Alle inzendingen over tijd

De tijd is heen waarin ik, licht van toon En snel van geest, de dingen dezer aarde Loofde en prees of in mijn hart bewaarde Als de Madonna elk woord van haar Zoon. Een graazge wei, een wulpse rozengaarde, Een vlindertje, een vlieg, een anemoon, Elk kreeg zijn aureool van zichtbaar schoon Als ik het in mijn liederen verklaarde. Die tijd is…

het is weer zo'n grijze-grauwe zondag een dag waar niets hoeft, maar alles mag achter pc, mailen en telefoneren nieuwe spelletjes proberen tv is ook iets voor zo'n luie dag boer zoekt vrouw is wat ik zag morgen weer een nieuwe dag op het werk na onze doorstart staan we weer sterk…

Ik droomde, dat ik langzaam leefde .... langzamer dan de oudste steen. Het was verschrikkelijk: om mij heen schoot alles op, schokte of beefde, wat stil lijkt. 'k Zag de drang waarmee de bomen zich uit de aarde wrongen terwijl ze hees en hortend zongen; terwijl de jaargetijden vlogen verkleurende als regenbogen ..... Ik zag de tremor…

De zee onafzienbaar waarin iemand verdwenen. Op de glanzende vlakte de eenzame roeier. Komt hij of gaat hij? Mengt zijn tijd met zijn woorden, ment dat voortdurende tweetal. niet in die van de meesten, juist in de zijne, in die gedichten van zelf en van wereld is het al tijd…

Wat is dat toch de tijd die in oude namen lichamen resoneert over de klinkers van Zutphen alsof het is afgesproken ik hoor je tijd in gezichten een naam spreken de wereld is ineens oud geworden toen die nog jong was in veren van zijn kleed.…

Waarom nog blijven op dit strand zonder zand alleen ogen blijven blind oren horen dit kind is op weg onderweg alleen zomaar tot ziens dit gevoel is niet van wederzien Blijven nog om wat geen zand zonder op dit strand blind van woorden in je ogen te zijn hoor ruis oor kind dit is gevoel onderweg zijn is nooit op tijd gericht en…

Ze wast haar rimpels van haar gezicht geheel klaar, als nieuw; op toekomst gericht…

dagen worden langer het gebeurt ongemerkt ineens valt het op heerlijk…

toen ik voelde dat mijn leven niet meer stroomde stilstond als een waterplas was er geen acceptatie 's ochtends wakker vroeg kijkend naar de zon liefde delen met ons mensen dat zijn zo wat van mijn wensen ik, als iemand van zeventig maar ben pas op de helft mijn haren al reeds grijs is dit de prijs die ik betaalde toen ik schoksgewijs…

er komt een tijd van rust zulks is zo goed als zeker de hoop is slechts nog een verschil te zien met uitgeblust…

Nu, horizontaal, na je dood ben je kleurrijker dan voorheen de overgang naar het kleinste waaruit je was opgebouwd onderga je verheven en waardig Je ontvangt en herbergt vandaag levensvormen van ander allooi met een gewijzigd kaliber word je gestadig bestookt De regen raakt wel dieper maar de wind om je huid breekt geen armen meer…

- O oude boom in de achtertuin hoe kaal en lelijk is je kruin, ik vraag mij af of jij nog leeft, zo weinig vruchten als je geeft. - O eenzaam schrijvertje in het raam, je vrouw en kind zijn heengegaan, ik vraag mij af of dat jij schrijft het enige is wat je overblijft. — Stil! Hoor! De nachtegaal hervat zijn lied in 't hartje van…

De grootste vrees van nevels en sluiers is de dans van een storm die het dode hout komt wegblazen Wij zijn veelal door een dwaze waas getemd doch blijven van binnen helder en ongeremd In schimmen soezen wij in onverwachte vertrekken in dampige dimensies totdat de onbeweeglijke dood transparant opstaat.…

Ik heb dit nooit beschreven of nimmer uitgelicht Hoe halverwege later bij maan mijn penne dicht 't Zijn flarden tijd geronnen alsof het noorderlicht De jaren heeft verzonnen waarin mijn leven ligt…

Ik houd van mijn vaste vrije dag, de dag dat de wekker zijn mond houden mag Het rustig doezelen na het ontwaken kan mijn dag al niet meer stukmaken Koffie drinken, een lekker ontbijt, niet in haastig tempo maar in zeeën van tijd Een goed begin van mijn geliefde vrijdag, de dag dat de wekker zijn mond houden mag…

