Alle inzendingen over vasteland

Voelt zich als een vis op het Vasteland! --------------------------------- Opgedragen aan het geweldige team van 'Schmidt Zeevis' Rotterdam, dat op termijn het Vasteland gaat inruilen voor de Rotterdamse Spaansepolder.…

De zee is meer verlaten dan het vasteland. Ik wilde opdrogen maar ben doorweekt.…

Een donk’re aswolk drijft naar ’t vasteland. ’t Mag nu wel stoppen, naar ik hoop Het eiland heeft iets schimmig, lijkt een spook Gaat soms in IJsland alles op in rook? Een aswolk afkomstig van de IJslandse vulkaan Eyjafjallajökull drijft naar het Europese vasteland. Het vliegverkeer in Europa ligt stil.…

Om er te komen Liggen op je rug En niet meer terug Om aan te komen Op het vasteland Aan de overkant.…

Kanaliseer me niet, ik zal me woest verweren tegen kille grenzen van beton en buiten oevers treden obstakels zullen meegesleurd langs dode vastelanden, want ik ben een boreling van grillige levenszeeën…

ALS EEN MUUR VAN WATER ONSTOPBAAR BULDEREND AFSTEVENEND OP HET VASTELAND ALSMAAR HOGER GEVAARLIJK OVERHELLEND UITEINDELIJK OMROLLEND ONVERMIJDELIJK KAPOTGESLAGEN OP DE KUST VAN ONS DROOMEILAND... (voor m'n ventje)…

ik sta met mijn ene voet in de zee met de andere op het vasteland alles klopt al is het voor even aan de vloedlijn verzandt het geklater met een schip vol stilte bevaar ik het water nergens besef ik de diepte meer…

deinende zee adembenemend uitzicht intens blauw water betoverend verlicht zonsondergang weerkaatst mijn blik naar mijn gedachten rustgevend geluid snijdend door de golven niet meer naar het vasteland mijn hart is aan de zee verpand…

De brave broertjes op het vasteland, in shock door deze Brexit-braniebrand.…

met de overschatting van een vooruitgestoken borstkas danste hij met uitgestrekte armen om haar heen ze zouden het vasteland verlaten zij was verslingerd aan een minimum hoeveelheid licht ze wilde uit het beeld verdwijnen onderbelicht in de schaduw van het donker leven ze vonden de verte in een lichtflits…

voorbij de verre dood laat ik de wapens vallen de taal van de aarde spreek ik niet in vogelvlucht het vasteland verlaten om het hier en nu te laten gaan vergroeien met oeroude lagen dicht onder het zoete ruisen van het bladerdak ontwapend de verre dood voorbij…

het eerste lentelicht omhelst mijn gepijnigde bomen pelt ijskorsten, laag voor laag het verkilde hars in mijn bloed gaat stromen schuchter nog en traag dit is vasteland na een lange vlucht terug van eindeloos ik ruik de ontwaakte lucht hoewel nog broos…

wandelen over het Lago van d’Iseo een Italiaans water-wonder op drijvende vlonders van het vasteland over water lopen naar Monte Isola en Isola di San Paolo twee eilandjes in het meer nooit eerder wandelden mensen over water naar isole Christo en Jeanne-Claude: zij geloofden ze fiksten het!…

ik wilde je omspoelen een tropisch eiland van je maken in de oceaan zongele stranden wit blauwe golven en jouw koesterende handen maar ik kon je niet scheiden van het vasteland onze wortels reikten dieper dan alleen hand in hand nu vliegen we twee keer per jaar naar onbewoond aldaar…

schrijf met zwarte verf het korrelige verhaal van jou noch van mij schrijf over het eiland zonder beschutting waar de boot je bracht schrijf niet over het afgesneden zijn van het vasteland schrijf niet over slagregens het gebrek aan een paraplu schrijf niet over liefdeloosheid en onwrikbare dingen schrijf als het niet…

Trek me uit mezelf en leg het vasteland weer in m'n handen. Herken me als ik morgen gisteren vergeet en een vreemdeling in de spiegel ben. Beloof het me vandaag nu ik het nog weet, nu ik het nog steeds versta.…

