Alle inzendingen over eenzaamheid

er was een begroeting van een mens onderweg opgaand in de wind in een opkomende nevel ik ken zijn gedachten de eenzaamheid van gestorven zwaluwen in een verloren zomer dat wat er rest van de dromer... langzaam sterft zijn silhouet tot een stipje aan het einde van de allee morgen, ja, misschien morgen wandel ik nog eens met hem…

Leven op een eiland Stil en verlaten Omgeven door golven Tranend nat Door isolatie Niets in de gaten Alleen met je medicijn Pil van bittere smart Als ineens op Een zondagmorgen Het zon dag licht Aan jou laat zien Voel jij je verbonden Helen de wonden De bron geeft Het vergezicht bovendien Langzaam aan Begin je te beseffen Komt…

De stilte verdrongen met versteende gedachten aan momenten die geen aarzelingen dulden in de kou. De kou die steeds antwoordt met een eenzame echo. En een stem die geen warm gehoor zal vinden of het licht van de eenzaamheid zal verwarmen. Want de vragende tijd is verloren in beloften die geen kou verdragen. En geluk begraven waar de kou…

masker afgezet langzaam maakt aarzeling plaats voor het gezicht dat ik nog herken van verweerde spiegels achter de bar mijn kamer vijf hoog of later uit je brieven masker had mij taal geleerd taal van woede van berusting liefde woord na woord zo ook zwijgen als ik niets meer teweegbracht masker in zand gelaten maan in plooien…

stel mij gerust. Stel, mij gerust. oh nacht verberg mij, zo dat ik mijn gerustheid niet verlies en al mijn geheimen bij jou blijven het wordt steeds donkerder om mij heen oh nacht verberg mij ik wil mijzelf niet zien oh nacht verberg mij…

Der komt geen einde aan Althans niet in mijn zicht Geen grond waar je kunt staan Geen balans, geen evenwicht Geen reddingslijn, geen baken Zelfs geen teken aan de wand Ik verslap niet, ik moet waken Al heb het zelf niet in de hand Het valt altijd zo tegen Nooit eens een keertje mee Mijn lot is rond te dobberen Alleen op volle zee…

Toen de eerste regendruppels daalden zuchtte ik gelijk het dorre lover, zacht Wat had mij toch naar hier gehaald en waarom trotseerde ik die zwarte nacht Verre klonk het krijsend schril geluid van een onheilspellend nachtelijk dier Koude rillingen roerden stil mijn huid ik huilde om haar, reeds drie kwartier Grauwe wolken dekten verre de…

(voor Marie Corelli) Met je wespetaille en je volle boezem maakte je bij menige man het hoofd op hol, de knikkers aan het schommelen, maar dat was niet je bedoeling, want boven je fysieke sexappeal was je oerliefde hoogverheven en omdat je een voorkeur had voor vrouwenliefde had je maling aan de geijkte sexe-omgangsvormen. Je woonde veertig…

Ik ben een veld met kloven, met nagelsporen Van al wie mij bewerkt heeft en achteloos Het zwellend onkruid met de spinnenwebben Uit mijn hoofd trok. Boven mij rusten de anderen, de avonden Die zich met afgetrapte schoenen in mijn ziel Planten en modder doen opspatten uit de voren Van mijn melancholie. In mijn aren hangt hun tijd te drogen…

Kinderstem Als vage gestalte in de vuurgloed van groen duister schemer het noodlot slaat hard toe door de donk're werkplaats zwart in zijn gloed waart de demonische godheid in het vuur van het lijden d'eenzame stem van het kind treft mij diep…

Veel zei hij niet zijn blik tuurde in eenzaamheid richting het raam Hij kwam niet meer buiten omdat alles troebel werd voor zijn ogen even vermoeiend werd het lopen Voetstappen dempen in het huis van kamerbreed tapijt achter een gesloten deur…

Gelaten zit hij daar met handen in zijn schoot werkeloos en stil zegt woorden die in niets verloren gaan niet meer worden gehoord. Het leven heeft zijn sporen achter gelaten met het tikken van de klok verglijdt de tijd en berust hij in een vaag weten van zijn hulpeloosheid. Elke morgen ziet hij weer het licht als hij doelloos kijkt door…

het is jaren geleden dat ze me vertelde van de duisternis die in haar huisde de littekens ziet alleen zij ´s morgens in de spiegel de angst die ze kende bestaat nog steeds al is het nu meer een volgzaam beest….therapie daar geloofde ze niet in en de jaren gaan nu bij haar tellen dus dat heeft ook nauwelijks nog zin haar leven zou er niet…

vaarwel zegt mijn gevoel dat nog stoeit met mijn hart zoals een glimlach lacht in gratie van mijn gevoel zo heel verward jij fluisterde een droom en lachte om de pijn als er een hemel is wil ik daar dan nu zijn want het leek of jij je leven leed als een kaars in harde wind ook brandend in de regen maar iedereen was blind ik zal je dragen…

