Alle inzendingen over naderend onheil

Dichters naderen om afstand te kunnen doen. Er bestaan dichters die het dichten laten wanneer zij vrij willen zijn.…

Ik zag het als mijn opdracht haar van alle onheil te ontdoen, van alle ongemak te zuiveren haar te verpuren tot het klare, mijn leed te logenstraffen, haar in mijn leven tot die ene te maken, tot die ware - ik zag haar als mijn lot.…

Jij bent soms mijn oceaan van een goddelijke schoonheid dan wil ik mij laten gaan mijzelf verliezen in de tijd Jij bent soms mijn oceaan onstuimig en onvoorspelbaar dan kan echt niemand jou aan golven vol onheil en gevaar Jij bent soms mijn oceaan die mij met liefde wil omringen dan probeer ik boven jou te staan om jou eindelijk te bedwingen…

zoals de taal van de waaier het spectrum van de liefde bestrijkt de zwarte vogel het onheil aankondigt de zee telkens beetjes zand wegspoelen zal de in twijfels gedoopte pen in drijfzand verdwijnt de verbinding wordt verbroken iemand zijn naam schrijft met tegenstribbelende hand en we tussen de tederheid en het onaantastbare dobberen…

Over heel de verre einder hangt een waas van verwachting een droom die toekomst heet waar wij van afstand kijken in hoop en zwaar verlangen van nadering tot elkaar geen afgunst of kijven leven in menswaardig bestaan en onze energie besteden in ontwikkeling en hulp aan hen die zwakker zijn waar de einder nader komt wie geen helpende…

Ik wil niet onder de bomen wachten totdat de bui is overgewaaid Niet schuilen in het portiek totdat de storm is gaan liggen Of haasten om voor het aanstormend gedonder thuis te zijn Raas over mij heen Verdrijf dreigend onheil met krachtige hand Gesel mijn huid met striemend geweld Ruk met gretige handen aan kleren en haar Laat het…

In de middag haperde het hart van een vriend, onheil trof de oma van mijn kleinkind. Nevelsluiers legden zich over de weiden van het ven. Het licht deemsterde weg. Vrieskou werd voelbaar. Met moeizame tred liep ik de laatste kilometer.…

Een olifantje dat beslist niet veel van werkwoordsvormen wist bekeek het slurfje eens wat nader dat ze geërfd had van haar vader Ze vroeg zich af of ze die slurf nu erfde, ierf of misschien urf...…

Wij vouwden samen lakens op Jij zei: blijf daar, ze moeten strak Maar ik wou naar jou, de lakens delen In de plooien van de naderende nacht…

het jaar 2019 nader bekeken met grote ogen van haast ging ik zó dikwijls aan mezelf voorbij... mogen leer ik beter kijken…

Wij waren dreigend onheil samen Te krom geschopt om recht te doen Bij afscheid droeg ze kamerjassen Eerst zat ze in haar ondergoed Nooit wetend of we vrienden waren Verfoeilijk was het rechte pad Ons levensdoel, elkaar verlaten Zat dieper dan de splinter zat Voortdurend bracht haar blik teweeg de vraag of zij belager was Dat afgunst zat…

Kaal en dood is de herfstmorgen de zon wil haast niet opkomen wolken versperren het licht plotseling een regenboog Onheil of geluk?…

is geen koude stal verlangend mag het hopen dat U eerstdaags komen zal één kaars is al ontstoken een brandend liefdesvuur UW licht is nog verdoken we waken uur na uur de aarde is nat en duister van bitterharde tranen achter feeërieke luister van versierde kerstramen Zijn komst zal verblijden verdrijven de lange nacht het onheil…

De explosievenman zei: dat pakketje Dat ik bij de IKEA heb ontdekt Dat blijkt bij nader inzien niet suspect Maar bij de ballenbak is het geen pretje Ik hoor, als ik het kinderstemgezoem Correct ontcijfer, iets van "Billy Boem".…

