Alle inzendingen over emoties

Er is een pikzwarte schaduw over mijn hart gevallen en mijn longen snakken naar adem, terwijl de schaduw zich alsmaar uitbreidt over mijn nahijgende hart. Woeste gevaarten bedreigen mijn lyrische bestaan. Rotsen dreigen mijn fysieke bestaan te verpletteren. Om tot rust te komen kruip ik in de hooibergen bij nukkige boeren, die mij met rieken…

Hoe schoon is glans van je eigen weerschijn In immer zwijgend water of spiegelglas Daar waar geen spoor van rimpeling kan zijn ’t Anonieme, waar nooit zelfreflectie was Nergens spiegelt men beter dan in oppervlak Glanzend beschenen door stralende zon Pas dan voelt men zich werkelijk op ‘t gemak Gestreeld door zelfzucht als een warmtebron…

gras groen gewas staalblauwe lucht ijzeren lijnen kreunende kracht dreigende wielen stuurloos hart onbemand figuur furieuze fantasie landbouw leeft vader is dood driftige doener vloekte vaak op z’n Farmall-M twee wagens vol met bieten in kleverige klei leerde hij mij te vechten in het spoor door te gaan steigerend toegeven…

Ik en de ander in mij en buiten mij doe ik een appél op mijzelf of op de ander je weet van je zelf wat je uitstraalt zou de echo nu een dimensie extra geven je bent maar een stip op de horizon ga op zoektocht naar de eenheid in het AL hoor ik er wel bij, ben ik een beter mens geworden ik voel het samensmelten met de weg naar het LICHT zelden…

De dag breekt aan Geen doel, geen zinvolle gedachten Met geen stok uit mijn hoofd te slaan deze donkere negatieve machten Opstaan, naar buiten kijken, ontbijten scheren, douchen, aankleden Aan mijn bestaan valt geen woord te wijten Weer tijd om de leegte te betreden Ik loop wat wezenloos in de kamer Ik voel geen grond Liever had ik een hamer…

De avondzon scheen decoratief door ’t kerkraam van glas in lood historisch mooie beelden uit Bijbelse geschiedenis kleurrijk en devoot Het avondgebed kreeg vanzelf een diepere betekenis wijl ik in sereniteit mijn ogen sloot op dat moment een zangvogel de stilte onderbrak de metten en de lauden floot…

zo laat het licht nog een avondzonnestraal de wind op de vlucht na een dag van wanorde het lijkt alsof een kranige eik een buiging naar de aarde maakt ‘zo, deze storm heeft mijn waardigheid niet geraakt’ - ik ontrafel doordacht mijn eigen onstuimigheid in deze verademing lijkt het leven transparant och, hoe onschendbaar…

Vandaag ben ik nog een door die straat gelopen Die straat waar ik vroeger vaak door gelopen ben En nog steeds als gisteren ieder huisje ken Waar ik op ontmoeting met jou liep te hopen Ik zag het huis waar ik naar de overzijde keek Misschien zag je mij achter je raam wel gaan En vroeg je af waarom ik niet even bleef staan Maar als ik jou zag…

Ik ben de hazel-noot. - Een bleke, weke made bewoont mijn kamer, en die blind is, en die knaagt. Ik ben die van mijn zaad een duisternis verzade. En 'k word een leêgt', die klaagt noch vraagt. 'k Verlaat me-zelf; 'k lijd aan me-zelven ijle schade. Ik ben 't aanhoudend maal, in een gesloten kring, van ene domme, duldeloze, ondankb're made…

door de kieren van mijn korf glipt mijn glinsterende fantasie in verfrommelde woorden mijn eigen warrige wereld in ik zie violen in mijn koffie dode hazen teksten typen klinkers dansen op de straat hoeden hoofden afhakken het leven gaat te vlug voor mij het volgen valt mij zwaar, als letters in hun handen wrijven fazanten met dakpannen…

Noodzaak is geen groteske fantasie als de mens in de man noopt tot wenen omdat alles eenvoudig weg tegenzit een mensenziel op drift en er zijn ook geen vrouwen die beweren dat tranen oprecht zijn zoals een rivier van emoties alleen op weg naar de woordenzee waar alle zinnen in melancholie verdrinken omdat de dichter een fijngevoelig mens…

een heel uur lang heb ik besteed geluk is mij wat waard aan 't zoeken naar één klavertje met dat kenmerk in zijn aard het hoeft niet heel erg groot te zijn om voorspoed aan te dragen nee, als het zich maar ongeremd aan mijn geluk wil wagen maar aan alle steeltjes die ik zie tel ik er helaas slechts drie…

Dagen droegen rust en stilte mijn woord vond er een oor al was er geen antwoord voor mijn hand voelde een andere hand die intense warmte straalde als een band die liefde bindt heb de mooie dagen als fraaie herfstbloemen opgeslagen saam gebonden met een kleurig lint moeder werd liefdevol gekoesterd door haar zorgzaam kind…

Als zij tegen je spreekt wordt er welgevallig gepreekt Een preek die vertelt wat je wil horen Niet met verboden die je geluk in de kiem smoren En toch klinkt het als een heilig gebod waarbij je schikt in je onherroepelijke lot Maar dat lot is als het paradijs Haar woorden maken je zo wijs Wat zij zegt, is de liefde in eigen persoon Op een onvoorstelbare…