Ik voel me eenzaam en alleen en wil geen mensen om me heen.. Laat mij maar even gaan. Even de stilte om me heen. Dan kan ik het weer aan. Ik wil weer verder gaan. En genieten van het leven. Dat zal me weer vreugde geven. Ik hoop dat me dat is gegund, En dat je zo weer verder kunt.…

het is de avond, het is de eenzaamheid, het is het leven, het is de leeftijd.. waardoor ik me momenteel zo verloren voel.…

voorzichtig steek ik mijn voelhorens uit open mijn oren voor een ongehoord geluid het is de schreeuw om aandacht die klinkt en waar menig individu in verdrinkt, in verzinkt de eenzaamheid is te triest, ongeschreven blijven kleine mensjes toch maar leven totdat iemand zegt dat ze iemand zijn het rijmt niet meer, maar ik ben het er wel mee…

Stilte om me heen Alleen Het zou een stilte kunnen zijn die vredig is die zacht aanvoelt die prettig is een stilte die omarmt als een warme deken een stilte die troost biedt een stilte waarin ik oplos ik, één met de stilte Maar zo is het niet Het is een stilte die me aangaapt die me neerdrukt die om mee heen ligt als een muur een…

Ik heb geen zin meer, geen zin meer, geen zin meer. Ik zeg dit elke keer maar weer en weer. Ik heb geen zin meer. Terwijl het leven aan mij voorbij raast, Terwijl oude bekenden de muziek iets harder zetten, Terwijl de lucht in mijn longen blaast. Ik heb geen zin meer, geen zin meer, geen zin meer. Ik zeg dit elke keer maar weer en weer.…

Een vrouw verpakt in stilte, als cellofaan om de lendenen. Als droogbloemen in een vaas al vacuüm gezogen. “Droog je ogen.” Hét bewijs dat engelen bestaan, op lepels in tomatensoep. Zo draagt hij de tekenen des tijds naar een laatste rustplaats, tussen plakband en kruisverband. Daar rest stilte.…

's avonds in bed sirenes loeien de een naar eerste hulp de ander in de boeien als je jezelf met Den Haag hebt verbonden gaat het als vanzelf groeien want de wolven hebben je gevonden En dan op de dag zonder eind zonder licht of donker iedereen hetzelfde is de dag dat je gevoel verkwijnt in een helder geflonker weet dan dat ik je mis…

Ik zag een lichtje in de verte en dacht daar moet ik heen Alsof dat ene lichtje alleen voor mij maar volop scheen Ik was verdwaald, verloren de weg was eindeloos Ik was alleen met mezelf, alleen en zo vreselijk hopeloos Maar was ik wel alleen? Ik zette stappen in de richting van het lichtje, wist daar moet ik heen Voet voor voet over een kronkelig…

Elke dag nog praat ze met zijn grafsteen op het kleine kerkhof aan de overkant uitzicht over het dal met het dunne riviertje glinsterend als een spinnendraad in het Noord-Franse licht sinds hij dood is doet ze minder aan de tuin eens haar trots ze kreeg er nog een prijs voor de senator kwam er voor over helemaal uit Parijs…

Met je afgetrapte gympen aan en je veel te korte broek lijk je te zijn weggelopen uit een heel oud jongensboek Je zegt nooit veel, eigenlijk niets maakt nooit een praatje met de buren je lijkt wel mensenschuw geworden en blijft maar in de verte turen Ze zeggen dat je ooit professor was al is dat nergens aan te zien je lijkt een schooier…

je naam verloren in de stilte van ogenblikken verlangen van vergeten letters vol gesleten verdriet vergeten namen in mijn hart zonder woorden wat zou ik je liefhebben als je me liet…

Rode aanslag op het glas, dat zo eenzaam op de aanrecht staat, wenkt als juffrouw het verlangen naar een nodeloze dronkenschap. Been aan been met de wereld die zo moeiteloos haar hoofd wegdraaide na die ene laatste slok.…

Als iemand binnen komt naar buiten treedt uit zijn beslotenheid dan worden liefde en verdriet een tweevoud dan ben je met tweeën alleen en niemand die onze eenzaamheid delen wil in de naam van de vader en de zoon in alle eeuwen der eeuwen laat ons beiden bidden wat een geluk…

Niets meer te zeggen Of uit te leggen Alles is al eens gezegd Soms gelogen, soms oprecht Soms in woede of verdriet Soms om anders Soms om niet Blijf bij mij En ga niet weg Laten we samen ongelukkig zijn Waar moeten we anders heen Ja, samen ongelukkig Dat is beter dan alleen…

Stil in het prille licht van een spoedig afmerende herfst lig ik verankerd aan een bonkige kade alleen de nachten passeren hier als dolende regendruppels ze baren een vage grens tussen waken en slapen verwarmd door een zwarte mantel wentel ik me in het vederlichte van de eenzaamheid omheind door een vaag blikveld kleuren kruipen kort…

beelden flitsen voorbij een gezicht op de voorgrond kijkt naar zich zelf en lacht de ogen worden gesloten even om het beeld vast te houden en koesteren het blije gevoel uit langvervlogen tijden ik kijk weer naar buiten alles gaat door in grote snelheid en onverschilligheid maar ik ik lach nog steeds…