Netgedichten

netgedicht (nr. 32.674):

Zonderling

De maan staart
gelaten
naar haar evenbeeld.
Als rimpels op vellen
trilt het water
tot de voeten van
de zonderling.
Voor dag en dauw
ziet hij de druppels
aan zijn vest.
Zijn snik de laatste,
als hij ook nog even
huppelt bij de laatste vonk
van zijn eigen vuur.
Hij slaapt vannacht,
in aarde,
om niet meer te ontwaken.
Terwijl hij langzaam wegzinkt
in een slaap door
allerlei
witte pillen opgewekt.
Hij slikt zich vrolijk.