Tevoorschijn zijn ze weer gekomen als insluipers in een donkere nacht zoekend naar alle zwakke plekken in kostbaarheden van het vertrouwde o machteloos de naderende stormen onheilbrengend in een lange nacht duistere denksels over de dood die almaar dichterbij lijkt te komen langer dan de dag duurt deze nacht bekende wegen allen doodgelopen…

Waar zielen krachten zijn en krachten daden worden, Waar uit het stoute brein een wond're wereld stamt, Waar grote menschen slaan en stormen uit hun orden, Gelijk, ten bergop uit, de bergenziele vlamt; Waar felle boodschap brandt uit goudgevuurde borden, Waar rode razernij op zwarte muren ramt, Waar heldenhanden hoog het heldenzwaard omgorden…

Vandaag heb ik veel moois gezien: de mensen die elkaar ontmoetten, die liefdevol een ander groetten, vandaag heb ik veel moois gezien. Vandaag heb ik veel moois gezien: een zon die straalde van genoegen, de kinderen die om aandacht vroegen, vandaag heb ik veel moois gezien. Vandaag heb ik veel moois gezien: de mensen die vergeving schonken…

zo maar een woordje waarbij de geest het hart controleert hé, ga je mee met ons allen naar de zee je hart voelt warmte en vriendschap maar toch zeg je behoedzaam… och, dat is zo vriendelijk maar toch liever niet want… en dan volgt er gewoonlijk een leugentje om bestwil…

licht wist het donker van mijn wimpers verzacht de plooien in mijn huid geeft kracht en inhoud aan de klinkers in de woorden die ik uit licht doet op verwondering hopen hoewel geen klok daarvoor nog luidt roept speels, warm kleurend mijn ogen open ik antwoord soezig, 'ik kom eruit' een blik in de spiegel is voldoende voordat ik onder de…

Niet altijd kan het hart zijn pijn  Als wellust dragen.  Er komen dagen  Dat onze liederen zuchten zijn.    Dan, zo het regent om ons huis,  Wij zien het stromen  En droevig dromen  Van bloesemleed in dropgeruis.   Doch morgen zullen wij misschien,  Juist om het droppen,  Wat schone knoppen  Gelijk ons hart half open zien.…

Woest dansende golven, opgezweept door de wind, tegelijk een straaltje zon... die haar goud laat zien. Onstuimig als de wind die sterker is laat het uitwoeden tot de wind zich over de zee wegtrekt. Een storm die sterker is dan jij zo sterk als ook jij wilt zijn het geeft je een duw de goede kant op, regendruppels als tranen, spoelen…

Oma zie ik weer zitten in het hoekje van haar kamer oud geworden,ingekrompen en dichter bij het vuur ’s zomers hield ze van het zonlicht en open ramen met uitkijk op rode petunia’s die hingen aan de muur ze zag graag overal bloemen en planten staan rozen en dahlia’s in de tuin, cyclamen voor de ramen en toen ze met broze knieën niet meer in…

Niet bang zijn, niet bang zijn: zelfs onder water gaat het leven door; alleen niet voor ons — een detail dat je maar beter kan vergeten. Nee, dan het grotere en diepere dat ons omringt bij het eeuwige geworstel op het droge; dat zou wel eens de troost van het hoge kunnen zijn. De grond is hard, de lucht is scherp: maar zacht zijn de momenten…

kiezen moet ik tussen beiden leuk en lief maar liefst toch was bij beide ik…

haar rondingen deden me duizelen was dronken van haar rode muts ovaal zwart werd het voor mijn ogen mijn bril besloeg op haar rechte neus mijn vingers bekeken voorzichtig haar geschilderde lichaamsdelen haar wangen, wenkbrauwen en hals en dan die mond,hartstochtelijk gevormd om grenzeloos te kussen ellipsen en half geschreven cirkels…

maagdelijke vroege ochtend voeten in het mulle zand waar meeuwen op 't nog lege strand In verwachting samenscholen loop ik op mijn schaduw mee tot in de kabbelende zee Stilletjes glijden witte zeilen onder blauw met schapenwolkjes aan de horizon voorbij ...…

Dit is Riskant Het woord ras Het is Drijfzand creëert afstand Het boezemt mij in Een gedrocht een monster een woord dat Tevoorschijn komt Als zwarte stralen Geen plek Voor dat woord Het is verboden in mijn hart Omdat Degene die in nood waren In tijden dit woord Terecht vermijden als Zwarte stralen Het woord ras Een leeg…

Als je op een leeftijd bent gekomen, dat je de getallen niet meer om kunt keren, zit een mens wel eens te dromen, of je er nog dingen bij zou kunnen leren. Je overdenkt jaren vol vreugde en verdriet ze vlogen voorbij, in een ogenblik lijkt wel als je op die decennia terug ziet, leek het gisteren of vorige week, zo snel! Zou je dingen anders…

Mijn lijf danst ginds aan de verre horizon, onbereikbaar ver van mij vandaan Uitgestrekt reiken mijn armen kracht huist in diepgeworteld stil verlangen dat mijn liefste wens versterkt Mijn leven roept me ginds aan de horizon onder die grote volle maan Onomwonden stem ik toe Ik roep, ik brul ik kom er aan!…

steeds weer maar die ene vraag het geluk knaagt hou ik van jou als jij van mij…