voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 35.137):

stervensbegeleiding

nu licht weer weifelend naar binnen stapt
lijkt het, of de tijd zijn urenloze sprei rond dagen wentelt

ik ga mee, vergeet de kaarsen, buig
mijn hoofd naar levenloze ogen; onvergetelijk
kruist mijn blik
haar handen, waar hemelsleutel
levens bloeit

die roze weldaad schijnt voorzichtig
door de waanzin van verlies

ik verkies
de eeuwige illusie van oeverloos herinneren

Zie ook: http://www.switilobi.nl

Schrijver: switi lobi
Inzender: Anja Visser, 23 september 2010

Biografie van deze schrijver

Geplaatst in de categorie: verdriet

1
2
3
4
5

3.0 met 8 stemmen

574

Er zijn 5 reacties op deze inzending:

lijda zieleman, 15 jaar geleden

Wat een mooi gedicht over het onvermijdelijke afscheid, ik ga met je mee in de laatste strofe!

Marije hendrikx, 15 jaar geleden

Zoals zij eeuwig is en altijd verbonden., zo is dit gedicht....

kerima ellouise, 15 jaar geleden

droefzacht mooi...ogen onvergetelijk, herinneringen ook...

Hilly Nicolay, 15 jaar geleden

Het zacht van roze, als een herinnering van licht en hoop.
Zo mooi geschreven.

Ludy, 15 jaar geleden

Mooi, zacht en droef tegelijk deze (voor velen van ons bekende) harde werkelijkheid geschetst.

Geef je reactie op deze inzending: