Alle inzendingen over overlijden

Dichter Rutger Kopland, pseudoniem van Rudi van den Hoofdakker, is overleden. --------------------------------------- Opnieuw is er een dichter overleden. De Nederlandse taal laat weer een veer, Nu is het Rutger Kopland, deze keer, Dat Rudi ook maar rusten mag in vrede. Bedachtzaam vond hij steeds het juiste woord, Hij leeft nog lang in…

We waren geliefden en je liet me nooit meer los, maar je viel met je fiets dood in dat mooie groene bos.…

in de eeuwigheid geplaatst is de dood van een dichter de echo die op zijn woorden aast * een hart geraakt wel zoveel lichter immers bij leven taal verbouwen aan een zware plicht getrouwe met lippen zo fraai in poëzie gestemd en gehuld in een bul als levend beeld * zo iemand zal blijvend worden gedeeld…

Om tot inzicht en terugblik te komen leren wat verschil en overeenkomst is ervaren wat tot wijsheid leidt. Nergens behoren, ergens verloren aanvoelen waar men wortelen kan bladeren en bloemen dragen. Geloven dat er een hemel is alle bekende doden weer ontmoeten of naar keuze herboren als regenworm de wereld van de mens ontdekken…

we waren vrienden en nu zit ik hier met een ravage aan blauw luchtpostpapier…

Je heengaan is een feit, je gemis desastreus je verscheiden is een zekerheid en echt geen eigen keus, je had zoveel te geven, zoveel nog te doen, zoveel nog te leren, een echte regel kampioen. Je ligt daar zoals je was en toch ook een beetje niet, want je ademt niet meer, om je heen is nu verdriet, je heengaan is een vaststaand…

Er was een fabeldier dat 'Komrij' heette, Helaas werd het maar acht en zestig jaar. Voor vriend en vijand en tot spijt van velen is 't dichtersleven voor en met hem klaar. Hij keek een beetje spottend, een soort flop. Zijn ogen weerspiegelden zijn gedachten, na enig peinzen rees een immer onverwachte, sprankelende formulering uit zijn denken…

Het boek ligt opengeslagen op de grond. Plat open, waar zoveel dichters in leven, en nu zijn schepper, verzamelaar dood. Een groot schrijver met een groot hart. Komrij, hij is niet meer, op het nieuws een stilstaan, en ik denk aan de vele blad- zijdes die ik gelezen heb, aan zijn venijn, zijn spot en zijn humor, ongeëvenaard. De bladzijdes…

Men vond haar versjes maar zozo, tot Gerrit riep: "Bravissimo!" (Dit eerder geplaatste distichon moge dienen als een minimaal in memoriam. De verwijzing naar de uitdrukking ´Ipse dixit´spreekt voor zich.)…

De nacht zo zwoel dat mij het slapen benam lakens gekronkeld en vast aan het lijf geplakt draaiend, woelend, elk half uur naar de klok kijkend en smekend om het morgenrood de tuin een vijver na een verwoestende storm de lavendel, gisteren nog zo rijk en vol bloeiend, nu neergesabeld en gegeseld door woeste regen zou er nog meer te gebeuren…

Wij begraven anonieme doden ook al kennen wij hen niet bij naam wij behandelen die doden alsof wij hen kennen bij naam wij spreken over die doden met gevoel voor die mens zonder naam wij werken hard voor die doden net zo lang, wij vinden hun naam wij, levende herkende wereld met naam en toenaam erkennen hun bestaan! --------------------…

De dood schrijdt op dit late uur Het kaarslicht danst zijn vretend vuur De zieke ademt zwaarder De ziel strijdt om de hemelpoort Het lichaam wordt een nijpend oord dat men graag wil verlaten En koortsig stroomt het leven weg heeft geest en tempel opgezegd Men gaat over de drempel Wat daar een mens te wachten staat…

Je zou nooit gaan je zou nooit gaan zonder de vrucht van mijn schoot te doorgronden.. Zonder je kleinkind geboren uit mijn liefde voor jou te kunnen aanschouwen, is wat je me altijd fluisterde. Zacht zodat het geheim ons alleen bekend zou blijven. Blijkbaar hebben we elkander teleurgesteld zonder het te beseffen. Want, mijn lieve oude…

Even was je hier Een mensenleven lang Een seconde In de eeuwigheid Even was je hier In het voorbijgaan Een indruk Van menselijkheid…

Uitgestrooid over de zee vervulling van mijn laatste wens zo vrij nog nooit gevoeld in heel dit aardse leven kunnen gaan waar ik zou willen ongebonden en niet vastgesnoerd waai ik mee met alle winden ben er wel, maar niet te vinden de snelheid staat mij niet meer tegen alles is nu echt tot zegen soms spoel ik ergens aan kan in vrijheid…

Onsterfelijk achten wij ons cerebraal als groots concept en diep in gedachte, belijden elkaar eeuwige liefde en trouw, wenden onze blik graag "ins blauen hinein", zien de zon die altijd lijkt te schijnen, en doen alsof de eindigheid niet bestaat. In ontkenning spelen wij een spel, want terminaal zijn we natuurlijk allemaal. We weten het, we…

