laatste vlucht de meeuwen hebben dagenlang gerust…

In de tempel van het woud tussen beuken bruine kathedralen doodstil mijmerend fluistert het lover onhoorbaar het geheime verhaal van regendruppels de dromen van de wind En over de wijde heuvels verborgen valleien lome rivieren zeilen zwijgend de wolkenschepen met boven hen het verre niets het lied van oneindigheid…

de nacht is af de lucht verbleekt al de maan legt zich ten ruste ik ontwaak in een zee van gedachten hijs mezelf in een bootje vol koffie zeil het licht tegemoet er is immers beweging genoeg in mijn gedachten ze wegen ook bijna niets het varen door de dag gaat dus behoorlijk vlot…

een slagschip vaart langszij in zeilen bolt de woede van een oud verhaal en dichterbij de kielzog van de tijd voor de zoveelste maal verdrink ik, in azijn geleden pijn heropent wat ver weg had moeten zijn ik slik en hik mijn woorden op nog even staat het zuur op kop in naar de waarheid streven…

Wat ik weet over zeilschepen is dat ze varen naar de hemelpoort door de wind en door regen zeilen bol op hoop van zegen naar een ver verantwoord oord waar de doden mogen slapen ze mogen altijd blijven slapen omdat schepen weer gaan varen wind in waarheid zal ontwaken edelmoedig eeuwig blaken.…

Enkele schepen wagen de tocht naar een betekenis In het vooronder ga ik onder een zeil als verstekeling mee…

dan is daar voor altijd de geur van branding en zilt buiten zichtbaar licht het zware water met diepe stem elk woord dat zich verdicht tot som der delen tot voortekenen in sterrenglans zo u wilt er klinkt een roep door het voortdurende ruisen heen die meevaart met stroming en zeil wat zich lezen laat als mijn gewaad door zee…

Huil mij een rivier van hartstocht Schenk mij een boot om de overtocht te maken Blaas je hemelse adem in mijn zeilen Laat mij in je oceaan van je hart verwijlen Leidt mij naar het sterrenlicht in je ogen Ontroer mij door de aanraking van je zachte huid Leef mij met de warme klanken van je stem Wees jezelf zodat ik jouw schoonheid ben…

Voorstuwende kracht van de wind laat je dansen op de golven van het water je steven klieft de weerstand van het diep ranke masten als een houvast de zeilen bol op volle kracht de trots van hen die jou bevaren rechtsaan voortbewegend naar je doel vastbesloten zoekend naar een haven meer je aan in rust met kalm gemoed…

de zee schrijft rimpels in het zand de wind speelt ritselend met een krant witte zeilen schitteren gekleurd zonlicht de zee zucht en klotst haar geur vervliegt in de wind meegenomen door eeuwige meeuwen schelpen zwijgen nog steeds honden lopen achter hun fluitende bazen hier ben ik altijd thuis…

Dat Gerard reve riepen de brouwers Jeroen toen Willem Frederik Hermans palmen overnam maar de eerste schots van de winter Leon overboord sloeg waarop de zeilen van Roy en Heleen scheurden en hoewel sinds Bern lef tonend Maarten ’t hart voelde overslaan…

Tja, niemand die het zegt maar ik lees het overal: Mezelf, gevoelige dichter een spons die alles opzuigt en pas loslaat als ze zachtjes maar stevig vastgehouden wordt Een zeilboot in een zee vol tankers die me omver varen onbewust En het geeft niet het zeil wordt weer gehesen en laat zich opgelucht meevoeren op het ritme van de wind…

Het juliet rondom mij tegen het blauw van Magritte drijven wollige plukken voorbij ik in een tuinstoel lig hier voornamelijk mezelf te zijn het patina van de tijd krijgt vat op mijn lijf al zichtbaar worden de schaduwen van verval maar zolang het juliet rondom mij er wollige plukken drijven tegen dat blauwe zeil is elke zomer…

Je scheepje mag je hier aanleggen in de luwte van oever kant en wal Je mag me alles zeggen allen verzwijgen Jij,die het achterste van je tong laat zien Jij, met zoveel praatjes,meeste praats Het gaat me niet om het getal Met zoveel mannen wilde je onder zeil Nu het laveren moe bied ik je: een aanlegplaats.…