Wandeling
We slenteren over het zandpad
langs de opgedroogde bedding
van het riviertje
richting zandheuvels
waar een enkele boom
de kunst van eenzaamheid verstaat
als je mij toelaat, in droomwereld
of niet geveinsde werkelijkheid
reizen we samen naar de stilte
onder de bloesem van de vlierstruik
we ruiken de adem van zomerse wind
zuurstof in de lucht van groot verlangen
zonder verstandelijke conflicten
of kleerscheuren van liefde
ook de laatste woorden vallen
op de zachte zwijgende grond.
... Herinnering aan de zomer. ...
Schrijver: mobar, 9 januari 2019Geplaatst in de categorie: emoties
Mooi gedicht! Geeft echt spontane wandeling mee!
Proficiat!