Iedere morgen komt jouw laatste adem nader. Ongeborgen zorg ik voor jouw beetje tijd. Tegelijk ben ik mezelf nog steeds kwijt.…

de brievenbus blijft leeg maar als wanneer ik nader de zwermen zwenken de honden aanslaan en de dravende paarden verschrikt stilstaan alleen dan voel ik me echt alleen…

Een liefde die niet meer streelde geen weg meer vond in mij Naderende stiltes in echo's Verder gedragen.…

[fragment] Kom, Volken, nader! trots op uw voortreflijkheid! Beklim de rechterstoel! Beslist gij zelf het pleit! Durf vonnissen! en wij, bewust van onze waarde, Wij schromen 't vonnis niet, noch de uitspraak van heel de aarde. Neen Neêrland zwicht niet!…

ik voel pijn zouden het de eerste stukjes naderende dood kunnen zijn in frontale aanval op de tempel van het leven altijd evenwicht ieder licht nam schaduw zelf bij de hand nog schijnt de zon maar de dagen korten en het donker wint terrein de balans is om ik beleef nog slechts de schaduw van wat mijn bestaan had moeten zijn…

De naderende bestemming is nimmer het einddoel. De tekenen ontnemen elke zekerheid haar glans En benoemen de reis tot koning van ons geluk.…

Naderende buien die emoties weergeven, gloort in het landschap van het ongewisse leven als mistige verten, beelden verstrengeld, lui te onderscheiden in het dualisme van gedachten, schaduwen staan ver van ons of in troost nader tot elkaar onder de maskerade van de horizon waar alles eindigt of ontstaat neemt hij ons de maat…

Kom nader tot de afrekening Maar vergeet mijn ziel niet Drie apen Soit! Maar verloochen je afkomst niet Daar win jij de slag Roem is jouw deel Maar verloochen je afkomst niet.…

handen voelen maar raken niet ogen kijken maar vangen geen blik oren luisteren maar horen geen woord voeten stappen maar komen niet nader lippen spreken maar worden niet gehoord…

Wat moet ik nog in Pieterburen doen Ze kunnen daar verzuipen met z’n allen Ik laat m’n leven niet door hen vergallen Het gaat ze daar alleen maar om de poen Haar naderend vertrek heb ik voorvoeld Toen er een vrouwtjeshaai kwam aangespoeld…

wij zijn het echt in de grote bol het flitslicht maakt ons voor even onherkenbaar het tijdsbeeld laat zich meten en de glazen ballen geven de naderende kerst alvast wat kleur…

Ik leef de nadagen van een taaie lente Vol onheil en tegenspraak. Mijn huis is onbewoonbaar verklaard In zelfbeklag sla ik de ogen neer. Ik blijf achter temidden van een kale vlakte Van gemiste afspraken en bittere beloften. Mijn stad is ontvolkt. Mijn stad brandt.…

want kraaien hadden velden nog lang niet in bezit we deden toen alsof er nooit een schaduw nog zou komen de zon streek neer en bracht met iedere glimlach meer leven aan het licht overbelicht, maar het deed niet onder totdat het onheil binnenkroop zijn schimmen ver naar voren je daar met stijfbevroren angst niet overheen kon komen nu…

in die zee van ellende borrelen emoties op die dan weer meer onheil veroorzaken dan een storm in een glas water.…

denkend loop ik luisterend naar de zachte wind onverwacht bewogen door een sprankelend springend hert in vlucht voor waargenomen onheil ik kijk hem na verrast en ook nog gissend naar de reden van zijn angst en van zijn bliksemsnelle sprong voorruit en van de dreiging in zijn blik die worstelt met een koele denk alsof zijn weg gepland zijn…

Als een hond in een kegelspel loop ik de zonnige arena in niets vermoedend welk onheil mij te wachten staat groen, zon, licht, bloemen geuren van dauw op het gras dit is niet meer ...…