Op het ritme van getij neemt ze vasteland in met geweld en strooit herinneringen tussen schelpen en koralen. Als adem van de regen, in wolken en in nevel beheerst ze zelf de meeuwen. Ongestraft als kleptomane steelt ze het einde van de dag en verzinkt het licht telkens voor een nacht, als kind gewiegd in haar moederschoot terug.…

je droogt niet op in zout als je mij met golven streelt klooft mijn plooien niet maar deelt je rolt en overkuift spat schuim tegen mijn lijf als ik je wil trotseren en loopt terug in wederom proberen maar ik duik in je onder en verwonder me over je soepele tegenstand mijn voeten kleien in het vasteland we drogen op…

luchten verwaaien onverdroten zeeën reiken verder dan het oog het vasteland blijft onverbroken als baken onder de hemelboog haar aderen zijn nooit versperd het landschap is een open geest dan uitbundig, dan weer introvert maar nooit van zichzelf verweesd het onthechte lichaam vraagt om koelte of warmte, of wellicht beide heling schuilt…

De wereld en ik voorbij gegaan geen weg terug ik heb mijn eiland meegenomen daarachter op het vasteland mijn liefde achter gelaten fluister het koesteren volg mij tot in het sterke licht van de zon en laat me daar om elk zijn eigen weg te gaan niet het snijden maar het afgesneden zijn daarom laat ik een hand achter als licht spelend…

de hand in eigen boezem mijn waterbeemd aan brede stranden gelegd naar het vasteland gedraaid westenwind met tussenpozen, zeearmen mijn duinen met boombestand groene bossen bijnamen, vloed, waterkant noordkust, afkalvend heden bruine kiekendief oostplaat, nest van gebeden pleisterplaats voor helden tussen eb en eiland ligt uitgestrekt…

mist boven de Ourthe hangt Zelfs de vroegste vogels nog niet fluiten Is de poëzie niet meer te stuiten Is het dat bewustzijn woorden vangt Als er mist boven de Ourthe hangt Gaat de dichter zich aan taal te buiten Samen met de Muze komt het uiten Altijd weer het tijdloze mi lanct Uit een lekke kayak steekt een hand Die wil per se op het vasteland…

Met 't vlossig deksel was de wind aan 't spelen; En nu de weefsels losgeplozen zijn, Wijs ik je met mijn stok van zonneschijn Dwars door de ring van drijvende kastelen, Hoe 't vasteland ligt als een open schrijn, Vol blauw gefonkel van gletscherjuwelen, Behoedzaam vastgelegd in groen-fluwelen Kussens met stralig zilverfiligrein.…

zoals de wegtrekkende zee in snokjes stuiptrekgewijs afstand neemt van strand en vasteland zo neem ik afstand van jou: de vloed is uitgewoed de tsunami van passie passé tijden van ebbe strekken strand tot arena voor verbaal gevecht beslecht in afweer en afkeer in ijzige kilte ontvouwt zich beklijvend besef van schrijnend gebrek aan…

Hij voelt hoe dit schiereiland zich langzaam losmaakt van het vasteland dat knarsetandt. Het laat zijn kathedralen jankend wegzinken. En Sancho houdt zijn christelijke adem in. Hij speelt met de namen van de sterren. Hij voorspelt al wat geschiedenis wordt en haalt het paars uit al het paarlemoer. De goden zuchten en blozen.…

Minnaar van dromen zou je willen vragen aan het einde van het eiland dingen die echt deugen zingend over liefde zoete wens in duisternis dat je best weer wil begeren voor die droom aan vasteland zo lief jouw lieve zinnen dromend over liefde overtuiging van geluk zoektocht naar waarachtigheid vliegend over erotiek een onbestemde dorst…

Op een eiland wordt je toch zo fijn geboren Je bent gewend aan water om je heen Je ziet geen mens en bent toch niet alleen En licht is er in bundels van de toren Terschelling blijft van barenswee verstoken Het voelt alsof de Wadden zijn gebroken…

Geen troost, geen lichtpunt slechts een nachtenlang mat aanwaaien van deemstering die eindelijk op één plaats hoop schenkt achter donker water stijgt geleidelijk strand rijpt langzaam een morgen en misschien daar wacht het lang verloren gewaande vasteland In werkelijkheid verzinkt in nevel het hart…

Het verre, onbekende vasteland kende grootse, onkwetsbare zuiverheid. Wonen, zwerven was onnoemelijk wijd: hoge wijsheid schiep rechtlijnig verstand. Steeds tegen ruwe ontbering bestand streed de gezonde geest voor zekerheid, was bij hard en eenvoudig leven verblijd. Tenlotte kwam ontdekkers op zijn strand.…

Stralig borduursel van kristallen wand Verbergt, welvend paleis, de diatomee*; Een waterdroppel is zijn wereldzee, Een korrel zwevend stof zijn vasteland.…