Alle inzendingen over algemeen

ik wantrouw de stelselmatige stelligheid ik vertrouw daarentegen de zoekenden de breekbare geluiden, de brakke tinten van het ochtendlicht de twijfel, in woorden die moeilijk te omschrijven zijn de hapering, de rimpeling in het water de ommekeer in de rechte lijn de wolken voor de zon de zon die achter de wolken schijnt en het woord dat eigenlijk…

Daar is hij dan de grote doorbraak die maakt dat ik weer schrijven kan elke kreet die ik slaak is er één van puur geluk mijn dag kan niet meer stuk.…

Weet je, ...ik weet het echt niet meer alles wat ik doe, denk of zeg, lijkt steeds meer wankelend geplaatst op een verkeerde grondslag van conclusie, bewering of uitspraak. Overtuigingen van vroeger, wetenschap en meningen die ik had, rollen als losse knikkers door mijn hoofd, blijken gegrondvest op een fundament van jeugdig pragmatisme,…

Verloren woorden die voorbij komen Die me dwingen te kijken naar niets Gevoelens die omhoog borrelen En het denken wat steeds weer roept Wees positief, kom op wees positief Maar in de stille momenten komt er iets Het negatieve laat zich zien en voelen Het denken laat me voelen Ik hou mezelf voor de gek Moet ik dan altijd positief zijn? Mag…

Bij Ibrahim hebben we neergezeten, een beeld uit het aloude testament. Een uur werd duizend jaren in zijn tent, in mijn gedachten hoorde ik profeten. Van schalen op het kleed werd er gegeten, het beste lam diende als traktement. Vierduizend jaar verstild in een moment. God en Allah werden Jahweh geheten Ook hebben we zijn kudde nog bekeken…

Langzaam maar zeker strekt de dag zijn zebrahals naar de roodkoperen zon. Wind woelt door het natte groene haar van stadsplantsoenen, ontrolt een hardblauwe vlag boven de daken. Wie dit ziet heeft de nacht overleefd of hij wil of niet. ------------------------------------ uit: 'Verzamelde gedichten', 1996.…

Kijk niet altijd naar het mooiste wat minder mooi, is zeker zo goed Kijk niet naar het meeste met een beetje minder, prima te doen Kijk niet altijd wat had kunnen zijn wees tevreden met wat je hebt Kijken naar wat je niet hebt brengt onvrede en sjagerijn Dus kijk naar kleine dingen een vogeltje wat fluit De wind die door de bomen ruist handvaten…

Geef mij maar de brede, trage rivieren, de bewegingen die je niet ziet maar vermoedt, de drinkende wilgen, de zinloze dijken, een doodstille stad aan de oever. Geef mij maar de winter, het armoedige landschap, de akker zonder het teken van leven, de kracht van de krakende heide. Geef mij maar de kat als hij kijkt voor hij springt, om te…

Je hebt de middelbare leeftijd bereikt als je bij de keuze tussen een paar verleidingen diegene kiest waarbij je zeker rond negen uur thuis zult zijn.…

Zelfbeklag is voor een dichter prachtig met zijn tedere pen voelt hij zich oppermachtig hij kan het zo omschrijven alsof hij de liefde met de pijn of het verdriet zou bedrijven het is niet ieder mens gegeven om iets te maken van treurnis in zijn leven.…

Ik wilde .. ... ... ... .. .... ..... ... .. ... ..... .... Maar … .... .... .... .. .. .... .. ... .... .. .... Toen .. .... ... ... ..... .. .... .... ... .. .... .... .. Dus …. .. ..... ... .. .... .. ... .... ... .. .. ...…

Ik wil niet klagen kon ik het maar weg jagen je handen zijn een lichamelijk instrument ik heb niet gevraagd om dit mankement ze staan weer krom mijn vraag is waarom een antwoord zal ik daar niet op krijgen ik kan dan ook maar beter zwijgen.…

deuren spreken in tijd van duisternis kleuren ontbinden en alles gaat voorbij pijn vindt reden de vloed en ebzucht draai je richting het ongemak ik ben en zet je te kak…

Mijn kleine wereld werd met wit behangen, het sneeuwde in de Taco Mesdagstraat. Ik keek vanuit het souterrain, ’t was laat, naar buiten langs het hekje met de stangen. De ochtend kwam: met roodgekleurde wangen stond ik met overjas en muts paraat. Mijn vader had een slee, na snel beraad, op eigen wijze in elkaar gehangen Het leven van de…