Daar branden lichten in duister - de gouden-gele, die lichtlijk dansen vol luister door 't windespelen. Door straten rammelen nog karren, waar hoeven klinken ; aan hoge hemel de starren zo stille blinken. Goud-licht aan alle de zijden, omhoog, beneden - het doet mij leven in tijden, lang, lang geleden.…

zomaar in beweging dansend verdwijnen op zoek naar een tweeling binnen onbepaalde lijnen zoals de kunst der Etrusken ooit ergens anders opdook. en de kelten nooit verdwenen opgingen in rook la Tene blijft vast en zeker in een lichtflits voorbij nog even leven in het hart van jou en mij…

volmaaktheid bestaat niet en laten we daar maar blij om zijn blij met elk deukje of schrammetje een ieder z'n eigen schadegevalletje met het litteken als herinnering aan een pijntje van gisteren we lopen uiteindelijk allemaal wel iets op een scheur breuk wond of wellicht een gebroken hart maar het geneest na verloop van tijd en je…

er was gewoonweg niks meer om nog verder weg op zoek naar trompet die zegt ga maar…

Ongemerkt wil ik mij op het roestbruine herfstbed naast je schikken om de pijn van het breken de angst bij het vallen met je te delen Je slaapt hier om te sterven een ijle lijn scheidt je van onzichtbaarheid draden van wit zuigen toverachtig het houten hart weg Ik laat je hier stil achter – in de verademing – gun je weer terug te…

Hij toog naar vreemde landen Met groene wandelstaf; Na jaren kwam hij weder; Toen viel het herfstloof af. Aan 't huisje van zijn moeder Daar bleef de zwerver staan staan; De kinderen weken bange, De heemhond gromde 'm aan. Hij keek naar 't oude venster, Hij keek naar 't oude dak: Hij hoorde een vreemde spreken, Waar eens zijn moeder sprak…

buiten zie ik de winter langzaam sterven oren tuiten van de stilte mijn gedachten zwerven familiefeestjes, polonaises, monden die bewegen klanken dringen sterker door 'schön ist die Jugendzeit' later handen losjes op de schouders 'smoke gets in your eyes' allen die vertrokken zijn schuifelen voorbij 'sie kommt nicht…

In het hart van een bloem vond ik een nieuw verhaal het sprak een taal die niemand kon verstaan alsof het langzaam zocht naar woorden van betekenis werd de wereld een waaier vol letters van liefde waar zoveel onzeker is mag morgen nog dromen in een dal tussen bergen of vangen bomen dan teveel wind? laat mij...voor even zo zonder…

toen het woud op zijn grondvesten begon te schudden en akkers en velden hun liederen begonnen te zingen ontstond paniek in de immens grote kudde het grote plan en geheel valt immers niet te bedwingen tegenwoordig en vroeger en zeker ook ooit een keer mischien zeker weten wel of niet de waarheid veraadt ons niet. wij blijven voor altijd jong…

het striemt, knelt en schrijnt vertwijfeld zet ze thee doet ze de was, gaat ze naar de wc krakkemikkige knie, bandage volgelopen enkels, ellendige bagage oud en wijs gerimpeld en grijs weet ze dat de pijn niet meer verdwijnt…

Ongerept is het nieuwe In gedachten sluimert het oude nog even na zo had iedere dag z'n eigen verhaal bewaar de mooie van 2010 in je hart koester ze allemaal en neem ze mee in het nieuwe jaar dat al in liefde is gestart…

Uit de chaos van het vuurwerk de flappen en de bollen, met een voorgevoel opgestaan, zintuigen en gordijnen open om het wereldnieuws weer op te slaan, filterend licht breekt door om de geluiden te verstommen, met een helder doel de eerste dag te verslaan, gister bleek de toekomst zich achter voornemens te vermommen, vandaag komt het…

Licht kiert donkert het jaargetij strekt zich in verticale vormen laat in stilte weten hoe mijn thuiskomst is geregeld groeven vol oud zweet telt uren voor een nieuw begin.…

De tijd is oud ik strompel door de dagen de rug gebogen mijn gemoed is zwaar Ik ben zoals dit bijna dode jaar en al mijn daden worden streng gewogen Mijn lentes waren licht en onbezonnen in alle zomers was ik lui en loom En menig herfst vervloog als in een lange droom nu is de winter aan zijn overval begonnen Het is te kort…

De stoutste dromen die ik droomde bleken fundamenten van een oud verhaal, in de beleving opgeklopt tot Kathedraal, die oprijst uit de schimmen van vergetelheid en van de tijd, dié onverzadigbare gastronoom, met zijn meedogenloze paukenslagen van herinneringen aan chocolademelk, wat uitsterft in een troebele tempel van mijn horizon, in contouren…