Alle inzendingen over eenzaamheid

Ik voel me de laatste dagen zo depressief Ik zie alles zwart en negatief Ik verzet me er steeds tegen Ik heb het voor iedereen verzwegen Ik hou dit niet lang meer vol Ik word van binnen helemaal dol Ik zou het liefste willen sterven Ik ben toch ieders leven maar aan 't bederven Ik word van dit alles zo moedeloos Ik vind m’n leven toch…

net als ik de zoon van een dominee en beiden verslaafden aan het dichtwerk, dat omhoog voert tot in de hemelzee, via wijze vrouwen, niet de kerk die dood maakt wat zij claimt te doen, niet de wereld die in onmin leeft, maar via hun ogen, Mathilde toen en anderen nu, wordt de ziel doorleefd van wat het ware dichterschap toch is: een grote…

Zoek, niet wetende wat je zoekt Hoop, op datgene wat je niet kan vinden Ren, het leven voorbij Sluit je ogen en Vlieg in gedachten je vlucht Een vlucht in de wereld waar je eigenlijk niet wilt zijn…

Als je huilt om een bloem, die in de knop is geknakt. Om een liefde die niet kon en mocht ontluiken. Een hart, dat niet werd verstaan je in het donker liet staan. Zal je toch eens weer horen dat de vogels buiten fluiten. Dan stap je uit de schaduw om in de zon, verder te gaan.…

Met gierende banden, door de grijze nacht Lang getwijfeld, ja het was doordacht. In de smoezelige kamer, brak alles los in bittere tranen Al snel jankte ze mee, als prille tiener koesterde ook zij wanen. Zacht zei ze: ik werk hier voor mijn kleine meid Dat sloeg aan, ook hij leefde voor zijn zoontje, altijd! Beiden waren opgelucht, dat sex…

Ik wil je gedenken, ik wil je vasthouden, ik wil je niet missen, ik wil jou Ik wil je koesteren ik wil je omarmen ik wil je beminnen, ik wil jou Ik wil je liefde verklaren, ik wil je ten huwelijk vragen, ik wil dit alles en wil dat met jou Ik wil je alles geven, ik wil alleen met jou maar leven, ik wil dat alleen maar met jou. We wilden…

Betekenisvolle leegte Gevuld met tonen van verdriet De wereld valt samen Zodat je stilstaand beziet Ontschermd door tijd Bestaat alleen nu, Zonder moeten alleen moment en puur gevoel Zonder angst Ruimte voor essentie Leegte maakt heldere Emotie…

In het schimmenrijk van mijn hart Leven demonen in het duister Fluisteren wanen in mijn hoofd Zetten mij aan tot razernij Op de rokende resten van wat eens was Vernietigd door een van de zeven Ontwaak ik uit mijn woeste roes En heel even huil ik om het verlies Alleen en veroordeeld tot dragen Van leed jou en mijzelf aangericht Slijt ik…

Ik kan mijn gevoel niet omschrijven Daarom kan ik maar beter wegblijven Als ik het allemaal zou kunnen uitleggen Zou je mijn verhaal dan wegleggen? Zou je de scherven van tafel vegen? Met een gerust hard verder leven? Ik wil jou reactie niet weten Want bij jou of bij mij Zal er iets diep van binnen In heel veel stukjes breken Nu leef…

Door het open raam het geluid van de vallende regen een ritme van druppels op de bladeren dat rustig maakt Was jij hier dan konden we samen naakt een eindje stappen weggaan en terugkomen met grote spetters op de huid Elkaar afdrogen en ontdekken waar het in het lichaam gloeit Jij blijft het meisje van Brazilië het land waar jij van houdt…

In de krochten van je ziel Door leed en pijn verhard Woelen onrustig je geheimen Verduisteren je bloedend hart Het harnas verroest door tranen Sijpelt het verdriet door de muur Je vesting zal snel vallen En verteren door het vuur Het vuur van je verlangen Dat iemand je echt kent Die je dan zal omarmen Om wie je werkelijk bent…

Wanneer je het zwart van de nacht in mijn ogen ziet ben ik er even niet maar wacht op mij het donker voorbij dichterbij de bron van het bestaan waar het hart van wolken breekt en zoute tranen uit een zee van spijt in rook zijn opgegaan waar het licht weer dag wordt en mijn glimlach zich uitstrekt in oneindigheid wacht…

Je ego Is net als lego Je moet je zelfvertrouwen Steentje voor steentje opbouwen Dat is de hele stratego.…

Smachtend naar het Groene Goud ontwaar ik vele dromen In het Maanlicht hoor ik niets wat mijn Hart vervullen kan Uren leeg en zonder weemoed ook de Toekomst is nog ver In mijn oorschelp heerst de Stilte van een onbewogen lied Van diepte en van dalen Dralen wordt mijn hoogste nood… Hoor die vilten voetjes stappen op een harde ondergrond…

