Alle inzendingen over overlijden

voel me in de wilgen vang me met de wind laten we donderjagen als 't onbevangen kind voel me in het zonlicht ruik me in de zee in liefde worden herenigd ga jij nu alvast maar mee voel me in de regen schilder me in het gras ook al zal niets zo blijven en nooit meer worden zoals het was voel me zonder woorden koester mooie tijden met…

Geboren: een gezonde jongen. Hij huilde, dus had sterke longen. Een gulle lach, blonde haren. Zo verstreken de kinderjaren. Een fijne jongen, mooi, bijna een man. Vrienden, vriendinnen hij nam het er van. Tot op een dag die ik nooit vergeten zal. Een tumor in zijn lijf zo groot als een bal. Artsen, ziekenhuizen, chemokuren. Hoe lang ging…

slapen laat me maar slapen eindelijk mijn eigen winterslaap en wek me wek me maar als de lente komt en het leven weer begint…

Weer schieten de herinneringen Massaal als losse vlodders in mijn hoofd Ik klauw nog ongeoefend, half verdoofd In het ondiepe waar de zalmen springen Reeds vallen bij de eerste tintelingen En masse de lome vlinders in het loof Ik raap ze op en prik ze, onverdoofd Met een punaise bij de dode dingen Bestaat mijn moeder enkel en alleen Als…

Toen jouw steel werd afgebroken En mij een kale plek nog bood Trachtte ik vergeefs opnieuw te bloeien Maar die plek bleef alsmaar dood Nog steeds probeer ik te ontluiken op die plek Maar het blijft een zwarte vlek Die ik op mijn steel zal voelen Tot je mij weer ontdekt…

Na zovelen ongetelde dagen strijkt het lentelicht over het purperen land en door het verstilde raven haar, het is niet waar dat zij daar in ruste ligt, de plek met eigen woorden koos in een onvoltooid gedicht. Ik slijp haar gratie in een steen, ik modeleer haar naam in hout en taal om die voort te laten gaan tegen beter weten in…

Zomervlinder Blauwe vlinder een ontmoeting op een zomerdag. Een ziel herrezen, een transformatie, een herkenning. Van oorsprong door licht omgeven. Open vleugels, beschermend en vreugdevol, altijd aanwezig, dat ben jij mijn lieve zomervlinder.…

Spelend in de open vlakte vlaagjes wind het zand verstuift staat zij met gesloten ogen peinzend eenzaam heel ver weg denkend aan die mooie dagen het kinderspel die vreugd van toen levend verder onbegrijpend in de ruimte van het verstand zal zij stilstaan in niet kunnen smekend vragen ach, waarom…

die kwetsbare man voor me met twee dochters naast zich een priester leest de mis de gesloten kist staat vooraan vier mensen steken kaarsen aan een hand streelt het grijze haar langzaamaan knapt hij voelt het echte breekpunt na vijftig jaar bij elkaar…

Weemoed overvalt mij overmeesterd het gevoel betaalt morgen bij het gaan verstaat verbaasd, dat het gevoel een gevaarlijk leven leidt van buitenaf... een zekere volmaaktheid weemoed sluit achter mij blind de deur terwijl ik mis, wat was, wat er helemaal niet meer is weinig reden om een uitzondering te maken. Weemoed, die verbleekt het…

Laat nu maar los, verzoen je met het einde Wees maar niet bang voor wat je nog niet weet Ga maar gerust, wij volgen dan wat later… Dezelfde weg die jij alvast betreedt Je hand, zo smal en roerloos in de mijne Raakt nu de grens van duisternis en licht Voorbij die grens wacht de volmaakte liefde… De pijn verdwijnt van je verstild gezicht Laat…

Zo graag zou ik je even willen zien, Even vast willen houden en je even laten weten dat je nog altijd in mijn gedachten bent.. Ik heb het een plek proberen te geven, Maar na al die jaren is het gevoel van jou missen niet minder geworden.. Ooit hoop ik dat alles weer word hoe het was.. Want ik mis je ontzettend..…

Als geslagen hond blijf je liggen opgekruld in de hoek waardoor het beeld vertekent jouw rekbaarheid beproefd stuwt tijd je gestaag voort ook al dunkt het vergeefs lonkt het dageraad tot op 'n kier zodat de zon naar binnen kriebelt en een heel ander licht over de zaak drapeert…

Op Beppe's erfje met wat bomen Stond een spitkeet laag en sober van bouw In de kleine schone vertrekken Woonde de eenzame wijze oude vrouw De jaren gingen voorbij Ze treurde om het heengaan Van hare man en kinderen Ze gingen naar elders Ver weg van Beppe's stee De kinderen namen bij het afscheid Omdat het niet anders kon…

mijn leven is geleefd ik geef mij over aan mijn einde steeds meer draden van gehechtheid laat ik los gedragen word ik door liefde die mij omringt wees stil mijn ziel vindt haar bestemming…

Een traan om het verleden Om het pijnlijke gemis. Het huilen om het gebeuren Omdat hij er niet meer is. Een zucht nu in het heden Omdat het zo moeilijk is. Te leven zonder iemand Te leven met gemis. Een glimlach voor de toekomst Onzeker en vol pijn. Toch met nieuwe moed en kracht Om wat er nog mag zijn!…

