Alle inzendingen over herinneringen

bankrekening Je hart dat klopt Of een gedicht dat je schrijft Wat maakt dat je bestaat Dansen in de nacht bij volle maan Of naar je tante in het ziekenhuis gaan Wat maakt dat je er bent Je auto die voor de deur staat Of de telefoon die steeds weer gaat En als je er straks niet meer bent Wat is dan het bewijs dat je er was Is dat de herinnering…

Het zwembad in om daar mijn voeten nat te maken eruit om met die natte voeten de tegels naast het zwembad aan te raken kijken hoe de tegeltenen verdwijnen in de zon. Een foto die tevoorschijn komt maar dan andersom. In het bad uit het bad ik zong een lied dat ik op school geleerd had. 'Looft den heer want hij is goed' en…

dertig was ik (in 1963 was ik niet lelijk) de vrouw die me fotografeerde zei: nu moet je aan mij denken ontspan je lippen een gescheiden vrouw met vier aardige katten maar even dominerend als mijn Duitse hospita dus hield ik flink afstand ze had een donkere kamer waarin ze mij heeft ontwikkeld zelfs uitvergroot (later ingelijst hoelang…

Ik was Abba al voorbij maar Abba haalde mij in het was een jonge dag de dag voordat jij kwam het was zo'n dag dat iedereen je aankijkt en gestalte neemt en: bewogen de gordijnen in de deur er was geen wind knikkend zakte iets opzij een vloed een flakkering van licht in het licht een zingend kleuren van de kleuren naar zichzelf het was de dag…

boulevard als lichtend lint verraden zal hij ons niet in die kuil in vaalduister strand verlaten door oosterburen in ’t afkoelende zand van die intieme enclave streel ik knullig haar hand gevoel van plots ontwaken dan hapert ons fluist’ren naar een schromende kus door onze onwetendheid volmaakt onschuldig en altijd bleef ik…

de eerste kus met liefde weinig tot niets van doen kreeg ik van 'la fleur' frans voor 'de bloem' die zulks genoemd om zijn geloken oogopslag maar vooral ook omdat hij nauwelijks tot niet sprak en bij de minste aanraking zijn kelk geschrokken sloot. de eerste keer ging ik voortvarender te werk het was de dag voor ik…

golfjes van geluk waren het ontsnapt aan herinneringen welke onder het strijkijzer puffend opstegen, het raam opzochten en in de dahlia’s krioelden, tegen wolken hun verhaal vertelden, spottend soms uiteen spatten, bellen vormend in de slootkant vielen als ze liep naar de slaapkamer met de handdoeken op haar arm, even draaide op ‘only…

Zijzelf was als de zee, maar zonder stormen. Even blootshoofds en met een brede voet. Rijzend en dalend op haar vloed, als kleine vogels op haar schoot gezeten, konden wij lange tijd haarzelf vergeten, rustend en rondziend en behoed. Haar stem was donker en wat hees als schoven schelpjes langs elkander, haar hand was warm en stroef als zand.…

Soms als mijn gedachten zweven hoor ik je kabbelende peuterpraat of snelle voetjes op het laminaat alsof je me een zoen komt geven ik spreid de armen wijd en wacht tot ik je lachend op kan vangen maar het is slechts een verlangen dat jou voor even bij me bracht leeg staar ik dan in het verleden waar jij voor mij mijn leven was nu doods…

Geen wonder dat 'k van schepen hou die mij passeren in de nacht, want hij die aan de kade wacht vindt ooit wat hij eens vinden wou: de schoonheid van herinnering aan een schip dat op de oceaan voor altijd in hem bleef bestaan en nooit in storm ten onder ging.…

ik luister naar mijn herinnering; een stem wegwankelt, die sterven wil.…

Als ooit de vogels niet meer vliegen En wind de bomen niet meer doet wiegen Als ooit moeder aarde zal verdwijnen En de zon niet meer wil schijnen Als ooit de zeeën verdrogen tot woestijn En er geheel geen liefde meer zal zijn Dan pas, lieverd, moet je weten Dan pas zal ik jou kunnen vergeten…

In mijn kast daar ligt een dekentje. Netjes opgevouwen, wit en zacht. T ligt daar nu al eventjes. Verscholen in een la Ik zou het kunnen pakken, Als ik zit te rillen in mijn stoel. Of als het ´s avonds donker is. Maar de lade die blijft dicht. Ooit was een plekje op de bank, Daar waar het behoorde. Wachtend op jouw lijf, Zich warmend…

Als raamlicht dartelt door de glazen kralen, dan speelt een beeld van jou in elk facet. Om jou uit het verleden op te halen, bekijk ik steeds dit kleurrijke palet. Geen diamant, hoe fel hij ook mag stralen, waar één moment van ons is ingebed. Alleen dit snoer kan over jou verhalen en elke tint komt voor in jouw portret dat traag verbleekt…

