Alle inzendingen over emoties

Verpletterend een geschenk uit de hemel Lamgeslagen kind voor jullie beide Onthutst een zoon volgroeid en prachtig mooi Complicaties dat het jou moest overkomen Vechten voor je leven zo klein als je bent zal je moeten knokken Met de liefde van je mama en papa is jullie band héél bijzonder…

In de ogen van anderen zoek ik steeds weer die van jou soms zie ik het blauw maar ze behoren je niet alles wat je in een ander ziet dat is precies wat het is en maakt me tot mijn maag toe ziek duidelijk hoezeer ik je mis.…

Haar woorden echoën nog na Zij klonken lang als een vonnis Niet door haar uitgesproken maar als bevestiging van mijn kwaad Niet kunnen beminnen Niet kunnen begrijpen Nu klinkt zij opnieuw als een strelende melodie Ik hoor haar voel haar omdat jouw muziek mij ontvankelijk heeft gemaakt Jouw beeld geeft gedachte die zorgt voor blijvende beweging…

Wat valt er nog te bergen als alles is teruggezonken, vaders, broers, Sophie? Door het plafond wenken wormen. Bomen pompen hen vol. Zerken vastgelopen rookpluimen boven een stad, huizen waarin mag worden geleefd. Gras groeit nog een paar dagen nadat het is gemaaid. Alles weggestopt, keurig zoals de kelders die in dochters worden verborgen…

Paardrijden op een mooie lentedag. Zo rustig en lief. Opeens wild vanuit het niets. Jij schrikt en raakt in paniek. Luid gillen van angst en verdriet. Het paard rent zo hard als hij kan. Blijven zitten het gaat niet het ergste gebeurt dan. Jij valt hard tegen een boom. Bewusteloos lig jij op de grond. Het was duidelijk jij bent zwaargewond…

Het liefste van voorbij is zo verweven door mijn leven als een bundel gouddraden verkregen uit het vlas het voelt nog steeds zacht strelend als zoete bloemengeuren in een zomerlied die mijn dagen doen kleuren dat helend opklinkt uit verleden hoe intens onze liefde was…

Je wilt de oever verbinden mét de andere wal De woorden uit andersmans mond willen verstaan Niet 'kapot' van een snoever van brutale zelfingenomenheid Strijd... ga je uit de weg want verbindt niet Kom over de brug m'n armen gespreid.…

Onder lichtend vonkgedierte Komen algen tot bezinking. Diep is 't stil; langs lange slierten Wier trekt walm op van ontbinding. Plots doortrekken van de polen Alle kringen huiveringen; Reeds gezonken drenkelingen Drijven uit hun onderholen Los en zij bewilligen In een doodse farandole, Tot het schip moet stilliggen Op hun saamgedrongen…

Geratel van wekkers zal altijd ergens weerklinken, hernieuwd komen aanhinken weerloos met handen en ogen vol mededogen nadat rouw zich over "en toen" heeft gebogen. Er resten geen aarzelingen of liëren noch oud zeer of stelligheid in de zinnen voor mij althans om ook nu leven te vieren en mezelf in alle toonaarden te beminnen. Niet…

Na de oorlog beseften de mensen hoe kwetsbaar onze samenleving is Zij besloten voor de kwetsbaren te zorgen om het goede te bewaren het hart van binnen uit te borgen nu belanden kwetsbaren langs de zijlijn omdat hun rendement te weinig zou zijn de kwetsbare ondergeschikt maken geeft een gevoel van macht dat is een samenleving…

Zware nachten. Nachten van schuilen zuchten zonder lucht in verdriet geen tranen in plezier geen lach in gedachten geen woorden. Zware nachten. In bewegen geen woelen tranen zonder pijn niet alleen en niet samen hier, maar toch afwezig zijn. Zware nachten. Nachten met vele zorgen…

Ik wil niet wéér strijden tegen die demonen in mijn hoofd ze zouden mij nooit weer verslaan ik had het mezelf nog zo beloofd Ze drukken me naar beneden met al hun kracht terwijl ik naar boven wil en iedere dag moet vechten met man en macht Ik haat ze zo door en door ik voel ze marcheren en ik, ik kan niet anders dan ze proberen…

Terwijl leeuwen en beren zich in onderling wantrouwen bezig houden met blokkades is zij naarstig op zoek naar een sterk edelhert om in vertrouwen te nemen uiteindelijk gezeten op de hertenrug komen de blokkades dichterbij beren grommen leeuwen likkebaarden maar met een grote sprong zweven ze over alles heen de relatieve vrijheid tegemoet…

Vandaag zou ik zeer zeker willen zingen over de maand mei en zijn vrijgevigheid van leven als intens waarachtig gegeven. Over de tafel van leven en zo veel te beleven ook over de lucht en maan, zeer zeker voor zon die stralend overwon. Ik zou willen schrijven , niet voor een ere of podiumplaats wel over mijn laarzen of natte klei, ik bezing…

Nu zou ik willen slapen in een stille, Heel donkre kamer diep en dromeloos... Hoe kan ik slapen, als de maan zo schijnt, En heel mijn kamer vult met toverglans? Hoe kan ik slapen in dit felle licht, Terwijl mijn ziel, ook met de ogen dicht, Het maanlicht voelt, dat buiten staat en wacht? Hoe kan ik slapen in zo klaar een nacht, Terwijl mijn…