Roos Ik denk dat Kees zou zeggen op jouw verdriet: Hou nou maar een keer op je verdriet is mooi genoeg geweest en bedankt mijn schat maar ik ben dood en jij moet leven. Denk verder gewoon aan mij.…

Langzaam strompelt hij voort door de stille nacht. Eindelijk is hij bij de poort, waar iemand op hem wacht. Dan… een laatste stap misschien, blijdschap was het laatste wat hij zag. Hij zou nooit meer het zonlicht zien, toen hij voor eeuwig in haar armen lag.…

Hoi Roos Ik moet nu terug in m'n e-mails om die adressen te vinden, dus terug naar het moment dat Kees is overleden. Merk dat het me moeilijk valt, hoe stom ook. Ik word overigens de laatste tijd overvallen door een soort paniek: als ik doodga heb ik niets op orde eigenlijk, al was het maar adressen. En daarnaast opeens in beslag…

de zielen, de geesten; overleven ze? Of verdwijnen ze in de eeuwige nacht, zonder besef daarvan? En is dat mooi, of verschrikkelijk? Of is het wat het is – sporen die vervagen in de kantlijn van Geschiedenis?…

Hij wilde gaan hij wilde niet komen hij wilde niet bestaan hij wilde niet belonen hij de vrucht van haar schoot hij het resultaat hun zijn Hij wilde niet hij kwam niet hij werd 'keizerlijk' gehaald hij werd ontredderd onthaald hij had het leven gelaten hij had geen leven meer Dood ontmoet zelfs niet gestart leven wrange werkelijkheid…

De dood kwam ’s nachts, zo onverwacht hij reikte mij, als goede vriend, zijn hand Zijn stem klonk stil zijn stem klonk zacht en hij sprak, ik breng je naar de overkant De dood een vriend, wie had dit gedacht zijn warme, milde stem stelde mij gerust Ik proefde in zijn stem zijn geesteskracht en ik werd mij al van het nieuwe bewust De dood…

We zijn een keer op weg geweest mooie tijden zeg je dan en zo lang geleden en kijk eens naar de foto's die we niet hadden het zijn vage beelden van onze herinnering Afghanistan, India, Birma en wegen langs ravijnen wat we niet meer goed weten ja we weten het nog maar niet langer wat het precies was en wat het is is helemaal anders, maar…

wat je toevoegt is later nu is er alleen maar alleen een paar dingen in je hoofd een herinnering niet eens de geur van een koekje terwijl je denkt aan alles maar zo weinig ik ben je kwijt je leeft niet in me voort als je dood bent ben je dood en elke hersenschim daarna is wat het is en geen verder leven maar alsjeblieft leef nog door…

Hij stierf heel alleen en verlaten nadat het al heel lang stil was gebleven in zijn leven Hij liet er geen traan extra om die waren opgedroogd bij zijn leven dat voor hem lang genoeg geduurd had Hij had er uiteindelijk bewust voor gekozen, voor de absolute stilte en paste die ook toe bij de overgang naar de totale stilte van het niets…

even al is het maar even hoeft niet lang te duren maar even wil ik je nog horen al was het maar over fietsbanden of de schilderijen van Vermeer of noem nog eens wat of bloembolvelden die je onder water zet blijkbaar doen ze dat ergens voor we hadden het verder over wind en tegenwind we namen een tomatensoep zo zeker van onszelf…

vlees en bloed en bijna de nacht en de woorden alles heel donker groen angst voor een vampier bedolven onder bloemen het bevroren slachtoffer tijdens een lange begrafenis iets is van glas grind onder schoenen in de verte een vlakke zee tijd als tussentijd gordijnen gaan dicht vogels blijven in de lucht en dromen glippen…

Nadat ik het In Memoriam Wyslawa Szymborska gelezen had, Zag ik een moordenaar staan Op straat. Als ik vanavond nog leef, Schrijf ik daar dan een gedicht over, Schreef ik. Ik leef nog, zoals je ziet. Hij was klein van stuk en zwaar van lijf, ik schat Zo’n honderd kilo. Hij deed niks, hij wachtte. Hij was van steen of van beton.…

Naar het plafond lig ik te staren, met in mijn hoofd de beelden van de catastrofe, m’n gevoel is meer dan balen, want een ramp van die orde is teveel voor menselijk besef. de slaap wil gewoon niet komen, het plafond is interessant, ik lig te waken misschien net als de ouders, ach: een nachtje wakker, of misschien zelfs twee, alleen…

Een begraafplaats Stil in Crooswijk Hoge bomen op een rij Een grindpad, serene rust Het is mooi Maar maakt niet blij Je rust hier nu al menig jaar Jouw werk is reeds gedaan En hoewel ik vaak verzaak Kom ik vandaag weer bij je staan Ik mis je papa Ik mis je meer In iedere zin van het woord Ik mis je als ik eenzaam ben En hoop dat je me…