Zeilende stenen

aan mondhoeken kabbelend
proef ik een vloeibare wens

de lucht te bevolken, te dolen
langs een frisse, onbewaakte grens

de ideale plek om een offer
over bodemloze grond te plengen

of mijn stoffig lijf uit aderkalk
met gestrekte adem te lengen

bij hoog mikken of laag scheren
kent deze platgeslagen woestijn

noch gebeitelde geboden
noch droogte of waterpijn

utopie

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 2 stemmen 103