Alle inzendingen over emoties

Ik ben niet bang, herken kaftan en kaft het handschrift dat verbonden mijn hart ook zijn dagboek uit en begrijp de manier waarop zijn delen zo gedeeld als geheel de getallen en letters samenkomen dit jaar. Beleef uren en deze nacht het weerlicht. Het wolkendek ademt dieper, zingt door ruiten, ze weerkaatst de melancholie geeft naast tal van…

Wolken zullen ook deze maand regen buien vol windvlagen laten striemen dagen lang doen alsof het geen winter maar herfst is met weemoed als troost nu de hemel weer een mens omarmt. Als tijd het behaagt, deuren geen slot machtig en krachtig genoeg dicht houden openen zich andere ramen die zicht geven als per omgaande paden zo lopen en ladders…

Hoe hij het omschreef. Een meesterlijk plan onvoltooid. Kramp van het lachen naar bushokjesdames. Even was er een interactie voorbij.…

Ik min u, smeulend vuur, ik min uw stille dichtheid, waarin het sluim'rend licht leit te wachten op zijn uur! Ik min u in de morgen, die in het Oosten staat met aarzelend gelaat en houdt haar gloed verborgen. Ik min u in de avond, die sterft in lang verbloeden, met diepe en diep're gloeden zijn duistre moorder lavend. Ik min u in de…

Het nieuwe jaar is nauwelijks begonnen. We zijn dag twee, de kerstboom staat nog uit. De glitterstickers juichen op de ruit en elkeen heeft de tombola gewonnen. Drie flessen wijn, een sjaal, twee Bongobonnen, je schaamt je, maar denkt toch: een leuke buit! Je ruimt – alweer – de keuken op en fluit een kerstlied, nietsvermoedend, onbezonnen.…

Zomaar een paar zinnen van wat ik voel en wens voor jou nieuwe krachten te putten uit de bron je erin mag slagen het lot van de verwoestende storm te kunnen dragen te zwaar voor een enkeling je hebt nog je gezin om voor te leven die je steunen altijd weer vraag ik de Lieve Heer jou moed tot aanvaarding te geven want Parkinson kent…

niets is echt zeker het leven kan soms tornen rafelig wordt de zelfkant een wirwar van draden steken worden vastgehecht als een te strakke lijn maar och, toch verkeer ik vaak in soepelheid lijkt het alsof ik ben omhuld met zijde dan spin ik garen daarmee verstel ik elke scheur die me belet mezelf te zijn……

soms zou ik willen dat het even zo was dat ik je daar zou zien lopen jij lekker warm gekleed in een dikke winterjas jouw ogen zouden fonkelen bij het horen van mijn stem liefdevol zouden wij elkaar begroeten en breeduit glimlachen hij naar mij en ik naar hem praten, we zouden almaar praten over zoveel verschillende dingen samen genieten…

Ik boom met beelden uit mijn dromen wil niet dat ze deze plots omkappen. In mijn herinnering zie ik de heesters manshoge struiken, onze picknickmand. Zelfs met schraal weer de bospaden met vaak een goudgloed over kruinen. Als wij kinderen er wandelden wat heel veel waard is en was speelde ik onbevangen dagdromend met cameraogen dat ze er…

De wind huilt door de kale bomen Als zingt het klaaglijk een luguber lied Een lied vol verlangen en vol dromen In stemming verlatenheid en verdriet Een lied over hoe de tijden waren Reeds bij het krieken van de ochtendzon Als zachte bries door kruinen en bláren De nieuwe lentedag weer begon En doods staan de bomen stil te dromen Terwijl…

onbewoond maar op gehoorafstand ligt een eiland in een zee van ruimte in de verte klinkt een echo met de intonatie van een stem er rijst een vraag om karige klankborden te beklemtonen, om grenzen aan gehoor te verbeelden…

Er zijn dagen dat boerentroost geen drank voor vrouwen is duiven niet meer uitvliegen met gevleugelde woorden liefs zelfs gordijnen uit zich zelf dichtblijven. Al waren er ook ooit dagen met veldboeketten en madeliefjes bankjes aan het water en vergezichten draaiorgels op straat en handen vol vrolijkheid zelfs vergeten doofheid. Dan wilden…

Daar stond je – achter de kassa van die kadowinkel in Lewenborg ravenzwart haar zo mooi zo godsgruwelijk mooi een black magic woman betoverd was ik maar geen zelfvertrouwen zo verlegen ingepeperd door het verleden zodat ik je amper durfde aanspreken Vele jaren later na een verhuizing kwam ik je in de Herestraat weer tegen arm in arm met…

mijn huis kent glazen wanden spiegels met de blik naar buiten mijn nagels hebben zwarte randen zij krabben de dood van ruiten…

Mijn gehoor werd in extase gebracht bij het horen van de paradijselijke klanken die als zang tot mij kwamen. Mijn zicht werd bevangen door haar pracht bij het gloren van de paradijselijke klanken die haar benamen. Cheyenne Haar blonde haren omlijstten haar even mooie gezicht, waar een egale en zijdezachte huid het lieve en onschuldige…

