Alle inzendingen over overlijden

vleugellam stort ze als een baksteen na al die harde voelt ze deze klap niet meer…

voorzichtig noemt ze zacht zijn naam fluistert ze, wacht op mij kom dan, even dichterbij even maar heel langzaam vlieg je terug langs haar leven fladdert in haar haar aait zacht haar rug even maar kus je haar zachter dan ooit en laat haar achter ontroostbaar………..…

In dat hele even leven in het korte daglicht zien heb ik beseft en goed begrepen dat je heel veel van me houdt ik word nooit jouw grote vent wat is het erg je moeder missen maar vergeten zal ik niet dat het korte daglicht zien in mijn hele even leven mij voor eeuwig jouw liefde heeft gegeven ook Pappa zal ik nooit vergeten laat hem mijn…

Het orgel speelde jarenlang de klaagzang van de dood de organist, een oude man had nooit geluk gekend de aula was zijn arbeidsplaats iedere week weer werk zo somber mogelijk, speelde hij de trieste nummers van de dood en door zijn eigen tranen heen zag hij zijn kist hij wist het al die jaren lang geen orgelspel alleen gezang…

In het wemelen van het licht aan de einder doemen jouw lieflijke trekken op, de glans van jouw gezicht ontstaat. Ik open de droomsluizen van de tijd; simultaan met mijn aards bestaan leeft jouw droomgestalte in mij voort, begiftigd met verborgen, immer groeiend leven. Niet uit het lichaam, maar uit de ziel geboren reis jij in je mantel van…

de kwelling ondraaglijk node plannen vertroebelen het zicht op hun licentia gesmoorde smeekbeden teniet gedaan door ouderlijk gezag liep vertrouwen op 'n dood spoor eeneiig verbonden voor het leven kozen gezamenlijk hun eigen weg ze vlogen uit…

als alle auto’s zwijgen loop ik de velden in en schrik: een hoge sprinkhaanvogel van ver van over de rivier gekomen waadt mijn dode hoeken in en uit doorlopend knikken hij en ik: wij staan op iemands rode lijst wij gaan de weg van alle vlees…

Toen ze zo woedend voor mij stond haar kleine toegeknepen mond zag ik haar voor de eerste keer ze zei: "Doe dat nooit weer!" ik heb haar toen gekust haar kwaadheid was gesust maar door de jaren heen bleef ik volmaakt alleen want altijd was er weer die vraag toen ze zo voor mij stond wat was er aan de hand? haar sterven was een lange…

Drenkelingen zijn we die wanhopig over schemergrenzen reiken naar het licht dat werd geroofd uit ogen van een mens wiens zien zo lief had tevergeefs de dood heeft elke sprank gedoofd en laat ons achter in een leven zonder tastend zoals de horizon die voor zichzelf ongrijpbaar lijkt maar vaag een stormzee nog in het oneindig voert…

Sterven doe je niet hoogdravend. Sterven doe je op een avond. Doodgaan doe je op een morgen, in je krant en stoel geborgen. Doodgaan doe je op een nacht, ’s middags, anders dan gedacht. Dood is niet een hoger leven. Sterven is geen hoger streven.…

Op zomaar een middag zal het regenen, zomaar Als tijd op vrijheid verzot, miezeren uit het niets. Sneeuwen.Denk dan aan de laatste stond, de zonnigste Niet aan treurgenoten en een ring denk aan vrolijk. En hoe meer je naar een ontknoping verlangt Je nog eens omdraait en aan regenjassen denkt De parapluwet en waterplassen op de stoepen Des…

Ze lag daar, alsof ze al dood was Te liggen Haar huid bladerde af Net zoals het plafond waarnaar ze staarde - bevroren Niemand wist aan wat ze dacht Niemand wist of ze wel dacht Of ze wel kon denken Ik raakte haar voorhoofd aan Voor de allerlaatste keer Ik vroeg nog over vroeger Ze antwoordde niet meer…

vandaag weet ik geen vragen op antwoorden die ik hoor het lijkt een zinloze bijdrage indien ik het luisteren verstoor ik laat het gezegde verdrinken in onuitputtelijke gedachten angsten zullen onophoudelijk klinken kan zelfs mijn verscheiden verwachten * morgen zal er niet meer toe doen immers mijn ziel tracht heden de overgave…

Wij hebben jou niet van die kar geduwd, Samuel. Jij bent zelf aan de zijkant gaan hangen en toen viel jij onder het achterwiel. Mee proberen te liften op die volle boerenkar bleef niet zonder gevolgen. Toen je kermend thuiskwam heeft je vader je geslagen, hard geslagen, omdat jij op die kar klom en een jonge Ambonees zich netjes moest gedragen…

Je sprak wel eens over het boekje, je had het thuis liggen, ik heb het nooit mogen zien. Niemand denk ik. Het was een opsomming van namen van mensen die je ontvallen waren. Alle namen van mensen die je kende, elk familielid, alle vrienden en alle kennissen die je in je lange leven meegenomen zag worden door de dood schreef je onder aan de…

