Netgedichten

netgedicht (nr. 29.858):

Wilde paarden

Zie daar de wilde paarden aan de horizon
die donkere hengst met bruine manen

ik weet nog van de echo
in jouw diepe blauw verlangen
de regen in het winterkoude bushokje
eerste zoen op jouw maagdelijke wangen

en misschien heb je meer hulp nodig dan ik
of minder medelijden dan een vreemde
misschien ben je de kerstman
en ik een verlaten ontheemde

en zie ik jouw ranke schaduw
in de glinstering van een kerstbal

maar denk dan aan de paarden
liederen die ik nooit zal zingen
vergeet de stormen en waarden
want mijn hart staat op springen

ik droom dat ik je weer zie in de sneeuw
de donkere hengst gaat op zijn rug liggen
rollend op de witte deken in de weide
spartelend met zijn paardenbenen

mijn heimwee gaat mee naar het nieuwe jaar
als een weemoedig verlangen, vrede en liefde.