Netgedichten

netgedicht (nr. 70.611):

ik geloof nog in jou

hoe meer mensen sterven
in deze dagen van isolement
des te meer we gedachten erven
van een duivelse dreigement

fiere bomen vallen aldoor om
kwetsbare blaren waaien weg
vooral oud maar ook nog zo jong
ze verworden tot as of zo men verkiest
laten we ze achter bij
de twee engelen met heg

ik voel zelf ook een vrees van binnen
wat is zekerheid toch zo ongrijpbaar ijl
het dwingt ons zich te bezinnen:
waar sta ik als mens nog:
naakt nabij onheil?

we zingen en schreeuwen over hoop
op dagen van verdriet met hartenpijn
zwalkend en dralend is de weg
die ik loop: maar ik pak je hand
en leg hem voorzichtig in die van mij