Roze is kijken naar de zonsondergang. Bruin is vertraging met de trein. Roze is vakantie. Bruin is een verplichting. Roze is vrijheid. Bruin is van de trap vallen.…

Is een viooltje minder kleurrijk dan een lelie of een roos. Is 'ouderwets' wat uit de mode, niet meer hip, dus waardeloos. Heeft een prins een mooier leven dan een bakker of een boer. Is een man die niet wil vechten minder of nu net meer stoer. Is een film aangenamer dan het lezen van een boek. Gaat men liever eens uit eten dan bij tante…

Zachtjes glijdt hij van zijn blad als hij op de grond uiteenspat en samensmelt met de natuur is het gedaan met zijn levensduur bevochtigend het jonge groen dat begint aan een nieuw seizoen suéde zachte bladeren nerven zijn hun aderen alles is wazig door nevel en mist dauwdruppel die alles verfrist.…

De eens witte kruizen op de graven zijn grauw geworden door de uitstoot van het verkeer op de snelweg dat voortraast van niets naar nergens in een soort perpetuum mobile en staan vergeten in rijen voor een al lang gesloten loket. Op ééntje na die ontdaan van de aanslag van de tijd oogverblindend staat te blinken in de voorjaarszon: alleen kinderen…

De wanden zijn van papier je scheurt ze zo kapot de mensen zijn van karton kijk maar goed, ze zijn al bijna verrot beschimmeld door het vocht dat door de muren komt of gewoon door de tocht kijk, ze kruipen omhoog langs het behang nee, ze hebben niet meer zo lang.…

slaap nu maar kleintje ik zing een refreintje vertel een verhaal in jou eigen taal je oogjes vallen toe je hartje is al moe rode wangen de slaap heeft je gevangen welterusten zacht zal ik je neusje kussen.…

In mijn droom kan ik vliegen ben ik als een vogel zo vrij stuurloos dwaal ik in het rond waar naar toe heel even naar boven kijken hoe het met ze gaat samen spelen emoties delen luisteren naar hun stem mijn vleugels worden moe ik dwarrel naar beneden en glimlach tevreden.…

je kwam ze tegen in een club of een bar in regen plukken van stukken en nooit echt bekend nu gaat het beter de oerknal sust de boel een beetje was ik maar een vlinder zo een die vliegt van steen tot steen maar m`n naam was vergeten en de regen knipte plukken haar uit dit plan was je maar een vlinder zo een die alles…

Ik heb een stem na veel ronddolen voel ik me niet langer verloren de mensen in de tram keren zich om als ik binnenkom ik heb een stem.…

Goudgele koperen ploert je hebt de winter gevloerd daarvoor wil ik je bedanken met je prachtige warme ranken komt de lente in zicht de donkere dagen veranderen en het blijft langer licht.…

De eerste liefde kwam op vlugge voeten gehuld in dauwsandalen op mijn pad Haar prille onschuld heb ik liefgehad maar bovenal haar wilde zomersproeten En elke zomer kwam ik haar begroeten En elke zomer was het dat ik bad dat zij een restje liefde over had Dat ik nog even in haar hart mocht wroeten Haar vlugge voeten zijn niet lang gebleven…

De dichter van een lach en een traan dat was de wens van mijn leven en zo zou het ook gaan het ging anders en op die manier beschreven lijkt het op dat vreselijke ding dat boven de schoorsteenmantel van mijn oude tante hing maar goed, dit wilde ik zijn een gekweld en eenzaam schrijver achter een vies en versleten gordijn maar nu ben…

Dit is een leeg veld het vraagt om gevuld te worden het corrigeert me als ik een woord verkeerd heb gespeld daar was voorheen de meester of juffrouw voor maar die zijn er nu samen vandoor.…

Vandaag schrijf ik een gedicht voor mijn schoenen ze hebben al zoveel stappen met mij gemaakt zijn mij altijd trouw en gaan ongevraagd mee op elke reis ze verdienen een gedicht dan zie je de dingen ook eens in een ander licht mijn schoenen blijven mij dienstbaar tijdens mijn dolen en verwachten niets anders van mij dan dat ik hen op tijd…

zonder grenzen hart en ziel verkennend oeverloos strelend glijden mijn handen van je rug als een traan die valt…

alsof in een bos bij de helling gezang klinkt een kind zingt het is nog vers deze inkt van de veer een gans laat deze reis beginnen met een eerste stap luchie…