Het aftellen is begonnen en ik wacht Nog luttele uren scheiden ons van wat komt Tijd baant zich een weg door duistere nacht Tot in eindeloos kabaal de stilte verstomt Voor iedereen hebben we goede wensen Veel geluk en gezondheid voor een heel Nieuwjaar We gaan ons aan oliebollen en bitterballen verpensen En nemen afscheid tot het volgend jaar…

Ik zou willen dat je kijkt hoe ook de maan schijnt zou weten dat je wespen gewoon met rust kunt laten zij jou dan niet steken. Dit is een goede dag voor de natuur en die met rust laten. De natuur moet je niet willen vervuilen met woorden. Dit is een juiste plaats waar je kunt mijmeren over het laatste artikel dat je hebt gelezen. Nadenken…

tollend de gedachten herhalen van uur tot uur zich de herinneringen naast de zorgen ook in moeilijke tijden als je vast wilt houden wat jou innig lief is is het lastig slapen hopeloos is het denken als het weten onontkoombaar stil onzegbaar dat fluistert wat jij niet horen wilt geïnspireerd door de liefde waarin jij je wortels…

ik zou zo graag willen, dat jij je hart geeft aan mij, ik zou geen dag meer verspillen, want alles wat ik wil ben jij, maar toch ben ik bang, om jou kwijt te raken en te verliezen, want ik ben geen rijke man, die jou alles kan geven wat jij uit zou kunnen kiezen, alles wat ik jou kan geven, en dat staat nu zwart op wit, is de toekomst…

Hier mag jij je stoel aanschuiven, een welkom met compassie voelen geven ook wij je hoekstenen om kamers in je hart en een thuis mee te bouwen. Hier zeggen wij laat het vuil op de mat de straat buiten en jouw talenten bloeien. Wij vragen aan je hoe is het nu echt vullen geen gedachten voor of over je in, we vragen: vertel je verhaal eindeloos…

Namen worden vergeten. Het bestaan zal vervagen als een dwalende ochtendmist. Diep in het geheugen wegzinkende herinneringen zullen het zijn van ons wezen terugbrengen tot iets wat ooit was, maar nooit meer zal zijn of worden. Alles wat was en zou zijn werd ons ontnomen. Alles wat was werd tot niets gemaakt.…

mijn vader de ogen kijkend zie ik alles wat ik ben wil ik het antwoord weten op wat mij bewegen laat fluister mij vader fluister mij dan ter bevestiging het antwoord op de vindtocht van mijn leven ook nu ik hier en jij daar bent vertel mij vader vertel mij dan ben ik grootgebracht geworden de zoon de man en de mens die jij wilde dat…

Dwalend baarde het gehoor zijn bloei in extase toen de paradijselijke klanken van haar naam, door het hart gekoesterd en behaagd en gekleed in de schoonheid van hun aard, ertoe kwamen. Als door de glans van hun pracht belaagd, trachtend hun strelingen te bedaren, viel het oor ten prooi aan het pralen van de zang die zong tot wat het raakt.…

De meeste wonden helen Maar sommige wonden niet Diepgeworteld in het hart Voeden zij zich met verdriet Ze lijken te verdwijnen Met de jaren raak je ze kwijt Maar de herinnering is sterker Dan de werking van de tijd Zo keren schimmen uit het verleden Terug in jouw bestaan Nestelen zich in je gedachten Stilte is niet te verstaan de kalmte…

Zonder alle zorgen zijn en gelukkig voorbij het heden zo wil ik heel mijn leven snellen naar een volgend ogenblik met brandend verlangen stap zettend in een volgend uur een nieuwe dag waar schaduw ongeboren blijft en duisternis slechts als dichterlijk iets het licht mag sterken…

In de hondsdagen versterft het wilde gezang. Bij de kom in het gras is de merel komen drinken vier lange teugen voor hij weer vloog - wat leeft, leeft van schrik en beven. Ik ken iemand; hij ligt in zijn groene graf, het is nog vers. Hij zwijgt daar als de schuwe vogel die hij altijd was. Ook ik ben nog nooit zo stil geweest. Er is beangstigend…

Mocht mijn hart nu stil worden, laten gaan wat het griefde, laten oplossen wat het bedrukte, stil worden, niets anders meer. Mocht mijn hart nu stil worden, geen woorden meer horen, geen verhalen meer beluisteren, stil worden, niets anders meer. Mocht mijn hart nu stil worden, zoals de vale strepen aan de einder, zoals de lijnen die naar…

Eens een bloem van pracht en toekomst, een bron van oneindig zicht, een tong voor vele oren. Nu wachtend op wat hem toekomt, een duister licht, waarin het einde wordt geboren. Eens zo vol van superieur intellect, het leven bood hem wat het had. Nu zo leeg op late dagen, wachtend op de nacht. De zin van het leven: herinnerd worden en worden…

we waren elk een reflectie ingebonden, verdonkeremaand samen weken we af van gangbare vergezichten in de verte nog niet zodat het leek of niemand bewoog bij dit schijnsel bleef ieder voor zich, elkaar wanende daar speelden we nog verstoppertje zonder te vinden alleen en geleidelijk verdwenen met cement tussen muurstenen de…

Ik ben dwangmatig geweest Dat Zit nog helder in mijn geest Hoe ik dat Nu wil beseffen Dat Kan ik niet verleggen Dat kan ik nu wel beschrijven Soms blijft dat nog wel kleven Maar Dat is ook leven…