Alle inzendingen over emoties

Het laat ons niet koud dit weten van de stenen dat compleet natuurlijke gebeuren van oudsher onverschilligheid is al de grootste vorm van de natuur dit gegeven niet tolereren ik zou dus kunnen zeggen luister en kijk daar bij de cameliabloemen viel het ons al op waar bijen ook al honing hebben geproefd wij in de verte die dag de roep van…

Dit is wat ik gisteren dacht en opnieuw denk ik kan mijn voeten neerzetten lopen of op het bankje in het park plaatsnemen de dag zo starten en genieten van de vrieskou en het ijle een winkel bezoeken en mij uitleven bij de groente omgeven door bergen gedachten voelt leven anders op dit houten frame ik kan wachten tot ook hier een hond…

Midden in de nacht zat ik als een bezetene te applaudisseren voor de Russische schoonschaatster Evgenia Medvedeva die werkelijk topprestaties leverde die ons een blik in de hemel gunde die mijn volle respect verdiende zelden heb ik kunst zozeer gewaardeerd terwijl ze nog zo jong is, kun je nagaan de levensvreugde spatte van haar soepele bewegingen…

Het verraste toch weer hoe het donkere uur golven onzekerheid bracht lam slaan van leven verassing van vuur Is er nog hoop vroeg hij hoopvol in de verwachting dat het er was of anders snel zou komen Hoop valt te winnen als de wil aanwezig is maar die ligt willoos te wachten op vuur sprak de binnenstem dus moet je vechten met meer…

Wat ligt er wel niet allemaal opgeslagen door mensen en tussen mensen ongevraagd uit de innerlijke beleving rust in je slakkenhuis zonder stemgeluid van jezelf of de ander in het hier-en-nu nu je daar treinen in hoort denderen. Wat valt op in uitstraling wie je bent blijkt in het contact met anderen en geeft breedte en diepte aan in jouw…

Sterke wortels zijn nodig om een leven op te bouwen. De sappen van de liefde moeten de kruin kunnen betoveren. De liefde groeit tot er sterke takken komen die worden beloond met twijgen. Als het meezit, krijgt hij vruchten waar hij eeuwig zal voor vechten. Zijn levenselixir deelt hij met zijn uitgestrekte armen, tot zijn plantzaad de grond…

Vandaag kwam ik de vrede tegen En heb hem gevraagd waar hij al die tijd was Ik zei; “U hebt zolang gezwegen, Terwijl toch iedereen over oorlog las”. Hij zei: “Ik heb reeds zolang op aarde gezworven. En geen medium erkende mij. Door al dat leed ben ik duizenden doden gestorven Niemand luisterde, wat ik ook zei. Zolang de mensen elkaar niet…

Flarden van vroeger achtervolgen mij als jachthonden waar is de gouden morgen het ongerepte voorjaar waar is de gaafheid die ik de mijne kon noemen mijn bezit, mijn universa ze zijn verwoest…

Doorgaan, doorlopen Zachtjes, zet je voetstappen Neer op dit pad Niemand zal ze herkennen maar je ziet Dat ze toch een beetje naast je Kunnen lopen Doorgaan, doorlopen Sneller, laat een imprint achter Zodat ze volgen Waag het niet om stil te blijven staan Zelfs op het punt van struikelen Blijven rennen Doorgaan, doorlopen Doorbijten…

Het uiterlijk van de vaas rauw en onvoorspelbaar als leven, zegt hoe een vlucht vreemde bochten kan maken gedachten compleet kan ontwrichten. Zij ogen nu nog dagelijks gips traag laag voor laag opgebouwd en ondergedompeld in een waterbad. Tij is even kleurrijk als zijn schrijnend relaas tussen twee polen blijft hij zich stiller bewegen.…

Geef dit gevoel een stoel Vraag het aan tafel Laat het spreken of zwijgen Of geef het pen en papier Kijk samen door het raam Naar de mezen en het zwartkopje En heb je de specht al gezien? Heb je gezien hoe gedreven? Laat het bestaan Laat het blijven Tot het uit eigen beweging In volkomen vrede Weg zal gaan…

de zoetigheden op mijn brood zijn uit de scherpste sneden van het lijden geopenbaard als zinvol en leerzaam ik had dit nooit geweten, nee er bestaan geen winters zonder kou geen oevers zonder kade geen leven zonder waarde maar als ik de buitendeur open en een gulle wind met een kansrijk verhaal die dan de tijd in mij onthult, wie zegt…

Gevoelens delen met iemand is niet gemakkelijk. Toch nodigt onze samenleving ons voortdurend uit over emoties te praten. De openbare biecht, het publiek delen van jeugdtrauma's, misstappen en ontgoochelingen. Het geldt niet voor iedereen. Er zijn schuchtere mensen die zomaar hun gevoelens inslikken. Zij beschikken niet over de woorden die hun…

De natuur is guur en echt striemend knoploos net als jaren terug voelen dagen uitgerekt kerst- achtig in hart en hoofd al versierde hulstkrans. Elke polsslag snakt naar ogenblikkelijk zon en ja hopen dat de wereld kan horen dat het ijs kraakt foto's ziet van Sleat een mahoniehouten staartklok Snits 't scoreblok en oranjekoek dromen…