Een traan om het verleden Om het pijnlijke gemis. Het huilen om ’t gebeuren Omdat ‘hij’ er niet meer is. Een zucht nu in het heden Omdat het zo moeilijk is. Te leven zonder iemand Te leven met gemis. Een glimlach voor de toekomst Onzeker en vol pijn. Toch met nieuwe moed en kracht Om wat er nog mag zijn!…

De reis naar het hiernamaals is gratis, Ook het verblijf daar kost helemaal niets. Niets neem je mee van wat je ooit hebt vergaard Bezit is van voorbijgaande aard. Status is niet meer van belang. Wel hoe je was en deed, ben ik bang. Wat blijft zijn herinneringen en gedachten aan jou. Maak dat ze goed zijn, en zo een steun voor hen die…

de winterlucht verfriste hard, vluchtte als tocht door deze kamer overgegleden liefde bleef doodstil geïncarneerd, bleef als het licht na zonsondergang zonder lang te twijfelen achter.. de avond viel, herinnerde mij aan de donkerste nacht in mijn bestaan hulde de ademhaling in energetische kracht, in plechtige vredevolle waarde de mond…

"Twee kindertjes bij elkaar, Een zusje en een broertje; Ik wou, dat ik er meer van had, Al van dat lieve goedje." Zo zongen beide in 't schemeruurtje Als Moeder 't olijk, vrolijk paar Weer bij zich op de schoot ging beuren En zij daar speelden met elkaar. Nu zit ze alleen met ons klein-zusje, Zingt, maar met tranen in haar…

Eén ogenblik van het voorbije leven Als voor 't bewogen spiegelvlak te staan Van rimplend water, dat met stadig beven, Het beeld, eer het tot stand komt, doet vergaan, De vorm te zien, die in het water drijft, Onzuiver zo van kleuren als contouren, Die, vluchtig bij het allerlichtst beroeren, Geen wezen heeft, dat in zichzelf beklijft... En…

Op je kaart staan mooie woorden, van niet omkijken maar vooruit, niet naar het verleden waar alles "was" maar naar de toekomst naar het heden. Zoals je "was" je hele leven zo ben je ook gegaan. Het heden is nu, verleden voorbij er is niets meer waarop je wacht. Je zegt: "tot ziens". Rust zacht.…

Ik heb dat sjaaltje meegenomen dat je haast nooit meer droeg het ruikt nog naar dat parfum waar jij altijd om vroeg de geur van je huid draagt het met zich mee dat simpele sjaaltje dat je jaren geleden voor het laatst droeg jouw beeld verschijnt je kijkt naar mij ik lees een boek je gebaren je stem komen tot leven kon ik nog…

Ik heb vannacht een ster uitgezocht, Voor mijn opa die moest gaan, Een ster voor iemand zo speciaal Een ster daar bovenaan. Wanneer ik nu verdrietig ben, Dan kijk ik naar de sterren en de maan, Dan zie ik die ene ster daar in de lucht, en weet dat mijn opa altijd zal blijven bestaan. Want wanneer ik naar die ster kijk, Dan denk ik terug…

jaren strijken rimpels glad het licht gedoofd je aardse kleedje afgelegd zorgen die bergen op wierpen bleken moeiteloos overwonnen terwijl ze wakkerden en traanden op het levenspad het antwoord was immer "liefde" het was vallen en opstaan jouw scheepje deinde op de golven naast jou je stuurman die nu met lege handen ook weer naast je…

vleugellam stort ze als een baksteen na al die harde voelt ze deze klap niet meer…

voorzichtig noemt ze zacht zijn naam fluistert ze, wacht op mij kom dan, even dichterbij even maar heel langzaam vlieg je terug langs haar leven fladdert in haar haar aait zacht haar rug even maar kus je haar zachter dan ooit en laat haar achter ontroostbaar………..…

In dat hele even leven in het korte daglicht zien heb ik beseft en goed begrepen dat je heel veel van me houdt ik word nooit jouw grote vent wat is het erg je moeder missen maar vergeten zal ik niet dat het korte daglicht zien in mijn hele even leven mij voor eeuwig jouw liefde heeft gegeven ook Pappa zal ik nooit vergeten laat hem mijn…

Het orgel speelde jarenlang de klaagzang van de dood de organist, een oude man had nooit geluk gekend de aula was zijn arbeidsplaats iedere week weer werk zo somber mogelijk, speelde hij de trieste nummers van de dood en door zijn eigen tranen heen zag hij zijn kist hij wist het al die jaren lang geen orgelspel alleen gezang…

In het wemelen van het licht aan de einder doemen jouw lieflijke trekken op, de glans van jouw gezicht ontstaat. Ik open de droomsluizen van de tijd; simultaan met mijn aards bestaan leeft jouw droomgestalte in mij voort, begiftigd met verborgen, immer groeiend leven. Niet uit het lichaam, maar uit de ziel geboren reis jij in je mantel van…