inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 69.798):

Calapia

De vloed sloeg een bres in mijn wering van benard zand,
steen en vreugdevlees. Je droomde mijn eiland in de dag.
Nu ik wakker ben moet ik het kustwater doorwaden. Zonder
aanraking en zonder oogcontact met de golven, enkelvoudig
bij windvlagen die mij in hun zeilen meevoeren. Kan ik mijn
bakens nog verzetten? De zee is meer verlaten dan het vasteland.

Ik wilde opdrogen maar ben doorweekt.

Schrijver: Iniduo, 2 februari 2020


Geplaatst in de categorie: individu

3.0 met 1 stemmen aantal keer bekeken 67

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)