Alle inzendingen over verdriet

Harten verscheurd, leven verward. Je kan er niets aan doen, het was slechts domheid van je eigen pijn Maar toch wil je weten wie heb je meer pijn gedaan, en is er nog leven na zoiets. Maar na deze donkere leegte van kwelingen verdriet en pijn is er geen leven geen leven die dit doorstaat. Na dit kan je niet leven ook niet zonder al die pijn. Na…

het wiegelied van Brahms brengt me van de wijs de echo schetst een beeld in vage vegen grijzer dan grijs sterft het in mij…

TRANEN VAN EEN GODIN Luister als ik zachtjes tot je spreek hoor toch mijn stem als ik je troost Ik laat jou toch nimmer in de steek voor ik jou in ‘t geluk heb geloodst Ween maar nu mijn arm om je ligt laat alle tranen allemaal maar gaan Laat ze toch glijden over je gezicht ze dragen ‘t verdriet uit je vandaan Zwijg toch met woorden…

Als je er nu nog zou zijn, dan zou ik bellen,hoe gaat het met je Als je er nu nog zou zijn, zou ik schrijven naar je Als je er nu nog zou zijn, zou ik vaker vragen: gaat het goed? Als je er nu nog zou zijn, zou ik…zou ik… Maar je bent er heel niet meer, bellen heeft nu dus geen zijn Je bent niet meer te bereiken, je brievenbus is van een ander…

EINDELOOS LIJNEN Tranen stroomden allang niet meer enkel pijn hing om het droevig hart Lichter was ze dan een donzen veer haar wereld zag zwarter..dan zwart Afslanken, mocht allang niet meer de artsen vreesden voor haar leven Haar bestaan deed haar echter zeer leed en pijn bleven aan haar kleven Vermageren mocht lang niet meer…

ALS ENKEL STILTE WACHT Als de maan achter de wolken glijdt en de nacht nòg zwarter worden gaat Ziet geen mens dat het meisje schreit en zichzelf met verwijten overlaadt Als haar alleen donkere stilte wacht waagt zij het ‘t eigen verdriet te zien Haar hart voel kil en zwaar vannacht ze is alleen, al zo’n jaar of zeventien Als ze…

beurtelings spelen we degene die wordt verlaten vluchten van loslaten nog niet weggaan ik trok jij duwde nu hang ik hier in het luchtledige…

( voor Jaques Perk ) Van heel hoog heb jij gezongen, engel, je bent zelfs niet afgedaald, je verzen zijn uit de lucht gehaald en je was er van doordrongen, zij het met een gekweld verstand, botsend, gevangen in alle beelden, uitstijgend boven volstrekt misdeelden, dat Mathilde liefheeft aan de overkant, dat zij afwees wat zij niet begreep…

WEGGELOPEN Op een bankje in een park hing zij als een ongelukkig hoopje verdriet Ineengedoken en de wanhoop nabij huilde zij in het nachtelijke gebied Van huis weggelopen tegen vijven na onenigheden met haar pa en ma Ze wilde ze in een briefje schrijven dat pa moest blijven uit haar beha Haast elke avond kwam pa boven vooraleer…

Ze was verliefd tot ver over haar oren die lieve meid van net aan dertien jaar Hij zei haar: Jij bent voor mij geboren het is echt waar hoor, geloof mij maar Hij schonk haar liefde en ook juwelen daar hij beweerde dat zij ’t liefste was Hij bouwde haar schone luchtkastelen wijl het meisje al vast zat in ’t moeras Hij kwam plotseling in moeilijkheden…

Ik voel me triest, ik voel me klein Ik zou hier niet moeten zijn Ik hoor hier niet Ik heb hier te veel verdriet Alles wat er gebeurt Er is niets wat me echt opfleurt Ik kan er niet meer tegen De zon komt niet na de regen…

Ik voel een traan in mijn ogen Verzetten heeft geen zin Langzaam begint te traan te lopen Helemaal omlaag, totdat hij valt, vanaf mijn kin Hoeveel tranen zullen er nog komen? Hoeveel verdriet ligt er toch in mij verscholen Stopt het dan nooit? Langzaam sluit ik mijn ogen Totdat ik wegval Ik zie mijzef lopen Even lach ik Totdat…

Ik wil niet huilen, ik wil niet praten ik wil gewoon met rust worden gelaten De goedbedoelde adviezen en kussen kunnen de pijn nu geenszins blussen maar beklemmen mij tot benauwens toe het ligt niet aan jou, ik ben iedereen moe Mijn binnenste broeit, ik moet daarheen niet in gezelschap, maar solo, alleen Het water, de stilte en het groen…

Ween niet op wat gestorven is, haar frêle schim op winden rust, begeleid de leeuwerik - in volle vlucht - in een oneindige klim, naar dat ene streepje licht, ontrokken aan de duisternis, een smetteloze vlam, met haar vonken mijn hemel heeft ingericht en tegelijk alle hete as ontnam, gebalsemd hart in een lauwerenbad, hoofd gekranst…

Schroeivlekken in zijn gedachten onomwonden weerzinwekkend tot groot verdriet van Zijn-Moeder-in-de-Spiegel Aan weerskanten bouwt hij een muur van takken en bladeren, takken en bladeren, tot ver uit het zicht Het zonlicht van zijn tong sprak duizend talen en duurde voort, totdat zijn geest getekend werd, totdat zijn geest geketend werd…

