Alle inzendingen over dieren

plaagdierenoverlast vier- en ook tweepoters tergen de stad en de stedeling bromt wethouder zorg dat het hofstadvijandige faunacrapuul nu voor eeuwig verstomt - zeemeeuw en krijsparkiet vos, rat en huismuis zij tarten de burgers dus doe er wat aan toon op een krachtige IJspaleisachtige wijze karakter, maak werk van uw baan…

Met droge vinnen Het water in gesprongen En toen, met de druppels nog in het gezicht De horizon betast. Een lastdier noemt men hem, Maar zijn hoeven, Ogen, oren Zijn minder nog lastdragend Dan de lasten van de vinnen in het water. Miauw. Het is een kater. Botsende daken En balkonnen Die de regen van beton niet dragen konden. Slijkstroom…

Fijn getekende vleugels Een schilder waardig Ongeziene kleuren Een uiting van sierlijkheid Ontastbare broosheid Breekbaar als glas Ontzettend gevarieerd Oplettend alert Fladdert op de wind Speels en aantrekkelijk Ook voor mijn nieuwsgierigheid Bloemen zijn het domein Waar hij zich settelt In alle glorie en ijdelheid.…

(met dank aan Willem Kloos) ik ben een God in ’t diepst van mijn gedachten het Haagse luchtruim is mijn hoge troon ik wijk niet voor de dreiging en de hoon van hen die mij vervloeken en verachten Oost-Indisch doof ben ik voor jammerklachten een stad aan zee, ik ben een autochtoon u bent lakei en veegt mijn straatje schoon mijn schrikbewind…

Daar op het Vrijthof te Maastricht mocht ik onder je korte rokje kruipen Daar liet je het toe, smeekte zelfs, en nog wel op klaarlichte dag Met mijn lippen in jouw lies, slikte ik en spoog Je kreeg zowat de stuipen Met in mijn hand de angel van de bij die jou zo stak vertrok je grimas in een lach…

Volgens Miss Piggy is 't niet slecht, het moderne varkensleven, alom knor- ren de varkens tevreden Schone stal, verse stro voerbak met delicatessen de veearts komt bij elk vals knorretje; voor het vertier komt Big-Pig, de herinnering kleurt Piggy roze tot in haar krul Hoger doel van elk varken - voordat de huid rimpelt oud en…

zestien jaar was jij zo trouw en lief het makkertje van bazinnetje Manuela je deelde lief en leed met jouw hondensnoetje dapper wandelde je met haar mee kleine pootjes dribbelden naast haar, jaren lang tot je water kreeg in jouw longskes en je niet meer eten of drinken kon toen mocht je inslapen en je trouwe oogjes sluiten je kopje…

Hoog, sierlijk, vrij, beschreef hij cirkels in 't azuur, cirkels en triomfbogen met vleugels als zeilen die na 't stijgen, op de duur nauwelijks nog bewogen. Spiedde het landschap, diep benee, zeer gebrand op prooi ergens in de groene loverzee moest en zou hij vinden want in de ijle rotsplooi, hongerige kuikens, nimmer tevree. Een schot…

Vragende troebele ogen boven een reeds grijze snuit de oren gespannen luisterend vakantie wat nu, hij moet eruit Veertien jaar gaf hij trouw en liefde nooit was hem iets te veel of te gek de kinderen die aan haren trokken ruw wringen een stok uit zijn bek Maar nu is hij oud en stram lopen gaat lang niet meer zo goed tot last is hij allang…

Wij zijn de overgeblevenen Dit is waar wij het mee moeten doen Overleven is onze natuur De wildernis is ons thuis Delen is hoe we overleven Jagen is wat ons sterk houdt zonder wildernis zijn wij niets...…

Hij zit in het duin of in het riet Een schorre fluiter Een stuiterende stuiter Je hoort hem wel maar ziet hem niet…

roerloos hangt het blad de poes lengt loom haar lijf strekt trouw aan haar gewoonte een poot uit naar de vlinder die wit danst om de bloem in het donker huis tikt de klok de middag weg…

ik zou onopgemerkt door het huis heen kunnen vliegen ware het niet dat ik last heb van een zware brom, en van opvliegers.-…

de haan kakelde weer eens hoogmoedig de kippen werden er zenuwziek van en begonnen te pokken alsof hun leven er vanaf hing, zo zenuwachtig liepen ze door elkaar, alsof ze op de titanic zaten, en nog maar heel even te leven hadden. toen kwam de haan binnen in het hok en nam er aantal in zich op, een paar a- part en eentje van achter.-…

Al was jouw vlekkerige dood mij het ongenoegen waard bij het vernemen van de handicap en stierf jij de wraak die onbezonnen de strepen aan de horizon bedonderde salvo’s uit klankgitaren priemden door het as waaruit jij kwam om tenslotte als een trotse bombardon te ontwaken uit jouw tijdelijke kleed onkundige tranen die als desperado’s…

wij zijn hele leuke jongens die elke dag op het plein druk bezig met niets doen dan zo koel mogelijk zijn wij zijn leuk met de katjes en met de ober van het terras al zou het een stuk gezelliger zijn als hij net zo vriendelijk was wij leven van de bedelstaf maar dat is geen probleem er is altijd wel een bot of been of doppertjes met winterpeen…