De dagen zijn steeds vaker vloeibaar met onvoorziene schade zonder het opendraaien van de juiste kraan vol medicatie die werkt. Ik kijk sta langs de zijlijn en ween in stilte. Haar eigen fietsbanden zijn bijna versleten alles kraakt en piept, zie deze schaduwen terwijl zij rijdt, ze zijn kamerhoogte groot. In fietstassen neemt zij oud nieuws…

ik schrok niet meer daarvoor was dit te algemeen zoals een strakgesneden pak beheerst, met mate ik ontweek uit jouw aanwezigheid liet me verstillen zonder luisterend oor was overbodig in ruime zin dacht aan dronken nachten uitgestelde overmoed een rusteloos lichaam voor het slapen gaan er bleef een ontkenning een spiegeling…

De mens is hier om enkel zichzelf kom laat dus zichtbare levenslijnen op koorden ook jouw voeten dragen strek gerust je armen uit en loop ken ons, ken dit zoekend evenwicht. Achter noch voorwaarts, alles mag als je stil blijft staan ben je nergens. Waar wil je de morgen anders laten van wat wij samen ervaren in het nu dat is nu net het spannende…

Steeds zoekend naar concentratie Mis ik de woorden die ik schrijven wil Ergens moeten ze zijn verborgen In een uithoek van mijn geheugen Of verduisterd in mijn slijtend brein Ik maak mij wel zorgen om ’t gemis En vermoei mij op mijn zoektocht Herinner mij nog mijn jonge jaren En gemak van leven en wenden Ach niet ’t tobben zal mij de toekomst…

Ze wiegden zich, zwierven door tuinen die ik niet meer ken. Gebakerd slapen, de vleugels gevouwen in een lied. Nachtzwarte aarde. Er vielen er veel die zomer. Uit schaduwbomen vielen ze, van manen waar het ijsde. Het kind een pop van nog geen meter hoog. En zo veel gele snavels, zo veel stilte viel die middag op het pad. Zou een vleugel bewegen…

Toen we in elkaar waren vroeg je en, heb je me gemist? Uit de heldere hemel tussen helm en zand de branding je armen, je ogen uit jouw mond kwam de vraag zoiets vroeg je nooit. Hoe kan ik je niet missen elke dag, elk moment dat je er niet bent maar waarom zou ik 't zeggen welke zin? Toch zei ik het. Zou ik zoiets vragen?…

Met jou had de wereld er beter uitgezien Ik weet het zeker Ik kijk naar de maan En weet dat je er bent Dat jou kracht er niet mocht zijn Dat het noodloot toesloeg Op een moment Dat we gelukkig waren Ik zou daarna Anders door het leven varen immens verdriet Doordat jij het leven Liet Hoop verdween Een ander licht op het bestaan verscheen…

Wat ik in de hotelkamer vond was al van anderen geweest was van herinneringen doortrokken. Kanttekeningen die ook mij aangingen routes die, wat iedereen weet, naar verkeerde plaatsen voeren. Oude wandelpaden, niet de wegen die we willen vinden. In een gang uiteengezongen onbegrip. Ik had het kunnen zijn die daar zingt vol weemoed en herkenning…

met rommelende onderbuiken draaien wij ondersteboven In de maalstroom en terug verstrikt in het web van het zielloze zijn de altijd hongerende onrust schreeuwt naar alle moeders maar de borsten van de moeders zijn allang opgedroogd in de zo ontstane kraters verschuilt zich de valse slang vluchten kan niet meer en er is geen weg terug…

Je probeert te leven bij de dag maar die is ineens niet meer zeker als gisteren vandaag weer inhaalt lijkt morgen verder weg dan ooit bijzonderdag wordt regendag je blijkt een schijngestalte van wat je zou willen zijn op deze maandag zonder zon glijden woorden langs je heen je hebt ze niet eens gehoord…

In de nacht zag ik het voor me een liefdesgezicht terwijl ik tevergeefs zocht naar een hoogtepunt als schrijver was ik door diepe dalen en grote hoogten gegaan maar als mens bleef het uiteindelijke resultaat dikwijls achterwege omdat ik niet de middelen had om me met de liefde te bemoeien in de nacht kwam het tot de ernst van…

Heel zeldzaam was ons gesprek want de appelbomen bloeien nog niet al hoor ik die aanvliegende vliegtuigen zie ik verbeeldend aanstormende treinen. De nacht toont verzamelde herinneringen alsof er voor u amper nog toekomst was de kamer en ruiten waar u doorheen keek mijmerend over het geluk van ooit jeugd. Waren er nu echt wel gelukkige momenten…

Wat kunnen we nog wel zeggen en waar houdt onze kennis op ligt echt onderscheid tussen het goddelijke en menselijke recht de rede dat riet naast vaarten en rivieren ook naast beken groeit. Wat behelst een ander spreken opzoeken aanhoren en van de leefwijze getuige zijn of leren naar eigen keus. Welke deuren open jij naar het redenerende…

Ik weet nog hoe ik daar mijn ouders bezocht, hoe ze in een antieke woning woonden met een prachtige open haard hoe ik door de straten zwalkte, bij een boekenantiquariaat naar binnen loerde, kruidenlikeur in een ouderwetse slijterij verschalkte. Hoe ik boog voor het beeld van Anton Wachter en daarna een kroeg bezocht, met een keur aan bieren hoe…

Iemand is de dood ontvlucht zo gaat althans het gerucht al tijden loopt dit verhaal en ieder maal in een andere taal het is natuurlijk niet echt maar niemand zet het recht als je ergens in gelooft lijkt het of je zinnen worden geroofd Sinterklaas bestaat en Elvis is alleen te laat.…

Zoals tijd in het leven snijdt, Meedogenloos en zonder spijt. Zoals pijn en verdriet teveel kan zijn, In jouw leven het refrein. Zo ook weer kan er dat moment komen, Dat je weer in jouw dromen durft geloven.…