Alle inzendingen over filosofie

ik ben de weg wat kwijt wil vooruit maar anderen grijpen de buit zijn sneller en alerter pakken alles zonder gedachten of even wachten heb toen ook mijn ellenbogen maar gebruikt het plezier van samen was eruit ik wil niet mee op de eerste rij geef mij restanten ben blij met waar zij nu al voor bedanken…

hart en handen gemaakt van dunne huid met tijdelijkheid gevuld bang soms bedroefd soms beide tegelijk soms overrompeld soms door een mooi uur een broos moment van evenwicht met zachte voeten tasten naar mogelijk misschien en wellicht omhels haar de broze alledaagsheid het is alles wat je beleeft…

een frisse wind laat letters anders kleuren in het woord de uitspraak geeft subtiele wijziging in wat je normaal hoort het is geen dialect hoewel dat vaak met stelligheid wordt gezegd de tekst in zijn geheel krijgt zo een positieve lading mee zou het al een vleugje lente zijn in de nu overjarige oubolligheid…

Verzet begint niet met grote woorden maar met kleine daden zoals de storm met zacht geritsel in de tuin of de kat die de kolder in z'n kop krijgt zoals brede rivieren met een kleine bron verscholen in het woud zoals een vuurzee met dezelfde lucifer die de sigaret aansteekt zoals liefde met een blik iets dat je opvalt in een stem…

Uit een bron van inspiratie echoot helder de waterput. Nieuwe klanken krijgen een gratie; geven toe aan het leven in zijn behoefte aan een te herwinnen fut. Nieuwe krachten opdoen is terug naar de bron in het nieuwe jaar. Het verlangen daar iets nieuws te ontmoeten spiegelt zich in het heldere water; integer en in een transparante ontmoeting…

Lang, verleden Ben ik ontwaakt Uit het oneindige gekomen. Het duurde even Voordat ik mij werd Bewust van Leven en Zijn Echter, daarmee kwam De strijd, niet willen weten Dat het tijdelijk is Slechts kort Heel even Eens, zal ik losmaken Om mij weer te verlaten Mijn ik weer terug te geven Aan het eeuwige niets Het oneindige…

Ik heb nooit in U geloofd, ik kon U niet raken met mijn handen ik kon uw voorhoofd niet kussen in ook Uw aangezicht niet slaan. Ik zocht U in kille kerken en liep langs brede warme stranden vol verbeten haat om ’t schone schitteren van Uw eeuwigen naam. Ik zag mannen en vrouwen U volgen als driftloze honden en kroop U in ’t donker na om ’t strelen…

Negativiteit maakt je gewoon niet blijer als je er voor kiest…

Leven is verlaten telkens weer steeds opnieuw vanaf het begin Verlaten is vernieuwen opstaan, doorgaan laat achter, vind nieuw telkens weer tot de allerlaatste laatste keer wanneer het leven mij verlaat…

Nog klein gaf deze rivier me grote ogen vertelde lispelend, murmelend, kabbelend, schuimend, zingend, bruisend, bulderend: Ik stroom al lang van voor jij er was Baart mijn water zeilende elegantie Doorschijnend flikkerend als libellen Mijn oevers geven ook kost en inwoon aan oud geboren lome schildpadden Achteraf blijven we verweesd achter…

Pijn Als zich onbeperkt ongemerkt veel beperkten mij omringen verinnigd zich de pijn van het afwijkende van ook mijn geliefde kind mijn dochter Giulia tot gewoon zijn en daar met alle variaties en talenten het beste van te maken Zo dacht ik dan worden wij allemaal beperkten en onbeperkten daar beter van door er gewoon te zijn…

De tijd komt mij nader toe laat me in mijn nadenkendheid, gelijke taal ruist door alles heen kruist z’n degens in het kanaal van tegenstrijdigheid, we zijn doorzichtig, het geheim ligt tussen aarde en de zon, hoop lijkt hol, geeft de honing soms de smaak van azijn, de hemel rijkt maar tot mijn kruin anderen vlochten wortels om uit…

Wie grip krijgt op begrijpen die rijpt die begrijpt meer!!…

Men zegt dat leven eeuwig .... terwijl het zo kort ... ... tot op die dag, die tijd, dat uur het leven stopt ... ... niet eens voor altijd zelfs dat is er dan niet ... .... nooit weer ?…

Het was donker, hij lag op zijn bed. hij had het raam op de haak gezet, opdat het getij van de nacht door de baai van zijn kamer kon gaan en zijn dromen stijgen en dalen op de golven der maan, en hij dacht: 'hoe vaster ik slaap, des te zwaarder slaapt het heelal, hoe dieper ik ademhaal hoe hoger de nacht en het lied van de nachtegaal. kan…

wanneer kan stilte eindelijk weer spreken over zaken waar wij liever niet over praten in de immense veelheid van woorden ontgaat ons vaak het onderwerp van gesprek men haakt in neemt snel over eindigt lachend op een doodlopende weg stilte is niets zeggen samen bouwen aan fundamenten van vertrouwen om dan in alle openheid…