Door dagen, maar vooral door nachten vlucht ik voor hen schimmen uit verleden, heden mijn belagers trachten me te achterhalen door het wegenlabirinth van eigen geest bevreesd, klim ik langs bange paden blindelings tastend, zoekend naar (ach, laat hij bestaan) die schakelaar, barrierre tussen licht en duister hees gefluister overspoelt mij…

voor Christian Bobin altijd eenrichtingsverkeer het denkbeeldige gesprek van man met zijn geliefde woorden van vertwijfeling en de wetenschap van het vergeefs wachten op een antwoord de dood begrijpen vergt veel tijd verdriet is het tussenland als in een onaangename droom afwezigheid is het grote gemis de herinnering echter blijft…

we droomden liepen als vanzelf het pad van deze geweldige zomer op zoek naar wat stukjes geluk de bomen kleurden toen nog in groen je lach tussen bloesemende ogen het herfstig tafereel toont nu teveel geel het bankje voor rust met het kapotte plankje gaf de smaken weer terug van hartstocht en haast liefhebben ging vaak veel te…

Gevoelens, herinneringen en dromen. Ooit zullen ze weer wegstromen. Bijzonder, goed en fijn. Dat is hoe Mart in mijn gedachten zal zijn. Allee. Kom aan. Vooruit! Ook jij komt hier wel uit.…

Welke constructie is steviger, heeft langer standgehouden. En hoe meer er wonen, hoe minder je wegkomt. Waarheen. Het verlangen is een zomerhuis zonder kookplaats en zonder geschiedenis. Hier ben ik omdat ik hier ben. Vannacht was ik wakker, het waaide, regen striemde de kastanje terwijl het al licht werd, de nacht had geen rust gebracht. Ik…

soms hoor ik nog het zachte ploffen van je dobber alsof ik jou tussen 't riet ontwaar terwijl het beeld verbleekt de zon hier warmer schijnt weemoediger ondergaat waar je verstrooide lichaam met de tijd verzonk, je ziel voorgoed met je oude stek verweven blijft…

Ik wil niet aan je denken deze dag, want het is nog maar zo kort geleden dat je het duister van de aarde zag, zo onvoorstelbaar diep beneden. Allerzielen is het, de hele dag waarop het grind op velen wacht, wanneer een mens diep bukken mag uit eerbied met een bloemenpracht. Laat het voorbijgaan deze dag, omdat ik nog lang niet kan beseffen…

wij speelden met woorden schreven ze in het zand omdat niemand ze hoorden zo schiepen wij onze band maar het strand was helaas al geschapen liet zich slechts raken door water in zijn eeuwig corvee golven wisten de tekens overspoelden ze een voor een in een dierbaar herinneren aan ons eindeloos dagje zee later zijn wij terug gegaan…

Kom in deze straat, de laatste straat, en ga van huis tot huis. Kom binnen, loop alle kamers door. De weg is smal, het dek van zand, de gevels zijn gestut, de panden krot verklaard. Hier wonen goede mensen, elke stuiver wordt gespaard. ‘Dit is ons straatje, om ons heen wordt slechts verladen en geraffineerd, hier wonen wij, met…

Ik vond in de beroemde boekenkist op zolder Een telefoonboek waar jouw naam nog in stond Snel dichtgeklapt maar zoals de snelle stofjes Die ontsnapten aan het zonlicht zo kolkten Mijn gedachten om je stralende naam en om Je gapende gestalte waar die zijn kon In de tijd en natuurlijk heb ik toch nog Snel je nummer ingetoetst en een kind nam op…

Voor het laatst vertoonde zich de goudkleur van ikonen en middeleeuwse schilderijen op wenskaarten uit de vijftiger jaren: laatste opleving van de beslotenheid en het geluk. Nog eenmaal spanden mensen als een rendier natuur voor hun ar: breng ons verder! Breng ons door de poort van het stervende jaar! Ja hoefijzers en klavertjesvier, zilverglitter…

ongewenste loten voor en na liep alles door terwijl frivool betraande protestformules langzaam werden weggevreten door destijds lange tanden pijn vervaagt, als oude foto’s geelt zacht uit antiek gekarteld sepia weg wat blijft is goddank selectief geheugen moois wordt onschatbaar mooier een milde lach breekt oude gezichten open zodat herinnering…

Mijn eerste adem Van jou Mijn eerste hartslag Van jou Mijn eerste kus Van jou Mijn eerste omhelzing Van jou Mijn leven Van jou - Maar nu Na al die mooie jaren Mijn laatste omhelsing Voor jou Mijn laatste kus Voor jou Jouw adem stokte Jouw hartslag verstomde - Bedankt voor het leven Dat jij mij gaf Dat jij leefde voor mij Ons leven…

je had je eigenlijk een gedicht voorgesteld met herinneringen aan de bronx aan de caribische zee aan een creoolse uit de antillen: aan joséphine of aan napoleon daardoor - op elba had je willen naslaan wat er daar al niet als een gedicht voorstelbaar was geweest.…

Jij mag ons hebben deze week, helemaal verzinnen en daarna ik, co-ouderschap van de verbeelding Ik geef een nachthemd mee om me gauw aan te denken als je mijn tepel niet meer weet, vergeet hoe hij soms op de bedrand valt, verstart. Een sjaal om voor mijn mond te knopen als het trekken van mijn bovenlip, trillen van mijn linkermondhoek je…

Ik was nog zo klein opa Alles ging aan me voorbij Ik kon dat allemaal nog niet beseffen De dood bestond niet voor mij Opeens was je er niet meer Maar je missen had ik niet gedaan Ik wou dat ik wist waarom niet Misschien wilde ik ’t verdriet niet aangaan Vreemd dat ik je nu pas begin te missen Verdrietig dat ik me nog zo weinig van je herinner…