Alle inzendingen over individu

roest rust op een stuk ijzer rust roest lui maakt niet wijzer voor eens en altijd van stilstand verlost dat heeft bloed zweet en tranen gekost…

ik ken jou van vroeger sprak de man verrast nee zei ik ontkennend ik was destijds een ander die jij hebt gekend... later leerde ik mezelf te zijn dus nú ben ik een ander…

Ik heb dit over mezelf afgeroepen dit tere wachten op een teken van vervulling morgen, ergens de duizenden gaten die mijn hand zouden vullen de halve onthouding opdat het zoveelste moment naar meer zou smaken dan gewoon een keerpunt ik had de weg moeten opgaan zonder ooit om te kijken maar het trekt om naar dezelfde plekken terug…

er zijn ook dode dagen bij waarrond de wereld draait geen zonlicht schijnt warmte een zoete herinnering is van een lange hete zomer ze bosvruchten raapt bruine vruchten zoals haar huid nog een beetje getuige van zon is westenwind gaat op collectetoer vult zijn bladerenmand tot aan de rand richt zich dan oostwaarts waren er daar geen wijzen…

je tikt verleden van de ene naar de andere harde schijf maakt backupjes voor naasten om straks met schoon geheugen net zoals je computer te eindigen op de gemeentelijk recycleplaats…

Vandaag had ik geen idee Ik stelde ook geen vragen Koude wind waaide gewoon Met flarden van vlagen Tijd ging zoals het gaat Ik googlede op ‘Zwaal’ En de wind ging liggen Aan het einde van de straat…

dansen al die muggen boven die meezwaaiende rietkragen alleen voor mij?…

diversiteit is een groot goed elk verschil kleurt aan het leven het aards gewoel een bonte stoet de regenboog tot vlag verheven…

Om alleen maar naar je kijken, drijvend op een laatste strohalm en je te zwemmend te bereiken, verwaaid onder wolken waaruit druppels zich aan regen hechten, in de spiegels van de tijd verlost, komen we onszelf weer tegen, opkomende dorst verlegen lessend van haar borst, rimpels fronsen in het water, oprijzend worden over…

Mijn ballade Werd geschreven Door de trillende handen Van een verlopen artiest De woorden Rollend over het papier Beschreven niks Dan pure waanzin Geen ballade Was wellicht beter Maar ijdel als de sterren staan Gaf ik de opdracht voor mijn eer Inktzwarte letters Vingen mijn ziel Als een gekooide tijger Langzaam brekend in gevangenschap…

In mijzelf het allerkostbare en blijvends niet te verliezen, om jeugd en tijd terug te winnen en me uit de eindigheid te tillen, menig energie gemorst, wat de natuur geen moeite kost, opnieuw te kiezen, de enige maat te bepalen, niet verder af te dwalen tot de fictieve grens van wat ik achterlaat, een weg gekroond met onderscheid,…

Met boek en al op bank beland Vrolijkheid verwaait helaas Op bladzij drie en vier gestrand Buiten blowt weer bladerblaas Herrie nadert, ik krijg kriegels Om uit de ergernis te blijven Landt de kaft recht op zijn spiegels Valt ‘t besluit: ik ga weer schrijven Snel pak ik papier erbij Herrie klinkt nog uit mijn zicht Zomerblaadjes vallen…

Nu moet je een grote meid zijn, Bal je vuisten, kin omhoog. Niemand zal jouw schouders laten zakken Langs je mooie bruine haar. Jouw bruine ogen zijn niet mooi meer Zolang er tranen in zitten. Ik had het je verteld, We zullen haar missen. Maar je moet vechten en volhouden Tot het einde van de nacht. Vouw je handen samen, Kijk omhoog, Marietta…

Zie je de zon en zie je de maan? Zie je je vader en moeder daar staan? Zij wachten op jou tot je weet wie je bent. Zij hopen dat jij straks de wereld kent. Zie je de sterren en voel je de wind? Iedereen hoopt dat jij wel iets vindt. Iets dat verstopt is, dat niemand kan zien, Enkel wie jong is die vindt het misschien. Heeft het te maken…

Zakelijk als een stroman Wat levert mij veel op? Als ik ergens geen kaas van heb gegeten Dan is het wel van geld Voor mij is winst - niets wil ik hiervan weten - Als zoeken naar een speld Hooibergen worden onder me doorverkocht Zonder dat ik het door heb Raak ik aan die speld verknocht…