Wie vertilt zich niet aan de vanzelfsprekendheid misschien wel van de nog niet beleefde dingen, keuze tussen het gewicht van veren en de houdbaarheid van lood is snel gemaakt. verlichting en duister zijn louter abstracte ideeën, gekaderd in de ziel tussen de emoties door, verstrikt te raken in de naaktste feiten, zijn we die…

ik heb een skelet aangekleed met wat ik dacht dat leven heet zijn geraamte behangen met maatschappelijke belangen die hij dringend nodig heeft toch knookt hij nog terughoudendheid zijn zekerheden is hij kwijt rammelt botten in aanvaarde eenzaamheid dood en verwanten ten spijt ik heb hem niet kunnen bezielen met emoties en overlevingsdrang…

Denken maakt je blij zolang je de fantasie geen grenzen oplegt…

Tijd als oneindig spel verbindt de weg met het doel maakt zich los van de saaie eentonigheid, of het links of rechts is, het blijft vrij in de verwezenlijking in het verlangen de juiste afslag te vinden wat onontbeerlijk scheen, verlost zich in het mozaïek van ons oer gevoel, soms weelderig wild vol compassie waarin onze hemel wordt…

ga op zoek naar een plekje aan tafel elke stoel volstaat, ook ik verwerp een lege trein en maak papier dicht met woorden maak met water een zee en van afstand een eiland maak van één gans een volle vlucht (denk aan dunbelijnde lucht) maak van niemand en nergens een rots en blijf niet ver van hier…

Bij duisternis verlangen naar het licht, bij ziekte naar gezondheid, bij treurnis naar gelach. Maar nooit vervult het helemaal wat wij zo hoopten en verlangden want mens-zijn is onaf, is open. We blijven zoeken en verhopen, we blijven ziende blind omdat er meer is dan ons hart kan dragen. Is mens-zijn dan een oeverloos verlangen, een…

Laat ons beperken tot huidcontact gevoel, druk, temperatuur en pijn Wij visualiseren ons een bord tasten, duwen, meten en slaan uit Veel kan met zichzelf en als men wil kan het ook met twee of meer Zo is de mens, hij/zij ontdekt de wet van de verminderende meer-opbrengsten de mensen lopen elkaar in de weg Het eerste glas smaakt het best…

Zeven sloten lopen langs de weg. Over de juiste wegen wil je ze graag vermijden. Met enige sluwheid en bij een bedachtzaam overleg denk je dan graag aan die tijden zonder persoonlijk lijden. Die tijden waarin alles bij jou nog over alle schijven kon gaan. Je met een optimale energiebron voor elk probleem kon staan. Je leek op één van die…

Eerste sneeuw. Ja, eerste sneeuw, maar wie heeft ogen voor de laatste, de laatste sneeuwpop, het smelten van de voeten, wie let daarop? Zo gaat het ook met pijn. Je voelt het onbarmhartige begin maar het verdwijnen maak je op uit het verdwenen zijn. ------------------------- uit: 'Bijvangst', 1999.…

Sommige mensen rijden met je mee vanaf het begin en sommige stappen bij een halte in. Sommige stappen bij een halte uit, sommige blijven kort en sommige blijven tot het eind. Je weet niet wie er tot het einde met je zit, zo is het leven net als een busrit.…

Het is het niet het brood dat de honger steelt, of kreunende bomen die in stormwinden worden getest maar de toonhoogten van het denken van bodemloze nachten tot in de zwartste dromen, verlicht door pijn waar elke dichter z’n dorst uit lest maar ook als schrander dier dat zijn bloed laat koken, een opmaat waaruit de heerlijkheid…

ik heb een boodschap toch voel ik mij nog geen profeet er zijn volgelingen die mijn geschriften lezen mensen genezen kan ik niet ben ook geen ster of een bekend persoon middelmaat en heel gewoon ik schrijf niet om mensen te bekeren maar wel om hen iets belangrijks te leren hebben en nog meer bezitten zijn geen drijfveren tot leven…

In het gezicht van uitdrukkingloze goden een wind die mij verder draagt dan alle vragen, zullen zon en maan in een andere kleur en stand verschijnen, is de onze horizon daar bij gebaat? bloot te staan aan stroomloze barrières, de kiezels van de tijd zich stroomopwaarts bewegen tot aan de bron waar ze werden gevormd, telkens…

Een druppel als een traan die zwaartekracht niet trotseert langzaam glijdt in de kille nacht zich bezeerd aan een strijd uiteindelijk leert verder gaan zichzelf bevrijdt…