Alle inzendingen over uitputting aarde; afschieten edelherten Oostvaardersplassen

ze hebben ons gebonden met normen en hun waarden staan gelezen in de aarde wij hangen U nabij wij zijn niet vrij belast met zonden die in het aardse paradijs nog niet bestonden leven met die schaduw zo nabij is het groei die bloei noodzakelijk maakt die ten koste van de zwakken het ezelskakebeen laat klappen gemarteld en bespuuwd…

ontdekt Is er nog weinig door steen of beton bedekt Stroomt het water nog door een beek Zie je ijsvogels bij een kreek Hier mag het gevoel van liefde spelen Het aardse bestaan vredig delen De mens heeft het landschap hier nog niet verknald Menig bloemenzee zich nog voor je uitstalt…

De zeven zeeën vol van wonder vervullen de aarde en al wat leeft, kleuren blauw in zwarte leegte, nog even en zij kleuren grauw. Nog even en woedende golven razen over de verhitte aarde, vervagen grenzen en de mens, de mens een vraag.…

in groot en kleine zorgen we voelden ons niet vrij, er was geen uitzicht meer op morgen we hebben hemel voor gebruik gesloten en aarden weer volop maar in ons hart blijven we hopen, misschien de maan of anders verderop…

Aarde oerknal of schepping?…

Schitterend staan de sterren elke nacht weer starend richting aarde keer op keer Met schittering in de ogen staren wij verheerlijkt terug naar de pracht der onbegrip in de geschiedenis terug…

Je was nog jong en je zat daar op bladeren van een vroege herfst, zó buiten ruimte, buiten tijd, zó vlinderlicht en opstijgbaar, los van de aarde, waar ik zwaar aan liefde lijd die nimmer sterft.…

De aarde broeit en schroeit, raakt zwartgeblakerd Daartegen komen groepen in 't geweer Terwijl ik eens het water uitprobeer Ik ben nu eenmaal niet zo heetgebakerd Heeft iemand niettemin voor mij een spandoek? Want ik vergat verdorie weer mijn handdoek!…

bergen beroering in een helderblauwe hemel ontstijgen het hart van de aarde zuivere ruimte adembenemend uitzicht stenige bodem doorsneden met riviertjes leven omgeven door zeeën rust ik visualiseer de schoonheid…

Ik zou de aarde kussen willen, en luidop willen roemen, bij het weerzien met haar billen. O, die nog eens te zoenen, snel voor ze straks gaan lillen.…

Als ik van de aarde nu verdwijn m’n leven hier dan is gedaan, zal er vast wel iemand zijn die me helpt met verder gaan?…

En als mijn botten breken door 't schuiven van de aard, vraag dan maar aan de wormen: "Was deze mens 't wel waard?" Zij zullen u dan zeggen, gelijk het was en is: "Nog nooit schoven wij aan - voor zulk een feest'lijken dis!"…

ik draag links en ruk naar rechts van hand naar hand druppel vatbaar leven op genadige aarde hare majesteit heeft mij niet mogen behagen zij speldt mij niets op ik draag mijn kruis en ben mijn eigen koning te rijk…

De machtigen strijden om het bezit der aarde en offeren de massa, de arbeiders, de miljoenen, op in de strijd voor het niet hunne. Vreselijk is het lot der mensen.…

het is een bezigheid en neen, niet al te druk maar boeiend genoeg om mijn tijd mee te verslijten het delicate ervan is het moment -dat unieke moment wanneer ik kan zien hoe van die grote eik de schaduw valt en hoe stil de aarde dan kan zijn…

Vanuit zilverkleurige bron ontstaan aarde water liefde en zon ontspringt kristalzuiver en pril een helder als saffier glinsterende rivier zoekt hartstochtelijk kosmische wil een verlangende weg naar plezier.…

straks, als ik dood ben, laat ik mij cremeren ik houd niet van die maden in mijn kist mijn leven wordt met vuurwerk uitgewist dat zal mijn aardse lijden compenseren echt alles gaat verkeerd, ik ben berooid zelfs voor ik as word, ben ik al verstrooid…

schuchter streelt de lentezon ruige schors van eeuwenoude eiken vanuit de diepe koele aarde sidderen levenssappen naar ’t licht een feest van pril groen fonteinen van nieuw leven…

Vergeten op de dag des oordeels Leef ik nu nog steeds Lopend op mijn blote voeten God waar ben ik toch geweest Hier wat voeten in de aarde Daar wat water bij de wijn Wacht ik op dat ene oordeel Dat het leven ook heel mooi kan zijn…

Jouw ogen Stralen licht Jouw lach Warmer Dan de zon Samen Een reden Om te leven Ook Als het eens tegenzit Hebben licht en warmte waarde Ben ik aan het eind Der rit Ik blijf toch Het liefst bij jou - Op aarde…

Met virtuele delen uit een spel Ben jij algauw een doelwit dezer dagen: Je wordt om iets ontastbaars afgeslagen En voelt daarmee op aarde plots de hel Dat zoiets nou om zoniets zo moet gaan Is dus de onzin van het onbestaan…

ingesleten gewoontes zijn als onderspoelde bergen wil je niet kijken, dan kan opeens de aarde verschuiven eenzaam zal je dan zijn op je afbrokkelende rots open je ogen en je hart zie de tekens om je heen een wind van verandering blaast door de wereld…

ik heb een cocon van licht gesponnen uit vroege zonnestralen een zachte wind vergaarde de draden uit geurende bloemen ik wilde de zomer begrijpen reiken naar het feest dat lang geleden voor ons de tastbare hemel op aarde is geweest…

Wolken in water Aarde raakt hemel en heel even ziet Vergankelijk later Niet alleen beeltenis Maar ook reflectie werkelijkheid ziet Wat mogelijk is Een omgekeerde realiteit het beeld in bestaan al kwijt…

Nu na al die jaren nog steeds pratend met jou tijdens maandelijks bezoek, wroetend in je aarde Fluisterwoorden stijgen God mag weten waar Herinnering als lood maar voelend liefde sterker dan de dood…

Gewoon de aarde rondgaan in een bootje, door weer en wind, zij kan tegen een stootje, want voor haar leeftijd is zij wereldwijs. Ze denkt, terwijl ze van vertrouwen blaakt: 'Waar ben ik nou weer in verzeild geraakt?!'…

De zeventiende-eeuwse handelsgeest bracht Hollanders over de hele aarde en Zeeuwen! Mannen van stavast met baarden. New York is zelfs 'Nieuw Nederland' geweest. Een iets ander verloop in dit verhaal, dan dichtte ik nu in een wereldtaal!…

De weergoden zijn ons gunstig gezind nog even zindert de zomer na met blauwe hemel en zacht fluisterende wind en je zonnestralen die de aarde hebben gekust zinderende nazomer blijf nog even voordat je bent uitgeblust…

Oh jij mooie vlinder, ondervindt totaal geen hinder, van al wat zich op aarde afspeelt…

vraag niet aan de bomen of zij leven van de wind water in overvloed en grond om te aarden zij zullen lichtjes buigend hun zaden dragen en zacht fluisteren dat alleen mensen wroeten in diepere lagen naar het hoe en waarom…