Je stem, je lach, je flux de bouche galmden na en klonken door, gonsden aldoor in mijn oor, stromend als een warme douche en in mijn lijf een tinteling die daags erna nog dieper ging mijn haar, waar zoete geur in hing van jouw parfum, betovering door jou bezeten, in jouw macht ben ik bedwelmd door jouw demonen, nevelwaas beneemt mij kracht…

Het had jaren op zolder gelegen door stof en vocht aangevreten door toeval kreeg ik het in mijn handen herstelde meteen onze vroegere banden. Het eerste dagboek van mijn jeugd buiten zijn verfrommelde randen was menige bladzijde reeds verkleurd. Mijn klein schrift viel moeilijker te lezen duidelijker voelbaar was nog het kloppen van mijn hart…

omgaan met het onmogelijke is in het leven een hels karwei het is vibreren binnen het ongelijke en beperkingen van nature aan je zij uit alle windrichtingen wordt aan je getrokken waarbij het gevoel het verstand overstijgt dan resteren enkel vergruisde brokken waarbij de adem ook nog het stof opzuigt men is verslagen, ontbeert de juiste…

als je dagen langer zijn zoals eindeloos de nachten zo van en voor jou alleen als je zeker weet ook dat je genoeg hebt van het leven hier wacht nog even toch laat je niet gaan want het is goed weet je even nog te blijven toch als de dagen donker zijn meer nog dan de nachten omdat het zeer doet en pijn als je zeker kiezen wilt naar…

dat stukje twijfel naast het weten die traan nog telkens naast de lach het niet kunnen bevatten toch ook glashelder soms struikelen naast de krachtige stap de melancholie naast de luchthartigheid - misschien mezelf wat minder prangen blijven vertrouwen blijven verlangen naar……

Hier stempelen wij voetafdrukken in door zout water geschoond zand hoeden wij schelpen in onze hand als waren het schatten concerteren schuimende golven onweerstaanbaar en dominant mooie sonates voor het strand lopen wij betoverd gevangen en aan de verre kim danst verlangen voorbij de uitersten van ons zicht onder flonkerend sterrenlicht…

Misschien is dit de regel die niemand wil lezen, de zaterdag die niemand wil zien of voelen als dag en een dag voor moeder dag. Vandaag leg ik aarde en het zand uit mijn handen en hoofd neer in de wind en laat het verwaaien. Wordt het weten later weer gewoon een morgen, weer de dag om er in te berusten, om zandkastelen of woorden in…

Hier is de wereld niets dan waaiend schuim, De laatste rotsen zijn bedolven Na de verwekking uit de golven, Die breken, stuivend in het ruim. Het laatste schip wordt weerloos voortgesmeten, Het zwerk is ingezonken en asgrauw. Zal ik nu eindelijk, vergaan, vergeten, Verlost zijn van verlangen en berouw?…

het begon met een lach die onbekommerd van de springplank duikelde, op het plat van het water, en nog eens en nog eens en nog eens, tot de lach, zoveel harder en grijzer, binnen bleef. ik doe niet meer mee, schreef de lach, de tanden hebben het koud gekregen. het kwam nog tot een eind toen het water, plat en hard, al onder het maanlicht lag…

de liefde van mijn leven zij heeft mij pijn gedaan zij heeft mijn hart gebroken om mij daarna te verlaten de liefde van mijn leven kun je het niet zien ik wil haar terug breng haar terug neem haar niet van me weg want jij en niemand weet wat zij voor mij betekent de liefde van mijn leven zij heeft mij alles gegeven wat voor mij…

Tien jaar beleefde ik donkerte Geliefden wilden helpen Vrienden stonden klaar Om de gapende wond te stelpen Natuurlijk Het lag voor het oprapen Maar het voelde kwaadaardig Met mijn gesloten geest Ik ontwaar nu weer een geest Niet als een spook uit het verleden Nee, een die mij over de drempel tilt Ik betreed een schone ruimte Niet als leeg…

liefhebben en vechten beschuldigen en verenigen ik kan me niet voorstellen dat jij verdwenen bent de vreugde en de chaos de demonen ook die ons maken wie wij zijn ik zou verdwalen als je mij verliet jij sloot jezelf op lag daar op de grond toen ik de deur openbrak je naar binnen trok ook om je hartslag te voelen je moet het gehoord…

Toen ik jong was heb ik veel gezien, gehoord, gedacht, verwoord en wat me dat allemaal gebracht heeft weet ik niet. Nu ik ouder ben heb ik geleerd veel te relativeren. Is dat nodig, beter? Wie is een allesweter? Nederigheid moet ik nog leren, humus worden zonder woorden, zonder te zien, te voelen soms maar dicht bij moeder aarde. In…

Bewegen om te rusten. Mijn blik zaait hoop in de voren van lucht. De avond gaat liggen op de matras van de dag. Wat brengt de nacht?!…

0 voorjaarszee, de hyacinthe, Dit strand, het zuidlijk warm getinte, Hier moesten Griekse vrouwen gaan, Diepzingende op de cimbels slaan, En roepen of het kindje kwam, Druifpurper op een brandingskam, Herboren Dionysos, Die lente brengt naar Argos. Zij wisten, wachtend voor het water,…