Ze zit alleen, zelfs tussen velen zo heel alleen met haar verdriet Pijn, die zij met geen kan delen Erover spreken gelukt haar niet Ze lacht wel eens wat vluchtig edoch haar ogen doen niet mee Die haar nam bleek zelfzuchtig Hij brak haar geestelijk in twee Ze weent, edoch zonder tranen want dòòr duurt maar haar pijn Ongeschonden..geen…

toen ik hier kwam wonen zo in een heel groot huis vroeg ik me ineens af waar is meneer muis hij was mijn liefste knuffel zo zach en ook zo lief hij was ook zo klein echt een hartedief ik miste hem steeds meer en begon toch maar te zoeken tot ik ineens een oortje zag achter oude doeken ik keek er echter achter want ik was nieuwschierig…

Je keert je om uit herinneringen neemt me mee naar het gedaagdenveld waar de oorsprong ligt begraven we lonken voorzichtig naar de wolken het lijkt wel of de zomer verlegen is we kijken schichtig naar de vogels verzoenen ons niet langer met hartstocht die we eens voelden in bijzonder verlangen nooit zonder elkaar door het leven te gaan…

EEN WERELD VOL PIJN De pijn die ons het hart doorsnijdt laat ons weleens twijfelen aan God Is deze liefde een tegenstrijdigheid en is de smart voor eeuwig ons lot De smart die ons alsmaar begeleid voelen we dikwijls als een complot Bestaat ’t leven dan uit enkel strijd of stierf de naastenliefde als gebod Het droef dat dorpels overschrijdt…

wij weten even goed hoe alles vroeg of laat in elkaar zakt een lichaam is niet van steen en je been ouwe je been fiets door de eeuwen heen ouwe jij ligt daar het doet pijn ouwe wij hebben niet de eeuwigheid blijf nog even ouwe het leven is nog niet klaar het klinkt mischien raar ouwe pa…

Toen mijn moeder overleed, werd er gehuild, er was verdriet, lang rouwen, nee dat kon echter niet, want een tante overleed de liefste die ik toen bezat en weer was er verdriet, weer werd er gehuild, maar lang rouwen nee, dat kon echter niet, want de hond werd overreden, en toen ook zij was overleden werd er gerouwd er was verdriet, maar ook dat…

Fijn dat mobieltje altijd bereikbaar ze houdt hem stevig vast het voelt zo veilig dat ding is haar heilig iedereen weet waar ze is haar kind loopt langs zee gaat met de wind mee snikt weet niet waar ze is de knuffel houdt haar vast de moeder huilt en belt één één twee…

. stervende zonnestralen verlichten vergaan leven verrijzend uit ‘t schuim van de deinende oceaan onder de gele vogel ‘n helderwitte lijkwade koelruimte en graf wachten in doodse stilte verdriet zal nooit wegebben in dit levenslang verdrinken cote sauvage bij quiberon…

ik blijf het niet begrijpen ik zie ik zie wat jij niet ziet was het een spel wij zouden spelen het is geen spel ik schrijf een bril voor wie wil zien ik voel en zie verdriet voel onrecht ik zie ik zie wat je niet ziet ik voel ik schrijf een bril en geef een loep om in je hart te kijken daar waar pijn en geluk…

Hier sta ik dan, de tijd voorbij een kerkhof vol gesneuvelden maar al wat ik kan zien, ben jij jouw tengere gestalte, jouw felle blik de foto's die ik heb bewaard herinneringen opgebaard en telkens weer naar voor gehaald je straalt, je lacht, je kijkt verbaasd en veel te snel en overhaast ging alles als een storm weer heen hier sta ik…

ze zit in de hoek gevangen tussen 't vocht en wit van levenloze muren waarop haar ogen ogen -als open vensters haar innerlijke leegte reflecteert en toch als je goed kijkt doorheen alle lagen van pijn schijnt er een lichtje - een herinnering van onmetelijke liefde diep geraakt kijk ik haar aan ze glimlacht, schijnt mijn gedachten te…

Door afstand steeds gescheiden zelfs nu ik zo vlakbij je sta weet ik je te ver weg om ooit die kloof met woorden nog te kunnen overbruggen. Geluid sterft in mijn hoofd geen stem durft nog te schreeuwen waar de stilte te veel woorden draagt om de ruimte door te dragen: ze vallen zoemend weg. Bewustzijn duurt slechts even zo lang het oog…

Droge tranen leverden de meeste pijn wenen was het voor een gesloten deur Onder het masker verdwijnt de schijn achter haar masker..bekende zij kleur Achter ‘t vrolijke masker van de lach woonden grauwe wolken, zonder zon Van het leven betaalde ze er het gelag haar ingevroren vreugde, in het beton Onder ‘t enkel lachen voor de schijn lagen…

Twee ogen keken het meisje aan ze spiegelden enkel maar verwijt Ze kon zichzelf om de oren slaan van haar daden had ze nu al spijt Twee ogen keken het meisje aan ze drukten enkel radeloosheid uit In kleine hoekjes blonk wat traan om haar duchtig gehavende huid Twee ogen keken het meisje aan ze getuigden woordloos van pijn Ze wilde ‘t nu…

de scherven liggen nog steeds op de grond in elk van de duizend stukjes zie ik jou je vroeg me je te vergeten iedere dag neem ik een stukje weg om daarin voor het laatst jou gezicht te zien terwijl ik je naar de glasbak draag de stofzuiger staat verlaten in de gang staat al drie maanden stil bij mijn verdriet geen ander die het hem na zal…