Mijn handen waren het die deden wat je zelf nog niet kon je voor het drinken naar je moeder droegen je leerden kruipen, lopen, fietsen. Schaterlach in de box. Mijn handen waren het die je troostten als je viel je veters strikken leerden je naar zwemles brachten, basketbal Paardenstaart in je nek. Mijn handen waren het die deden wat…

Er komt een moment dat ik van hier afscheid neem. Het leven met dit lichaam komt dan tot een end Ik ga op reis met helemaal niets Alleen het vormloze neem ik mee Ik zal zijn als de lucht en overal aanwezig zijn tot voorbij de sterren Als ik afscheid neem laat vrolijke muziek luiden zing naar hartelust mee want het leven was voor mij…

Het was alsof het me omhulde de blauwe voile van een maan die ik niet eerder zag ik reikte maar de wind blies ijskristallen uit mijn ogen in het zicht en jij jij staarde winterrozen op het venster van bevroren licht…

Misschien was de wereld je wel veel te klein En misschien was het leven je niet lang genoeg, voor je reis naar het licht Je gevoelige hart, zo vol onnavolgbare humor, was wel je grootste gift Vouw nu je vleugels maar dicht. Niemand kan zonder Vrienden. Dank je wel Co, ik hou van je.…

Je lieve lach, Je stralende ogen, elke nieuwe dag. 5 jaar voorbij gevlogen. Ik hield van jou als van mijn eigen zusje. We speelden trouw, als je ging kreeg ik nog een kusje. Nu zijn we je kwijt. Wat had je gedaan? Waarom op zo'n jonge leeftijd? Waarom moest het zo gaan? Ik zoek jouw ster in de lucht, laat een diepe zucht. Ooit zullen…

de dood vliegt elke dag voorbij vandaag neemt hij jou morgen mij…

De tranen hebben een lengte naar droogte aangelegd maar jij hebt in mijn stilte rivieren zacht weten te verleggen in beweringen van kerels net als ik is er een stilte vergeten onder luierend wintermaanlicht blijven de levenden onder ons opzien naar dode dierbaren omdat ze nog niet zijn vergeten in herinnering bijna met ons wenen.…

Schatten van woorden verzamelde jij toen ik jouw bijbel opensloeg vielen allerlei knipsels er uit de bijbel was niet groot genoeg voor jou het deed me goed ik dacht nou lang niet zo gek je had het wel bewaard op een goede plek…

Met ons vroeg verlaten stierf jij moedig, niet eens belangrijk, pijn die je gevoeld moet hebben, terwijl op blote voeten smekend, dood de mens verzoend, de pijn je smachtend kust en zachte liefde je omhelst, het huis gezalfd met zuivere hemelse verzoeningsleer. Witte duif, de veren vallen..het kruis weegt zwaar, het missen van je lieve vader…

In de toekomst ligt verslaving evenals in die goeie ouwe tijd De uitdaging van het heden slaat je als altijd opgewekt in het gezicht maakt alert, aan pijn niet gewend Jij wil niet bitteroud en verzuurd zo een die zich aan dieren hecht op de vlucht voor menselijke intimiteit het raakt te hard en gaat voorbij Alleen muziek heeft je verzoend…

Nu je weg bent, geborgen achter Hemelse Gordijnen, had ik je nog iets willen zeggen. Maar oog in oog met mijn herinnering vallen mij de woorden maar niet in. ‘Waarom overkomt het jou en niet een ander?’ vroeg ik, waarop jij zei: ‘waarom een ander en niet mij?’ Ja, mijn geheugen is goed, als de dag van gisteren weet ik het nog. ‘Wat er ook…

Je was de middelste van de drie, in de bloei van je leven. Zo'n fijne knul, nog zoveel te geven. Vandaag besloot je voorgoed te gaan, achttien jaar nog maar. Waarom...? blijft de vraag, alleen jij had 't antwoord klaar. Je ouders zijn stuk van ellende, twee broers erg van slag. Vrienden met stomheid geslagen, 'n zwarte rand om deze…

tastbaar als spanning, werkelijk waar onverklaarbaar als een lichte schaduw die mij troost ben je ver weg zo dichtbij onzichtbaar voel ik je hand aanwezig losgemaakt en geanalyseerd zo moedig en triest, schijnt hemels licht de stiltesluier zacht als fijne mist zo mooi als door schaduwen heen loop ik heel dicht naast je in het niets.…

Wat is het stil en leeg in Amsterdam Nu Ramses nooit meer ´Laat me´ live zal zingen Ofschoon het nog maar amper door wil dringen Dat plotseling de dood hem ons ontnam. In deze stad waar hij als jongen kwam En waar hij zich met vrienden zou omringen Daar liet hij zich door regels nimmer dwingen En waren dagen zelden kalm of tam. Hij zong…

kom, zei hij, reik mij je hand Sammy we zullen samen doorgaan en onder het zingen van de Pastorale nam hij afscheid van het leven zonder bloemenkrans en in nachtgewaad vertrek ik hier zonder bagage zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder kan ook zonder mij dus, laat me ’t is stil in Amsterdam, zo stil zonder zijn cantate, zijn uitstraling…