Eigenwijs Soms wil ik maar niet luisteren Ik ben zo eigenwijs Laat ik argumenten varen Voor een te hoge prijs Al kost het soms mijn kop De meeropbrengst van alles - Ik zal het stiekem fluisteren - Levert toch meer op…

Pieter peuter Altijd als ik stress heb Krab ik als een kleuter Tot en met mijn tenen pieter-peuter Al is alles afgepeuterd - De wil wil niet beklijven Ik ben te beteuterd En te kriebeleigenwijs Om van me af te blijven…

Mijn agenda Als door mij delen van de dagen bij vlagen over wordt geslagen En ik niet weet wat gaat gebeuren Dan komt er iemand die gaat zeuren Plagend met een vrolijke stem Zodat ik mezelf afvragend Ietwat stressvol check of ik mezelf nog ben…

ver weg in stilte leegte zonder alles met niets in volle rust me alleen en alleen van mezelf bewust…

Slordig schrijven Onzin vond ik netjes schrijven Vaak moest ik er na voor blijven Op mijn schrift kreeg ik geen sticker In plaats daarvan flink op mijn flikker En weer een veeg als ik wat schreef Zonde toch van al dat miepen Juffrouw had toch kunnen weten Dat er ook nog zoiets was als typen…

Praatgraag In groepen ben ik niet zo stil Ik vergeet dat een ander ook wat wil En als men met een goede reden Niets te vertellen heeft of zegt? - Het is wat het is, al heb ik dat mis Dan klets ik het op mijn manier Wel weer recht…

Onbescheiden Onbescheiden ben ik graag met eten De koektrommel die is altijd leeg In mijn droom was ik het ooit vergeten Met mijn mond vol filodeeg Plechtte ik Bea toe te spreken: “Mag ik u even onderbreken? Geef mij uw Majestueuze hand en ik neem uw Koninklijke arm! …Bij wijze van spreken”…

je hebt gewoon geluk en 't opperste geluk daartussen veel gradaties... mij maakt het niet uit ik ben gelukkig met elke vorm…

De wereld werd mij aangeboden als labyrint met gelijke deuren, moeilijke keuzes voor je begint, de extreme linker- en rechterzijde, dien ik het meest te vermijden, door andere deuren kieren geuren, laat me verleiden door haar kleuren, stevig aangedraaid door een tourniquet, traag draaiend, in z’n vaste sporen ingebed, een wenteltrap…

er hangen nog oude gordijnen in dit nieuwe leven verleden is geweest komt soms langs voor een losse babbel verdwijnt dan even geruisloos als het kwam door de geoliede poort ik heb door de volle maan geslapen zag een ekster een vreugdesprongetje maken had geen idee dat hij springen kon er komt een nieuwe herfst aan waarvan ik zeker weet…

In het donker onder de grond nestelt zich een droom Een licht beeld wil met wortels dwarrelen In de nog kleine kruin koekeloeren daden die Vrijuit met groene blaadjes scharrelen Een fijn vertakte doelstelling laat haar visie vloeien En haar missie stoeien in weer en wind De boom vraagt zich voorzichtig af Of ik er iets van vind Terloops…

Soms zou ik me wel eens willen uitspannen over een aantal gevlochten tegels alsof ik de wereld zelf afbaken tussen vier armen oneindig strekkend de aap in mij spelenderwijs en op de rand daarvan in het gras worden zelfs tuinkabouters deel van een wereldgeschiedenis die ik zelf verzonnen heb maar mijn bestaan is gezolderd in een aantal…

de vogels wil ik horen fluiten na middagregen die in vlagen tegen hoge palmen slaat en vleermuizen verstoort die nog slapen tot zo laat verfriste bloemen wil ik ruiken in de rondgeknipte struiken langs de lanen in de stad met mijn hond die uitgelaten kwispelt op het ritme van mijn verblijde hart de buren wil ik lachend groeten in straten…

wat schuilt er toch in mijn gedachten wie stuurt de stilte in mijn hoofd hoe komt het, dat je blijft verwachten wanneer wellicht alle antwoorden reeds zijn verdoofd zwijg ik de stilte aldoor omdat mijn tong is verdroogd en schreeuwt een hemels koor, dat alleen mijn zwanenzang nog wordt gedoogd het is raden in een doolhof met steeds…

Mijn gedachten begonnen klein Mijn plannen liepen op de trap Mijn voeten stonden in de lift omhoog Wat begon als een klein pitje Begon te groeien tot een boom Waar vele ideeën ontkiemden tot een plan De bergen waren te groot om te kiezen, Maar mijn stappen werden groter En mijn lach steeds feller dan de zon Het vertrouwen in mijzelf…