Alle inzendingen over overlijden

De aanloop naar de finale zweemt grijs een roerloos pad als laatste weg de onnutte palen spreken zich niet uit laten immer door wat verder wil krijsende vogels verzamelen zich voor de loop van een vredig monument het spiegelbeeld bedreigt de zwaan die nog niet sterven wil Hier druilen de jaren van bonkige eenvoud water maalt door vluchtige…

Ik ben dood Je laat me met pas gebroken ogen achter terwijl mijn warmste gedachten net zijn uitgestorven het ultiemste niets vervoegen Ik ben dood toen mijn ogen nog ogen waren Zag ik je langzaam verdwijnen Jouw vrome gesloten ogen om dit alles te bewaren? Hoe lang? Niet lang In vervlogen dagen jong nog Dartel On-ervaren bleef ik naar…

vanochtend, staande op de koude sloot, zo viel mijn oog op bladeren in’t ijs de herfst lag daar gevangen, eigenwijs in bonte kleuren: geel en donkerrood en bruin, met her en der een vleugje groen elk blad omhuld in dood’lijk zwart, versteend en stil, van leven, dood en mij vervreemd, bevroren, koud gemaakt door ’s winters zoen ze vielen toen…

Van verre slingert een koude zon mij slechts stralen naast ‘t gezicht Als een veraf gelegen luchtballon schenkt ze schaduwen van ’t licht Ik ril en tracht warmte te voelen doch koude kruipt mij in het hart En donkere zon, zonder gevoel en met stralen slechts uit pure smart Warmte, zou zij dienen te bieden zoals dit een eerlijke zon betaamt…

Sluipend kwam hij binnen, ik had hem niet gehoord. Hij stal mijn leven, mijn geluk... hij maakte alles stuk. Ik wist wel wie het had gedaan, en sprak hem hierop aan: "Zeg dood, moest dat nu zo?” Vals lachend keek hij achterom, zijn vinger dreigend. Toen snelde hij weer weg, hij had nog méér te doen. Hij liep op kousenvoeten.…

je hebt je kind gedragen, negen maanden, tweehonderdtachtig dagen en daarna gezwoegd en liggen zweten tot de hemel is opengereten. Dan heb je je kind gebaard, in helse pijnen jezelf niet gespaard, ach kon je tijdelijk verdwijnen in een leegte , in een niets meer zien of horen totdat het wonder is geboren. Je hebt je kind gedragen, 27 jaren…

Hoog in de hemel fonkelt een lichtje ‘t enig lichtpunt van de zwarte nacht Het doet mij denken aan je gedichtje dat jij daarboven reeds op mij wacht Diep in mijn hart gloeit ’t verlangen naar wat in ’t verschiet verborgen is In gedachten aai ik zacht je wang en fluister dat ik jou verschrikkelijk mis Hoog in de hemel fonkelt een lichtje…

Zal ik in een nevel waren, Of in tastbre duisternis? Zal ik in een ledig staren Angstig dat ik mij vergis? Zal ik dom'len of ontwaken? Zal ik weten waar ik ben? Zal ik bange zuchten slaken twijflend wie ik straks herken? — Zal ik voelen hitte en koude? Zal ik horen? zal ik zien? Ach, mij arme! ach mij oude Wat zal er met mij geschien? Aanstonds…

Ik heb in je hart melodieën geschreven, zonder muziek maar wel met het licht dat ik in je ogen heb ontmoet de dagen aaneen lengen de jaren waarvan ik de tel ben kwijtgeraakt, ik heb zoveel zonderlingen ontmoet dat ik één van de melaatsen geworden ben ik kan niet kaatsen tussen de reiziger in mij en de zwijger die in mijn woorden zichzelf…

ik ga wankel door de dagen van onwezenlijk besef in soms trage, lege uren naar het moment, nu zo nabij en onvoorstelbaar, dat jij niet tastbaar meer zal zijn herinneringen oud en pijnlijk vers verdringen zich ik lachte overdreven nog vandaag naar vrouw met kind op straat, eet chocolade die mij smaakt en voel me schuldig mijn…

Als een mooi beschuitje, besmeerd met boter, plakje kaas, plots van tafel valt - net misgegrepen- dat al verkruimelend wordt platgetrapt op de stenen vloer, oneetbaar verandert, zo verpulveren vele levens, ongekend, stil en onbegrepen, vervuild, besmeurd, gevallen, vastgeplakt en kapot getrapt, in duizenden onbekende, intelligente kruimeltjes…

De zandkorrels ruisen door de vingers van haar kleine hand, hier heeft zij gespeeld, hier is zij gestrand. In een oorschelp ruist de echo van het eeuwig leven wat zij ontdekte in een beweging met haar hand, fluistert de zee wind haar naam in ieders oren, ze bereed een eigenwijs dolfijntje over de golven van plezier, maar…

Sterven zullen wij, allen, onbewust trachten wij de tijd die ons gegund is, op een goede manier te besterven, zodat we niet ieder wakend moment hoeven te belijden, het leven te beslechten, leven wij, niet in de wetenschap, ons zelden beseffend, dat we eens de ogen sluiten, niet om te rusten, noch slapen, maar sterven, iets wat ieder mens…

Luister alsjeblieft Begrijp alsjeblieft Woorden zijn zo moeilijk soms Vertel me wat ze betekenen Luistert je hart? Ik zal het je vertellen Voel je de betekenis? Begrijpt je hart Luister alsjeblieft Begrijp alsjeblieft Woorden zijn zo moeilijk soms Vertel me wat ze betekenen Luistert je hart? Begrijpt je hart? Ik zal het je…