Zijn stukgeslagen hand knijpt de katjes in het donker Toch blijkt hij niet somber onder het toeziend oog Zijn zacht gezalfde wond is als een verre pijn die kronkelt Toch springt de gewonde man bij laag en bij hoog te trotseren waar hij eerst bang voor was “De zonde gaat vooraf aan de wonde!” Het toeziend oog knijpt zich toe…

mi lanct naar het land mijner jeugd waar ik ongestraft blaaskaak kon zijn verkondigend wat waarheid was of had moeten zijn mijns inziens vandaag is het al omzichtigheid wat de schrale klok nog slaat het besef van falen en ongelijk gelukkig gaat het nog maar om een paar jaar…

Het aantal stoelen om de tafel blijft eender, het aantal borden, zet ik steeds weer neer, alsof je er nog bent. Ik dek nog steeds met je servet, de ring die ik oppoets, nauwgezet, glinstert in al haar glorie. ‘k Schil nog steeds zoveel piepers als voorheen en als de slager vraagt: mag het iets meer zijn, zeg ik nog steeds,…

TRANEN OP HET VENSTER Tranen druppen op het vensterglas het weer heeft alweer zo’n verdriet Het mist zoals ik het levenskompas mijn tranen, die vloeien echter niet Kleine beekjes vormen zich aldaar ach wat huilt ‘t weer toch vreselijk Net als ik, heeft het weer het zwaar mijn pijn is nochtans..ongeneeslijk Grote druppels roffelen…

Stilte, even een snel bewegen geen enkele blik van emotie zie je in zijn ogen. Hij staart in de verte, zonder werkelijk te zien zoals, een schim zonder enig gevoel.…

Klein meisje eenzaam en alleen. Niemand die haar begrijpt. Altijd toekijken vanaf de zijlijn. Voelen dat je niet goed genoeg bent. Klein meisje nu een vrouw. Een vrouw die haar verleden afsluit. Op weg naar een betere toekomst.…

Het is en blijft natuurlijk wel een beetje gissen of jij nog weet wie ik ben of was of wat ik in je leven was. Het is misschien ook wel een beetje dom normaal kijk ik niet zo heel vaak om maar ik was gewoon benieuwd of je mij zou missen.…

Ach, weef en zing, Tot ik dat uiterst oord vergete, Waar stil de witte nevel hing Op 't stroomloos nat der bleke Lethe; Dat ik de weg niet weder wete Naar 't kilst van mijn herinnering, Ach, weef en zing. Ja, zing en weef, Opdat Uw sluier 't heir der schimmen Bont met zijn beeldenspel omzweef; Bedek het bloed, waar zij naar grimmen, Verberg…

manifesteert zich op plekken van publieke waarneming gsm aan oor al doende hopend dat men begrijpt dat ook hij staat in het volle leven spil / in een web van connecties & opdrachten dynamisch / onmisbaar benijdenswaardig de man geknipt / voor de snelweg van deze tijd Dat hij oreert in luchtledigheid dankzij een platte batterij…

Laat mij bidden, laat mij hopen, Geef me de dingen die je niet kunt kopen Geef mij steun, geef mij kracht, Geef me de dingen die ik juist niet verwacht. Geef me liefde, geef me hoop, Geef me kracht als ik op mijn tenen loop. Geef mij troost, geef mij moed, Laat mij vergeten hoe zeer het leven doet. Laat me genieten, laat me leven, Zodat…

Als de Dood dan zo nodig moet flaneren langs de grenzen van mijn leven dan maar als mijn enige vriend. Geheimen delen, praten over ons bestaan en samen schaken ironisch: hij met wit. Wachten op de Grote Finale: een vriendschappelijke omhelzing ik word bevangen door kou en sluit mijn ogen. Mijn vriend wordt mijn einde er is niets meer dan…

ik ben bang voor 'houden van' door de gevolgen van de vlam als eenling ga ik door het leven met te veel trots om op te geven terwijl ik de vrouwen op afstand houd zijn veel van mijn vrienden al lang getrouwd uiteindelijk zijn dan ook mijn schoot en handen bezet dan wel door een kat, merlot en sigaret…

Al jaren leef ik in een wereld vol fantasie een zelf geschapen werkelijkheid die aan al mijn eisen voldoet dus heb ik het toch maar goed voor elkaar men kan niet zeggen, dat ik een negatieveling ben ik ben gewoon altijd in een soort van droom verwikkeld sommigen ontwijken mij, krijgen geen contact anderen verdiepen zich in mij en reiken…

er zijn dagen dan is mijn wereld zo klein of blijkt het buiten mij te groot dan kruip ik onder een deken mijn armen zijn immers te kort om uit te breken ook beide benen lijken dood al zie ik klaprozen in volle glorie en bloesem alom iedere kleurenpracht is flets het gevoel houdt me doofstom…

Waarom ik? Waarom altijd ik? Waarom nooit iemand anders? Waarom ik? Ik die zo gelukkig had kunnen worden! Ik die van je hield! Ik die al mijn vrienden graag had! Ik ben anders! Sho what? Ik wil net als zij gelukkig worden! Is dat dan zoveel gevraagd?…

Ik ontving een verjaardagskaart met hele lieve wensen van kinderen en kleinkinderen dat was het minste wat ze konden doen bezoekje brengen was te veel gevraagd nu ik zo eenzaam in mijn relaxstoel zit vliegen gedachten door mij heen dat krijg je zo, je bent alleen mijn lieve vrouw moet ik al missen twee van mijn kinderen gingen mij voor…