De kwikstaart de merel en de mus waren al vroeg opgestaan het was in het gefladder hen niet ontgaan dat weldra het ontbijt werd klaar gezet een campingtafel rijk gedekt en twee stoelen stonden klaar nog niet bemand die éne was nog niet uit bed kwik ging draaien met de staart zong het hoogste lied de schone slaper wakkerde was dromenland…

Vrolijk kwispelend loopt hij ’s avonds mee kijkt me aan met zijn trouwe hondenogen weet wat komt maar volgt de baas onvertogen naar het nachthok, elke keer heel gedwee krijgt een versnapering of lekkernij staat mij nog even droevig na te staren gaat dan zijn slaapplaats in op mijn gebaren en de hele nacht is hij geluidsvrij ‘s morgens wacht…

dat ik het verhaal kwijt ben dat ik opnieuw moet beginnen ik was de weg kwijt maar begin het terug te vinden kom terug als een waterrat zwemmend in het verhaal als een vis in het kanaal en zwiepend met z'n staart onder de brug door en dan eruit stappen als een rep- tiel, wegvliegen al flapperend als een wat vreemde vogel weer…

Hofwijck, 25 oktober 1682 Dit is mijn hondjes graf. Ik zeg er niet meer af dan dat ik wenste (en de weer’ld was niet bedorven), dat mijn klein Gekkie leefde en alle grote storven. ---------------------------------------------------- niet meer af - niets anders over en de weer’ld was niet bedorven - en de wereld zou er niet slecht mee…

Er was er eens een wit konijn dat o zo graag pikzwart wou zijn ook was er een zo zwart als git die dacht:"Waarom ben ik niet wit?" Nou ja, je weet hoe het soms gaat ze raakten samen aan de praat en bleken beiden niet tevreden. We hebben nu genoeg geleden! We ruilen (Vraagje: Kan dat wel?) zo spoedig mogelijk van vel en leven dan gelukkig…

Jouw droeve ogen namen afscheid van een knuffelleven vol kattenavonturen en mooie dierendromen ik keek nog eenmaal in jouw ogen en huilde dikke tranen vanuit mij innerlijk ik kon je niet meer helpen we konden je niet meer laten lijden en langzaam van ellende dood laten gaan we hebben je laten inslapen jouw lichaam was op maar jouw…

Vanachter gesnoeide rozen speelt zij het mateloze spel van de genadeloze jager die geduldig wachtend peilsnel dodelijk toeschiet als een argeloze prooi haar territorium beroert waar hij ingekapseld weldra als maaltijd dienen zal…

Ik haal de pluizen uit m'n navel en de luizen uit m'n haar. Ik haal de pieren uit m'n neus die 'k er al een week bewaar. Ik spuug, ik krijs, heb geen manieren, mijn arrogantie kent geen grens. En toch lijk ik, van alle dieren het allermeest op de mens.…

Het rende, met genoeg PK’s over ’t pas gemaaide golfveld alsof ’t nagezeten werd, echt waar Tot die felle nietsontziende bal over ’t veld vloog en eventjes, echt heel even maar scheen de tijd stil te staan, evenals het beest, hij kreeg de bal met een knal tegen zijn breekbare kopje en was er zonder slag of stoot geweest.…

de houten tuinreiger aan de vijverrand lokt reigers die roerloos naast hem staan en kijken naar het zelfde punt in de lege vijver op de schutting op springafstand ligt de jonge kater Thor stil in sluiphouding z’n onderkaak trilt z’n staartpunt zwiept Thor houdt afstand door de speersnavel van de reiger die - het wachten…

de vogels vliegen laag over het huis twee soepele geluidloze motorvliegtuigjes twee ganzen indrukwekkend samen geruisloos over de bomen op weg naar.. ja, waar naartoe? ik weet het niet, ik zou het moeten nazoeken op internet maar dan verpest ik het beeld en dat wil ik niet. dus denk bijvoorbeeld aan Nils Holgersson die zit op de rug van…

gevlekte kopjes verdringen zich melklustig rond haar tepelhof…

Veel schaarste heb ik nodig Het is me goed genoeg Alles loopt, tot ‘t overbodige Op tijd is zelfs te vroeg Ik gedij goed in de droogte Crisis als verwennerij Gesmeerd dat alles nu zo gaat Ik ben echt veel te blij Ik heb niets te concluderen Geen doordenk-draverij Geen paarden die naar woorden grazen Richting een groene wei Daar in…

levensgroot gevaar, een potige schaduw met schepnet is wat ik in mijn ooghoek ontwaar driftig roert mijn staartje waarmee ik watervlug verdwijn ik duik als de donder kopje onder, wacht maar tot ik in vol ornaat verschijn dan kom ik je wakker maken in koor met mijn groene gabbers zal ik oorverdovend kwaken…