Ik zie de zon nog in het venster staan maar reeds vervaagt de schemering de uren. ik weet dat het niet lang meer duren kan, totdat ik met de dood alleen zal zijn. gij hebt mij lief; ik heb vergeefs getracht u zo volledig lief te hebben als gij mij; vergeef het mij: ik heb het slecht gedaan, en bid voor mij en ga dan van mij heen; hoe teer en…

Mamma, zo klonk ‘t klaaglijk en zacht toe mamma, zeg nu eindelijk eens iets Ik heb al een maand vergeefs gewacht ik mis je vreselijk naast mij op de fiets Mamma, huilde ‘t kleine meisje zacht mamma laat nu toch wat van je horen Ik ween altijd in bed, diep in de nacht mamma, waarom heb ik jou verloren Mamma, zo klonk ‘t iets minder zacht…

Ik houd jou omhoog zoals mijn ribben mijn hart omhoog houden dan kunnen wij vliegen naar het nog niet ontdekte over bergen, beekjes en bomen wij zullen landen op een boom die ons dan omhoog houdt en een tak zal mijn lichaam doorwonden ik zal de engelen horen zingen en ik zal dood zijn zoals jij al bent samen zullen wij op een pegasus…

Je zag van de bomen het blad verkleuren: De zomer was voorbij. Je rook de kruidige herfstgeuren: De winter was nabij. Je lichaam deed mee in dat ritme van de natuur. Het zwakte af en was je tot last. Je eens zo heftige vuur Werd langzaam aangetast. Je snakte naar het nieuwe voorjaar, Als dat er maar eenmaal was. Niet wetende dat deze winter…

Al hebben we je nooit gekend en nog nooit gezien hebben we je nooit vastgehouden en nooit samen gelachen of samen gehuild, je heb nog nooit iets fouts gedaan! Mocht het toch niet zo wezen, want voor het echt begon was het al weer voorbij nu ben je, hoe klein je ook was, een stralende ster aan de hemel En als ik s’ avonds naar buiten…

Soms, dwalend over heuvels, hoor ik uwe stem. — meestal op stille ongerepte plekken waar de natuur nog iets gevangen houdt van haar voormenselijke zuiverheid. soms aan een water, soms ook in het woud. maar op de rotsen met de zachte wieren die onweerstaanbaar aan uw haar doen denken vrees ik u telkenmaal te gaan herkennen in de gedaante van…

met je mooie kleertjes aan lig je roerloos in een kistje want je bent op weg gegaan was jouw zijn hier veel te kort schijnt jouw zon voor altijd in ons midden waar jij hoort doen wij jou uitgeleide op eigen wijs voorgoed in ons hart gesloten wensen we jou een goede reis…

ik heb mijn koffer al ingepakt beer heb ik in mijn hand voor wanneer het moment daar is geroepen wordt door Zomerland ik op reis ga over berg en dalen niet voor even maar levenslang met mijn beer zo dichtbij me ben ik helemaal niet bang ik ga springen over wolken glijden over de regenboog zal ik kusjes naar jullie blazen ook al houden…

Opeens bedenk ik dat je niet meer elke dag in mijn gedachten woont alleen soms nog opduikt als een druppel regen die tegen het venster tikt en ik wrijf een opening in de waas van herinneringen laat je binnen in het huis van heden alleen ben ik nooit meer…

Wanneer het ’s nachts zeer stil is kan ik weleens je stem nog horen Of je daar ziet hoe zeer ik jou mis sedert jij daar weer bent geboren Jouw frêle stem zingt in de nacht over een liefde die eeuwig bestaat Hoe jij daar jouw geduld betracht tot mij het hek ooit ook opengaat In donker vreet die eenzaamheid schoon ik weet dat jij daar wacht…

In het water van de Nieuwe Rijn kijken de karkassen van fietsen tellen vandalisme vanaf de Boterbrug Op het water kapen takjes en piepschuim gedachten van de oeverkant stemmen kiezen het ruime zog om over de Westerzee te verdwijnen achter de steeds nieuwe horizon Ook hier is geen rust in blijven twee duiven klapwieken in de lucht…

Kind van wonden, Dat een stonde Als een bleke sterre beeft, Voor wier luister ’s Werelds duister Gene nacht meer olie heeft; Kind van vrezen, Teder wezen, Kind van louter liefde leed, Wier geflonker Uit de donker In dit droeve dagen gleed; Kind van zorgen Met de morgen Van uw leven leven moe, Gaan uw ogen Als de hoge Bleekgeworden…

Elke druppel Pijnigt mij Elke dag weer De grijze lucht Klaart niet op Nu niet Morgen niet Maar ik weet Uiteindelijk zal het stoppen De regen Voor altijd Dus ik wacht Ik wacht…

Met een gezicht uit zuiver goud geslagen, Zoals herinnering mij heeft gebeeld Naar al de nachten dat wij samen lagen En lach en traan gelijk hebben gedeeld, En mond aan mond en oog in oog verzonken De adem en het licht hebben gemengd, En van die volle liefdesbeker dronken Ons aan elkanders hart hebben verzengd;- Naar die herinnering, in…

Vandaag besloot je niet meer te leven was de grijsheid meer dan zat had je niets om nog te geven voelde je je al tijden mat boekte geen kleur noch vooruitgang vond jouw bestaan niets meer waard kon jij de lasten geenszins dragen verliet deze aarde in sneltreinvaart…

Til me op uit die wereld van tranen waar alle doden gestorven zijn waar stlle woorden steeds zwijgen blijven en aan de einder geen morgen gloort. Voer me weg van dat uitzicht op graven waar elke droom ook gestorven ligt naar een plaats waar de bloemen nog bloeien met hun kopjes nog steeds naar de zon gericht. Zing een lied over…